Τετάρτη 15 Μαρτίου 2017

Το τερματίσαμε.


Ήθελα να ‘ξερα τι ψάχνουμε. Αφού καθένας έχει βγάλει το συμπέρασμά του, έχει καταλήξει στα πώς και τα γιατί της κρίσης, στους πρωταίτιους και τους συνυπεύθυνους, τι ζητάμε άραγε; Ο καθένας μας κουβαλάει και μιαν αλήθεια από μόνος του, άντε να ‘χει και πέντε – έξι φίλους ή γνωστούς που να συμφωνούν απόλυτα, από ‘κει και πέρα το χάος· στον έναν δεν κάνουν τα πρόσωπα, στον άλλον δεν ταιριάζουν οι πολιτικές, τον τρίτο τον βρίσκουν αντίθετο οι συμφωνίες κι ο τέταρτος διαφωνεί γιατί οι άλλοι δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους και πάει λέγοντας –και γράφοντας.

Αν εξαιρέσεις κάποιους στο διαδίκτυο που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους και βγάζουν αφρούς, άντε και μερικούς δημοσιογράφους που πετάνε πού και πού καμιά σπόντα –ειδικά μετά το φιάσκο των αδειών, όλα μέλι γάλα– ο πολύς ο κόσμος έχει μπαφιάσει πια κι ας είναι απογοητευμένος κι εξουθενωμένος απ’ αυτά τα τραγελαφικά κι τ’ αλλοπρόσαλλα της κυβέρνησης. Κανείς δεν έχει όρεξη, ούτε διάθεση ν’ ασχοληθεί σοβαρά με τα κυβερνητικά καμώματα και παλινωδίες, οι περισσότεροι εκτονώνονται στο twitter και ξεσπάνε στο facebook και μέχρι εκεί, αν έχει κάποιος και κάτι σοβαρό να πει, το γράφει και χάνεται αστραπιαία στο πληροφοριακό χάος.

Είναι τόσο πολύ πιεσμένος ο κόσμος, είμαστε τόσο πολύ πιεσμένοι όλοι μας, αλλά είναι και τόσο μεγάλη η απογοήτευση, που αυτή η έρπουσα και τελματώδης καθημερινότητα τείνει να –αν δεν έχει– γίνει συνήθεια και κανονικότητα. Τα ψέματα κι η προπαγάνδα οργιάζουν μπρος στα μάτια μας, όμως, η αλήθεια είναι, ότι δεν αγγίζουν κανέναν πια, λες και δεν μας αφορούν. Οι μεγαλύτερες ανατροπές και διαψεύσεις ελπίδων, προσδοκιών και απαντοχών συμβαίνουν μέρα με τη μέρα –κι ιδίως στις μέρες μιας αυτοδιαφημιζόμενης σαν αριστερή κυβέρνηση– κι όμως είναι σαν να γίνονται κάπου αλλού και ν’ αφορούν κάποιους άλλους.

Το σημερινό σκηνικό είναι στημένο από χρόνια. Μια δράκα νεολαίων πρώην ΚΚΕ μαζί με καμιά δεκαριά –ζήτημα– σιτεμένους κρατικοδίαιτους ΠΑΣΟΚους κι έναν δηλωμένο Καραμανλικό, έστησαν κυβέρνηση, που αν το έλεγες πριν πέντε – δέκα χρόνια θα γελάγανε όλοι μαζί σου. Κι όμως, μέσα στο θερμοκήπιο της κρίσης και χρησιμοποιώντας με εκπληκτική μαεστρία την εργαλειοθήκη, όχι του ΟΟΣΑ –σιγά μην την ξανακούσετε αυτή–, αλλά των κομματικών πρακτικών της μεταπολίτευσης, όλοι αυτοί που επί δύο και πλέον χρόνια μας κυβερνούν, δείχνουν τα δόντια τους στο ίσαμε χτες κομματικό κατεστημένο.

Ο κρατικός μηχανισμός είναι από χρόνια μαθημένος να υπηρετεί κομματικές εξουσίες. Τα υπουργικά γραφεία στελεχώθηκαν με κομματικούς μετακλητούς –όπως από πάντα–, οι κομματικά προσκείμενες συνδικαλιστικές ηγεσίες συνέχισαν τον παρα-διοικητικό τους ρόλο –όπως από πάντα–, οι διοικήσεις των δημόσιων οργανισμών απέκτησαν τους νέους κομματικούς εκλεκτούς –όπως από πάντα. Μ’ άλλα λόγια το κράτος εξακολουθεί να κομματοκρατείται –όπως από πάντα. Ταυτόχρονα, όμως, εξακολουθεί να «σιτίζει» δίνοντας δουλειές, επιχορηγήσεις, έργα και προμήθειες χιλιάδες άτομα, επιχειρήσεις, οργανισμούς –όπως από πάντα. Τι ΠΑΣΟΚ, τι Νέα Δημοκρατία, τι ΣΥΡΙΖΑ τώρα;

