Πέμπτη 18 Απριλίου 2013

Το κουμπί.


Ποιο κουμπί να πατήσουμε; Πού είναι αυτό το κουμπί, ο διακόπτης, το μπουτόν, αυτό το κάτι τέλος πάντων, που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε, ώστε μ’ ένα μαγικό τρόπο ν’ αλλάξει στη στιγμή η νοοτροπία μας;

Μόνο μ’ αυτό τον τρόπο μπορώ να φανταστώ, ότι είναι δυνατόν να επιβιώσουμε. Είναι τόσα πολλά, τόσο περίπλοκα και τόσο επείγοντα όλα όσα θα πρέπει ως κοινωνία ν’ αναθεωρήσουμε και να αλλάξουμε, που ακολουθώντας τους φυσικούς αργούς ρυθμούς της κοινωνικής εξέλιξης, θα χρειαστεί να περάσουν όχι μόνο πολλές δεκαετίες, αλλά και γενιές δεκατέσσερις. Το να φθείρεις και να καταστρέφεις είναι το εύκολο, η δυσκολία βρίσκεται εκεί που πρέπει να δημιουργήσεις, να συνθέσεις, να συγκεράσεις. Στα γρήγορα, μέσα σε τρεις δεκαετίες, ισοπεδώσαμε αξίες και πρότυπα για να εξελιχθούμε σ’ αυτό που σήμερα διατεινόμαστε ότι μας ενοχλεί, μας πληγώνει, μας απωθεί ή μας αηδιάζει.

Εμείς είμαστε. Τι; Επειδή τα βλέπουμε στις τηλεοράσεις ή τα διαβάζουμε στα blogs; Εμείς οι ίδιοι είμαστε, που –μ’ ένα δάχτυλο διαρκώς προτεταμένο– επικρίνουμε και στηλιτεύουμε ο ένας τον άλλον, από πολιτικούς και δημοσιογράφους μέχρι συγγενείς ή γειτόνους, όλους συλλήβδην, γνωστούς κι αγνώστους. Οι «ξερόλες» κι οι παντογνώστες του καφενείου και της πλάκας, της ημιμάθειας και της ασχετοσύνης, του τσαμπουκά και της βαβούρας, οι επαναστάτες του… –να μην πω– κι οι οπαδοί της βολής και της ευκολίας. Οι λάτρεις του «δωρεάν» κι οι οπαδοί του «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα». Οι ψηφοφόροι του «Τσοβόλα δώστα όλα» κι οι αγανακτισμένοι του «Να καεί, να καεί το…».

Εμείς είμαστε. Έχουμε τους Παρθενώνες για να τους κοιτάμε πίνοντας το καφεδάκι μας και τους επισκεπτόμαστε μαζικά μόνο αν πρόκειται να κρεμάσουμε κανένα πανό δυσφημίζοντάς τους παγκοσμίως. Έχουμε τους προγόνους που θυμόμαστε το παράδειγμά τους ευκαιριακά για να κάνουμε γιορτούλες και να «χτυπήσουμε» κανένα τριήμερο. Έχουμε κράτος που το βρίζουμε και να το υπονομεύουμε καθημερινά –αν κι είμαστε απόλυτα εξαρτημένοι απ’ αυτό– απομυζώντας το ταυτόχρονα κι εκμεταλλευόμενοι κάθε υπηρεσία ή λειτουργία του. Έχουμε πολίτευμα δημοκρατικό κι ελευθερία Τύπου και λόγου μόνο για να μπορούμε να γράφουμε, να λέμε και να κάνουμε τα δικά μας, να υπερασπίζουμε το δίκιο –που είναι πάντα με το μέρος μας– και ν’ αυθαδιάζουμε ή και να βιαιοπραγούμε ακόμα κατά παντός, αν τολμήσει να έχει διαφορετική γνώμη.

Εμείς είμαστε κι όσο δεν το παραδεχόμαστε και κλείνουμε τα μάτια, τόσο θα καθυστερεί να βρεθεί το κουμπί, τόσο τα προβλήματα θα πολλαπλασιάζονται, τόσο η μεταξύ μας απόσταση θα μεγαλώνει. Μπροστά στην άβυσσο είμαστε, αλλά όχι όλοι από την ίδια μεριά, άλλοι βρίσκονται στο ένα χείλος κι οι άλλοι στο άλλο κι όμως εξακολουθούμε να φιλονικούμε και να διαγκωνιζόμαστε, όχι ποιος θα τείνει πρώτος το χέρι στον άλλο για να την υπερβούμε και να προχωρήσουμε, αλλά ποιος θα σπρώξει τον άλλο να πέσει πρώτος μέσα. Κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας κι αδυνατούμε να διακρίνουμε την κοινή μας μοίρα και την αλληλένδετη τύχη μας. Νομίζουμε, ότι με ξόρκια κι ευχολόγια είναι δυνατόν να υπερβούμε τα θεόρατα εμπόδια που οι ίδιοι πρώτοι απ’ όλους έχουμε τοποθετήσει στο δρόμο μας. Πιστεύουμε ότι θα δούμε φως στην άκρη του τραγικού τούνελ της κρίσης μόλις κάποιος «από μηχανής θεός» –ποιος άραγε;– ανάψει το φως. Θεωρούμε ότι όλα μπορούν να διορθωθούν και να ξαναβρούμε την ησυχία μας μ’ έναν μαγικό τρόπο δίχως να χρειάζεται να προσπαθήσουμε καθόλου γι’ αυτό.

