Τι δυστυχία κι αυτή, μέτρα ακούμε και μέτρα δεν βλέπουμε. Το πιο ωραίο όμως είναι να κάνει κριτική η αντιπολίτευση στην κυβέρνηση για δισταχτικότητα, για αναποφασιστικότητα και για ατολμία στη λήψη μέτρων. Τους έχει στο περίμενε ο Γιώργος Παπανδρέου με τις διαβουλεύσεις, τις συνεντεύξεις και τις διμερείς συναντήσεις κι έχουνε χάσει τη μπάλα. Άσε –σου λέει ο πρωθυπουργός– θα μου την κάνουνε που θα μου την κάνουμε μόλις ξεμυτίσουν οι πρώτες εξαγγελίες, να μην τους παιδέψω κι εγώ λιγάκι;
Σωστή η σκέψη, γιατί, μη μου πείτε, πως λίγο-πολύ δεν περιμένετε, μόλις δουν το φως της δημοσιότητας τα πρώτα πακέτα μέτρων –εκείνα που θα τρέχουμε και δεν θα φτάνουμε– σύσσωμοι όλοι αυτοί που σήμερα ομονοούν για την αναγκαιότητά τους και ασκούν έντονη κριτική για την καθυστέρηση, δεν θα βρουν με το ένα ή άλλο πρόσχημα λόγους για να διαφωνήσουν και να διαχωρίσουν τη θέση τους. Άλλος γιατί επιβαρύνουν δυσβάστακτα τα λαϊκά στρώματα, άλλος γιατί δεν είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, ένας τρίτος γιατί δεν είναι επαρκή κι αποτελεσματικά και πάει λέγοντας.
Πέρα από την πλάκα είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο, ότι η βόμβα του χρέους έσκασε στα χέρια μας. Για τριάντα και χρόνια κοροϊδευόμασταν με τα ψέματα και τρενάραμε όπως-όπως τις «καλύτερες μέρες». Το «δε βαριέσαι» ήταν η ρεκλάμα μας. Με τα δανεικά, με τις επιδοτήσεις και με τα κοινοτικά κονδύλια κάναμε «παιχνίδι» και φουσκώναμε την οικονομική πίτα με φρέσκο αέρα.
Βαυκαλιζόμασταν ότι δημιουργούμε υπεραξία κι αναπτύσσουμε μια κρατικοδίαιτη και διαπλεκόμενη οικονομία κι ότι δίνουμε σύγχρονη πνοή σ’ ένα πολιτικοκοινωνικό σύστημα που ήταν για τα μπάζα, που είχε από χρόνια «φάει τα ψωμιά» του κι όχι μόνο τα δικά του, αλλά και τον παιδιών και δισέγγονών του.
Η ανερμάτιστη πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης επιτάχυνε δραματικά τις εξελίξεις και –το τραγικότερο– άνοιξε διάπλατα την ήδη μισάνοιχτη κερκόπορτα, αλλά και την μπαλκονόπορτα και την κυρία είσοδο της χώρας για να μπουκάρουν οι λογής-λογής κοινοτικοί επίτροποι και παρατρεχάμενοι χαρτογιακάδες με τους δείκτες και τα υποδεκάμετρα για να υπαγορεύουν και να επιβάλουν μέτρα, πολιτικές και δράσεις στην κυβέρνηση.
Ταυτόχρονα, με το οικονομικό άνοιγμα που άφησε φεύγοντας, έδωσε το δικαίωμα σε οικονομικούς ομίλους κερδοσκοπικού χαρακτήρα και σε γκόλντεν μπόυς της πιάτσας και των αγορών να ξεσκίζουν κατά το δοκούν τα τελευταία ίχνη αξιοπιστίας και πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας στις διεθνείς αγορές και τα χρηματιστήρια.
Θα είναι πικρό το ποτήρι, αυτό νομίζω το έχει καταλάβει κι η κουτσή Μαρία –που λένε– το διατυμπάνισε με τον πανηγυρικότερο τρόπο με το χθεσινοβραδινό διάγγελμά του ο πρωθυπουργός. Εκείνο που κατά τη γνώμη μου θα γύρει την πλάστιγγα υπέρ ή κατά της κυβέρνησης σε βάθος χρόνου, δεν θα είναι μόνο πόσες τρύπες ακόμα θ’ ανοίξουμε στο ζωνάρι, αλλά κυρίως απ’ την ικανότητα που θα δείξει, ώστε ο πλούτος που θα προκύψει ν’ αξιοποιηθεί μέσω της δίκαιης αναδιανομής του ως κοινωνικό αγαθό κι όχι για να ζεστάνει γνωστές τσέπες στο όνομα της αναθέρμανσης της οικονομίας και της αγοράς.
