Τρίτη 21 Απριλίου 2015

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Προηγείται η χώρα.


Τι να πεις; Είναι τόσοι οι ομιλούντες, οι αρθρογραφούντες κι οι σχολιάζοντες, που δεν περισσεύει πια συχνότητα, σελίδα ή σάιτ. Καταιγισμός από λέξεις, ομοβροντία από χαρακτηρισμούς, λαίλαπα από αντιπαραθέσεις κι αντεγκλήσεις. Ένας πρωτοφανής θόρυβος, ένας ορυμαγδός δηλώσεων, για να γεμίζουν οι μέρες κι οι μήνες μας με λόγια κι η ζωή μας με ανασφάλεια, αβεβαιότητα και μιζέρια.

Όλα ένας χυλός επικοινωνιακής πρώτης ύλης, που καθένας τον πλάθει όπως επιθυμεί και κατά πώς του αρέσει ή –προ παντός– κατά πώς τον βολεύει. Δεν θυμάμαι άλλη εποχή στο πρόσφατο ή απώτερο παρελθόν με τόσο θολό παρόν και με τόσο απροσδιόριστο αύριο. Αν εξαιρέσεις εκείνους που έχουν κάθε λόγο με κάθε ευκαιρία κι αφορμή –πολλές φορές και δίχως αφορμή– να επιχαίρουν και να πανηγυρίζουν καθημερινά για το κυβερνητικό έργο, οι υπόλοιποι είναι από προβληματισμένοι μέχρι απελπισμένοι.

Θα πεις «η κυβέρνηση χαίρει δημοσκοπικά συντριπτικής λαϊκής επιδοκιμασίας». «Τι να σου κάνει κι ο κόσμος;», θα σου απαντήσω, «καθένας ελπίζει ως την τελευταία στιγμή, ότι κάτι θα συμβεί για ν’ αποφευχθούν τα χειρότερα. Μπορεί ο κόσμος να κάνει τούτη την ώρα, μέσα στην απελπισία του, κάτι περισσότερο από υπομονή;» Και για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, πιο μεγάλη εμπιστοσύνη και βάρος δίνεται στην όποια διάθεση λύσης εκ μέρους των ξένων, παρά στην αποτελεσματικότητα και την αξιοπιστία των προτάσεων που ακούγεται ότι υποβάλλονται από την πλευρά της κυβέρνησης.

Τι νόημα έχει να κρίνεις τις μέχρι σήμερα κυβερνητικές προτεραιότητες κι επιλογές; Στοιχειώδη λογική να διαθέτει κάποιος μπορεί να κατανοήσει, μπορεί να επιχειρηματολογήσει, μπορεί ν’ αντικρούσει. Ε, και; Πέντε χρόνια μέσα στην κρίση, σαράντα και χρόνια από την αποκατάσταση της δημοκρατίας, που –παρεμπιπτόντως– σαν σήμερα καταλύθηκε από τους συνταγματάρχες το 1967, κι εμείς ψαχνόμαστε ακόμα για τον τρόπο εισαγωγής στα πανεπιστήμια, για τον τρόπο επιλογής των προϊσταμένων στο δημόσιο, για τον τρόπο φορολόγησης, για τον τρόπο απονομής της δικαιοσύνης, για τον τρόπο λειτουργίας των καταστημάτων, της δημόσιας τηλεόρασης, της Βουλής, για τον τρόπο συνεργασίας μας με την Ευρώπη. Για τον τρόπο να ζούμε στην Ελλάδα του 2015.

Βασικές αρχές πολιτικής και κεντρικοί άξονες οργάνωσης και λειτουργίας όλων των ανεπτυγμένων κρατών αποτελούν για την Ελλάδα διαχρονικούς τομείς αναζήτησης, διαχρονικά σημεία τριβής, διαχρονικές εστίες έντασης. Μια ζωή σ’ αυτή τη χώρα κι έφτασε η οικονομική κρίση για ν’ αναδείξει μ’ οδύνη και πραγματικό πόνο για πολλούς, πόσο εύκολα ξεχνάμε, πόσο εύκολα διχαζόμαστε, πόσο εύκολα καταστρέφουμε. Ένα ατέρμονο ράβε – ξήλωνε, ένα ανελέητο πήγαιν’ – έλα, ένα εξουθενωτικό και πολυδάπανο γαϊτανάκι παλινωδιών και ανατροπών, που ανακυκλώνει διαρκώς τα ίδια προβλήματα κι επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη. Μόνο οι πρωταγωνιστές κάθε φορά αλλάζουν κι οι γενιές, που διαδέχονται η μια την άλλη για να βουτήξουν στους ίδιους φανατισμούς κι ιδεοληψίες, για να διδαχτούν με τα ίδια φληναφήματα και να γαλουχηθούν με τα ίδια ψέματα, για να κρυφτούν πίσω απ’ τα ίδια προσχήματα και να ξεγελαστούν με τις ίδιες δικαιολογίες.

Όσες οικονομικές βοήθειες κι αν υπάρξουν κι όσες συμφωνίες κι αν επιτευχθούν, όσο το αφήγημα της χώρας εξελίσσεται στη βάση των απόλυτων δίπολων «άσπρο – μαύρο», «καλό –κακό», «δεξιοί – αριστεροί», «αλήθεια – ψέμα», «εμείς – αυτοί» κ.ο.κ., δεν πρόκειται να προκύψουν βιώσιμα και μακροχρόνια αποτελέσματα. Δεν πρόκειται να υπάρξει ευημερία και προκοπή. Η χώρα θα εξακολουθεί να αιωρείται πάνω από το χάσμα της περιθωριοποίησης, πάνω απ’ το τέλμα της στασιμότητας.

