Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

Αγανακτισμένοι: Κλοιός απελευθέρωσης


Θα βουλιάξει η πλατεία Συντάγματος αύριο. Η 24ωρη απεργία από τη μια και το ραντεβού των «αγανακτισμένων» απ’ την άλλη αναμένεται να συγκεντρώσουν μπροστά στη Βουλή χιλιάδες κόσμου.

Το «Μεσοπρόθεσμο» και τα σκληρά οικονομικά μέτρα που δρομολογεί για τα επόμενα χρόνια, έχει δημιουργήσει εντονότατη δυσφορία κι απογοήτευση στην κοινωνία, που πυροδοτεί τη λαϊκή αντίδραση και κατεβάζει μαζικά τον κόσμο στους δρόμους.

Κλοιό γύρω από το Κοινοβούλιο ετοιμάζουν οι διαδηλωτές με τη δημιουργία ανθρώπινης αλυσίδας, προκειμένου να εμποδίσουν και ν’ αποτρέψουν την ψήφισή του «Μεσοπρόθεσμου», που ουσιαστικά σημαίνει νέο πακέτο σκληρών οικονομικών μέτρων. Άλλοι πολίτες στέλνουν μαζικά εξώδικα στους βουλευτές καλώντας –ή απειλώντας– τους να μην ψηφίσουν το «Μεσοπρόθεσμο», εφόσον: «Ο Ελληνικός Λαός θα αναζητήσει και θα τιμωρήσει τους υπαίτιους μιας κοινωνικής-εθνικής καταστροφής που μπορεί να αποβεί χειρότερη από αυτές του 1922 του 1974 ή ακόμη και του 2ου παγκοσμίου πολέμου».

Αντικειμενικά, δυνατότητα να μην ψηφιστεί εδώ και τώρα κάποιο «Μεσοπρόθεσμο» πλαίσιο μέτρων δεν υπάρχει. Οι λόγοι έχουν με χίλιους δυο τρόπους αναλυθεί κι οι πιέσεις για λήψη μέτρων από τους δανειστές, τόσο εντός όσο και εκτός Ευρώπης, προς την ελληνική κυβέρνηση ήταν το τελευταίο διάστημα αφόρητες έως κυνικές. Παίρνουμε «μέτρα» για να εξαγοράσουμε ένα νέο δανεισμό, για να εξαγοράσουμε χρόνο κι αυτά τα «νέα» μέτρα θα πρέπει όχι μόνο να είναι εισπρακτικά, αλλά να είναι ταυτόχρονα και αποτελεσματικά και διαρθρωτικά και κοινωνικά δίκαια.

Υπάρχει η δυνατότητα η προσπάθεια αυτή τη φορά να τελεσφορήσει, αρκεί να διακρίνεται για τη σύνεση και το σχεδιασμό της, αλλά προπαντός να αναδύεται μέσα από την κοινή βούληση πολιτών και πολιτικών, τη βούληση που θα στηρίζεται στην κοινή απόφαση να κινηθούν τα πράγματα της χώρας προς τα μπρος, την κοινή απόφαση να ιδωθεί η Ελλάδα με άλλο μάτι.

Πώς;

Θα μπορούσε η αυριανή αλυσίδα γύρω από τη Βουλή ν’ αποχτήσει ένα και μόνο ένα νόημα και να στείλει ένα ηχηρό μήνυμα από τους διαδηλωτές προς τους βουλευτές, όχι για να τους αποτρέπει, αλλά να τους ενθαρρύνει να συμμετάσχουν στη συζήτηση, να προβληματιστούν, ν’ ανταλλάξουν απόψεις, προτάσεις και να καταλήξουν σε κοινά αποδεκτές λύσεις για το «Μεσοπρόθεσμο» Σχέδιο.

