Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

Ο παλιός είναι παλιός.


Παλιά μας τέχνη κόσκινο. Στα παλιά μας τα παπούτσια, αν η ζωή κι οι ανάγκες μας είναι αλλού, αν με τη στάση και τη συμπεριφορά μας, με τα λεγόμενα και τα δρώμενα, απογοητευόμαστε, δυσαρεστούμαστε, διχαζόμαστε ή αποπροσανατολιζόμαστε. Όλος ο κόσμος, όλα αυτά που ξέραμε και θεωρούσαμε σταθερά και δεδομένα, έχουν ανατραπεί, έχουν αλλάξει. Του κόσμου όλου και της οικουμένης ο προσανατολισμός κι οι συντεταγμένες έχουν μεταβληθεί κι έχουν μετατοπιστεί απ’ τη μια άκρη της γης στην άλλη, τίποτα δε φτάνει όμως για ν’ αφυπνίσει και να τρομάξει την «Ελληνίδα» συνήθεια, ούτε καν η «Ελληνίδα κόρνα».
Πιάνω τον εαυτό μου να γκρινιάζει και να κατακρίνει κυβερνώντες και κυβερνήσεις για αδράνεια, για διαχείριση του παρόντος, για στερεότυπες συμπεριφορές και για παλαιοκομματικά τερτίπια. Δυσανασχετώ, επειδή ακολουθείται η πεπατημένη, επιλέγεται το μικρότερο πολιτικό κόστος, διευθετούνται τα προβλήματα με περιστασιακές λύσεις. Εκνευρίζομαι, γιατί αποφεύγονται τα αυτονόητα, καταστρατηγείται η κοινή λογική και παραγνωρίζεται η αξία του μέτρου, αλλά ρίχνοντας μια ματιά, μια πιο ψύχραιμη ματιά, πιο πέρα διαπιστώνω, ότι ο «παλιός» κόσμος είναι πανταχού παρών.
Η αντιπολίτευση και τα κόμματα, οι αρχηγοί κι οι αρχηγίσκοι, πολιτεύονται σαν ανεύθυνοι άρχοντες. Κρίνουν, επικρίνουν, κατηγορούν και καταγγέλλουν, τάζουν λαγούς με πετραχήλια, υπόσχονται και τα πιο απίθανα κι απίστευτα, δεν δεσμεύονται επί της ουσίας για τίποτε κι έχουν επιπλέον και την ανευθυνότητα να εγκαλούν –πολλές φορές με περισσό θράσος– όσους δυσανασχετούν ή αντιδρούν στις απόψεις τους. Το «άσπρο – μαύρο» ζει και βασιλεύει κι η ισοπέδωση καλά κρατεί, στο όνομα της αντιπολίτευσης για την αντιπολίτευση.
Οι εκπρόσωποι των εργαζομένων μήπως βρίσκονται σε άλλο μήκος κύματος; Μήπως έχουν εκσυγχρονίσει το συνδικαλιστικό τους λόγο και την επιχειρηματολογία τους για να πείθουν και να ευαισθητοποιούν τους εργαζόμενους; Μήπως έχουν καταβάλει προσπάθεια να ξεφύγουν απ’ τη λογική του «κάτω τα χέρια» και του «ενάντια» και ν’ ακολουθήσουν περισσότερο συναινετικές κι ευέλικτες πρακτικές διεκδίκησης; Μήπως έχουν απαλλαγεί από κομματικές ή άλλες εξαρτήσεις και δεσμεύσεις; Μήπως έχουν αναπτύξει συνδικαλιστικά αντανακλαστικά με αλληλεγγύη και αλτρουισμό πέραν του στενά εννοούμενου συντεχνιακού συμφέροντος;
Οι επιχειρηματίες είναι συνεπείς; 'Εχουν προσαρμοστεί στις συνθήκες και τους όρους που θέτει ο σκληρός ανταγωνισμός; Έχουν συμβάλει στον εκσυγχρονισμό και την απρόσκοπτη λειτουργία της αγοράς; Αναλαμβάνουν επιχειρηματικό ρίσκο για την επέκταση των δραστηριοτήτων τους και για τη βελτίωση της κερδοφορίας τους; Αναζητούν για τη διατήρηση των επιχειρήσεών τους καινοτόμες εφαρμογές κι ευέλικτες λύσεις πέραν των απολύσεων και της μείωσης του εργασιακού κόστους; Επιζητούν την ανάπτυξη της οικονομίας της χώρας σε όφελος και του κοινωνικού συνόλου;
Τα «Μέσα», τα ΜΜΕ –κατά το κοινώς λεγόμενο– οι εφημερίδες, οι τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα έχουν μεταβάλλει στάση, ρόλο και σχέση έναντι του κοινού; Άλλαξαν τον τρόπο παρουσίασης των γεγονότων και των ειδήσεων; Προσέγγισαν μ' ευαισθησία και σοβαρότητα το φαινόμενο της κρίσης και τις συνέπειές του; Πρόταξαν την ανάγκη της κοινής γνώμης για ενημέρωση έναντι των σκοπών ή των συμφερόντων τους; Κάλυψαν την ανάγκη του κοινού τους αυτή τη δύσκολη συγκυρία για προσιτή αλλά και ποιοτική ψυχαγωγία;
Πού αλλού να κοιτάξεις; Σε ποιον θεσμό να ρίξεις το βλέμμα και να μη διαπιστώσεις, ότι ο παλιός κόσμος «λύνει και δένει». Στην εκπαίδευση που ακόμα ψάχνουμε αν έχουν περισσότερη βαρύτητα τα θρησκευτικά από τη βιολογία ή την ιστορία; Στο στρατό, που για να κλείσει ένα στρατόπεδο τον πρώτο λόγο έχει η κάθε τοπική κοινωνία κι όχι ο σχεδιασμός για την άμυνα της χώρας; Στη δικαιοσύνη, που οι δίκες κι όλες οι διαδικασίες για την απονομή της ακολουθούν τη λογική και τις συνήθειες περασμένων αιώνων; Στο σωφρονιστικό σύστημα και τις άθλιες συνθήκες κράτησης ή στις διοικητικές διαδικασίες και τις ατέρμονες εμμονές τους;
