Πέμπτη 30 Αυγούστου 2012

"Ουδείς αναμάρτητος" και το καλαμπούρι με τον Γιώργο Παπανδρέου



Χτες ήταν η αίτηση άδειας για να ταξιδέψει στο εξωτερικό.
Σήμερα νοικιάζεται για διαλέξεις σε σεμινάρια.
Αύριο άραγε τι;

Στο Γιώργο Παπανδρέου αναφέρομαι και στον τρόπο που «ενημερωτικές» διαδικτυακές σελίδες φρόντισαν να προσφέρουν άφθονο υλικό στα social media για να εκφραστούν οι χρήστες.

Είναι προφανές, ότι κάποιοι που έχουν γωνιακά καταστήματα ενημέρωσης συντηρούν επιμελώς την εικόνα που δημιούργησαν και πάσαραν επί χρόνια γι’ αυτόν και δεν παραλείπουν ν’ αξιοποιούν το τίποτα κι απ’ το ανύπαρκτο να κατασκευάζουν ειδήσεις και γεγονότα.

Αντιδιαστέλλοντας, πόσο στάθηκαν τα Μέσα στο «ουδείς αναμάρτητος» του Αντώνη Σαμαρά και τις επιπτώσεις που είχε η στάση του τα δυο αυτά χρόνια για την κατάσταση που έχουμε φτάσει;

Ο Παπανδρέου ως πρωθυπουργός ένα σαρδάμ έκανε και γινόταν ο χαμός από τις σάτιρες και την καζούρα. Οι τηλεοράσεις και τα facebook είχαν να ασχολούνται για μέρες. Σήμερα, ένας άλλος πρωθυπουργός παραδέχεται ότι ακολούθησε αντιπολιτευόμενος λάθος πολιτική κι εντούτοις τα Μέσα το παραβλέπουν κι ασχολούνται αν ο Παπανδρέου προσφέρεται να διδάξει σε σεμινάρια «με αστρονομική αμοιβή».

Αναμάρτητος κανένας, αλλά, τελικά, πόσο ανίσχυροι μπορεί να είμαστε απέναντι στην προπαγάνδα και την παραπληροφόρηση;

Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν έχει ανάγκη από αυτόκλητους συνηγόρους, είναι όμως απαράδεκτο αυτό που συμβαίνει. Ένας Έλληνας πολιτικός, ένας πρώην πρωθυπουργός με διεθνή ακτινοβολία και κύρος, πρόεδρος μιας παγκόσμιας πολιτικής οργάνωσης, της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, λοιδορείται και χλευάζεται από τους ίδιους τους συμπατριώτες του.

Καλό είναι το καλαμπούρι κι η πλάκα μεταξύ μας, αλλά αυτές οι συμπεριφορές, όπως κι όλη η στάση μας απέναντι στα προβλήματα που έχει δημιουργήσει η οικονομική κρίση, δεν περνούν απαρατήρητα από τη διεθνή κοινή γνώμη. Όλοι αυτοί οι ανταποκριτές κι οι δημοσιογράφοι των ξένων ΜΜΕ, απ’ αυτούς που πρόθυμα φιλοξενούν και τα δικά μας Μέσα στα δελτία ειδήσεων –κυρίως για να μας μεταφράσουν πώς δυσφημίζεται η χώρα μας– παρακολουθούν και σχηματίζουν γνώμη για την κοινωνία μας και τις αντιδράσεις της για να τη μεταδώσουν με τη σειρά τους και στις δικές τους χώρες, στους δικούς τους πολίτες. Διαβάζοντας τέτοια κείμενα και σχόλια για έναν πρώην πρωθυπουργό τι να σκέφτονται άραγε για την ποιότητα του δημόσιου λόγου στη χώρα μας; (Ρητορικό το ερώτημα, αφού πολλοί μπορεί να σκεφτούν αυτό που λέγεται για τους Παρθενώνες και τα βελανίδια κ.λπ. κ.λπ.)

Τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Κάποιοι «τσιμπάνε», εκτονώνονται και ξεσπώντας σχολιάζοντας τον Γιώργο Παπανδρέου άθελά τους ψηλώνουν ακόμα περισσότερο το τείχος προστασίας που έχει στηθεί γύρω απ’ αυτούς που τα ίδια Μέσα κρύβουν επιμελώς. Ποιος να θυμάται μετά από τόσα χρόνια και τόσα χρόνια κρίσης ποιος ήταν πρωθυπουργός πριν τον Γιώργο Παπανδρέου; Άλλωστε εκείνη την μακρινή εποχή, η Ελληνική οικονομία ήταν θωρακισμένη απ’ την κρίση.

Αν κάνεις ένα βήμα παραπάνω, μπορεί να διαπιστώσεις, ότι εκείνη η μακρινή εποχή μπορεί να μην υπήρξε καν, αφού σε Κυριακάτικη (26-8-2012) εφημερίδα μας θυμίζουν «έξω απ’ τα δόντια», ότι «οι αυγουστιάτικες και σεπτεμβριανές τραγωδίες της ιστορίας» είναι: Αύγουστος 2004 – Αύγουστος 1999 – Αύγουστος 1988 – Αύγουστος 1922 – Αύγουστος 1071. Για τον Αύγουστο του 2007 μπορεί η μνήμη του αρθρογράφου να έχει καεί, αλλά για κάποιους, ούτε των αθώων θυμάτων της Ηλείας η μνήμη έχει καεί, ούτε –δόξα τω Θεώ– και η δική μας.

Χρειαζόμαστε όσο ποτέ νηφάλιες φωνές. Δυο χρόνια και χορτάσαμε κραυγές, χορτάσαμε οδύνες, χορτάσαμε απογοητεύσεις. Χρειαζόμαστε και ηρεμία για να σκεφτούμε, για να βρεθούμε, για να κοιταχτούμε.

Ας τελειώνουν το καλαμπούρι κι η πλάκα με το Γιώργο Παπανδρέου, κρύωσαν, με άλλων αμαρτίες είναι που σήμερα παθαίνουμε την πλάκα μας κι αυτό δεν είναι καθόλου καλαμπούρι.

Δευτέρα 27 Αυγούστου 2012

Οι βάσεις και τα βασικά.


Η εφήμερη φωτοβολίδα της ανακοίνωσης των βάσεων έλαμψε κι εφέτος στο δημόσιο χώρο της πατρίδας μας.

Τα χαμογελαστά πρόσωπα, οι λαχανιασμένες δηλώσεις, τα κλάματα και τα σκυμμένα κεφάλια, οι πρωτιές κι όλα αυτά που έχουμε συνηθίσει να συνθέτουν παραδοσιακά πλέον το σκηνικό που συνοδεύει την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, βρίσκονται στο επίκεντρο της επικαιρότητας.

Είναι πράγματι εκπληκτικό, πώς ως κοινωνία έχουμε χρόνο με το χρόνο συμβάλει στη δημιουργία αυτού του κορυφαίου μνημείου υποκρισίας και κοινωνικού αποπροσανατολισμού. Είναι ακόμα απορίας άξιο, πώς ενώ είναι πασίγνωστες οι αδυναμίες κι οι αγκυλώσεις του εκπαιδευτικού συστήματος, φροντίζουμε να τις παραβλέπουμε τόσο συστηματικά κι επίμονα, όσο συστηματικά κι επίμονα έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε πως η όποια «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» αφορά μόνο τον τρόπο εισαγωγής στα πανεπιστήμια.

Εν μέσω οικονομικής κρίσης τι ποιο αυτονόητο να αντιμετωπιστεί επιτέλους το μεγάλο ψέμα της «δωρεάν παιδείας» και να τεθούν οι βάσεις –όχι βεβαίως εισαγωγής– για την οικοδόμηση ενός σύγχρονου συστήματος εκπαίδευσης, που θα αφορά το παιδί από την προσχολική ηλικία μέχρι την ολοκλήρωση της εκπαιδευτικής του πορείας.

