Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

Νομίζοντας ότι τα ξέρουμε όλα.

«Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι». Δεν πιστεύω να πιστεύεις ότι είσαι ένας απ’ αυτούς. Ούτε μακάριος είσαι με τόση δυστυχία και μιζέρια που σε περιβάλει, ούτε –πολύ περισσότερο– ανόητος και χαζός για να μην καταλαβαίνεις, ότι γι’ αυτό που ζεις υπεύθυνοι είναι κόμματα, κυβερνήσεις, ευρώ, Γερμανοί, ΔΝΤ και τρόικα.

Ξέρεις πολύ καλά –το έχεις καταλάβει ήδη από το πρώτο μνημόνιο– ποιοι είναι όλοι αυτοί οι «πτωχοί τω πνεύματι», που ζουν άνετα και πλουσιοπάροχα κι απεργάζονται τρόπους για να γίνουν πλουσιότεροι σε βάρος σου. Αντιλαμβάνεσαι πώς κάθε απόφαση των «μακάριων» και κάθε τους πρωτοβουλία, δεν έχει κανέναν άλλο σκοπό και κανένα άλλο στόχο εκτός από εσένα, τη βολή σου και τη ζωή σου. Με ακράδαντη την πεποίθηση, ότι έχεις το δίκιο με το μέρος σου και το μόνο που ίσως θες, είναι αυτό το δίκιο να το κάνεις θηλιά και να κρεμάσεις και τους μακάριους και τους ανόητους.

Παραμερίζοντας κάποιες φορές την οχλοβοή από «κατακτητές», «προδότες», «Γερμανοτσολιάδες» και «δοσίλογους», παραβλέποντας για λίγο «χούντες», ψεκασμούς, αγανακτισμένους και φασίστες, αναρωτιέμαι ποια θα ήταν η πορεία κι η εξέλιξη της ζωής του καθενός μας, αλλά και της χώρας συνολικά, αν δεν είχαν συμβεί όλα αυτά που συνέβησαν τα τελευταία τρία χρόνια, αν δεν είχαμε χρεοκοπήσει. Αν δεν ήμασταν υπό επιτήρηση και με μνημόνια κι αν δεν είχαμε υποστεί το σοκ της ασφυκτικής δημοσιονομικής προσαρμογής, των φόρων και της δραματικής συρρίκνωσης των εισοδημάτων. Πώς θα ήταν άραγε η κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα, καλύτερη, η ίδια ή χειρότερη;

Μη βιαστείς ν’ απαντήσεις. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ως πολίτη, καταγγελίες για προϋπολογισμούς λιτότητας θυμάμαι, καταγγελίες για συντάξεις πείνας θυμάμαι, καταγγελίες για άδικο φορολογικό σύστημα θυμάμαι, καταγγελίες για αυταρχικό κι ανάλγητο κράτος θυμάμαι, τηλεοπτική απόγνωση και καταγγελίες για την πολιτεία που δεν βγάζει έγκαιρα τα νερά απ’ το αυθαίρετο στο ρέμα θυμάμαι, αλλά θυμάμαι επίσης στημένους αγώνες και στημένους στις ουρές, φακελάκια και λαδώματα, «μέσα», «κουμπάρους» και «κολλητούς», παραπαιδεία και πτυχία χωρίς αντίκρισμα, τον δημοτικό υπάλληλο να κουρεύει από τις 10 το γκαζόν στη διπλανή μεζονέτα και τον απέναντι που βγήκε στη σύνταξη στα 45. Όλοι τα θυμόμαστε, είναι το πρόσφατο παρελθόν μας, η Ιστορία μας. Αυτή είναι η Ιστορία που γράφτηκε επί των ημερών μας.

Όλοι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αισθανόμαστε, ότι αυτό που ζούμε σήμερα δεν μας ικανοποιεί, ούτε μας αξίζει. Αν είχαμε, λοιπόν, τη δυνατότητα με κάποιον μαγικό τρόπο να γυρίσουμε το χρόνο πίσω. Αν βρισκόμασταν αίφνης μ’ ένα χρονολόγιο στο χέρι και με μια ευκαιρία ακόμα να ξαναξεκινήσουμε σαν χώρα και σαν Έλληνες, από πού θα θέλαμε ν’ αρχίσουμε, από ποιαν, άραγε, χρονολογία; Από το 2009, το 2004, το 1981 ή το 1974; Από το 1967 ή το 1961, το 1949 ή το 1940; Από το 1910, το 1897, το 1833 ή το 1821; Από το 1453 ή από το 1204; Από τη Σταύρωση ή την Ανάσταση; Από την εποχή του Περικλέους ή των παγετώνων; Από τον Κατακλυσμό ή τη δημιουργία του σύμπαντος;