Άφησα για το τέλος εμένα. Εμένα, που με άνεση και παρρησία υψώνω τον τόνο της φωνής και σε πολλές περιπτώσεις –ιδιαίτερα στους χαλεπούς μας καιρούς– με ευκολία και το χέρι. Έχω βελτιωθεί ως άτομο, ως πολίτης; Από πού να πιάσω και πού να τελειώσω; Μήπως όμως –γιατί κι αυτό ακούγεται με μεγάλη ευκολία στις μέρες μας– είμαι παντελώς ανεύθυνος; Μήπως όλοι εμείς οι ανώνυμοι κι οι πολυπληθείς, που απογοητευόμαστε, δυσανασχετούμε, θυμώνουμε, βρίζουμε ή και διαπληκτιζόμαστε, εμπίπτουμε σε κάποιον άγραφο νόμο «περί ευθύνης πολιτών»; Μήπως δεν μας αφορούν οι νόμοι κι οι κανόνες που υπάρχουν ή αφορούν μόνο τους επώνυμους, όλους αυτούς που με την πρώτη ευκαιρία λοιδορούμε, κατηγορούμε και προπηλακίζουμε; (Μην κουράζεσαι, ξέρω τι θα πεις «το ψάρι βρωμάει απ' το κεφάλι»). Μήπως εμείς δεν επιλέγουμε τους ταγούς μας; Μήπως το άλλοθι της από κούνια αθωότητας, μας επιτρέπει να μένουμε διαρκώς στο απυρόβλητο και να 'χουμε το άλλοθι να κάνουμε ό,τι νομίζουμε κι ό,τι μας συμφέρει;
Ίσωμα δεν είναι όλα. Ούτε όλα είναι μαύρα κι άραχνα, τουναντίον, αλλά θα πρέπει να πάψει η εξαίρεση να επιβεβαιώνει τον κανόνα. Αυτή η πολυεπίπεδη κρίση, όπως πολλοί και σε πολλές περιπτώσεις έχουν επισημάνει, μπορεί ν’ αξιοποιηθεί σε όφελος της κοινωνίας και των θεσμών της. Μπορεί το παλιό, το φθαρμένο, το «βαρίδι» να παραμεριστεί, να περάσει στο παρελθόν και η Ιστορία από βάρος να γίνει δύναμη κι εφαλτήριο προς το μέλλον.
Τελευταία μας έχουν πάρει από κάτω οι οικονομικές προσεγγίσεις και λες και θαμπωθήκαμε από το ξαφνικό success story που μας προέκυψε και χάσαμε τη λαλιά μας για όλες τις μεγάλες αλλαγές και ανατροπές που θα πρέπει η κοινωνία μας να πετύχει. Πάψαμε να ψάχνουμε με επιμονή και πείσμα για το καινούργιο ως ιδέα, ως νοοτροπία, ως έκφραση, ως στάση ζωής. Αν κάποιοι σήμερα ψάχνουν και ψάχνονται είναι μόνο όσοι αναζητούν την «κεντροαριστερά».
Πέσαμε με τα μούτρα στη μιζέρια και την απογοήτευση της καθημερινότητας και παραβλέπουμε τις τεράστιες αλλαγές που μπορούμε να διεκδικήσουμε, αλλά επιπόλαια αφήνουμε στα αζήτητα ή σε χέρια αδέξια. Σερνόμαστε έτσι από τις συνήθειες και τις νόρμες ενός παρελθόντος, που ενώ του καταλογίζουμε την ευθύνη για τη δεινή μας κατάσταση στο παρόν, εξακολουθούμε να βολευόμαστε στην ασφάλεια της πεπατημένης του. Δαιμονοποιούμε πρόσωπα, εποχές, κόμματα, καταστάσεις, περιστάσεις, τη ζωή την ίδια και τους εαυτούς μας τους ίδιους οικτίρουμε ολημερίς. Τραβάμε δεξιά κι αριστερά κόκκινες γραμμές, τον κόσμο όλο μουτζουρώνουμε, ακόμα και την κεντροαριστερά με τα στερεότυπα και τους αποκλεισμούς του παρελθόντος την οριοθετούμε, αντί να κάνουμε το αυτονόητο, όλοι, καθένας στο βαθμό και το μέτρο που τον αφορά κι έχει την ευθύνη, να προσπαθήσει ν’ αλλάξει κάτι από τον παλιό του εαυτό, από τις παλιές του συνήθειες, από τα παλιά του δεδομένα. (Ας μην επιτρέψουμε –λέω εγώ τώρα– στο σκύλο μας να λερώσει στην εξώπορτα του άλλου ή στο δημόσιο χώρο).
Πάμε μπροστά. Αν είναι κάτι να κρατήσουμε, ας μην είναι ο «παλιός καλός καιρός», αλλά οι «παλιές αγάπες», γι' αυτές που μπορεί να επιμένει ο στίχος να «μη μιλάς», αλλά –ας το φωνάξουμε επιτέλους– αυτές κάποτε μπορεί να ήταν η αξιοπρέπεια, το φιλότιμο, ο σεβασμός, η εργατικότητα, το μεράκι κι όλες αυτές οι αρετές κι οι αξίες, που ξέμειναν πίσω, όπως τρέχαμε βιαστικά και φουριόζικα με τον εγωισμό μας παραμάσχαλα για να προφτάσουμε να σκαρφαλώσουμε στο «ΚΤΕΛ» για την ατομική μας επιτυχία, για την ατομική μας ανέλιξη, για την επαγγελματική μας καταξίωση, στο «ΚΤΕΛ» του χτες που μας έφερε στο σήμερα.
Να σου πω, λοιπόν, τι καταλαβαίνω απ' όλα αυτά; Ο παλιός δεν είναι αλλιώς. Ο παλιός είναι παλιός (έστω κι αν τα ΚΤΕΛ ως τις μέρες μας πριμοδοτούνται –από πού αλλού;– απ' το κράτος για ν' αγοράσουν καινούργια λεωφορεία).