Τα ίδια με το κράτος και στο πολιτικό σύστημα, τους θεσμούς, τη δικαιοσύνη, την παιδεία, τα μέσα ενημέρωσης, όλα κυλούν όπως από πάντα, τα δύσκολα και τα βαθιά αποφεύγονται όπως αποφεύγει κι ο διάβολος το λιβάνι. Πώς να ξεφύγεις έτσι από τα βαθιά της κρίσης; Πώς ν’ ανακάμψει η οικονομία, να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, να προκόψουν οι άνθρωποι κι ο τόπος, πώς; Μόνο με τα λόγια; Μόνο μ’ ένα σύμφωνο συμβίωσης ή μήπως με την απλή αναλογική θα λυθούν τα μεγάλα προβλήματα της χώρας; Αστεία πράγματα.

Ακόμα κι η πολιτική αντιπαράθεση κυβέρνησης - αντιπολίτευσης γίνεται με όρους και τύπους, όπως από πάντα. Τι στη Βουλή, τι στα μέσα ενημέρωσης, οι ίδιες ανιαρές κι ανούσιες συζητήσεις, οι ίδιες στημένες αψιμαχίες, οι ίδιες χιλιοειπωμένες ατάκες κι εξυπνάδες. Δεν υπάρχει μια νέα ιδέα, μια ουσιαστική επιχειρηματολογία, ένας κοινός τόπος συνεννόησης.

Όλοι, καθένας από τη σκοπιά του, σπρώχνουν τον καιρό πίσω, μα θες αξιολογήσεις είναι, μα θες μεταρρυθμίσεις, αλλαγές ή τομές, όλα παραπίσω και παραπίσω, δίχως επί της ουσίας ν’ αγγίζουμε κανένα από τα αίτια που συνέβαλαν στο να χτυπήσει η παγκόσμια κρίση τόσο σκληρά και δυσβάσταχτα τη χώρα. Όχι μισή αλήθεια δεν ακούγεται πλέον, αλλά το παραμύθιασμα κι η προπαγάνδα δίνουν και παίρνουν. Θα μου πεις –και δεν θα ‘χεις άδικο– εδώ δεν έμεινε καλά – καλά εφημερίδα για να διαβάσουμε μια Κυριακή· κοιτάς τους τίτλους στο περίπτερο και νομίζεις ότι βρίσκεσαι αλλού.

Τι μένει να μας εξιτάρει, λοιπόν; Τι μπορεί να μας συνεγείρει από την παθητικότητα και το λήθαργο; Τίποτα. Έτσι θα σέρνονται προς τα κάτω όλα κι εμείς μαζί μέχρι να προκηρυχτούν εκλογές. Είναι οι εκλογές λύση; Δεν αισιοδοξώ, αλλά μένει ως τότε να φανεί. [Το μόνο σίγουρο είναι ότι η «γη» που θα παραληφθεί θα είναι εκατό τοις εκατό καμμένη, όπως κι η γούνα μας].

6 σχόλια:

  1. Σου το έχω ξαναγράψει ότι όταν διαβάζω τα κείμενα σου μούρχεται να φωνάξω……έτς,ετς είναι Ευάγγελε,όπως ακριβώς τα λες είναι!
    Μέσα στο μυαλό μου είσαι;
    Τέσπα,εγώ Ευάγγελε αφού διάβασα το κείμενο σου έβαλα κάτω το πείραμα των Seligman -Maier για την πολιτική προέκταση της ψυχολογίας της μάζας και αφού τάισα τις μάζες…..κουτόχορτο(αντί για ηλεκτροσόκ στα σκυλιά του πειράματος) παρατήρησα με μεγάλο ενδιαφέρον την αντίδραση της μάζας μου που ήταν αυτό που λέμε…..τι να κάνω εγώ τώρα με αυτό το κουτόχορτο,ακριβώς δηλαδή όπως οι σκύλοι του πειράματος που δεν γνώριζαν πώς να αντιμετωπίσουν το ηλεκτροσόκ και έτσι οι μάζες του πειράματος όπως και τα σκυλιά των Seligman –Maier έγιναν παθητικά,που σημαίνει,ανεπάρκεια κινήτρων.
    Συνέχισα το πείραμα ψάχνοντας να βρω ίχνος έστω συναισθήματος στην μάζα μου,αλλά ,πάπαλα,δεν βρήκα κανένα ίχνος και αυτό έδειχνε καραμπινάτη συναισθηματική ανεπάρκεια όπως ακριβώς στα σκυλιά των Seligman –Maier που συνέχισαν να βομβαρδίζονται με ηλεκτροσόκ,αλλά εκεί Ευάγγελε που μου την βίδωσε είναι ότι ενώ οι μάζες μου δεν γούσταραν το κουτόχορτο που τις τάιζα γιατί είχαν ακούσει αυτό το……δεν τρώω κουτόχορτο και κανονικά θα έπρεπε να μου το πετάξουν στην μούρη,δεν το έκαναν γιατί δεν κατάφεραν να μάθουν ποτέ πώς να το αποφύγουν και αυτό λένε οι Seligman –Maier δείχνει γνωστική ανεπάρκεια! (όπως ακριβώς και τα σκυλιά που δεν προσπάθησαν να αποφύγουν το ηλεκτροσόκ)
    Ας κάνουμε σούμα λοιπόν:
    Ανεπάρκεια κινήτρων+συναισθηματική ανεπάρκεια+γνωστική ανεπάρκεια=εκμαθημένη αδυναμία που σημαίνει κατά τους Seligman –Maier ότι όποιος βιώνει για μεγάλο χρονικό διάστημα αρνητικά γεγονότα στα οποία δεν μπορεί ούτε να αντιδράσει ούτε να τα ελέγξει αναπτύσσει αυτό το περίεργο σύμπτωμα που το λένε…..εκμαθημένη αδυναμία που σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι αν σε βομβαρδίζει καθημερινά…….."μια δράκα νεολαίων πρώην ΚΚΕ μαζί με καμιά δεκαριά –ζήτημα– σιτεμένους κρατικοδίαιτους ΠΑΣΟΚους κι έναν δηλωμένο Καραμανλικό" (η περιγραφή σου άπαιχτη,χα,χα) λες,δεν γίνεται,θα το πάθω το εγκεφαλικό,νάτο,νάτο μούρχεται,και για να μην το πάθεις λες,άντε μωρέ,θα κάνω δώρο στον εαυτό μου μια ωραιότατη …….εκμαθημένη αδυναμία και δεν παν να κουρεύονται όλοι!
    Τελικά σε πολλά μπορεί να εκπαιδευτεί ο άνθρωπος,μέχρι και στο πώς να……βιώσει το αίσθημα απελπισίας!