Θα μπορούσε η αυριανή αλυσίδα να τοποθετεί τους υπεύθυνους πολιτικούς απέναντι στις ευθύνες τους. Τα κόμματα, οι ηγεσίες, οι υπουργοί κι οι βουλευτές ενώπιος ενωπίω μέχρι να καταλήξουν σε λύση του προβλήματος. Η ανέξοδη «έξοδος κινδύνου» με την προκήρυξη εκλογών ν’ ακυρωθεί στην πράξη με την αναζήτηση λύσης τώρα κι απ’ αυτή τη Βουλή. Αν δεν λύσουν το πρόβλημα εκείνοι που με την πολιτική συμπεριφορά τους για δεκαετίες διαμόρφωσαν τις συνθήκες για τη δημιουργία του, ποιος νομιμοποιείται να το λύσει, η συνέλευση της πλατείας;

Θα μπορούσε η αυριανή αλυσίδα να φανερώσει, ότι οι πολίτες πραγματικά άρχισαν ν’ αλλάζουν. Δεν αλαλάζουν. Ωριμάζουν, προβληματίζονται, δεν κινούνται στη λογική του άσπρο – μαύρο, αλλά μπορούν με τη συλλογική τους δράση να επιβάλουν πολιτικές συμπεριφορές, μπορούν να επηρεάζουν τις πολιτικές εξελίξεις.

Θα μπορούσε η αυριανή αλυσίδα ν’ αποκαλύψει, ότι το παλιό πολιτικό σύστημα είναι ήδη ξεπερασμένο από τις εξελίξεις κι απ’ την ίδια την κοινωνία, ότι ο ξύλινος πολιτικός λόγος έχει καεί μαζί με τις προεκλογικές υποσχέσεις και τις μετεκλογικές διαψεύσεις, ότι σε υπαρκτά προβλήματα δεν αρκεί πλέον το τσιτάτο κι η κορώνα, ο λαϊκισμός κι η συλλήβδην ισοπέδωση, αλλά απαιτείται σχέδιο, πρόταση, συνεργασία, λογοδοσία.

Θα μπορούσε η αυριανή αλυσίδα να στείλει στην Ευρώπη και στον κόσμο όλο ένα μήνυμα ελπίδας, αισιοδοξίας, μα κι αποφασιστικότητας. Να δείξει ότι οι Έλληνες δεν είναι οι παλικαράδες του γλυκού νερού και της πολυθρόνας, ούτε της ανέξοδης διαμαρτυρίες στο facebook και στα καφενεία.

Οι πολίτες, που τόσο βάναυσα συκοφαντούνται και λοιδορούνται το τελευταίο διάστημα από τα διεθνή ΜΜΕ, ν’ αποδείξουν ότι έχουν όχι μόνο το σθένος και την αξιοπρέπεια για ν’ αντιμετωπίσουν με αίσθημα ευθύνης και σοβαρότητα το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η πατρίδα τους, αλλά ότι διαθέτουν και το αναγκαίο πείσμα και θέληση για να δουλέψουν συλλογικά κι οργανωμένα για ν’ ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους.

Αυτό θα σήμαινε, ότι όσοι βουλευτές αποφασίσουν να διαβούν το κατώφλι της Βουλής προκειμένου να συμμετάσχουν στην συζήτηση του σχεδίου νόμου «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012 – 2015», αναλαμβάνουν a priori τη δέσμευση ως εκπρόσωποι του έθνους και του λαού με «απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση» (Σ. 60§1), να εξαντλήσουν με κάθε τρόπο και μέσο τις δυνατότητες συνεργασίας και συνεννόησης, ώστε αυτό το «Μεσοπρόθεσμο» πλαίσιο και η εν συνεχεία εξειδίκευσή του με νόμους, να υπακούνε απαρέγκλιτα σε αρχές και κανόνες που θα έχει συμφωνηθεί να είναι κοινωνικά δίκαιοι, φορολογικά αναλογικοί, οικονομικά αναπτυξιακοί και δημοσιονομικά αξιόπιστοι.

