Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2016

Η μικρή Ελλάδα του Αλέξη Τσίπρα.


Μονολογεί και πάλι μέσω της ΕΡΤ ο Αλέξης Τσίπρας. Κούφια λόγια, λόγια μιας απελπισμένης αριστεράς και πολλών διαψευσμένων ελπίδων. Μια απέραντη κενότητα πολιτικής, ιδεών, σχεδίων, μια ατέλειωτη φλυαρία κι αναμάσημα των ίδιων και των ίδιων αντιλήψεων, ιδεοληψιών, ψεμάτων.

Είναι θλιβερή και φοβισμένη, πλέον, η φωνή που ακούγεται από το βήμα της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει καμιά σχέση με το σάλπισμα της αριστεράς της ελπίδας, δεν έχει καμιά σχέση με τα οράματα και τις ιδέες της αριστεράς των αγώνων για ελευθερία, δημοκρατία, σοσιαλισμό. Είναι ένας ήχος μονότονος, ένας ενοχλητικός θόρυβος, μια κουρασμένη απ’ τις επαναλήψεις ηχώ από το χτες.

Ο ομιλητής δεν θέλει ή δεν μπορεί ν’ αντιληφθεί, ότι είναι πρωθυπουργός και πολιτικός ηγέτης όλων των Ελλήνων, δεν μπορεί να κατανοήσει τις ευθύνες που σηκώνει στις πλάτες του, τις ζωές που κρέμονται απ’ τα χείλη του, τις ανάσες που κόβονται σε κάθε του λέξη, τις ελπίδες που διαψεύδονται σε κάθε ατάκα που απελπισμένα εκβιάζει το χειροκρότημα του ακροατηρίου.

Η Ελλάδα του Αλέξη Τσίπρα είναι το κράτος των διορισμών, των επιδοτήσεων και των βοηθημάτων. Η Ελλάδα του Αλέξη Τσίπρα είναι μια χώρα παρίας, αυτή τη χώρα που βολεύεται να εκπροσωπεί, γι’ αυτόν το λαό που αρέσκεται να ομιλεί και σ’ αυτόν αισθάνεται άνετα όταν απευθύνεται. Εκεί, στο μίζερο και το παραπονιάρικο ταμπεραμέντο του ταιριάζει ο λόγος που εκφέρει. Η δικαιοσύνη του εξαντλείται εκεί που τελειώνει η μισαλλοδοξία κι ο κοινωνικός αυτοματισμός, εκεί που το μίσος τυφλώνει κι η αλητεία νομιμοποιείται.

Το Ελληνικό κράτος που ονειρεύεται ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορεί να υπάρξει. Δεν μπορεί να υπάρξει, όχι μόνο γιατί δεν έχει τους αναγκαίους πόρους, αλλά γιατί το κράτος, με ευθύνη όλων όσων κυβέρνησαν τη χώρα μέχρι σήμερα, έχει συγκεκριμένες παθογένειες, αγκυλώσεις και δυσλειτουργίες, οι οποίες, αφενός μεν εμποδίζουν πλέον την ανάπτυξη ενός αποτελεσματικού συστήματος κονωνικής προστασίας, και, προπαντός, υπονομεύουν διαρκώς και συστηματικά την ανάπτυξη της χώρας και της κοινωνίας στο σύνολό της.

Τον Αλέξη Τσίπρα δεν τον ενδιαφέρει ν’ αντιμετωπιστούν αποφασιστικά, ριζοσπαστικά και σχεδιασμένα οι παραπάνω αδυναμίες, δεν είναι στις προθέσεις του αυτό το κράτος – λάφυρο ν’ αλλάξει, να εκσυγχρονιστεί, να νοικοκυρευτεί. Αυτές οι λέξεις είναι ακατάλληλες, νεοφιλελεύθερες, ξεπουλημένες κατά τον ιδεοληπτικό συλλογισμό του. Είναι βγαλμένες από το μνημονιακό καταστροφικό σχέδιο των δανειστών και των εγχώριων φερέφωνών τους [των «προσκηνημένων»]. Γι’ αυτό δεν μπορεί να υπάρξει το κράτος που υπόσχεται ο Αλέξης Τσίπρας.

Η περιστολή των δαπανών του δημοσίου σημαίνει κατ’ αυτόν απολύσεις, γιατί δεν θέλει ν’ αγγίξει τις σπάταλες κι αναποτελεσματικές διαδικασίες του. Η εξοικονόμηση πόρων του κράτους σημαίνει κατ’ αυτόν ξεπούλημα, γιατί δεν θέλει ν’ ανατραπούν κατεστημένες δομές και συντεχνιακές ισορροπίες. Η απλούστευση διαδικασιών κι η αξιολόγηση του προσωπικού σημαίνει κατ’ αυτόν αυταρχισμός και διαφθορά, γιατί επιδιώκει πάση θυσία τον έλεγχο του κράτους και των μηχανισμών του.

Πάλιωσε πολύ γρήγορα ο Αλέξης Τσίπρας, πιο γρήγορα ακόμα κι απ’ τις διαψευσμένες αυταπάτες του. Αδυνατώντας να σταθεί με αξιώσεις, κύρος κι υπευθυνότητα σε μιαν εξουσία που λυσσαλέα διεκδίκησε και, τελικά, κατέκτησε, επιστρατεύει, πλέον, ό,τι μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν οδηγός πολιτικής επιβίωσης σε έκτακτες συνθήκες.

‘Ο,τι φθαρμένο και παλιό από ένα πολιτικό σύστημα που λυσσαλέα πολέμησε κι απαξίωσε, αποτελεί την πρώτη του επιλογή, το πρώτο του επιχείρημα, την πρώτη του εξαγγελία. ‘Ο,τι κατεστημένο και ισχυρό από ένα σύστημα συμφερόντων και διαπλοκής που ακατάπαυστα κατακεραύνωνε και κατήγγειλε αποτελεί την προμετωπίδα της διαφάνειας, την αποθέωση της εξυγίανσης, την αδιάσειστη απόδειξη του δημόσιου συμφέροντος.

Δεν μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να πάρει τη χώρα στις πλάτες του και να την οδηγήσει με ασφάλεια στη σταθερότητα, στην κοινωνική δικαιοσύνη, στην ανάπτυξη. Δεν έχει τη δύναμη, τη δυνατότητα και το κουράγιο, δεν έχει το υπόβαθρο και την κουλτούρα του εργάτη, του δουλευταρά, του μαχητή.

Δεν έχει το ιδεολογικό εύρος και το πολιτικό σθένος να πολεμήσει πραγματικά για την Ελλάδα που στα λόγια ευαγγελίζεται. Αυτή την Ελλάδα, που μόνο μέσα στα χαρτιά του των ομιλιών του ανακαλύπτει και περιγράφει, είναι μια άγνωστη γι’ αυτόν και τις ιδέες του χώρα, μια ξένη χώρα που τελεί μάλιστα υπό κατοχή, γιατί ανήκει στην Ευρώπη, σ’ αυτήν την πληγωμένη και προβληματική Ευρώπη, την Ευρώπη που σ’ αυτή τη φάση κυριαρχούν οι συντηρητικές δυνάμεις, κι είναι οι δυνάμεις που έχουν την ισχύ, τα μέσα και την ικανότητα να επιβάλουν τη θέλησή τους [έχουν όμως και το χρήμα].

Δεν πολεμάει για την Ευρώπη ο Αλέξης Τσίπρας, την Ευρώπη πολεμάει κι ό,τι αυτή μπορεί ν’ αντιπροσωπεύει για την ελευθερία, τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη και τη συνεργασία των λαών. Δεν πιστεύει σ’ αυτή την Ευρώπη, όχι γιατί είναι σήμερα συντηρητική, αλλά γιατί, παρά τα σοβαρά, αλλά όχι άλυτα, προβλήματά της, εξακολουθεί να είναι φιλελεύθερη, δημοκρατική, ενωμένη. Σ’ αυτήν την Ευρώπη δεν χωράει η Ελλάδα του Αλέξη Τσίπρα. Ο Αλέξης Τσίπρας θέλει μιαν Ελλάδα για τον εαυτό του, στυλ ΣΥΡΙΖΑ 3%, ελεγχόμενη, κατευθυνόμενη, δογματική, με αυταρχισμό και φράξιες. Σ’ αυτή την Ελλάδα και μόνο απευθύνεται μονότονα, μελαγχολικά, μπαγιάτικα. Αυτή τη νέα μικρή Ελλάδα θέλει να κυβερνάει.

Χωράμε σ’ αυτή την μικρή Ελλάδα που έχει στο μυαλό του ο πρωθυπουργός; [Εμείς, νομίζω, είμαστε πολλοί για να φύγουμε…]

Photo: CNNGreece

6 σχόλια:

  1. Kαλημέρα αγαπηττέ Ευάγγελε.
    Είναι αρκετό να διαβάσει ή ακούσει κανείς 3-4 λεπτά αν αντέχει τόσο,
    κάποια ομιλία Τσίπρα για να αντιληφθεί οτι εκτός απο μιά ουτοπική πραγματικότητα, ζεί ο ίδιος και οι χειροκροτητές του σε μία εποχή φανταστική όπου το "καθήκον" τους είναι να κάνουν επανάσταση ταξική.
    Δεν θέλουν ή δεν μπορούν να καταλάβουν οτι η άρνηση, το ψέμμα, η μαγκιά και ο τσογλανοτσαμπουκάς δεν έχουν θέση σε μιά κοινωνία όπου η αρμονία, το αίσθημα δικαίου, οι θεσμοί, η ίδια η καθημερινότητα, έχουν διαταραχτεί τόσο εξ αιτίας ακριβώς του λαϊκισμού και της εκλογής κυβερνήσεων που υπόσχονται πράγματα αδιανόητα για να μην πώ διεστραμμένα.
    Ελπίζω ακόμα οτι θα συνέλθουν οι "αυτός προσπαθεί" συνέλληνες και θα δουν οτι οι εσκεμμένες ή όχι, αυταπάτες του ηγετίσκου εχουν παρασύρει περισσότερο στο ρέμα τα πάντα.
    Και οτι δεν φταίει το ρέμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε πέντε αράδες τα είπες όλα, φίλε Τζονάκο!

      Μακάρι να κατορθώσουμε να σκεφτούμε και να συνεννοηθούμε επιτέλους, αναλογιζόμενοι πού θέλουμε να βγάλει αυτός ο δρόμος που επί εφτά χρόνια τραβάμε. Αν δεν το κατορθώσουμε, όχι εφτά, εκατόν εφτά χρόνια θα πέφτουμε από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη ψάχνοντας την εύκολη και βολική λύση.

      Σου στέλνω εγκάρδιους χαιρετισμούς!!

      Διαγραφή
  2. Καλησπέρες...
    Καλό φθινόπωρο να ευχηθώ.
    Τα έγραψες (όπως πάντα άλλωστε) πολύ "στρωτά" και "σταράτα" αγαπητέ Ευάγγελε.
    Η κατακλείδα όμως είναι αυτή που με κάνει να ανησυχώ περισσότερο(!!) "Εμείς είμαστε πολλοί για να φύγουμε...).
    Έχουμε φτάσει δυστυχώς όλοι μας να το σκεφτόμαστε αυτό το "φύγουμε" και νοιώθω πως δεν το αντέχω, ειδικά όταν "μιλάω" με ανθρώπους όπως εσύ (που έχουν και την εμπειρία αλλά και την γνώση των πραγμάτων).
    Και λύσεις δεν φαίνονται καν ... εκεί στην άκρη του τούνελ :-(
    Τους θερμούς χαιρετισμούς μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Πηνελόπη!!