Σ’ αυτό το μοντέλο θα ήταν σαφές κι αυτονόητο ότι το «δωρεάν» δεν είναι μια κενή περιεχομένου ψευδεπίγραφη ρεκλάμα, αλλά ουσιαστικού περιεχομένου κρατική μέριμνα και προσφορά στην κοινωνία, πλήρως αξιολογημένη κι αντικειμενικά προσδιορισμένη. Στο ίδιο πλαίσιο, έννοιες όπως κοστολόγηση, ποιότητα, έλεγχος, ανταποδοτικότητα, δεν θ’ αποτελούσαν άγνωστες λέξεις, ούτε –πολύ περισσότερο– «κόκκινο πανί» για τους εκπαιδευτικούς η λέξη «αξιολόγηση».

Αν κάτι διδάσκει –μεταξύ όλων των άλλων– αυτή η οικονομική κρίση είναι ότι πρέπει να επανεξετάσουμε τις αξίες και τις προτεραιότητες μας, τα πρότυπα και τις ιδεοληψίες μας. Οι κοινωνίες δεν προχωρούν παράγοντας μόνο επιστήμονες, ούτε καταδικάζοντας τη νεολαία τους σε παρατεταμένη ανεργία. Αναζητούν και βρίσκουν τη χρυσή τομή, ώστε να ισορροπήσουν και να ξεπερνούν τις κρίσεις δίχως να χάνονται γενιές ολόκληρες με το μαράζι της αποτυχίας και των ανεκπλήρωτων ονείρων.

Τι ποιο οξύμωρο απ’ αυτό που συμβαίνει επί δεκαετίες στη χώρα μας, να επωμίζεται δηλαδή η κοινωνία όλο το βάρος μιας εκπαιδευτικής διαδικασίας που κατευθύνει μονόδρομα όλους τους μαθητές προς τα πανεπιστήμια και στη συνέχεια να υφίσταται κι όλες τις συνέπειες της ανεργίας των νεαρών πτυχιούχων, αφού μάλιστα οι περισσότεροι –αν όχι όλοι– έχουν περάσει προηγουμένως και κάμποσα χρόνια σε μεταπτυχιακά και μετεκπαιδεύσεις στο εξωτερικό.

Επειδή, λοιπόν, όλοι ξέρουμε σ’ αυτόν τον τόπο ότι δωρεάν παιδεία υπάρχει μόνο στα χαρτιά, αφού ακόμα-ακόμα κι αυτά τα σχολικά βιβλία –τι σπατάλη, Θεέ μου, κι αυτή– έχουν υποκατασταθεί εν πολλοίς από τα ποικιλόμορφα λυσάρια, ας αποφασίσουμε ν’ αναθεωρήσουμε εκ βάθρων το εννοιολογικό περιεχόμενο αυτού του όρου. Ας προσδιορίσουμε εκ νέου ποιες περιοχές και δραστηριότητες θα πρέπει πράγματι να είναι δωρεάν για όλους και ποιες θα πρέπει να υπάρχει ανταποδοτικότητα.

Τώρα που οι πόροι είναι ανεπαρκείς –και γι’ αυτό πολύτιμοι– ας σχεδιάσουμε ένα νέο μοντέλο σχολείου που θα παρέχει ίσες ευκαιρίες πρόσβασης, αλλά και διαδικασίες διαρκούς αξιολόγησης και προσαρμογής της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Ας εφαρμόσουμε στην πράξη νέες μεθόδους μάθησης και διδασκαλίας, ξεχωρίζοντας επιτέλους εννοιολογικά τη μόρφωση από τη γνώση. Ας απαλλάξουμε τα παιδιά και τους νέους από τη μονολιθικότητα του σχολικού εγχειριδίου και της μονοδιάστατης μελέτης κι ας συντονίσουμε τις απελευθερωμένες γνωστικές δυνατότητες κι ικανότητές τους στην αναζήτηση του ειδικού μέσα στον τεράστιο ωκεανό πληροφοριών με την αξιοποίηση σύγχρονων τεχνολογιών και μεθόδων.