Αυτό θα σήμαινε, ότι τα κόμματα και οι βουλευτές που θα συμμετάσχουν στη συζήτηση, έχουν αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης, σέβονται τη λαϊκή εντολή, αναγνωρίζουν το δίκαιο της κοινωνικής οργής και δυσφορίας απέναντί τους και δηλώνουν αποφασισμένοι να συμβάλουν με κάθε τρόπο στην αποτροπή της χρεοκοπίας της χώρας, αξιοποιώντας όλα τα θεσμικά, νομικά, επιστημονικά κ.ο.κ. εργαλεία, που είναι στη διάθεσή τους με τρόπο δίκαιο, αντικειμενικό, δημιουργικό και αποτελεσματικό.

Αυτό θα σήμαινε, ότι θα ήταν δυνατόν ν’ αποκαλυφθούν ξεκάθαρα, σελίδα - σελίδα και παράγραφο - παράγραφο, ποιες είναι επί της ουσίας οι διαφορές που υπάρχουν μεταξύ του κυβερνητικού σχεδίου και των προτάσεων της αντιπολίτευσης. Ότι θα μπορούσαμε να πληροφορηθούμε συγκεκριμένα για το ποια είναι τα σημεία του Σχεδίου που είναι αναγκαίο να υπάρξει αλλαγή, τροποποίηση, κατάργηση ή συμπλήρωση.

Αυτό θα σήμαινε, ότι θα ήταν δυνατόν να διαπιστώσουμε την αξιοπιστία και τη φερεγγυότητα των επιλογών της κυβέρνησης, αλλά κι αν η διάθεσή της για συναίνεση είναι βάσιμη ή προσχηματική. Ότι θα ήταν δυνατόν να διαπιστωθεί αν είναι πραγματική ή προσχηματική η σημερινή διαφωνία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που την αναγκάζει να καταψηφίσει συλλήβδην το Σχέδιο και να γίνει αντιληπτό και σαφές τι ακριβώς προτείνει και ποιο είναι το «λάθος» στο οποίο αδυνατεί να συμπράξει.

Αυτό θα σήμαινε, ότι θα ήταν δυνατόν να τοποθετηθούν και γιγαντοοθόνες σε διάφορα σημεία της πλατείας, ώστε οι συγκεντρωμένοι όχι μόνο να μπορούν να παρακολουθούν απευθείας, αλλά και να συμμετέχουν άμεσα επιδοκιμάζοντας ή αποδοκιμάζοντας τους ομιλητές. Άλλωστε όλα αυτά τα χρόνια, τόσο ο Λάκης, όσο και τα ποικιλώνυμα μουσικοχορευτικά ριάλιτι, μας έχουν εθίσει και μας έχουν διδάξει λίγο – πολύ πώς διεξάγεται αυτού του είδους η άμεση δημοκρατία, επικοινωνία και συμμετοχή.

Μπορεί να έχει επομένως θετικό πρόσημο το αυριανό περικύκλωμα της Βουλής, μπορεί να έχει ουσιαστικό περιεχόμενο η όποια διαμαρτυρία και διαδήλωση, μπορεί να παράγει ουσιαστικά αποτελέσματα η συζήτηση εντός της Βουλής. Πολλά μπορούν να γίνουν αν υπάρχει η θέληση, η διάθεση, η διορατικότητα, αν, βεβαίως, η περίσταση κι ο χρόνος το επιτρέπουν.

Ο χρόνος δεν γίνεται να ξαναγυρίσει απ’ την αρχή, θα άξιζε όμως να προσπαθήσουμε απ’ την αρχή όλοι μαζί για όλα τ’ άλλα.