Σωστή η σκέψη, γιατί, μη μου πείτε, πως λίγο-πολύ δεν περιμένετε, μόλις δουν το φως της δημοσιότητας τα πρώτα πακέτα μέτρων –εκείνα που θα τρέχουμε και δεν θα φτάνουμε– σύσσωμοι όλοι αυτοί που σήμερα ομονοούν για την αναγκαιότητά τους και ασκούν έντονη κριτική για την καθυστέρηση, δεν θα βρουν με το ένα ή άλλο πρόσχημα λόγους για να διαφωνήσουν και να διαχωρίσουν τη θέση τους. Άλλος γιατί επιβαρύνουν δυσβάστακτα τα λαϊκά στρώματα, άλλος γιατί δεν είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, ένας τρίτος γιατί δεν είναι επαρκή κι αποτελεσματικά και πάει λέγοντας.
Πέρα από την πλάκα είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο, ότι η βόμβα του χρέους έσκασε στα χέρια μας. Για τριάντα και χρόνια κοροϊδευόμασταν με τα ψέματα και τρενάραμε όπως-όπως τις «καλύτερες μέρες». Το «δε βαριέσαι» ήταν η ρεκλάμα μας. Με τα δανεικά, με τις επιδοτήσεις και με τα κοινοτικά κονδύλια κάναμε «παιχνίδι» και φουσκώναμε την οικονομική πίτα με φρέσκο αέρα.
Βαυκαλιζόμασταν ότι δημιουργούμε υπεραξία κι αναπτύσσουμε μια κρατικοδίαιτη και διαπλεκόμενη οικονομία κι ότι δίνουμε σύγχρονη πνοή σ’ ένα πολιτικοκοινωνικό σύστημα που ήταν για τα μπάζα, που είχε από χρόνια «φάει τα ψωμιά» του κι όχι μόνο τα δικά του, αλλά και τον παιδιών και δισέγγονών του.
Η ανερμάτιστη πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης επιτάχυνε δραματικά τις εξελίξεις και –το τραγικότερο– άνοιξε διάπλατα την ήδη μισάνοιχτη κερκόπορτα, αλλά και την μπαλκονόπορτα και την κυρία είσοδο της χώρας για να μπουκάρουν οι λογής-λογής κοινοτικοί επίτροποι και παρατρεχάμενοι χαρτογιακάδες με τους δείκτες και τα υποδεκάμετρα για να υπαγορεύουν και να επιβάλουν μέτρα, πολιτικές και δράσεις στην κυβέρνηση.
Ταυτόχρονα, με το οικονομικό άνοιγμα που άφησε φεύγοντας, έδωσε το δικαίωμα σε οικονομικούς ομίλους κερδοσκοπικού χαρακτήρα και σε γκόλντεν μπόυς της πιάτσας και των αγορών να ξεσκίζουν κατά το δοκούν τα τελευταία ίχνη αξιοπιστίας και πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας στις διεθνείς αγορές και τα χρηματιστήρια.
Θα είναι πικρό το ποτήρι, αυτό νομίζω το έχει καταλάβει κι η κουτσή Μαρία –που λένε– το διατυμπάνισε με τον πανηγυρικότερο τρόπο με το χθεσινοβραδινό διάγγελμά του ο πρωθυπουργός. Εκείνο που κατά τη γνώμη μου θα γύρει την πλάστιγγα υπέρ ή κατά της κυβέρνησης σε βάθος χρόνου, δεν θα είναι μόνο πόσες τρύπες ακόμα θ’ ανοίξουμε στο ζωνάρι, αλλά κυρίως απ’ την ικανότητα που θα δείξει, ώστε ο πλούτος που θα προκύψει ν’ αξιοποιηθεί μέσω της δίκαιης αναδιανομής του ως κοινωνικό αγαθό κι όχι για να ζεστάνει γνωστές τσέπες στο όνομα της αναθέρμανσης της οικονομίας και της αγοράς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Καλοπροαίρετα