Ποιο θα συμφωνούσαμε, ότι είναι το καταλληλότερο νέο σημείο εκκίνησης της χώρας μας; Χμ… Κομματάκι δύσκολο μου ακούγεται. Είναι δύσκολο, γιατί είναι τόσα πολλά εκείνα που χρειάζονται ν’ αλλάξουν, να τροποποιηθούν, ν’ αντικατασταθούν κι είναι τόσο αλληλένδετα κι αλληλοεξαρτώμενα, εκτείνονται τόσο πίσω, που απ’ όποια στιγμή κι αν ξεκινήσεις, πάντα θα υπάρχει κάποιο προηγούμενο, που θα σε εμποδίζει, θα σε προβληματίζει, θα σου δημιουργεί εμπόδια. Είναι δύσκολο γιατί πρέπει να τα κάνεις όλα μαζί, εδώ και τώρα.

Επειδή, όμως –όπως προείπαμε– μπορεί να μην είμαστε μακάριοι, αλλά δεν είμαστε επ’ ουδενί και «πτωχοί τω πνεύματι», την κρίσιμη ώρα της απόφασης, την ώρα της ρήξης με το παρελθόν και τον κακό εαυτό μας, αντί να βάλουμε στόχους για τη χώρα στοχοποιηθήκαμε μεταξύ μας, αντί να διορθώσουμε τα λάθη μας βαλθήκαμε να τα επαναλάβουμε με πιο μεγάλη ένταση, αντί να φύγουμε μπροστά στο μέλλον γυρίσαμε πίσω στο πιο σκοτεινό παρελθόν. Σ’ αυτό το πισωγύρισμα, τα έχουμε μπλέξει κι έχουμε μπλεχτεί σε απίστευτο βαθμό. Κάποιοι θέλουν να μας γυρίσουν στο 2009, άλλοι πίσω στη Μεταπολίτευση του ‘74, κάποιοι νοσταλγούν τη χούντα –δίχως να διευκρινίζουν αν προτιμούν του Παπαδόπουλου ή του Μεταξά–, άλλοι πάλι αναπολούν την εποχή του αντάρτικου και των κυβερνήσεων του βουνού. Υπάρχουν, βέβαια, –για να μην τους ξεχάσω– κι οι σύγχρονοι λάτρεις της άμεσης δημοκρατίας, όπως στην αρχαία Αθήνα.

Ως δια μαγείας, ξεχάσαμε και παραμερίσαμε την Ιστορία μας, όλα αυτά που μόλις πριν λίγο ζούσαμε, δημιουργούσαμε ή αποστρεφόμασταν και μακάριοι περιμένουμε να αποκατασταθούν ή ν' αλλάξουν ως δια μαγείας. Καθένας επινοεί και καταφεύγει στο δικό του παρελθόν, στο δικό του σενάριο, στη δική του ανάγνωση της Ιστορίας, στη δική του αφετηρία. Στη σύγχρονη Ελληνική Βαβέλ, που δημιουργήσαμε κι είμαστε εγκλωβισμένοι, εκεί που όλοι τα ξέρουν όλα, γιατί –προς Θεού– δεν είναι «πτωχοί τω πνεύματι», καθένας έχει και μια πρόχειρη λύση στην τσέπη και μια διαθέσιμη αφετηρία για ν’ αρχίσει η ανόρθωση κι η σωτηρία της χώρας. Προσπερνάμε όλες τις στάσεις, όλες τις ευκαιρίες, αναζητάμε διαρκώς μια νέα αφετηρία προκειμένου να μην παραδεχτούμε ότι η αφετηρία είναι τώρα, η κάθε μέρα που έρχεται.

Το δυστύχημα είναι, ότι απ’ όπου κι αν το πιάσουμε, είτε μηρυκάζοντας μακαριότητες και μαγκιές κυβερνητικού τύπου περί success story και διανομές πλεονασμάτων, είτε πιπιλώντας αντιπολιτευτικές μακαριότητες και τσαμπουκάδες περί αντιμνημονιακών ανατροπών, το μήνυμα κι η μακαριότητα που εκπέμπουμε για κατανάλωση και ψηφοθηρία στο εσωτερικό, αντιλαλούν κι αναπαράγονται στο εξωτερικό. Με τις διαδοχικές παλινωδίες, τα μικροκομματικά τερτίπια και τις κάθε τρεις και λίγο αντιφατικές δηλώσεις και τις σε κάθε ευκαιρία κοκορομαχίες κι ασχήμιες –όπως αυτές στη Βουλή– το μόνο που δίνουμε να καταλάβει απ’ άκρη σ’ άκρη όλη η οικουμένη, είναι ότι οι Έλληνες είναι όντως φτωχοί, πάμπτωχοι, όχι όμως σε μετρητά, ομόλογα, ακίνητα και καταθέσεις στις τράπεζες και τα ταμιευτήρια, αλλά σε σύμπνοια, ομοψυχία, διάθεση κι ενδιαφέρον για το μέλλον και τη σωτηρία της πατρίδα τους. Κάθε άλλο, παρά αυτό που είμαστε και που μπορούμε, επικοινωνούμε και «τρωγόμαστε» μεταξύ μας και μ’ όλο τον κόσμο.

