Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

Ψάχνοντας για διέξοδο.



Το ξεφτιλίσαμε κι αυτό. Μέχρι εκεί που δεν πήγαινε άλλο το έχουμε φτάσει το θέμα του κλεισίματος της ΕΡΤ. Η αποθέωση της υπερβολής κι ο απόλυτος εκτροχιασμός της λογικής. Η έλλειψη πολιτικού σχεδιασμού κι υπευθυνότητας από την πλευρά της κυβέρνησης σε πλήρη συντονισμό με την πλέρια επίδειξη λαϊκισμού κι ανευθυνότητας εκ μέρους της αντιπολίτευσης. Όλα ανακατεύτηκαν στο όνομα της δημοκρατίας, η οποία –ειρήσθω εν παρόδω– τραβολογιέται από σχετικούς και άσχετους πότε απ’ τα μαλλιά και πότε απ’ τα μανίκια, προς δόξαν την ελεύθερης πληροφόρησης και της ανεμπόδιστης ενημέρωσης. Μέχρι την πτώση της κυβέρνησης αναμένουν ορισμένοι, θαρρείς και μέσω αυτής θα επιλυθούν αυτομάτως, όχι μόνο τα θέματα των δημοκρατικών θεσμών, αλλά και της τύχης της ίδιας της χώρας.

Όσες εκλογές κι αν γίνουν σ’ αυτή τη χώρα, τίποτε δεν πρόκειται ν’ αλλάξει αν δεν γίνει συνείδηση και κοινός τόπος, ότι με τα λόγια και τις παράτες, ούτε κράτος σοβαρό μπορεί να υπάρξει, ούτε δημόσια διοίκηση αποτελεσματική, ούτε δικαιοσύνη αδέκαστη κι αξιόπιστη, ούτε, πολύ περισσότερο, κυβερνήσεις υπεύθυνες και σεβαστές. Αποδείχτηκε περίτρανα πριν ένα χρόνο, όταν η χώρα σύρθηκε σε δυο διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις, δίχως επί της ουσίας να προστεθεί κάτι επιπλέον για τη λειτουργία του πολιτεύματος μετά απ’ αυτές.

Η παρούσα κρίση, με αφορμή το «μαύρο» των συχνοτήτων εκπομπής των κρατικών ραδιοτηλεοπτικών μέσων, σηματοδοτεί με έμφαση την παλαιοκομματική αντίληψη του συνόλου του πολιτικού συστήματος. Αναδεικνύει με δραματικό τρόπο την καχεξία του πολιτικού οραματισμού και την παντοδυναμία της μικροκομματικής κουτοπονηριάς κι υπολογισμού.

Το κλείσιμο της ΕΡΤ, αυτή η απόφαση που ταλανίζει επί δύο σχεδόν εβδομάδες την κυβέρνηση κι έχει οδηγήσει σε οριακό σημείο την κυβερνητική συνοχή, δεν είναι τίποτε περισσότερο από χαρακτηριστικό δείγμα του τρόπου λήψης των περισσότερων –αν όχι όλων– των αποφάσεων της κυβέρνησης εδώ κι ένα χρόνο. Πρόχειρα, στο πόδι κι εκ των ενόντων, με μόνο κριτήριο την όπως-όπως παρουσίαση πεπραγμένων και προσχηματικής συνέπειας σε συμφωνίες και δεσμεύσεις. Ούτε σχέδιο, ούτε αξιολόγηση, ούτε έλεγχος. Κοντόφθαλμα, περιστασιακά κι ασυνάρτητα. Ο τρόπος χειρισμού των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς τρίτους εκτός κυβέρνησης αποκαλυπτικός.

Μπροστά στο μείζον πρόβλημα λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών, μικρή σημασία έχει πλέον το ποια μορφή θα έχει η «νέα ΕΡΤ» –η όπως αλλιώς λέγεται ο φορέας που θα δημιουργηθεί– το ρήγμα έχει προκληθεί κι η ζημιά έχει γίνει. Κρίσιμο πλέον θα είναι, αν με αφορμή αυτή την απόφαση και την παρούσα πολιτική κρίση, κατέστη σαφές, πως μ’ αυτό τον αναποτελεσματικό τρόπο άσκησης της κυβερνητικής εξουσίας και μ’ αυτή την αυταρχική αντίληψη για την αντιμετώπιση των προβλημάτων, μόνο νέα προβλήματα κι αδιέξοδα δημιουργούνται. Όσοι ανασχηματισμοί κι αν γίνουν, όσοι ρόλοι ή και πρόσωπα αν αλλάξουν, αν δεν γίνει αντιληπτό, ότι με κουτοπονηριές και μικροκομματισμούς είναι αδύνατο να κυβερνηθεί αξιόπιστα η χώρα, δεν πρόκειται να κάνουμε βήμα μπροστά.