Μόνο ο διάλογος κι η συνεργασία μπορούν να εξασφαλίσουν την απαραίτητη κοινή βάση, την ασφαλή πρώτη ύλη, ώστε να τροφοδοτηθεί το απονευρωμένο πολιτικό σύστημα με την απαραίτητη ενέργεια και ζωντάνια για να κινητοποιήσει δημιουργικά τα μαραζωμένα και ημιθανή από την πολυεπίπεδη κρίση κοινωνικά κύτταρα και ιστούς, να δώσει πνοή και νόημα στη δημοκρατία και τους θεσμούς της. Μόνο η αναζήτηση κι η δημιουργία συμμαχιών και συναινέσεων στο εσωτερικό κι ο σχηματισμός ενός, κατά το δυνατόν, ευρέος μετώπου πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων για την αναζωογόνηση της χώρας, μπορεί να προσφέρει διέξοδο και λύσεις σε επίπεδο διακυβέρνησης και αξιοπιστία στις διεθνείς συνεργασίες και σχέσεις της.

Δύσκολο ζητούμενο.

Απ’ όλες τις εκφάνσεις της κρίσης που ταλανίζει όμως τη χώρα, αυτή της μεταξύ μας εμπιστοσύνης είναι η πιο κρίσιμη, η πιο μακροχρόνια κι η πιο βαθιά. Όταν αποφασίσουμε να γεφυρώσουμε τις μεταξύ μας αντιθέσεις στη βάση ενός ειλικρινούς και έντιμου διαλόγου και να συνθέσουμε με συναίνεση κι αμοιβαία κατανόηση ένα ελάχιστο πλαίσιο αρχών και κανόνων μιας ευνομούμενης πολιτείας, που σέβεται την ιστορία, τους θεσμούς και τους πολίτες της, ίσως έχουμε κάνει το αποφασιστικότερο βήμα για να κοιτάξουμε ενωμένοι και με σιγουριά το κοινό μας μέλλον.

Θα τολμήσουμε, επιτέλους, τα δύσκολα ή θα μείνουμε πάλι μόνο στα μεγάλα λόγια αναμένοντας –ως συνήθως– τις εκλογές για ν’ αναλάβει ο επόμενος; [Αν και μέχρι τότε, επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, μάλλον προηγείται η χώρα…]

Photo: 15Five

6 σχόλια:

  1. Mα δεν πεθαίνει, έρχεται είπαν, τους πίστεψαν, περιμένουν και τωρα δίνουν ακόμα δημοσκοπική υπεροχή αν και μειώνεται αυτή, σε συτούς που τους διαβεβαίωσαν πως "η ελπίδα έρχεται", απο πού ;
    απο την κυβέρνηση φυσικά, απο κανέναν άλλον, οι άλλοι όλοι είναι ανάξιοι και εχθροί και αν διαφωνείς με αυτό, διαθέτουν οπλοστάσιο με πλούσιο λεξιλόγιο για να σε χαρακτηρίσουν όπως τους φανεί, ανάλογα την ώρα και το κέφι.
    Είναι αυτη η διελκυστίνδα επικίνδυνη, τραβάν κι οι δυό πλευρές το σκοινί κι εμείς περιμένουμε,ελπίζοντας. Τρομάρα μας.
    :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν υπάρχουν λόγια, Τζονάκο, μέσα σε τόσο περίσσευμα λέξεων!...

      "Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει"... Πόσο ακόμα θ' αντέξει να ...ξαποσταίνει ελπίζοντας δεν ξέρουμε!

      Σε χαιρετώ εγκάρδια!

      Διαγραφή
  2. Χρόνια πολλά και Χριστός Ανέστη Ευάγγελε.

    Σε διαβάζω...και αναρρωτιέμαι κι' εγώ..ως πότε;

    Αλλά την ίδια ώρα έχω τόσο κουραστεί να ακούω, να διαβάζω και να βλέπω τα τόσα πολλά λεγόμενα.
    Λόγια και κουβέντες, που λέγονται έτσι, αλλά είναι αλλιώς...και θα γίνουν τελικά με άλλον τρόπο...και πάει λέγοντας... που πλέον άρχισα να το αποφεύγω επιμελώς.

    Συλλαμβάνω τον εαυτό μου, να έχω ανοιχτό ραδιόφωνο καθώς κάνω δουλειές και να μην έχω ακούσει τίποτε τελικά!!

    Αυτό εμένα μάλλον μου μοιάζει με "αμυντικό μηχανισμό" όπως λέει και η ψυχολογία ...αλλά και με την αρχή του τέλους.

    Ποιου τέλος... Πραγματικά δεν ξέρω και ούτε μπορώ πια να φανταστώ.

    Καλό απόγευμα εύχομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα, Πηνελόπη!

      Είναι τόσα πολλά και τόσο ανεξέλεγκτα στο καθημερινό κυνηγητό τηλεθέασης κι ακροαματικότητας τα ΜΜΕ, που έχει χαθεί το μέτρο αλλά κι η δεοντολογία νομίζω. Χώρια που ο χώρος έχει πλημμυρίσει από άσχετους κι αστοιχείωτους ρεπόρτερς.

      Βρίσκουν όμως και πρόθυμους συνομιλητές!...

      Κάθε μέρα τόσες ώρες!... Χαμένες ώρες.

      Καλή συνέχεια και... καλή ακρόαση!!!!

      Διαγραφή
  3. γεια σου βρε Ευάγγελε
    υπέροχα τα γράφεις, αυτό το "ένας χυλός επικοινωνιάκης ύλης" τρομερό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Καλοπροαίρετα