Αυτό το διάστημα –ίσως κι αυτό να το ‘χεις καταλάβει– ταλαντευόμαστε σε μια διελκυστίνδα, σ’ έναν νέο φαύλο κύκλο. Πριν, λοιπόν, αποφασίσουμε, όλοι εμείς οι πνευματώδεις κι έξυπνοι αυτού του πλανήτη, οι υποψιασμένοι κι οι μάγκες, για το από πού θα ξεκινήσει η σωτηρία μας, επιβάλλεται να συνεννοηθούμε μεταξύ μας και να καταστρώσουμε ένα πλάνο πρώτα, ένα σχέδιο, για το πώς την εννοούμε αυτή τη σωτηρία ή αν –στο κάτω-κάτω– θέλουμε πραγματικά να σωθούμε, βρε αδερφέ.

Έτσι όπως το πάμε, μάλλον τον ξαφνικό θάνατο φαίνεται πως γυρεύουμε Χριστουγεννιάτικα, παρά τη μακαριότητα και την ελπίδα της ανάστασης, έστω και μετά το Πάσχα.

12 σχόλια:

  1. Ευαγγελε καλημερα!
    πολυ καλο ποστ!
    ανεπτυξες πολυ ωριμα και σοφα τα πιστευω σου!

    θα φυγω λεγοντας πως δε ξερουμε τιποτα.

    να εισαι καλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα εκφράζω όπως τα αντιλαμβάνομαι και σ' ευχαριστώ που συμμετέχεις σ' αυτή την επικοινωνία.

      Καλά να περνάς!

      Διαγραφή
  2. οι μνήμες και οι διδαχές της ιστορίας σε τίποτα δε μας βοηθήσανε, ποτέ δεν τις χρησιμοποιήσαμε στη διάρκεια των χρόνων. οι κυβερνήσεις που βγάλαμε και αυτό που ζούμε είναι αυτό που μας άξιζε. μάθαμε στα εύκολα και στ' ανεύθυνα. μάθαμε ψεύτικα, επίπλαστα να ζούμε. Για μια θεσούλα, για μια νομιμοποίηση αυθαιρέτου, για μια θεσούλα καλύτερη στο νοσοκομείο. όχι για της δουλειάς το πανανθρώπινο αξίωμα. όχι για της παιδείας τη μοναδική ακλόνητη περιουσία. όχι για της υγείας το αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα.
    όμως...
    όσα και αν πάθαμε - όσα και αν θα πάθουμε ακόμα που να στηριχτώ, πως να πιστέψω πως μωροί δεν απομείναμε;

    καλό μεσημέρι Ευάγγελε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θ' αναφερθώ στους δυο τελευταίους στίχους σου, γιατί μου έφεραν στο νου κάποιους στίχους του Ρίτσου από τη Ρωμιοσύνη.

      Τους αναζήτησα και τους παραθέτω, γιατί αισθάνθηκα πως ταιριάζουν. Δεν ξέρω αν είναι με το κείμενο, με το σχόλιο, με το κλίμα των ημερών ή με τη ζωή ολόκληρη. Να 'σαι καλά που 'γινες η αφορμή!

      "Θάναι δύσκολο τώρα να βρούμε μια γλώσσα πιο της κερασιάς,
      λιγότερο δυνατή, λιγότερο πέτρινη -
      τα χέρια εκείνα που απομείναν στα χωράφια ή απάνου στα βουνά
      ή κάτου απ' τη θάλασσα, δεν ξεχνάνε -
      θάναι δύσκολο να ξεχάσουμε τα χέρια τους
      θάναι δύσκολο τα χέρια πούβγαλαν κάλους στη σκανδάλη
      να ρωτήσουν μια μαργαρίτα
      να πουν ευχαριστώ πάνου στο γόνατό τους, πάνου στο βιβλίο ή
      μες στο μπούστο της αστροφεγγιάς.
      Θα χρειαστεί καιρός. Kαι πρέπει να μιλήσουμε. Ώσπου να βρούν
      το ψωμί και το δίκιο τους".

