Το πραξικόπημα της υποκρισίας.

Παρακολούθησα με συναισθηματική φόρτιση να «μαυρίζουν» το ένα μετά το άλλο τα κανάλια που μετέδιδαν απευθείας το εκ των ενόντων πρόγραμμα της κρατικής τηλεόρασης. ΝΕΤ, ET ΗD και τελευταία εικόνα από το ERT World λίγο πριν τις μιάμιση τα ξημερώματα. Ένοιωθα όντως μέσα μου σαν κάτι να χάνεται, σαν κάτι να μου σφίγγει το στομάχι. Ήταν βλέπεις κι όλη αυτή η ένταση που είχαν οι εικόνες, ο παλμός, οι φωνές και τα τραγούδια, όπως μεταδίδονταν από το κοσμοπλημμυρισμένο προαύλιο και την αποκλεισμένη Λεωφόρο Μεσογείων.

Ο αντίκτυπος από το κλείσιμο της κρατικής ραδιοτηλεόρασης τεράστιος.Οι αντιδράσεις κι οι αντιπαραθέσεις διαδοχικές κι αλλεπάλληλες. Δηλώσεις, λέξεις και δάκρυα ρέουν έκτοτε άφθονα. Το ίδιο κι οι προτάσεις για την κατάργηση της πράξης νομοθετικού περιεχομένου και τα νομοσχέδια για την δημιουργία της «νέας ΕΡΤ». Σιγά, ρε παιδιά, μη σπρώχνεστε, το έχουμε ξαναδεί το έργο με τις πρωτοβουλίες σας μόλις προχτές για το αντιρατσιστικό και ξέρουμε πάρα πολύ καλά πού μας έχουν φέρει αυτές οι δοκιμασμένες μικροκομματικές πρακτικές.

Ξέρετε τι λέω εγώ; Κανείς από τους σουλατσαδόρους και τους «πήγαιν’ έλα» δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για το μέλλον ούτε της ΕΡΤ ούτε των εργαζομένων σ’ αυτήν. Για την ενημέρωση και την ψυχαγωγία ούτε λόγος να γίνεται. Φούμαρα πουλάτε και φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Όλοι. (Ο άλλος πήρε τόση φόρα που από την Αγία Παρασκευή έκλεισε πρώτο τραπέζι πίστα στην πλατεία Συντάγματος). Ταχρίρ, Ταξίμ, ΝΕΡΙΤ, όλα στις φαντασιώσεις και τους σχεδιασμούς πολιτικών που θέλουν να μας πείσουν ότι με το που πέσανε οι διακόπτες κι έπεσε το σκοτάδι στις κρατικές συχνότητες είδανε το φως το αληθινό κι έλαβαν την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Πνεύμα πουλάνε;

Γι’ αυτό δεν με τρομάζει, ούτε που γίναμε και πάλι διεθνώς ρεζίλι, ούτε ότι απειλούνται εκλογές –σιγά μη μας φύγει καμιά ψήφος, ούτε που σιγεί η ΕΤ3, ούτε μην ξεκινήσει απ’ τη Μεσογείων η επανάσταση. Με τρομάζει η απύθμενη προχειρότητα και τσαπατσουλιά. Με τρομάζει η ατέλειωτη μικροκομματική πονηριά, η παραποίηση της πραγματικότητας. Με τρομάζει η επόμενη μέρα, γιατί θα προκύψει μέσα στο κομματικό μαγειρείο, θα περάσει από τα ψηφοθηρικά γραφεία και θα καταλήξει μέσα απ’ τους διθυράμβους της παραπληροφόρησης να βαφτίζεται το μαύρο άσπρο ή το άσπρο μαύρο ανάλογα με την περίπτωση και το στρατόπεδο.

Φοβάμαι γιατί το μέχρι σήμερα δείγμα γραφής της κυβέρνησης δεν έχει αποτυπωθεί σε σχεδιασμένες μεταρρυθμίσεις, σε καλοστημένες αποκρατικοποιήσεις, σε προγραμματισμένες αναδιοργανώσεις. Φοβάμαι γιατί τα πεπραγμένα της αντιπολίτευσης δεν πείθουν για την ωριμότητα, την υπευθυνότητα και τη σύνεση. Φοβάμαι, γιατί θα βραχνιάσω να φωνάζω με το καλαμάκι στο χέρι έξω απ’ το ραδιομέγαρο κλείνοντας τη Μεσογείων, περιμένοντας πώς και πώς να καθαρίσει η «κόπρος του Αυγεία». 

Η υποκρισία μ’ ακολουθεί σε κάθε μου βήμα, με παρακολουθεί σαν τον χαφιέ, σαν τον ρουφιάνο, σαν τον μεγάλο αδελφό. Το πραξικόπημα της υποκρισίας απέκλεισε όλες τις εξόδους προς την αλήθεια, την αντικειμενικότητα, το δίκαιο. Τα τεθωρακισμένα επιχειρήματά της φράζουν αδιαπραγμάτευτα το δρόμο προς το μέλλον, προς το αύριο, προς τα μπρος. Οι τηλεκατευθυνόμενοι ολετήρες της ισοπεδώνουν αδιακρίτως ιδέες, σχέδια, όνειρα.Τα μπουντρούμια των σκοτεινών μικροκομματικών υπολογισμών της φυλακίζουν την ελεύθερη σκέψη, την αδέσμευτη έκφραση, την απεριόριστη ματιά. Η εξωραϊσμένη προπαγάνδα της φιμώνει τη φωνή της λογικής, την κραυγή της απόγνωσης, τον ψίθυρο της ελπίδας. 

Σ’ αυτό το πραξικόπημα πρέπει ν’ αντισταθώ, σ’ αυτό να ορθώσω το ανάστημα, τη φωνή, το είναι μου. Στο πραξικόπημα που δεν λογοκρίνει τις ειδήσεις, αλλά εκβιάζει συνειδήσεις. Στο πραξικόπημα του «ναι μεν, αλλά», που ξετινάζει τα μυαλά. Στο πραξικόπημα των βολεμένων, σε βάρος των απελπισμένων.

Φωτο: Marcin Sacha