Ας απελευθερώσουμε και την ελληνική οικογένεια απ’ αυτό το πολυετές οικονομικό βασανιστήριο, απ’ την ετήσια οικονομική αιμορραγία στο όνομα της «δωρεάν παιδείας», περιορίζοντας τα έξοδά της για την εκπαίδευση των παιδιών της σε απολύτως αναγκαία, αλλά χρήσιμα κι ουσιώδη.

Ο τρόπος υπάρχει, αλλά και τα συμφέροντα κι οι δυσκολίες είναι τεράστια. Προτού σβήσουν τα φλας της επιτυχίας όμως και για τα παιδιά αυτής της γενιάς, για τα παιδιά της γενιάς της κρίσης και του μνημονίου, ένα χρέος έχουν οι κυβερνώντες σ’ αυτή την κρίσιμη συγκυρία, να πουν τα βασικά και να πολιτευτούν λέγοντας αλήθειες κι η πρώτη –ίσως και μεγαλύτερη– αλήθεια που θα πρέπει να ειπωθεί σ’ αυτά τα παιδιά, αλλά και σ’ όλη την κοινωνία, είναι πως η «δωρεάν παιδεία» είναι ένα μεγάλο και παραπλανητικό ψέμα και πως αυτό το ψέμα πρέπει να τελειώσει.



Υ.Γ.: Συγχαρητήρια, καλή δύναμη, τύχη και κουράγιο σ’ όλα τα παιδιά που συμμετείχαν σ’ αυτές τις εξετάσεις.


Παρασκευή 24 Αυγούστου 2012

Παράταση ίσον "ξαφνικός θάνατος"



Ουαί κι αλίμονο αν Μέρκελ κι Ολάντ ξεγελαστούν και μας δώσουν παράταση, τότε είναι που, με συνοπτικές διαδικασίες, από το φλερτάρισμα με τη χρεοκοπία θα έρθουμε μάνι – μάνι σε γάμου κοινωνία μαζί της. Με άλλα λόγια, «θα βαρέσουμε κανόνι» με μαθηματική ακρίβεια και με όλη μας τη μεγαλοπρέπεια.

Δεν νομίζω πάντως πως ο πρωθυπουργός περίμενε ν’ ακούσει κάτι διαφορετικό απ’ αυτά που άκουσε επισκεπτόμενος τη Γερμανία. «Εμπιστοσύνη», «προσδοκίες», «τήρηση δεσμεύσεων» και κοινός παρανομαστής η «Έκθεση της τρόικα». Ούτε κάν σε «έργο» ή «αποφάσεις» δεν αναφέρθηκε η Γερμανίδα καγκελάριος, αλλά μόνο σε «δραστηριότητες» της ελληνικής κυβέρνησης. Στο ίδιο μήκος κύματος θα κινηθεί κατά τα φαινόμενα κι ο Γάλλους πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ.

Θα ‘ναι θετική η έκθεση της τρόικα. Θα μας εξασφαλίσει την επόμενη δόση και μια γερή ανάσα για να βγάλουμε τη χρονιά. Όμως το «μπαλάκι» των αποφάσεων θα εξακολουθήσει να βρίσκεται στο γήπεδό μας. Αυτό θα τονίζεται στη σχετική έκθεση κι αυτό θα είναι το «μαχαίρι στο λαιμό» της ελληνικής κυβέρνησης.

 Τα 11,5 δις –τουλάχιστον– που θα εξοικονομηθούν με τα σκληρά μέτρα του επόμενου πακέτου, θα είναι –και πρέπει να είναι– η τελευταία οριζόντια μείωση στα εισοδήματα. Κι είναι γεγονός, πως αν κάποια απ’ αυτά τα μέτρα, τα όντως δυσάρεστα για τους μισθωτούς και ιδιαίτερα των ΔΕΚΟ, είχαν εφαρμοστεί έγκαιρα, σίγουρα το πακέτο των περικοπών δεν θα ήταν για όλους τόσο δυσβάσταχτο.