      Διαγραφή
  3. Πόσο τέλεια ανάρτηση πόσες αλήθειες κρύβει μέσα!!
    Ας δούμε ο καθένας μέσα μας αν μπορούμε να κοιτάξουμε πέρα από την μύτη μας Ευάγγελε και αν το καταφέρουμε ίσως να τον γλιτώσουμε τον ξαφνικό θάνατο.
    Είναι κρίμα να χαθούμε έτσι χωρίς καν προσπάθεια!!
    Την καλησπέρα μου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν θα χαθούμε όσο το θέλουμε και το πιστεύουμε, Έλενα.
      Από εμάς εξαρτάται και το πώς και το πότε. Ας προβληματιστούμε κι ας αποφασίσουμε.

      Καλησπέρα!

      Διαγραφή
  4. Εγώ πάλι γιατί πιστεύω ότι αυτό το πλάνο πρέπει να το βρούν οι διοικούντες!
    Το δικό μου με το δικό σου και του διπλανού σίγουρα θα'ναι τελείως διαφορετικό ίσως να μην συγκλίνουν πουθενά.
    Αυτοί όμως που κρατούν τις τύχες μας στα χέρια τους θα πρέπει να βάλουν κάτω τις επιθυμίες και τις ανάγκες του λαού και όχι τις προσωπικές τους για να παλέψουν για ένα κράτος με σταθερές αξίες και στόχους.
    Υπάρχει κανείς φερέγγυος απο'δαύτους??
    Κανείς!

    Εγκάρδια και βρόχινα για καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σίγουρα, zoyzoy, οι κυβερνώντες θα πρέπει να αποφασίζουν σταθμίζοντας τα δεδομένα και καταστρώνοντας σχέδια και δράσεις. Ειδικά τώρα που με τα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα έχει αλλάξει ο τρόπος διαχείρισης των δημόσιων οικονομικών -και καλώς έχει γίνει- κι έχουν συμφωνηθεί και υπάρχουν στόχοι και όρια δαπανών, κάθε ενέργεια θα πρέπει να είναι καλά σχεδιασμένη και αντικειμενικά προϋπολογισμένη.

      Ούτε μαγκιές χωράνε σ' αυτά, ούτε υπεκφυγές. Ένα κι ένα κάνουν δύο και γι' αυτά τα δύο γίνεται ο καυγάς, που εμείς βλέπουμε ότι κάνει ένα κι η τρόικα που την δουλεύουμε -νομίζουμε- ψιλό γαζί τα βλέπει τέσσερα για να 'χει μια βεβαιότητα ότι θα πιάσουμε έστω το ενάμισι. Πιστεύω στο τέλος να πρυτανεύσει η λογική και θ' αποφύγουμε τις περιπέτειες.

      Από 'κει και πέρα κι ο καθένας μας θα πρέπει να κάνει το κουμάντο και τους υπολογισμούς του, εφόσον το μόνο σίγουρο είναι τα πράγματα έχουν τεθεί πλέον σε μια νέα βάση για όλους μας.

      Γι' αυτό θα πρέπει να εξαντλήσουμε κι εμείς όλο το απόθεμα λογικής και σύνεσης που διαθέτουμε και να υπολογίσουμε διατηρώντας την ψυχραιμία μας ποιο θα είναι το καλύτερο.

      Σε χαιρετώ με Κυριακάτικα της λιακάδας και πολλές ευχές για καλή βδομάδα!

      Διαγραφή
  5. Βαγγέλη, με βρίσκουν σύμφωνη οι διαπιστώσεις και οι απόψεις σου. Στην πρώτη παράγραφο θα πρόσθετα ότι γι' αυτό που ζούμε σήμερα είμαστε υπεύθυνοι κι εμείς που δώσαμε το δικαίωμα να συνεχίζουν να μας καθορίζουν τις τύχες μας τέτοιοι πολιτικοί! Για να σωθούμε πρέπει να υπάρξει συνοχή της κοινωνίας δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν διαφαίνεται αλλά η πολιτική του "διαίρει και βασίλευε" καλά κρατεί.
    Να ΄χεις μια όμορφη και δημιουργική μέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σωστά το εντοπίζεις, Βασιλική, γι' αυτό στο βαθμό κι ανάλογα με τη θέση και τις δυνατότητες που ο καθένας κατέχει και διαθέτει, είναι αναγκαίο να συμμετάσχει στην προσπάθεια για τη σωτηρία της χώρας.

