Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013

Καλά σαράντα.


Να μην περάσεις, το Πολυτεχνείο εξαργυρώθηκε από χρόνια. Κάτι υπόλοιπα τα μετοχοποίησαν άρον-άρον και τα ρετάλια δώσαν’ ενέχυρο για ν’ αγοράσουνε πετρέλαιο για τη σόμπα.

Γι’ αυτό σου λέω μην περάσεις ούτε απ’ έξω. Είναι βαριές οι μυρωδιές των από χρόνια σαπισμένων ιδεών μας και τα σκυλιά ξεσκίζουν τις αφίσες που πρόχειρα ξεχάστηκαν σε αυτοσχέδιους καναπέδες.

Καταναλώθηκαν οι μνήμες κι η μνήμη του σε κάποιου λαπ τοπ τις κοινωνικές σελίδες. Ο αγώνας που περίμενες ν’ αρχίσει, τελείωσε άδοξα σε χρεοκοπημένες υποσχέσεις, ενώ οι νέοι –λένε οι παλιοί– είναι στημένοι και δεν αξίζουνε γι’ αυτούς να δώσεις ούτε φράγκο.

Καλά σαράντα και τόσα άλλα χρόνια, σε ποιες στροφές έχεις σκαλώσει τη ζωή σου, που θες ανήμερα τής σχόλης τόσο σχολαστικά να ξεσκονίσεις αναμνήσεις, μ’ εφιάλτες να ταράξεις τα όνειρά σου συμβολικά κηδεύοντας ειδήσεις.

Μείνε στο σπίτι, έξω από την πόρτα ούτε βήμα. Εδώ δεν είναι πια τόπος για σένα και τα παιδιά σου –δες τα– για άλλες τέχνες τα γεννοφάσκια ετοιμάζουν. Πολλές αρχές μπορεί μαζί τους να μην έχουν, μα οι αρχές, έξω στους δρόμους, τα χρειαζούμενα από παλιά προσφέρουν.

Απ’ το μπαλκόνι, ναι, από ψηλά μπορείς να δεις και τη ζωή να προσπερνάει, σε παρελάσεις και πορείες ή συγκεντρώσεις με αγοραία «ζήτω» στη σημαία κρεμασμένη ή σε σημαίες άλλες –ευκαιρίας– που ο ανάποδος καιρός τώρα ξεσκίζει να ναυαγεί πάνω ανεμίζοντας του νέου ΦΑΠ το άσπρο φανελάκι.

Μην το σκεφτείς από εκεί να κάνεις ούτε βήμα. Δεν έχει δίοδο, μήτε σοκάκι να ξεφύγεις. Αν το κενό μόνο με φόβο σε γεμίζει, δες το κενό που κουβαλάς εντός και μην τρομάξεις. Ψάξε το πώς –και το γιατί ν’ αφήσεις κατά μέρος– λόγια πολλά να μην αναζητήσεις, πέντε – έξι λόγους μόνο για τα χρέη, που ίσως από πριν βρίσκονται εκεί, βαθειά σε κάποιαν άκρη.

Εδώ δεν έχει πια Πολυτεχνεία. Πολυτεχνίτες, μάστορες για χίλιες δυο χιλιάδες τρεις αιτίες τα πουλήσαν. Με ξύλινες γλώσσες φράξανε τις πύλες που κάποτε ερπύστριες γκρεμίζαν. Κάγκελα φύτεψαν παντού μην τύχει η ελευθερία και ξεφύγει. (Για την παιδεία ούτε λόγος).

Μην προσπεράσεις. Όχι, μείνε πιστός, μείνε εδώ –τι κι αν η νιότη σου δεν ξέρει; σ’ όποιο εσύ νομίζεις για Πολυτεχνείο. Μα, μην το πεις, μην το φωνάξεις το εδώ μην το προδώσεις, ούτε σ’ αυτούς, ούτε σε μένα. Κράτα το. Μέσ’ στην ψυχή σου.

Αν είναι κάτι που αξίζει στο Πολυτεχνείο, είναι η σιωπή, είναι ο λυγμός, είναι η κοινή η μοίρα, που με ελπίδα ένα χαμόγελο μπορούν ακόμα να φλογίζουν κόντρα στων άγριων που έρχονται καιρών την κακιά τύχη.