Σάββατο 11 Ιουνίου 2011

Ο "εξωτερικός παράγων" κι η εκδίκηση της Ιστορίας


Αποτελεί κατά πάσα πιθανότητα το μεγαλύτερο λάθος από τη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους και συνάμα τον ισχυρότερο παραμορφωτικό καθρέφτη της κοινωνικής μας πορείας. Η αποσιώπηση της ιστορικής αλήθειας απ’ τη μια και της ασίγαστης και διαχρονικής προσπάθειας παραποίησής της απ’ την άλλη, αποτελούν τους δυο κρισιμότερους παράγοντες που επέδρασαν, ο καθένας ξεχωριστά αλλά κι οι δυο μαζί, από γενιά σε γενιά, ώστε σήμερα να μην είμαστε σε θέση να ερμηνεύσουμε και εν πολλοίς να διαχειριστούμε ως λαός και ως οργανωμένη κοινωνία την κρίση που έχει ξεσπάσει και απειλεί να μας γυρίσει, αν όχι από ‘κει που ξεκινήσαμε, τουλάχιστον πολλές δεκαετίες πίσω.

Ασφαλώς τούτες τις δύσκολες ώρες ίσως δεν χωρούν, είτε γιατί δεν υπάρχει η απαραίτητη διάθεση, είτε γιατί δεν περισσεύει ο χρόνος, ιστορικές αναφορές και ανασκοπήσεις. Άλλωστε, όπως έχει γραφτεί «η προσέγγιση της διαχρονικής αλήθειας, ως απόλυτη ταύτιση με την ιστορική πραγματικότητα, αποτελεί, αδιαμφισβήτητα, επιστημονική ουτοπία».


Πρόθεσή μας δεν είναι να κάνουμε μάθημα Ιστορίας, υπάρχουν όμως κορυφαία γεγονότα, που σχετίζονται με την πορεία του κράτους μας στο χρόνο και τον ρόλο που διαδραμάτισαν ανά εποχή οι ευρωπαϊκές δυνάμεις, που αν μη τι άλλο πιστοποιούν μια πραγματικότητα που είναι δύσκολο ν’ αμφισβητηθεί.

Από τη δημιουργία των συνθηκών για την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους μέχρι τη συμφωνία για την ένταξη της χώρας στο ευρώ και στο μηχανισμό της Ο.Ν.Ε., το στοιχείο που σε κάθε περίπτωση είναι κυρίαρχο στις σχέσεις Ελλάδας – Ευρώπης και λειτουργεί στις κρίσιμες περιστάσεις καταλυτικά, δίκην κοινού παρανομαστή, είναι ένα και μόνον ένα: Η πολιτική βούληση. Ασφαλώς δεν αναφερόμαστε μόνο στην αυτονόητη εκδήλωσή της από την ελληνική πλευρά, αλλά προπαντός όπως εκδηλώνεται από την πλευρά των ευρωπαίων, είτε «Μεγάλες Δυνάμεις» ονομάζονταν, είτε «Ανταντ», είτε «UNRRA», είτε «Ε.Ο.Κ.», είτε «Ευρωπαϊκή Ένωση».

Εξίσου χαρακτηριστική του κλίματος που επικρατεί συνήθως στα πολιτικά δρώμενα της χώρας, από την περίοδο ακόμα πριν την ανεξαρτησία, είναι η διχόνοια, οι σκοπιμότητες κι οι μικροϋπολογισμοί, που διακρίνουν συνήθως τις συμπεριφορές και τις στάσεις των πρωταγωνιστών, των φατριών, των ομάδων και των κομμάτων, του «εσωτερικού παράγοντα» με άλλα λόγια, που πρωταγωνιστεί κάθε φορά στα δημόσια πράγματα και στο πολιτικό προσκήνιο.

Το 1827, το 1916, 1945, 1965, το 1981 και πάει λέγοντας μέχρι σήμερα. Ο «εξωτερικός παράγων», από την εποχή ακόμα της Ναυμαχίας του Ναβαρίνου, δεν χαράζει πολιτική και δεν αποφασίζει ως προς τη χώρα μας, μόνο εξαιτίας των φιλελληνισμού του, αλλά, όπως είναι φυσικό, με γνώμονα την προώθηση και την προστασία των συμφερόντων του και των συμφερόντων των λαών που εκπροσωπεί.