Αντί να καμώνεται, λοιπόν, τον μεταρρυθμιστή και τον αποφασιστικό ο πρωθυπουργός, θα ήταν καλύτερα να το πάρει απόφαση, ότι το μέγεθος του έργου και των εμποδίων που ορθώνονται μπροστά μας, απαιτούν άλλου είδους πολιτικές κι άλλον τρόπο λειτουργίας της κυβέρνησης. Τα μεγέθη είναι πλέον –και ιδιαίτερα λόγω των δραματικών καθυστερήσεων– δυσθεώρητα. Ο όγκος των θεμάτων που απαιτούν λύσεις είναι τόσο μεγάλος, που όσες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου κι αν προωθηθούν, όσα θέματα κι αν «μπαλωθούν» με υπουργικές αποφάσεις, όσες ψηφοφορίες κι αν πραγματοποιηθούν στη Βουλή, είναι σχεδόν ανέφικτο να οδηγήσουν σε ουσιαστικά αποτελέσματα. Η ανάκαμψη της χώρας μόνο στις προσυνεδριακές ομιλίες του θα βρίσκει χώρο και θέση.

Καλοδεχούμενες οι φιλοφρονήσεις κι οι θετικές αναφορές από ξένα ΜΜΕ και τους ηγέτες, ευπρόσδεκτη η βελτίωση των δημοσιονομικών μεγεθών, αναγκαία η κοινωνική συναίνεση κι υπομονή, είναι όμως τόσο εύθραυστα κι ευμετάβλητα, τόσο συγκυριακά και επίπλαστα, που αρκεί ένα τυχαίο συμβάν να τ’ ανατρέψει και να τα εκμηδενίσει όλα. Η πλατεία Ταξίμ είναι μακριά, αλλά και τόσο δραματικά κοντά. Ο αυταρχισμός κι εξουσιαστική επιβολή είναι δρόμος επικίνδυνος, δύσβατος και σκοτεινός. Η επικοινωνία από μόνη της πάλι δεν μπορεί να επωμιστεί το βάρος μιας ευθύνης που δεν της αναλογεί. Αν οι κυβερνητικές αποφάσεις δεν αποχτήσουν μετά από συνεργασία και συζήτηση, ολοκληρωμένη μορφή, εσωτερική συνοχή, κοινή βάση και αναπτυξιακό χαρακτήρα, όσες εξαγγελίες κι «ενέσεις αισιοδοξίας» αν γίνουν, δεν μπορούν να υποκαταστήσουν το κραυγαλέο κι οφθαλμοφανές κυβερνητικό χάσμα και την ανύπαρκτη ενδοκυβερνητική συνοχή.

Χαμένοι στη μετάφραση και στην αναζήτηση εξήγησης κι ερμηνείας για το τι ακριβώς εννοεί η μια ή η άλλη απόφαση του ΣτΕ, θα βρισκόμαστε. «Ψύλλους στ’ άχυρα» κατά το κοινώς λεγόμενο, μόνο και μόνο επειδή δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε να πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Και το όνομα δεν είναι ο τάδε ή ο δείνα Υπουργός που θα χάσει ή θα πάρει χαρτοφυλάκιο, αλλά ποιες πολιτικές θ’ αλλάξουν, ποιες αντιλήψεις θ’ αναθεωρηθούν, ποιες προτεραιότητες θα δοθούν, ποια λάθη θα διορθωθούν. Παίζοντας τούτες τις ώρες με το χρόνο οι τρεις ηγέτες της κυβερνητικής –μέχρι ώρας– συμμαχίας, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι τα περιθώρια πολιτικού λάθους έχουν εκμηδενιστεί. Η απόφαση για την ΕΡΤ κι οι μετέπειτα εξελίξεις, έχουν τινάξει στον αέρα όλα τα προσχηματικά κι επιφανειακά τρυκ συνεργασίας κι έχει αποκαλυφθεί απροσχημάτιστα κι απροκάλυπτα όλο το πλέγμα των υφιστάμενων ενδοκυβερνητικά ισορροπιών και συσχετισμών.