Foto: Floriana Barbu



11 σχόλια:

  1. Ο παλιός είναι παλιός...αλλά είναι καλά "εδραιωμένος" και "βιδωμένος" στα "έτσι και τα θέλω "του και πολύ δύσκολα μπορεί να αλλάξει τώρα πια αγαπητέ μου φίλε.

    Για να γυρίζει ο ήλιος...
    Θέλει δουλειά πολλή!!! (κατά τον μεγάλο ποιητή).

    Μια αναμνηστική πλακέτα κατά την αποφοίτησή μου από το Λύκειο (κάτι αιώνες πρίν...) δώρο του Συλλόγου γονέων και κηδεμόνων, το γράφει καθαρά και την έχω πάντα πάνω στο γραφείο μου, έτσι για να μην το λησμονώ και ν' αντλώ και δύναμη από αυτό!

    Τους χαιρετισμούς μου. Καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μάκαρι να 'χε ο καθένας μας ένα "καμπανάκι" που να του υπενθυμίζει πότε - πότε κάποιες από τις κοινές μας αρχές κι αξίες, Πηνελόπη.

      Καθένας φορτώνει όλα τα στραβά στον άλλον κι όλοι μαζί μου φαίνεται τα φορτώνουμε στον κόκορα.

      Να δούμε πού θα βγει αυτό το φθινόπωρο.

      Να είσαι καλά.

      Διαγραφή
  2. Ας παρατηρήσουμε λίγο όλοι μας στον καθρέφτη τι βλέπουμε αληθινά τι βλέπουμε και ίσως εκπλαγούμε από αυτό που βλέπουμε και ίσως τότε κάτι γίνει!
    Καλημέρα Ευάγγελε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι καθρέφτες λένε πάντα την αλήθεια, 'Ελενα, εμείς όμως αντί να προσπαθούμε όσο μπορούμε να διορθώσουμε το πρωτότυπο του ειδώλου που καθρεφτίζεται, τα ρίχνουμε στον καθρέφτη.

      Σε χαιρετώ εγκάρδια.