Οι «εσωτερικοί παράγοντες» από την άλλη, παρουσιάζουν ανά εποχή εγγενείς αδυναμίες και αγκυλώσεις σε στερεότυπα πολιτικής συμπεριφοράς, που τους εμποδίζουν ν’ αρθούν υπεράνω των στενώς εννοούμενων συμφερόντων τους –πλην ορισμένων φωτεινών εξαιρέσεων που μάλλον επιβεβαιώνουν τον κανόνα– ακόμα και σε κρίσιμες ή δύσκολες για τον τόπο περιστάσεις. Το «πολιτικό κόστος» υπερισχύει κατά κράτος κάθε έννοιας εθνικού ή δημοσίου συμφέροντος για τους κυβερνώντες, ενώ η ισοπέδωση και η καταστροφολογία χαρακτηρίζει σταθερά και διαχρονικά την αντιπολιτευτική πρακτική.


Το τελευταίο διάστημα η χώρα έχει εμπλακεί σε μια αδυσώπητη περιπέτεια ως προς την οικονομική της επιβίωση με όρους που να ταιριάζουν κατά το δυνατόν στη διεθνή της θέση και στο επίπεδο της κοινωνικής της ανάπτυξης. Οι λόγοι κι αιτίες πολλές κι η ιστορία έχει καταγράψει με ακρίβεια σε πολλές περιπτώσεις κάποιες απ’ αυτές.

Ο μηχανισμός που μας διευκολύνει πλέον να λειτουργούμε ως κράτος στηρίζεται από τη χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Δ.Ν.Τ. κι έχει, ως γνωστόν, ένα συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα κι ένα καθορισμένο πλαίσιο όρων και ενεργειών που πρέπει να γίνουν απ’ την πλευρά μας. Το κράτος μας τυπικά δεν έχει κηρύξει -για μιαν ακόμα φορά- πτώχευση, επειδή ο «εξωτερικός παράγων» αποφάσισε πριν ένα χρόνο να την αποτρέψει.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι. Τα δεδομένα έχουν αλλάξει και μάλλον δεν έχουν αλλάξει υπέρ μας. Ενώ στη Ευρώπη επεξεργάζονται πυρετωδώς σενάρια και λύσεις που σχετίζονται και αφορούν άμεσα τις εξελίξεις και το μέλλον της χώρας μας, στη χώρα μας ερίζουμε για το πιο πακέτο μέτρων ταιριάζει πιο πολύ στα μέτρα μας και πόσο βαρύ είναι το μεσοπρόθεσμο έναντι του βάρους του «Ζάππειο ΙΙ».

Πόση άραγε σημασία θα έχει σε περίπτωση πτώχευσης αν έφταιξε πιο πολύ η κυβέρνηση που άργησε να πάρει μέτρα ή ο Αντώνης Σαμαράς που δεν συναίνεσε σ’ αυτά τα μέτρα; Πόση αξία θα έχει τότε μπροστά στη διάλυση των κοινωνικών δομών, αν γίνουν εκλογές και κερδίσει η Νέα Δημοκρατία ή σχηματιστεί κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας; Τι νόημα θα ‘χει τότε, αν το γάλα είναι στο 23 ή στο 6 τα εκατό ΦΠΑ, όταν δεν θα μπορείς ούτως ή άλλως να το αγοράσεις;

Η Ευρώπη πρέπει να είναι μονόδρομος για την Ελλάδα και πέρα από την οικονομική χρειαζόμαστε όσο ποτέ και την πολιτική της στήριξη. Ας μη αφήνουμε χώρο με τις παραλήψεις και τη στάση μας ν’ αναπτύσσονται σενάρια που μας ωθούν αργά αλλά σταθερά εκτός Ευρώπης. Το «τυχαίο γεγονός» μπορεί αυτή τη φορά να είναι σε βάρος μας. Η 5η δόση είναι τώρα κι η 6η το Σεπτέμβρη, μετά τι;

