Κυριακή 6 Ιουλίου 2014

Δέκα χρόνια (στα) κομμάτια.


Σαν χτες κι όμως μοιάζει να ‘χει περάσει από τότε μια ζωή. Μέσα σε μια δεκαετία μόνο φαίνεται να διανύσαμε με τεράστια άλματα την απόσταση που απέχει το ζενίθ από το ναδίρ. Ίσως γιατί στην πραγματικότητα ποτέ δεν αισθανθήκαμε ότι βρεθήκαμε στο ζενίθ, ποτέ δεν πιστέψαμε ότι φτάσαμε, ότι το κατακτήσαμε. Ίσως γι’ αυτό δεν προσπαθήσαμε να κρατηθούμε, αφού δεν επρόκειτο για κάτι δικό μας, για μια κατάκτησή μας.

Αντίθετα, στο ναδίρ αισθανόμαστε πολύ βολικά και άνετα, λες κι είναι ο φυσικός μας χώρος κι η θέση που μας ταιριάζει. Για το ναδίρ μπορούμε να μιλάμε και να σχολιάζουμε ολημερίς, να κρίνουμε και να επικρίνουμε, να εξοργιζόμαστε και να θυμώνουμε, δίχως επί της ουσίας να έχουμε κανέναν άλλο λόγο γι’ αυτό πέρα απ’ το να τρωγόμαστε μεταξύ μας. Η ατάκα «αυτή είναι η Ελλάδα» ίσως είναι η πιο πικρή, αλλά είναι μια πέρα για πέρα αληθινή ατάκα. Γι’ αυτό μας πείραξε και μα ξίνισε, γιατί «μας την είπε» κατάμουτρα.

Πόσο μας γλυκαίνουν και μας συναρπάζουν τα παραμύθια. Πόσο μας βολεύουν οι εύκολες αναγνώσεις κι οι απροβλημάτιστες διηγήσεις. Την αλήθεια την τρέμουμε όπως ο διάβολος το λιβάνι. Γι' αυτό ποτέ δεν μπορούμε να διακρίνουμε αν υπάρχει πράγματι έστω και μια αντικειμενική αλήθεια σ’ αυτό τον τόπο. Η αλήθεια του ενός είναι ψέμα για τον άλλο κι η πραγματικότητα του άλλου είναι ψεύδος για τον παράλλο.

Πού, λοιπόν, το παράξενο, ότι ο όρος «συνεννόηση» δεν παραπέμπει σε έναν ειλικρινή κι ανιδιοτελή διάλογο, σε μια συμφωνία, σ’ ένα κοινό πλαίσιο δράσης, αλλά τουναντίον φέρνει στο μυαλό τη διαπλοκή, την αδιαφάνεια, την καμαρίλα κι ενδεχομένως και συμφωνίες κάτω απ’ το τραπέζι; Έτσι εξηγείται, που στη χώρα μας οι πολιτικές επιλογές και πρωτοβουλίες της εκάστοτε κυβέρνησης βρίσκουν καθολικά σύσσωμα αντίθετες της κατά καιρούς αντιπολιτεύσεις. Έτσι ερμηνεύεται, ότι εκεί που άλλες χώρες κι άλλοι λαοί έχουν βρει ένα σημείο ισορροπίας για βασικές λειτουργίες του κράτους τους όπως η εκπαίδευση, η φορολογία, η υγεία, στην πατρίδα μας τα θέματα αυτά αποτελούν διαχρονικά σημεία τριβής, αντιπαράθεσης και αλλαγών.

Το καλοκαίρι του 2004 ήταν πέρα για πέρα το καλοκαίρι της Ελλάδας. Ήταν το καλοκαίρι της νίκης, της αισιοδοξίας, της ανάτασης, της προοπτικής, του όνειρου. Ξεγλίστρησε όμως και ξέφυγε καλοκαίρι με το καλοκαίρι, μέχρι να ξεβραστεί στις πανέμορφες ακτές του Καστελόριζου σαν κατάρα, σαν ήττα, σαν φούσκα, σαν εφιάλτης. Τα καλοκαίρια από τότε σέρνονται στα βαλτωμένα νερά του ναδίρ να κατακαίγονται από απαισιοδοξία, γκρίνια, ανασφάλεια, μιζέρια, πεσιμισμό.