Υπό το πρίσμα αυτό, καλείται ν’ αποφασίσει ο πρωθυπουργός αν θα ηγηθεί ενός σχήματος, που θα κυβερνήσει πραγματικά τη χώρα στη βάση πολιτικών κοινής συναίνεσης κι αποδοχής και απ’ τους άλλους δύο κομματικούς εταίρους ή θ’ αναμετρηθεί με το καρμικό του κεκτημένο, που δεν είναι άλλο παρά η πτώση των κυβερνήσεων που συμμετέχει. Εκτίμηση μας ότι θα επιλέξει την πρώτη εκδοχή –κι αυτό είναι τούτη την ώρα κατά τη γνώμη μας και το συμφέρον της χώρας και του λαού. Το σήμα που επανήλθε στις κρατικές συχνότητες περί αυτού προϊδεάζει.

Σ’ αυτή την περίπτωση, επειδή ο ενθουσιασμός κι η ευθυμία κρατούν λίγο –κι όχι πάντως περισσότερο απ’ όσο μια εντύπωση– ο πρωθυπουργός θα ήταν σκόπιμο αυτές τις ώρες ευθύνης, αν σχεδιάζει το νέο ξεκίνημα της κυβέρνησης, να προτάξει την αυτοσυγκράτηση, να επιλέξει τους χαμηλούς τόνους και να ξεκινήσει τη νέα κυβερνητική περίοδο με συλλογικότητα στην πράξη κι όχι στη θεωρία, με τόλμη στα έργα κι όχι στα λόγια. Το πάθημα της ΕΡΤ πρέπει να γίνει ένα μεγάλο μάθημα δημοκρατίας, συνέπειας και διαφάνειας για όλους κι ιδίως για όσους κατέχουν κι ασκούν με την λαϊκή ψήφο τη δημόσια εξουσία. 

Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, αλλά ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι στ’ αδιέξοδα υπάρχει δημοκρατία;

8 σχόλια:

  1. Όλα στο μπλέντερ
    ακόμα κι οι ζωές μας κι ότι βγει !!
    Μια ζωή που θυμάμαι τον εαυτό μου όλα δίχως προγραμματισμό σε αυτόν τον τόπο, όλα στο παρά 5΄ , όλα με υποσχέσεις ...

    Χώρα να δουλεύει κατά λάθος με τον αυτόματο πιλότο
    δεν νομίζω να υπάρχει άλλη!!!

    Καλό βράδυ :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θυμάμαι το "θεατρικό" αυτοσαρκασμό μας στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων. Δυστυχώς δεν έχουμε διδαχτεί ακόμα τίποτε, ούτε κι απ' την κρίση που συναντάμαι σε κάθε μας βήμα.

      Αυτό και μόνο φανερώνει το πόσο δρόμο έχουμε ακόμα μπροστά μας, αλλά και το πόσο δύσκολο είναι το εγχείρημα. Γι' αυτό απαιτείται διάλογος, συνεργασία και συστράτευση κι όχι παληκαριές κι αυταρχισμοί.

      Διαγραφή
  2. Κρατάω το τελευταίο σου ερώτημα. Πολύ εύστοχο!
    Φοβάμαι, κανείς είναι η απάντηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα είχαμε ξαναπεί, Μαρία, οι εξελίξεις ήταν ολοφάνερο πως ερχόντουσαν.

      Η αλήθεια είναι ότι περίμενα κάτι καλύτερο, αλλά υπ' αυτές τις περιστάσεις και συνθήκες το μη χείρον βέλτιστον...

      Να έχει ένα όμορφο Σαββατοκύριακο!

      Διαγραφή
  3. Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι στο κείμενο σου και τα γεγονότα ήρθαν να επιβεβαιώσουν τα λεγόμενα σου δηλαδή την απόλυτη ανευθυνότητα πολιτικών αντρών που μπροστά στο κομματικό συμφέρον(στα ψηφαλάκια δηλαδή) μπορεί να ρισκάρουν το μέλλον της χώρας.
    Ο κύριος τα βρόντηξε και έφυγε.
    Για την ΕΡΤ λέει και το… μαύρο της.
    Έτσι απλά.
    Ας ελπίσουμε οι υπόλοιποι να επιδείξουν μεγαλύτερη υπευθυνότητα γιατί δεν είμαστε τούτη την στιγμή για άλλα κόλπα.
    Αργότερα βλέπουμε.
    Τώρα δεν γίνεται
    Ας το καταλάβουν επιτέλους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τέτοιες "δικαιώσεις" με στεναχωρούν, xristin μου. Παρατηρώντας όμως παρακολουθώντας κι αξιολογώντας καταστάσεις και συμπεριφορές συνθέτεις το παζλ των εξελίξεων.

      Νέα δεδομένα, νέες ισορροπίες, αλλά το κρίσιμο είναι ν' ακολουθηθούν άλλες πολιτικές συμπεριφορές κι άλλο ύφος διακυβέρνησης. Να προχωρήσουν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις.

      Οψόμεθα!

      Διαγραφή

Καλοπροαίρετα