      Διαγραφή
  3. Θαυμάζω τους ανθρώπους που βάζουν ως πρώτη λειτουργία την αυτοκριτική. Μετά απ' αυτή τη διαδικασία, η γενική κριτική έχει μεγαλύτερη αξία και συνήθως είναι γόνιμη. Θεωρώ ότι ανήκεις σ' αυτή την κατηγορία Ευάγγελε.
    Και χαίρομαι που δεν παρασύρθηκες σε αυτομαστίγωμα, όπως είναι η σύγχρονη τάση στους νεώτερους.

    Δεν ξέρω αν ο παλιός είναι παλιός. Ξέρω όμως κάποιους "παλιούς" που έχουν πολύτιμη αξία. Γίνονται διαχρονικοί και μικροί "φάροι" για τους νεώτερους.
    Να'σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία, θα έχεις διαπιστώσει ως τώρα -επειδή επικοινωνούμε τακτικά- ότι πιστεύω ακράδαντα ότι αο καθένας θα πρέπει να ξεκινά απ' τον εαυτό του.

      Η κριτική είναι πανεύκολη, το ίδιο και το αυτομαστίγωμα ή η ομφαλοσκόπηση. Ζητούμενο κατά τη γνώμη μου είναι ο καθένας μας να συνεισφέρει το καλύτερο που μπορεί κι όλοι μαζί να διεκδικήσουμε κατί καλύτερο για όλους.

      Συμφωνώ απολύτως μαζί σου ότι δεν όλοι οι άνθρωποι "παλιοί" όταν περάσουν λίγο τα χρόνια. Αλλίμονο! Σε παλιές νοοτροπίες και συμπεριφορές αναφέρομαι αποκλειστικά, σε τερτίπια του παρελθόντος, που πεισματικά εξακολουθούν να παρατηρούνται και να εκδηλώνονται "βασανίζοντας" το λαό και τη χώρα μας.

      Είχα κι έχω την καλοτυχία να γνωρίζω αρκετούς από τους "φάρους" που υπονοείς κι είμαι περ΄γφανος γι' αυτό.

      Καλό σου Σαββατοκύριακο!

      Διαγραφή
  4. Ο παλιός είναι παλιός αλλά δύσκολα θ'αλλάξει περπατησιά!
    Το δυσκολότερο να κάνουμε αυτοκριτική και να διορθώσουμε τον χαρακτήρα μας για το καλό όλων μας.
    Ωστόσο οι αξίες δεν χάνονται πιστεύω όσα χρόνια και να περάσουν!
    Αυτοί που έχουν ατσάλινο χαρακτήρα θα συνεχίσουν την ίδια τακτική.
    Η New age που διανύουμε απαιτεί καλύτερους και πιο συνειδητοποιημένους πολίτες με καθαρά αισθήματα για τον διπλανό τους.Θα μπορέσουμε να βγάλουμε από πάνω μας τα σάπια φύλλα του χαρακτήρα μας για να βαδίσουμε μπροστά??
    Οσοι το επιτύχουν πιστεύω και θα ευημερήσουν ακόμα και σ'αυτήν την εποχή κρίσης!


    Τα δροσερά θαλασσινά και πάντα ζεστά για καλό απόβραδο!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εμπιστευόμενοι τις δυνατότητές μας παλιοί και νέοι μπορούμε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες της συγκυρίας, zoyzoy.

      Οι περιστάσεις κι οι συνθήκες που οδηγηθήκαμε και βρισκόμαστε είναι εξαιρετικά επώδυνες και πιεστικές για όλους. Με θέληση και πείσμα μπορούμε να σταθούμε όρθιοι και να βαδίσουμε προς το ξέφωτο, αλλά και προς κάτι καλύτερο για όλους.

      Βάλσαμο τα ζεστά θαλασσινά σου, ανταποδίδω με εγκάρδια εσπερινά αρωματισμένα με αεράκι φθινόπωρου!

      Διαγραφή
  5. Πολύ σωστά όσα γράφονται και κυρίως τα σχετικά με τη δική μας ευθύνη. Είναι τόσο δύσκολο τελικά να παραδεχτούμε τα λάθη των διπλανών μας αλλά για τα δικά μας ούτε λόγος. Δεν την κατάλαβα ποτε μου τη νοοτροπία αυτή κι όμως τη φοβάμαι τόσο!

    χαίρομαι που βρηκα το μπλογκ σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η μεγαλύτερη ευθύνη μας πιστεύω είναι απέναντι στον εαυτό μας.

      Ευχαριστώ για τον σχολιασμό ελπίζω να βρίσκουμε ευκαιρίες επικοινωνίας.

      Καλό Σαββατοκύριακο.

      Διαγραφή

Καλοπροαίρετα