Από ‘κει και πέρα οι επιλογές είναι δύο, η πρώτη –η φαινομενικά πιο εύκολη– αφορά το ξεπούλημα μέσω των αποκρατικοποιήσεων κάποιων δημόσιων επιχειρήσεων που μπορούν να πιάσουν κάποια τιμή, αλλά προπαντός θα ξελαφρώσουν μια και καλή το δημόσιο ταμείο κι η δεύτερη –η «καυτή πατάτα»– είν’ η εκ βάθρων αναδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης, με ότι αυτό συνεπάγεται σε μείωση προσωπικού –όποιο όνομα κι αν πάρει–, συρρίκνωση Υπηρεσιών, μείωση οργανικών θέσεων, ανάθεση μεγαλύτερων δημόσιων δραστηριοτήτων σε ιδιωτικά νομικά πρόσωπα.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, οι επιλογές για θεσμικές αλλαγές που θ’ αφορούν τη φορολογία, τις επενδύσεις, τις κοινωνικές υπηρεσίες κ.λπ., θα έχουν μεγαλύτερη άνεση για να σχεδιαστούν καλύτερα, αλλά προπαντός θα επιχειρούνται με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση απ’ την κυβέρνηση, εφόσον οι αντιδράσεις, που ούτως ή άλλως θα υπάρξουν, θα αμβλύνονται με την πάροδο του χρόνου τόσο απ’ την ανάσχεση της ύφεσης, όσο κι απ’ την σταθεροποίηση της κυβερνητικής πολιτικής και της απόδοσης του Μεσοπρόθεσμου σχεδιασμού.

Αν σ’ αυτή τη φάση οι ευρωπαίοι κάνουν το τραγικό λάθος κι αφήσουν χαλαρή τη νεόκοπη ελληνική κυβέρνηση, το μόνο που είναι με μαθηματική ακρίβεια βέβαιο, είναι ότι –κατά τη συνήθη νεοελληνική πρακτική– θα παραδοθεί στις δάφνες της για  «τη μεγάλη, την ασύλληπτη, τη μοναδική εθνική επιτυχία» –πάντα βεβαίως με τη βοήθεια της Παναγιάς μας– και θα θυμηθούμε να ξανατρέξουμε άρον-άρον λίγο πριν την άλλη δόση του δανείου, τότε όμως θα είναι σίγουρα αργά.

 Όμορφα, λοιπόν, και πολύ καλά κάνουμε που ενημερώνουμε τους ευρωπαίους ηγέτες κι ευαισθητοποιούμε και τους ευρωπαίους συμπολίτες μας για τα προβλήματά μας, ο μόνος όμως τρόπος για να τους πείσουμε να μας κοιτάξουν και πάλι με συμπάθεια, είναι –αφού θα έχουμε πεισθεί ασφαλώς πρώτα εμείς οι ίδιοι– να τους δείξουμε πως προχωράμε προς την κατεύθυνση που κι αυτοί από χρόνια βαδίζουν, με τις ίδιες δυσκολίες και προβλήματα, αλλά και με συνέπεια κι αποτελεσματικότητα.

Ο δρόμος είναι επώδυνος και δύσκολος, αλλά είναι –γι’ αυτήν τουλάχιστον την ώρα– ο μόνος υπαρκτός δρόμος.


Κυριακή 19 Αυγούστου 2012

Χίος, ευλογημένος τόπος.



Ούτε ανάμνηση δεν πρόλαβαν να γίνουν καλά – καλά οι όμορφες μέρες των διακοπών στη Χίο και καταβροχθίστηκαν από τις αχόρταγες φλόγες της φωτιάς που για έναν ακόμα Αύγουστο χόρεψαν στο ρυθμό του φορτσάτου αιγαιοπελαγίτικου βοριά.