Foto: People too

10 σχόλια:

  1. Πόσο δίκιο έχεις Ευάγγελε και πόσο θλίψη νιώθω για το δίκιο σου!Καλό Σαββατοκύριακο φίλε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σημειώνω και χειροκροτώ τη μικρή σου φράση "Μην προσπεράσεις"...
    Απόλυτα συμφωνώ με το γεμάτο ουσία κείμενό σου.
    Οι επέτειοι και τα δήθεν δαφνοστολίσματα, δεν ταιριάζουν στους ήρωες. Θα είχε αξία να ήμασταν άξιοι συνεχιστές τους. Μόνο αυτό...
    Αλλά εμείς... "Καλά σαράντα", όπως πολύ εύστοχα τιτλοφορείς το κείμενο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Συμφωνώ απόλυτα Ευάγγελε!
    Καλά σαράντα και καλά πενήντα και καλά εξήντα και τίποτα εμείς τα ίδια και τα ίδια!!
    Να έχεις ένα όμορφο Σαββατοκύριακο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σας ευχαριστώ για τη συμμετοχή στον διάλογο.

    Σαν σχόλιο παραθέτω αυτό το κείμενο του Τάκη Θεοδωρόπουλου. Τι άλλο; http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_17/11/2013_528193

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Οσο πιο απλά παρακαλώ γιατί στα δυσκολα νοήματα εγω μπερδεύομαι και χάνομαι. Ξεφεύγει το μυαλό (?) και η φαντασία καλπάζει. Η μνήμη μου λοιπόν και μόνο . Μικρή αρκετά μικρή αρκετά λιγότερο από 10 θυμάμαι την μαμά μου να βάζει σε κασέτα κάτι όμορφα τραγούδια στο αυτοκίνητο, δυνατά να τα βάζει ..και ο πατέρας μου έντρομος να το κλείνει και να της λέει "είσαι τρελή"??? Γιατί η μαμά μου τότε δεν μπορούσε να ακούσει ότι τραγούδι ήθελε? Θυμάμαι τη μαμά και πάλι να ακούει ένα ραδιοφωνικό σταθμό βράδυ... και να λέει στον πατέρα μου "Χάρη θα σκοτώσουν τα παιδιά" "Πάμε κάτω, μας φωνάζουν θα τα σκοτώσουν σου λέω "
    Τι να πω, από την μνήμη μου από τη θέση μου και ας διάβασα το κείμενο το λιγκ εγώ λέω πως γιορτάζουμε την Ελευθερία του Λόγου, της έκφρασης την ελευθερία της Ελεύθερης διακίνησης ιδεών ΤΩΝ ΝΕΩΝ ... μόνο που έχουμε πάψει να τους ακούμε πια τώρα που εμείς οι νέοι γερνάμε ή έχουμε χάσει την ακοή μας... ή ουφ... ή ...οι νέοι επιλέγουν τη ΣΙΩΠΗ ως διαμαρτυρία για την ασυδοσία λόγου, για την πολυλογία έκφρασης για την μη εφαρμογή ιδεών
    Γιατί γιορτάζουμε το Πολυτεχνείο ? Γιατί κάποιοι κάποτε ακούσαν τους νέους ...
    αυτάααα από τη Μορεάλη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι άλλο άραγε; Τα είπες όλα!

      Σεβασμός.

      Διαγραφή
    2. ακριβώς αυτό λένε και οι νέοι σήμερα. Οταν επιτέλους ακούν κάτι που τους ακουμπά, που τους αγγίζει, που το θεωρούν αυθεντικό, που γι αυτούς είναι "αξία" λένε..." respect " το παίρνουν ψύχουλο, σα σπουργιτάκια μέσα στο κρύο, την παγωνιά ...και απομακρύνονται σιωπηλά...

      Διαγραφή
    3. Αυτούς τους νέους αισθάνομαι ότι προδίδουμε πρώτα - πρώτα με τα καμώματα και τις συμπεριφορές μας και μετά ιδέες, πατρίδες, κόμματα κι όλα τ' άλλα που πιπιλάμε και καταναλώνουμε απερίσκεπτα κάθε μέρα.

      Τους αυριανούς και σημερινούς νέους πολίτες που περιθωριοποιούμε και συντρίβουμε κάτω από το μεγαλείο της απερισκεψίας και του εγωισμού μας.

      Διαγραφή
  6. ... μετά από τόσα χρονια.. πολλά αλλάζουν Ευάγγελε... τι να πεις;.;...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Καλοπροαίρετα