Αν διδάσκει κάτι η ιστορία, όπως απλουστευτικά και πολύ σχηματικά πιο πάνω αναφέρθηκε, είναι ότι σήμερα βρισκόμαστε εκτεθειμένοι στη δίνη ενός οικονομικού προβλήματος, που η λύση του εξαρτάται απόλυτα από την πολιτική βούληση του «εξωτερικού παράγοντα». Όπως εύστοχα έχει υποστηριχτεί, η κοινωνική σκέψη θεωρεί ότι η ιστορία αποτελεί έναν ορισμένο τρόπο για μια κοινωνία να διακανονίσει και να επεξεργαστεί μια μάζα μαρτυριών από τις οποίες δε διαχωρίζεται.


Για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία μας το μέλλον καθορίζεται τόσο δεσμευτικά από την πολιτική βούληση του «εξωτερικού παράγοντα», η εκδήλωση της οποίας όμως για πρώτη φορά επίσης συναρτάται και τόσο άρρηκτα κι επιτακτικά από τις αποφάσεις και τη συμπεριφορά των «εσωτερικών παραγόντων» και στην περίπτωση αυτή η έστω εν τάχη ιστορική αναδρομή πολλά συμπεράσματα και λάθη προς αποφυγήν θα είχε να μας διδάξει.

Ας σκεφτούμε κι ας αποφασίσουμε, στον λίγο χρόνο που έχει απομείνει, ρίχνοντας πού και πού καμιά ματιά στα διδάγματα της ιστορίας, ότι έχει σημάνει η ώρα –έστω μ’ αυτόν τον δραματικό τρόπο– όλοι μαζί να προσπαθήσουμε ν’ αναδιοργανώσουμε όσο γίνεται καλύτερα τα της χώρας και του οίκου μας και ν’ αναπροσαρμόσουμε τις συμπεριφορές μας σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, παρά να αργοπορούμε δαιμονοποιώντας στις πλατείες και ξορκίζοντας στα τηλεοπτικά παράθυρα τον «εξωτερικό παράγοντα», πότε ότι ανακατεύεται απροκάλυπτα στα εσωτερικά μας και πότε ότι για το μόνο που ενδιαφέρεται είναι να πάρει όπως-όπως πίσω αυτά που του χρωστάμε.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται, άλλοτε σαν φάρσα κι άλλοτε σαν κωμωδία. Μακάρι να λαθεύω νομίζοντας, ότι μάλλον αυτή την ώρα βρισκόμαστε μιαν ανάσα πριν από την εκδίκησή της.

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

Μνημόνιο ΙΙ: Ποιος θα μιλήσει στην κοινωνία;

Μια νέα δύσκολη εβδομάδα άρχισε για τον πρωθυπουργό της Ελλάδας. Οι διαδοχικές τυπικές και άτυπες διαβουλεύσεις του με υπουργούς, βουλευτές και κομματικά στελέχη, μετά την κατ’ αρχήν συμφωνία με τους ευρωπαίους δανειστές για την παροχή και νέας οικονομικής βοήθειας για τα έτη 2012 – 2014 και τα συνακόλουθα σκληρά μέτρα λιτότητας που τη συνοδεύουν, βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη.

Είναι πολύ βαρύ το φορτίο. Όχι απλώς δυσβάσταχτο, αλλά ασήκωτο. Τα δεδομένα στο πολιτικό και κοινωνικό πεδίο, όπως έχουν διαμορφωθεί το τελευταίο διάστημα κι ιδιαίτερα τα τελευταία 24ωρα, κάθε άλλο παρά συνηγορούν ότι είναι δυνατόν τα μέτρα να περάσουν «αβρόχοις ποσί» με τις συνήθεις αμοιβαίες υποχωρήσεις και ελιγμούς στο πολιτικό πεδίο και με την αναμενόμενη κόπωση κι εκφυλισμό των διαμαρτυριών της αγανακτισμένης κοινωνίας.