Η μισή νοτιοδυτική Χίος έχει παραδοθεί στις φλόγες. Ελιές και μαστιχόδεντρα, πεύκα και μαζί μ’ αυτά κι η θαμνώδης βλάστηση της περιοχής εκτίθενται, όχι στις αχόρταγες διαθέσεις κάποιου μανιώδη φυσιολάτρη, αλλά στην αδηφάγο και καταστροφική μανία της πύρινης λαίλαπας.

Βλέπω τις φωτογραφίες και ξέρω ότι κάποιες απ’ αυτές τις υπέροχες και καταπράσινες μεριές θα είναι τώρα πλέον στάχτη.

Φαινότανε. Λίγο προσεκτικότερα αν παρατηρούσες πίσω απ’ την πρώτη εντύπωση της εικόνας που σου χάριζε απλόχερα η φύση, διέκρινες ολοκάθαρα μέσα στο πλάνο και πίσω στο φόντο τις εγκαταλειμμένες περιουσίες, τα ξερόχορτα στις άκρες των επαρχιακών κι αγροτικών δρόμων, τα σκουπίδια και τα μπάζα στις πλαγιές και τις χαράδρες.

Γύρισα στο Λαύριο ξημέρωμα Παρασκευής με πολύ όμορφες στιγμές στο δισάκι μου.
Όχι πως η Χίος μέσα σε δυο χρόνια –από πρόπερσι που ήμουν ξανά– άλλαξε νοοτροπίες και συνήθειες ή πως αποτελεί πλέον –για κάποιον που δεν έχει δικό του κατάλυμα– προσιτό προορισμό, αλλά γιατί μπόρεσα να επιβεβαιώσω, ότι προσπάθειες ανθρώπων που θέλησαν να ξεφύγουν από τον παραδοσιακό μέσο όρο, συνεχίσουν κι αναπτύσσονται σε πείσμα της γενικευμένης εσωστρεφείας και της παθολογικής μας μοιρολατρίας.

Στα νοτιόχωρα –στα Μαστιχοχώρια– η μαστίχα, λόγω της τιμής που πιάνει τελευταία, προσέλκυσε σημαντικό αριθμό νέων καλλιεργητών. Ήδη ακούγονται οι πρώτες συζητήσεις για πλαφόν. Η Ένωση έχει πολύ δουλειά μπροστά της, ώστε το μοναδικό αυτό προϊόν να παράγεται και ν’ αξιοποιείται κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο σε όφελος των καλλιεργητών και του νησιού.

Η μαστίχα είναι πλούτος για όλους κι όχι μόνο κέρδος για ορισμένους.

Οι άνθρωποι του citrus επιμένουν με μεράκι κι ενδιαφέρον να ανακαλούν με το που θα διαβείς το κατώφλι τους, εκείνο το ευωδιαστό άρωμα μνήμης από τα κτήματα εσπεριδοειδών του Κάμπου. Ιδιαίτερη προσπάθεια και πολύτιμη ανάσα παρελθόντος με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον.

Τα παιδιά στο Αερικό ξέρουν να σε κερδίζουν με την άψογη συμπεριφορά τους και την φιλική φροντίδα τους. Ο δροσερός χώρος στην αυλή, είναι ότι πρέπει για τις βραδινές συναντήσεις και τις συντροφικές συζητήσεις μαζί με μια μπύρα ή ένα κρύο ποτό.

Ο Νότος παρέμεινε κι εφέτος σταθερή πρωινή συνήθεια, αφού κάτω απ’ τον παραθαλάσσιο ίσκιο που χαρίζουν οι ομπρέλες του, καταναλώσαμε άπειρους καφέδες, σελίδες και ορισμένα… καραφάκια. Πολύς ο κόσμος καθημερινά, οι ξαπλώστρες γεμάτες, αλλά το ίδιο γεμάτες και… γευστικές οι ώρες τις ξενοιασιάς που προσφέρει.