Δέκα χρόνια, δέκα καλοκαίρια, μια ολόκληρη ζωή. Δέκα χρόνια στα κομμάτια. Το ναδίρ είναι πάντα εδώ, γνώριμο, ψυχοφθόρο, βασανιστικό, έτοιμο να μηδενίσει και να ισοπεδώσει κάθε απόπειρα και κάθε προσπάθεια να ονειρευτούμε έστω κάποια μελλοντικά καλοκαίρια ηλιόλουστα και γαλανά, αποφασισμένο να μην επιτρέψει στην ελπίδα να μπολιάσει μ’ αισιοδοξία το παρόν. Καλοκαίρι του 2014 κι οι πρωταγωνιστές, επιμένουν  να κρατούν την Ελλάδα στο ναδίρ, γιατί μέχρι εκεί φτάνει και το δικό τους το ανάστημα, γιατί αυτή θέλουν να είναι η Ελλάδα, στα μέτρα του ίσκιου τους.

Το δικό μας ανάστημα μέχρι πού φτάνει; Μέχρι το επόμενο παγκόσμιο κύπελλο;


Photo:MEDIA


6 σχόλια:

  1. Αχ τι μας θύμισες Ευάγγελε!
    Που είναι εκείνο το 2004 που ξύπνησε μέσα μας η διάθεση εθελοντικής προσφοράς,που η μικρή Ελλαδίτσα μας έτυχε παγκόσμιας αναγνώρισης και εμείς πλέαμε σε πελάγη υπερηφάνειας για την ικανότητα της χώρας μας να αναλάβει ευθύνες και να τις φέρει εις πέρας. Τι όμορφα συναισθήματα ζήσαμε εκείνη την χρονιά που η γκρίνια και η μιζέρια ξεχάστηκαν. Εμείς δε,οι εθελοντές δώσαμε τον καλύτερο εαυτό μας προσφέροντας ανιδιοτελώς τον χρόνο και το κέφι μας.Το κάναμε θέλοντας να προσφέρουμε και εμείς επιτέλους σε αυτήν την έρμη πατρίδα.Γιατί έτσι το βλέπαμε εκείνη την εποχή.Σαν προσφορά προς την πατρίδα μας και ευκαιρία να το τολμήσουμε ως εμπειρία.
    Τα χρήματα δεν αφορούσαν κανέναν που συμμετείχε σε αυτό το γεγονός γιατί μας είχε καταβάλλει η συγκίνηση και ο ενθουσιασμός.
    Όταν τα θυμάμαι Ευάγγελε συγκινούμε.
    Επειδή δεν πρόκειται να ξαναζήσουμε τέτοιες στιγμές(το λες και εσύ έμμεσα με την άψογη ανάλυση της ζοφερής σημερινής πολιτικής πραγματικότητας)ας μείνουμε στις όμορφες στιγμές της εθνικής ανάτασης που ζήσαμε τότε.
    Τις φιλούρες μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. 'Ηταν πράγματι μοναδική και πρωτόγνωρη η ένταση κι η κινητοποίηση εκείνης της περιόδου, xristin.

      Χαίρομαι που μαθαίνω για την εθελοντική συμμετοχή σου, Το έργο των εθελοντών υπήρξε πραγματικά πολύ σπουδαίο! Είναι κρίμα που κι αυτό, όπως κι όλα τα θετικά που θα μπορούσαν να κεφαλαιοποιηθούν απ' αυτή τη διοργάνωση εξανεμίστηκαν μ' επιπολαιότητα κι ανευθυνότητα τα χρόνια που ακολούθησαν κι έμειναν μόνο οι γκρίνιες για τα έργα και τις μίζες. Μιζέρια.

      Τώρα προσπαθούμε να μαζέψουμε τα κομμάτια μας όπως όπως. 'Ετσι όμως δεν γίνεται δουλειά κι ας θυμώνουμε με το "έτσι είναι η Ελλάδα".

      Δεν ακούω κι από τους μονίμως διαφωνούντες και καμιά σοβαρή πρόταση για ν' αλλάξει...

      Καλά να είσαι και να περνάς υπέροχα!

      Διαγραφή
  2. Περασμένα μεγαλεία ...τουλάχιστον έχουμε κάτι να θυμόμαστε!
    Πιστεύω κάποιοι αρέσκονται σ'αυτό το ναδίρ ίσως κερδίζουν κιόλας απ'αυτήν
    την κατάσταση.Κοιτάνε μόνο τον εαυτούλη τους και δεν νοιάζονται διόλου
    για τον συνάνθρωπο τους ακόμα και για τους οικείους του.
    Όλη αυτή η κατάντια από σύνολο ανθρώπων που ικανοποιούν μόνο
    το "εγώ" τους έγινε και συνεχίζεται να υφίσταται πολιτικούς και μη.

    Πολύ φοβάμαι ότι δεν θ'αλλάξει τίποτα αν δεν αλλάξουμε
    από μέσα μας ο καθένας!

    Καλή εβδομάδα εύχομαι
    με δροσερά θαλασσινά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα, zoyzoy! Καλοκαίριασε για τα καλά!

      Η αλλαγή παντού είναι ένα ζητούμενο, αλλά καθένας την εννοεί κατά τα συμφεροντα και τις βολές του. Υπάρχει μικροϋπολογισμός, σκοπιμότητα, καχυποψία και προχειρότητα που εμποδίζουν να πάνε τα πράγματα λίγο πιο πέρα με συνεννόηση και συνεργασία.

      Ας πάρουμε όμως μια ανάσα Σαββατοκύριακου και τα ξαναλέμε!

      Σε χαιρετώ εγκάρδια! Απογευματινά άρωμα Σύρου ακόμα στον ουρανίσκο και τα βλέφαρα!...

      Διαγραφή
  3. Αγαπητέ Ευάγγελε,
    μόλις άρχισα να γράφω αυτο εδω το σχόλιο, κοίταξα τυχαία το θερμόμετρο κει εχει 32° μεσα στο σπίτι με ανοιχτά παράθυρα και μία μύγα που μπούκαρε σαν πολιτικός που ζητάει ξανά ψήφο, με ενοχλούσε.
    Η Βουλή νομοθετεί κατεπειγόντως και με συνοπτικές διαδικασίες, οι νόμοι αυξάνονται και πληθαίνουν αντι να απλοποιούνται και να λιγοστεύουν.
    Τα δημοσιεύματα περί "υποπτων κυκλωμάτων" που διερευνούνται απο τη Δικαιοσύνη, σκάνε κάθε καλοκαίρι με τον ίδιο υποτίθεται "μαχαιριστοκόκκαλο" ύφος που σε κάνει να σκέφτεσαι πως τίποτα δε θα γίνει, κανένας δε θα ειναι πολύ ένοχος και θα καταδικαστεί αρκετά.
    Αλλά αυτη ειναι η Ελλάδα,τον Ιούλιο, πάντα αυτή ηταν.
    Το ψυγείο να εχει παγάκια και καφές να υπάρχει, και θα την παλέψουμε άλλο ενα καλοκαίρι όπως οπως.
    Μου θύμισες το 2004 της ευδαιμονίας και οσων ακολούθησαν ενω πάντα εμείς περιμέναμε τουλάχιστον να μας φρεσκάρει και δυναμώσει το καλοκαίρι. Και τα χρόνια, περνάνε και το παιδί μέσα μας σκοτώνεται σιγά σιγά αφου τωρα πιά, καθε πέρσι και καλύτερα, κάθε καλοκαίρι και πιο ανεπαρκές. Θέλω να αλλάξει αυτό.

    Καλό καλοκαίρι λοιπόν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καρπούζι δροσερό απ΄το ψυγείο και όμορφη βόλτα στων σχολιασμών σου τις αλήθειες.

      Τζον, έχουμε κάψει τα πάντα αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία! Κρατάμε!!

      Καλό καλοκαίρι και σε σένα!!

      Διαγραφή

Καλοπροαίρετα