Όσες φιλότιμες επικοινωνιακές προσπάθειες κι αν καταβληθούν, όσα βίντεο κι αν παίξουν, όσες διαβεβαιώσεις κι αν δοθούν, όσες καλές προθέσεις για συναίνεση κι αν προβληθούν και όσοι υπουργοί Οικονομικών κι αν «θυσιαστούν», είναι τόση η δυναμική των εξελίξεων και τόσο ογκώδης η αναντιστοιχία των «δοκιμασμένων πρακτικών» με τις κοινωνικές ανάγκες, που θα ισοπεδωθούν σαν χάρτινος πύργος.

Το πολιτικό προσωπικό της χώρας «έχει κάψει» όλα τα χαρτιά που παραδοσιακά θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει για να επηρεάσει την κοινωνία και τώρα που απειλείται «να καεί» το σπίτι του καθενός, προτιμά χίλιες φορές ο κάθε λογής αγανακτισμένος –με μια κραυγή απόγνωσης– «να καεί το μπ… η Βουλή».

Οι πολίτες τα έχουν δει και τα ‘χουν ακούσει όλα από όλους.

Η ίδια η πραγματικότητα φανερώνει το μέγεθος του υφιστάμενου προβλήματος, αλλά το ίδιο φανερή είναι κι η αδυναμία να προταθούν λύσεις ικανές να δρομολογήσουν την αποκατάσταση του κύρους του πολιτικού συστήματος και να οδηγήσουν στον κατευνασμό και την εκτόνωση της σωρευμένης λαϊκής οργής.

Μοιραία στη φιλάρεσκη απόδοση του έργου της η κυβέρνηση κατευθύνεται πλεισίστια στο πεδίο της «Μητέρας των μαχών» υποστηρίζοντας το «Μνημόνιο ΙΙ», εξίσου τραγικά μοιραία κι η αξιωματική αντιπολίτευση παίζει κρυφτούλι με τις εκλογές ανάμεσα στις μαρμαροκολόνες του «Ζάππειο ΙΙ».

Άγνοια κινδύνου ή αδυναμία να προταθεί κάτι νέο;

Τι εμποδίζει ν’ ακουστούν δυο απλές και σταράτες κουβέντες, που ν’ απεικονίζουν όχι μελοδραματικά, αλλά απλώς ποιες δραματικές συνέπειες θα έχει για την επιβίωση της χώρας και τη ζωή του κάθε πολίτη η ματαίωση αυτής της οικονομικής συμφωνίας;

Τι εμποδίζει να ακουστούν μέτρα που θ’ αντιμετωπίζουν ριζικά την κρίση, θα έχουν ποιοτικά κι όχι ισοπεδωτικά χαρακτηριστικά και θ’ απευθύνονται στο σύνολο της κοινωνίας, στον κάθε πολίτη, με όρους δικαιοσύνης κι αναλογικότητας;

Τα διλήμματα τελείωσαν προ πολλού, το ίδιο κι η εμπιστοσύνη των πολιτών.

Ο χρόνος κι η υπομονή της κοινωνίας πνέουν τα λοίσθια κι η ελληνική χρεοκοπία δεν θα είναι η θεαματική αναμετάδοση στα δελτία των 8, όπως «παίζεται» από τα ξένα ΜΜΕ, αλλά η ζοφερή πραγματικότητα που σαν φάντασμα θα στοιχειώσει τις ζωές μας και θα μας κυνηγά για μια ζωή, όχι από κανάλι σε κανάλι, αλλά σε κάθε μας βήμα.

Άραγε ο κύριος πρωθυπουργός, μέσα στο τόσο βαρύ πρόγραμμα αυτών των ημερών, θα προλάβει να το σκεφτεί;


Photo by: David Shelby