    Υ.γ
    Ευάγγελε,ανεξάρτητα από τις παλαβομάρες που αραδιάζω πιο πάνω εσύ εκεί,αισιόδοξος με ψιλά το κεφάλι και την ελπίδα στην καρδιά γιατί όσο ο Ευάγγελος και άνθρωποι σαν τον Ευάγγελο ελπίζουν ακόμη,υπάρχει ελπίς και για την πατρίδα μου(-μας)
    Να είσαι καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα xristin!

      Θα ήθελα να σ' ευχαριστήσω θερμά για το εκτενές σχόλιό σου που "δένει" κι ολοκληρώνει θα έλεγα τόσο παραστατικά με το ποστ, αλλά και για τη -για μια ακόμα φορά- έκφραση της σταθερής σου εκτίμησης και συμπαράστασης· είναι αμοιβαία και βαθιά.

      Έψαξα, λοιπόν, και βρήκα αυτό σχετικά με το ενδιαφέρον πείραμα που αναφέρεις για όσους θα ήθελαν να πληροφορηθούν πιο αναλυτικά.

      Διαγραφή
  2. Καλημέρα Ευάγγελε.
    Τι να γράψω εγώ ως σχόλιο στις πάντα καλά διατυπωμένες, εύστοχες και μελετημένες σου παρατηρήσεις....
    Δεν έχω να γράψω κάτι πέρα από το ό,τι πάντα με κάνεις να σκέφτομαι περισσότερο βαθιά, ώριμα και συνειδητοποιημένα, κυρίως μάλιστα σε ό,τι αφορά το κοινωνικό σύνολο.

    Να είσαι πάντα καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κική, γειά σου!

      Τα καλά σου λόγια βάλσαμο, δύναμη και κουράγιο για συνέχεια με συνέπεια κι υπομονή, αλλά κι αισιοδοξία!

      Διαγραφή
  3. Πραγματικά ΤΕΡΜΑΤΙΣΑΜΕ αγαπητέ μου!
    Προσωπικά ακούω ειδήσεις όλο και πιο σπάνια...και όταν με ρωτάει ο άντρας μου τι άκουσες...τι είδες...απαντώ απλά: ακόμη πόλεμος δεν μας ανακοινώθηκε!!
    Απαντοχή παντού και μια έντονη "αηδία" αισθάνομαι...
    Τους χαιρετισμούς μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Περιγράφεις πιστά το γενικότερο κλίμα, αγαπητή Πηνελόπη.

      Ακριβώς, την ίδια περίπου κατάσταση βιώνουμε οι περισσότεροι και το πιο τραγικό -θα έλεγα- είναι ότι, αν κι έχουμε καταλάβει πλέον -όσοι δεν περιμένουν κάποιον μεσσία τύπου... Σώρρα να τους σώσει- ποια πορεία θα μπορούσε να δημιουργήσει συνθήκες διεξόδου, διαπιστώνουμε ότι οι κυβερνητικές επιλογές κάθε άλλο παρά την προδιαγράφουν και την ακολουθούν.

      Τι να πω; Υπομονή, επιμονή, υγεία και βλέποντας και κάνοντας...

      Σε χαιρετώ εγκάρδια!

      Διαγραφή

Καλοπροαίρετα