      Έχουν γίνει λάθη κι αδικίες στις μέχρι σήμερα πολιτικές, εξαιτίας και του ασφυκτικού χρόνου που θα πρέπει να γίνουν πολλές αλλαγές στο κράτος. Το γεγονός αυτό έχει δημιουργήσει πολλές αντιδράσεις, αλλά νομίζω ότι αφού το διαχειριστήκαμε μέχρι εδώ τρία χρόνια τώρα, θα καταφέρουμε έστω κουτσά στραβά να τα καταφέρουμε.

      Σημασία έχει να ξεφύγουμε απ' αυτή τη μέγγενη της κρίσης κι ο μόνος ασφαλής τρόπος -κατά τη γνώμη μου- είναι να μην παρατήσουμε την προσπάθεια, αλλά με πείσμα και συλλογικό πνεύμα να επιδιώξουμε ενωμένοι την καλύτερη δυνατή λύση για εμάς και τη χώρα. Εμείς θα βρούμε και θα δώσουμε τις λύσεις που απαιτούνται, ούτε με τα λόγια, ούτε με τις κοροϊδίες , γιατί το ξέρουμε βαθειά μέσα μας, ότι αν δεν το κάνουμε εμείς, κανείς από μηχανής Θεός δεν πρόκειται να εμφανιστεί για να μας διασώσει σ' αυτή τη σύγχρονη τραγωδία που ζούμε.

      Σ' ευχαριστώ για τον σχολιασμό καλή συνέχεια!

      Διαγραφή
  6. Δυσκολεύτηκα η ξανθιά να βρω τη θέση μου στο κείμενο σου... εννοώ να βρω κάτι να πω... και εκεί στο τέλος ένιωσα να φουντώνει το μέσα μου, να ανταριάζομαι...
    Δεν μπορείς να φανταστείς πως νιώθω εδώ στο Μόντρεαλ. Βρίσκομαι με πάθος υπερασπίζομαι, να απολογούμαι για αυτή τη "φτώχεια"...που περιγράφεις...

    το ... τραγικό δε είναι πως αν εγώ τολμούσα να γράψω αυτό το κείμενο ... θα "ορμούσαν" οι εντός των τειχών της πατρίδας μου και θα με κατασπάραζαν... βλέποντάς με ως "εχθρό" και προδότη της χώρας ΤΟΥΣ ...

    Καλή εβδομάδα από την Μορεάλη γιατί πάντα πιστεύω ότι η εβδομάδα ξεκινά από την Κυριακή :) Στο ερώτημά σου λοιπόν περί εποχής...κλπ... απαντώ Από μια Κυριακή :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν χρειάζεται να είσαι ούτε προφήτης, ούτε ειδικός στις διεθνείς σχέσεις για να το καταλάβεις, ξανθομαλλούσα μου. Ο αυστηρότερος κριτής μας είναι η διεθνής κοινή γνώμη και μετά οι κυβερνώντες τους λαούς.

      Μάθαμε όμως, γαλουχηθήκαμε, να θεωρούμε όποιον -εκτός της μικράς πλην εντίμου Ελλάδος- δεν μας χαϊδεύει τ' αυτάκια βάρβαρο, εχθρό ή απολίτιστο. 'Ετσι, βιώνουμε τη μακαριότητά μας απερίσπαστοι κι απερίγραπτοι σε πολλές των περιπτώσεων.

      Θέλει πολύ δουλειά το ...μαγαζί, αλλά επιμένουμε να επισκευάζουμε μονίμως τις βιτρίνες!

      Παρηγοριέμαι όμως. Πού θα πάει, αν δεν καταφέρουμε να μας συνηθίσουν οι άλλοι τόσο το χειρότερο για κείνους!!!

      Και για ν' αναφερθώ και σε κάτι σχετικό με τη μέρα μνήμης. Πώς σου φαίνεται σαράντα χρόνια τώρα να μην έχουμε κατορθώσει να συμφωνήσουμε για το νόημα και το περιεχόμενο της μέρας και τι τελικά είναι αυτό που θα κρατήσουμε ως πολύτιμο και σημαντικό μήνυμα στην ιστορική μας παρακαταθήκη;

      Θέλουμε μετά να καταλάβουμε, μετά από 150 χρόνια, αν στο Ζάλογγο πηδήσανε ή αν στην προκυμαία συνωστίστηκαν... Αλλά να μας το πλασάρουν κι έτοιμο στις ειδήσεις των 9!

      Καλό υπόλοιπο Κυριακής!

      Διαγραφή

Καλοπροαίρετα