Γνώρισα τον Γιώργο Παπαδημητρίου ως καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου στο Πολιτικό Τμήμα της Νομικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας τη δεκαετία του ’80. Εκεί –στο γραφείο της Ομήρου– κάποια απογεύματα ξεμέναμε για να πούμε δυο κουβέντες πέρα από το Συνταγματικό, τον Τσάτσο και την Αναθεώρηση και για το ΠΑ.ΣΟ.Κ., για την ανάγκη ταχύτερου βηματισμού της κυβέρνησης, για τις διαρθρωτικές αλλαγές που έχει ανάγκη ο τόπος.
Πάντα με το χαμόγελο στα χείλη, πάντα με τον τόνο της χαρακτηριστικής του φωνής χαμηλό -έστω κι αν κάποιες φορές πάνω στον ενθουσιασμό της κουβέντας ακουγόμουν λίγο παραπάνω - πάντα νηφάλιος, πάντα μετρημένος, γνώστης κι ευχάριστος συνομιλητής.
Σταθερός στις αξίες και στις αρχές του, βαθειά ανθρώπινος κι ευαίσθητος, ξεχωριστός για την επιστημονική του γνώση, προσηλωμένος στο καθήκον και με πλήρη συναίσθηση της ευθύνης του απέναντι στους φοιτητές του, στους συνεργάτες του, στους συναδέλφους του, στους ανθρώπους του.
Με στήριξε απεριόριστα ηθικά και νομικά την περίοδο –μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004– που η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας άρχισε την «επανίδρυση» του Κράτους με την αντικατάσταση των διευθυντικών στελεχών της Δημόσιας Διοίκησης.
Με τίμησε γράφοντας τον πρόλογο στο πρόσφατο βιβλίο μου και στη συνέχεια συμμετέχοντας με τον έγκυρο επιστημονικό του λόγο στην παρουσίαση που ακολούθησε.
Θα τον θυμάμαι πάντα με σεβασμό, εκτίμηση και αγάπη, κρατώντας στη μνήμη την εικόνα του να με υποδέχεται εγκάρδια στο γραφείο του με την ατάκα: «Πώς πάει το τυπογραφείο;»
καλησπέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφή