Παναγιά μου, Παναγιά μου.

Άχαρο καλοκαίρι. Δίχως ξενοιασιά, δίχως χαλάρωση, δίχως διάθεση και -πού το πας αυτό;- δίχως μετρητά.

Ούτε οι κάλπες του δημοψηφίσματος κατάφεραν να του δώσουν έναν τόνο χάρης και ζωντάνιας. Ούτε τα πρωτόγνωρα κοινοβουλευτικά καμώματα ενδιαφέρον. Ούτε τα grexit και τα αποκαλυπτικά σενάρια επιστροφής στη δραχμή σασπένς.

Δυσθυμία μόνο, κούραση, κακοκεφιά. Από απογοήτευση, αγωνία, οργή και μίσος έχουμε πια μπουχτίσει, χρόνια δουλεύονται και καταναλώνονται.

Τα γεγονότα έρχονται και φεύγουν μπροστά στις κάθιδρες οθόνες ξεθυμαίνοντας σαν τσαλακωμένα κουτάκια μπύρας παρατημένα άδεια κι αδιάφορα στο τραπεζάκι του σαλονιού ανάμεσα σε λαδωμένα κουτιά πίτσας.

Κάθιδροι ρεπόρτερς μάταια πασχίζουν, όχι μόνο να βρουν ίσκιο έξω απ' το Μαξίμου, αλλά και να μεταδώσουν στην αποχαυνωμένη κοινωνία την ένταση των ημερών και την κρισιμότητα των διαδοχικών non papers. Οι δηλώσεις κι οι ψηφοφορίες πριν το χάραμα ξαφνιάζουν πια μόνο εκείνους που δεν βαρέθηκαν τη μεταμόρφωση της πρώτης φοράς.

Κανείς δεν ψάχνει πια στα σκουπίδια για τα σκισμένα μνημόνια. Κανείς δεν αυτοκτονεί στις πλατείες της αγανάκτησης. Η ανθρωπιστική κρίση έπαψε να υπάρχει στις ανταποκρίσεις των ειδησεογραφικών πρακτορείων και τα πρωτοσέλιδά τους το μόνο που εξακολουθούν να πωλούν είναι αμετροεπείς συνεντεύξεις ανεκπλήρωτων σχεδίων και διαψευσμένων πόθων. Οι διεθνείς υποχρεώσεις, το χρέος, χρεώθηκε στη χώρα σα ρετσινιά, μιας ζωής το επονείδιστο σαν όνειδος ενός λαού δαχτυλοδειχτούμενου.

Το έχουμε τερματίσει. Δεν πάει άλλο, πώς να το κάνουμε;

Ποιο σενάριο αισιοδοξίας μπορεί να παρηγορήσει; Ποια υπόθεση εργασίας είναι σε θέση να προσφέρει σιγουριά; Ποια θετική σκέψη μπορεί ν' αντέξει πριν την παρασύρει ακαριαία η επόμενη διάψευση;

Τρώμε τις ήττες με το κουτάλι και πανηγυρίζουμε. Διαλύεται η κοινωνία, διαλύεται η χώρα, διαλύεται κι ισοπεδώνεται ό,τι έχει δημιουργηθεί με κόπους, θυσίες και προσπάθειες μιας ζωής κι εμείς ασχολούμαστε πάλι για τα καμώματα μιας Ζωής και μιλάμε για εκλογές τον άλλο ή τον παράλλο μήνα σαν να μην τρέχει τίποτα.

Είμαστε άξιοι της τύχης μας.

Ποια Παναγιά να βάλει το χέρι της; Μόνοι μας βγάζουμε τα μάτια μας.

Photo: ΕΘΝΟΣ