 Από τις πιο ευχάριστες, η τελευταία ανάμνηση του πληρώματος του AQUA MARIA της ΝΕΛ. Άνθρωποι λίγοι, μα χαμογελαστοί, ευχάριστοι, πρόθυμοι και προπαντός γνώστες της δουλειάς και των αναγκών του ταξιδιού.

Κρίμα που το δρομολόγιο αυτό της «άγονης» γραμμής Λαύριο – Λιμένας Μεστών (μέσω Ψαρών) δεν υποστηρίζεται ούτε καν από το ΚΤΕΛ του νησιού. Τα Μεστά, το Πυργί, οι Ολύμποι θα μπορούσαν ν’ αποτελέσουν ξεχωριστούς τουριστικούς προορισμούς και για κρουαζιερόπλοια, προσφέροντας μιαν άλλη προοπτική στην τουριστική ανάπτυξη και της ευρύτερης περιοχής της νότιας Χίου, της περιοχής που, δυστυχώς, αυτήν την ώρα δοκιμάζεται από την καυτή ανάσα της φωτιάς.

Η Χίος είναι ευλογημένος τόπος.
Ευλογημένος τόπος είναι και κάθε γωνιά της πατρίδας μας, φτάνει να αγαπήσουμε αυτό το λίγο που χαρίζει η φύση, να νοιώσουμε τη μοναδικότητά του και να κάνουμε δική μας υπόθεση τη φροντίδα και την προστασία της ομορφιάς του.

Η φύση ξέρει τι πρέπει να κάνει ώστε οι πληγές της φωτιάς να επουλωθούν απ' το κορμί της Χίου γρήγορα. Η πιο κάτω εικόνα από την πεσρυνή φωτιά στην Κώμη το φανερώνει. Οι άνθρωποι είναι εκείνοι που θα πρέπει να μάθουν να αναγεννώνται μετά από κάθε καταστροφή.

Η Χίος είναι ευλογημένος τόπος, η Ελλάδα είναι ευλογημένος τόπος.
Ας νοιώσουμε όλοι κάτι απ' αυτήν την ευλογία να μας ωθεί προς το κοινό μας μέλλον.

Τετάρτη 1 Αυγούστου 2012

Δεν ξαναλέω τ' όνομά σου.


Οι σελίδες ανάμεσα στα δάχτυλα ξεφυλλίζουνε αφηρημένα τ’ όνομά σου.

Οι στίχοι σ’ όλους τους σταθμούς μες στα ραδιόφωνα τραγούδια λεν μελωδικά με τ’ όνομά σου.

Τζιτζίκια στην κάψα του καταμεσήμερου μονότονα τσιρίζουν τ’ όνομά σου.

Τα λάστιχα του αμαξιού απότομα στριγγλίζουν σταματώντας τ’ όνομά σου.

Θρύψαλα τα παγάκια κροταλίζουνε στο σέικερ ρυθμικά το όνομά σου.

Σε κάθε κλικ όλα τα πλήκτρα κι όλα τα γράμματα συλλαβίζουν σιωπηλά το όνομά σου.

Οι ανάσες -όπως ξεφυσάει το αιρκοντίσιον- σβήνουν τη λάβα απ’ το κορμί με τ’ όνομά σου.

Κάποιο κορνάρισμα ή θόρυβος έξω, του δρόμου, πετάει άξαφνα μέσα στ’ αυτιά μου τ’ όνομά σου.

Όποια συζήτηση, κουβέντα ή συνέντευξη γίνεται λόγος ή αφορμή ν’ αναφερθεί το όνομά σου.

Δεν είπες λέξη, γύρισες κι έφυγες.
Κι εγώ δεν ξαναλέω τ' όνομά σου.


Ευχάριστες και ξένοιαστες μέρες σε όσους φεύγουν, σε όσους μένουν και σε όσους συνεχίζουν!