      Λύσεις υπάρχουν. Δύσκολες, επίπονες, χροβοβόρες ίσως, αλλά υπάρχουν και σου το γράφω όπως το προσδιορίζεις με κάποια "γνώση των πραγμάτων". Το δυστύχημα είναι ότι οι πολιτικές αποφάσεις -με ιδιαίτερη ένταση με την παρούσα κυβέρνηση- δεν τις επιδιώκουν, ούτε καν τις αναζητούν τολμώ να πω.

      'Ολα εξαρτώνται θαρρείς όχι από εμάς, αλλά αποκλειστικά από κάποιες αποφάσεις ξένων κέντρων (για το χρέος π,χ.), ενώ εδώ οι πολιτικές που ακολουθούνται κάθε άλλο παρά διευκολύνουν την οικοδόμηση εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα. Οπότε...

      Οι λύσεις, νομίζω, απαιτούν αποφάσεις συναινετικές και πάνω από το όποιο κομματικό συμφέρον. Δύσκολα πράγματα μετά από τόσα χρόνια μέσα στην κρίση.
      Θέλω να πιστεύω ότι, τελικά, θέλοντας ή μη από το σημερινό κατεστημένο θα βρεθούν. Η ζωή προχωράει μπροστά!...

      Σε χαιρετώ εγκάρδια!

      Διαγραφή
    2. Και τι τους κάνει (τους πολιτικούς μας) να μην θέλουν με τίποτε να καταλάβουν πως οι συναινετικές λύσεις είναι ο μονόδρομος στα προβλήματα της επταετίας που πέρασε και συνεχίζει να περνάει;

      Θα βρεθούν στο μάτι του κυκλώνα...και θα τις χάσουν τις καρέκλες τους...όσο κι' "πιστεύουν" κάτι διαφορετικό.

      Το "μίσος" δε, των απλών ανθρώπων όλο και φουντώνει (αυτό προσωπικά το φοβάμαι ιδιαίτερα) και το νούμερο της "αποχής" από τις κάλπες πολλαπλασιάζεται ραγδαία... οπότε τα κέντρα αποφάσεων του εξωτερικού πάντα θα "βολεύουν" την κατάσταση και θα "βολεύονται" και τα ίδια!

      Αχ, Ελλάδα μας!!!

      Για μια ακόμη φορά τους χαιρετισμούς μου.

      Διαγραφή
    3. Δύσκολο έργο οι αλλαγές κι οι μεταρρυθμίσεις στο κράτος. Απέναντισ τις παγιωμένες νοοτροπίες και τα κατεστημένα απαιτείται σχέδιο, βούληση, πειθώ και αποφασιστικότητα.

      'Οταν αυτά όλα όλα αυτά τα χρόνια δεν υπάρχουν, αλλά υπάρχει πάντα κι απέναντι σε κάθε κυβέρνηση -ακόμα και σ' εκείνη που θα είχε ίσως τη διάθεση να τ' αλλάξει- μια αντιπολίτευση που υποστηρίζει τα αντίθετα, καταγγέλει κι εν γένει πολιτεύεται με ανευθυνότητα και μικροκομματική λογική, εκ των πραγμάτων δημιουργείται, όχι μόνο σύγχιση κι αντίδραση κοινωνική, αλλά κι αίσθημα αυτοσυντήρησης στην ίδια την κυβερνητική πλειοψηφία για τη διατήρησή της στην εξουσία.

      Σήμερα βρισκόμαστε σ' έναν άνευ προηγουμένου φαύλο κύκλο που λειτουργεί σαν μαύρη τρύπα και για το πολιτικό σύστημα και για την κοινωνία. Εκτιμώ, αγαπητή Πηνελόπη, ότι το αδιέξοδο είναι απόλυτο.

      Μακάρι η ενέργεια που σωρρεύεται και με βεβαιότητα θα ξεσπάσει κάποια στιγμή, να εκτονωθεί και να μας τραβήξει προς την ανάπτυξη, την πρόοδο και την ευημερία... Τουλάχιστον για το καλό των επερχόμενων...

      Τις καλημέρες μου!!

      Διαγραφή

Καλοπροαίρετα