Εμείς είμαστε, που ψάχνουμε υποκατάστατα της αλήθειας κι ακολουθούμε αληθοφανή ψεύδη, επειδή ξέρουμε ότι η καθαρή αλήθεια θα μας πληγώσει και θα μας πονέσει, θα μας θέσει προ των ευθυνών μας. Κατά βάθος έχουμε συναίσθηση και των λαθών και των παραλείψεών μας, γνωρίζουμε ότι λίγο-πολύ κανείς δεν είναι «αθώος του αίματος». Η επιμονή μας όμως ν’ αποφύγουμε ν’ αλλάξουμε νοοτροπία και τρόπο σκέψης, προκειμένου να διατηρήσουμε με κάθε μέσον αυτή την επίπλαστη και φαινομενική στάση απέναντι στη ζωή και τα πράγματα, είναι τόσο ισχυρή, που παραβλέπει και παραγνωρίζει το σοβαρό ενδεχόμενο μιας καθολικής και βίαιης ανατροπής προς την καταστροφή των πάντων.

Ο ένας περιμένει από τον άλλον –υποδεικνύοντάς του μάλιστα και το τι πρέπει να κάνει– αλλά όσοι τολμούν να προτείνουν ριζικές μεταρρυθμίσεις κι ανατροπές ή όσοι –πολύ περισσότερο– επιχειρούν να δράσουν ανάλογα, αυτομάτως στοχοποιούνται κι επικρίνονται, γιατί οι αποφάσεις τους δεν κατατείνουν στη διατήρηση κι αναπαραγωγή του υφιστάμενου εύθραυστου κι επικίνδυνου –πλέον– status.

Οι κυβερνώντες εξακολουθούν ν’ ακολουθούν τυφλά το μονοπάτι της αναξιοπιστίας. Με διαδοχικούς ελιγμούς και στροφές πασχίζουν να ελέγξουν μιαν ανεξέλεγκτη κι εκτροχιασμένη κρατική μηχανή, που αδυνατεί να εισπράξει ακόμα και τους φόρους που διαδοχικά έχει επιβάλει. Ημίμετρα κι αποσπασματικές ρυθμίσεις επιτείνουν την αβεβαιότητα και τη σύγχυση και ροκανίζουν το χρόνο, που είναι από καιρό αδυσώπητος κι αμείλικτος. Με βήμα σημειωτόν, μ’ επιφυλακτικότητα και δισταγμό υπουργοί ψηλαφίζουν δεξιά κι αριστερά αναγκασμένοι να παλινδρομούν και ν’ αμφιταλαντεύονται μεταξύ της αδήριτης ανάγκης για αποτελέσματα και της αγωνίας για την επανεκλογή τους.

Το κοινοβούλιο, ο ναός της δημοκρατίας, υποφέρει από έλλειψη ουσιαστικού πολιτικού διαλόγου, δημιουργική ανταλλαγή ή και σύγκρουση ιδεών κι απόψεων. Είναι ξεγυμνωμένο από την ομορφιά και το κάλλος της ευπρέπειας, του σεβασμού και του ήθους. Είναι εγκαταλελειμμένο από τους βουλευτές του στο θράσος και την αυθάδεια, στο έλεος αποσπασματικών, κακογραμμένων κι ευκαιριακών ρυθμίσεων, ατελέσφορων ονομαστικών ψηφοφοριών, άβουλων κι ευκαιριακών πλειοψηφιών. Χειμάζεται με καρτερία σε αίθουσες αδιέξοδων κι ατέρμονων επιτροπών, σε πολυσέλιδα κείμενα σιβυλλικών και κατά συνθήκη πορισμάτων. Αντιπολιτεύεται σε κομματικά γραφεία πολυπληθών ημετέρων «έγκυρων κύκλων» και  «καλά πληροφορημένων» δημοσιογραφούντων, λογής-λογής και προελεύσεως συντεχνιών και παρασιτούντων παρατρεχάμενων. Βυθίζεται καθημερινά υπό το βάρος σιδηρόφρακτων φρουρών και τεθωρακισμένων διμοιριών, κιγκλιδωμάτων και φυλακίων, το κοινοβούλιο, ο ναός της δημοκρατίας.

«Εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν». Κτίρια, «κλούβες», υπόδικοι, συνοδοί, δικηγόροι, καφέδες ατέλειωτοι και υπομονή αστείρευτη. Φεύγουν σαν τρένα τα δεκαοχτάμηνα, τα «πινάκια» και τα δικόγραφα φυλλομετράνε τους χειμώνες και τις άνοιξες. Η δικαιοσύνη αναζητά με καρτερία στα τυφλά ανάμεσα στα δαιδαλώδη κτίρια, τους πολύβουους διαδρόμους και στις άβαφες αίθουσες την οδό που κατευθύνει με ταχύτητα και ασφάλεια στο διαφανές ξέφωτο της ισονομίας και της ανεξαρτησίας. Μέχρι τότε «Θεέ μου φύλαε».

Εμείς είμαστε όλοι αυτοί κι ο καθένας ξεχωριστά. Αν δεν πάψουμε ν’ αναμασάμε τα προβλήματα και να επαναλαμβάνουμε τις διαπιστώσεις, αν δεν σταματήσουμε να ματαιοπονούμε μ’ ανεφάρμοστες θεωρίες κι ανέξοδες εξαγγελίες, αν δεν αντικαταστήσουμε την υπομονή και την αναμονή με επιμονή και προσπάθεια, αν δεν βάλουμε στη θέση του «εγώ» το «εμείς», δεν πρόκειται ούτε το κουμπί να βρούμε ποτέ, ούτε το φως στην άκρη του τούνελ. Την αλήθεια δεν τη βλέπουμε κατάματα, όχι γιατί μας εμποδίζει το σκοτάδι του τούνελ της ύφεσης και της κρίσης, αλλά γιατί μας τυφλώνουν οι προκαταλήψεις κι οι εμμονές μας, μας εμποδίζει ο κακός εαυτός μας και κανένας άλλος. Αν, επιτέλους, θελήσουμε να τον δούμε, θα μπορέσουμε να τον αντιμετωπίσουμε κι ίσως τότε καταφέρουμε ν’ ανακαλύψουμε και το πόσο εύκολο είναι να φτάσεις και να πατήσεις το κουμπί.






14 σχόλια:

  1. Ειλικρινά βρε Ευάγγελε πες μου πιστεύεις ότι μπορεί να αλλάξει ο λαός και η νοοτροπία.
    Εχουμε πρόβλημα δεν το έχεις καταλάβει, κάτι δεν πάει καλά με το dna μας, με το μυαλό μας, με τον τρόπο που μεγαλώσαμε, δεν ξέρω.
    Αλλά πιστεύω ότι δύσκολο εως αδύνατο να αλλάξουμε.
    Δεν βλέπω φως!!!
    Καλέ ακούει κανείς νομίζω ότι είμαστε ένας λαός που έχει κουφαθεί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. 'Ελενα, τώρα που έχει πλέον αποκωδικοποιηθεί και το DNA, όλα είναι δυνατά και πιθανά!

      Υπομονή, λοιπόν, μπορεί κάτι να γίνει!

      Διαγραφή
  2. Εμείς,εγώ εσύ όλοι μας έτσι και χειρότερα αντιδράμε ακόμα και μέσα στα σπίτια μας.Την ίδια νοοτροπία έχουμε όσον αφορά τους οικείους μας προσπαθούμε να ρίξουμε τις ευθύνες στον δίπλα μας για να μη πέσει ο εγωισμός μας μη χαλάσει η εικόνα μας και ας στραπατσάρουμε του παιδιού,του συντρόφου μας.
    Με ακόμα χειρότερο εγωισμό αντιδράμε στην κοινωνία μας πως ν'αλλάξουν οι άλλοι συμπεριφορά απέναντί μας??
    Πρέπει πρώτα να βελτιωθούμε σαν άτομα για να'χουμε και την ανάλογες αντιδράσεις!
    Και είναι μεγάλη και δύσκολη δουλειά να παραδέχεσαι τα ελαττώματά σου και κυρίως να προσπαθείς να τα βελτιώσεις!
    Ελπίζω αυτή η κατάσταση ν'αναγεννήσει προσωπικότητες με πραγματικές αξίες.

    Καλό απόγευμα εύχομαι
    με.. νησιώτικα και με ισχυρούς ανέμους!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σωστά το εντοπίζεις και το επισημαίνεις, zoyzoy, από μας πρέπει ν' αρχίσουμε πρώτα και μετά να ξεκινήσουμε τα κηρύγματα δεξιά κι αριστερά.

      Δυστυχώς με ταγούς κατώτερους των περιστάσεων, δύσκολα μπορεί να διαπαιδαγωγηθεί και ν' ακολουθήσει συντεταγμένα η κοινωνία.

      Βρισκόμαστε σε καμπή, πρέπει να το τολμήσουμε όμως. Τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο αν το πιστέψουμε.

      Από φθινοπωρινή Αθήνα πολλούς χαιρετισμούς αλλά πάντα κι από καρδιάς ανοιξιάτικα!

      Διαγραφή
  3. Απαντήσεις
    1. Από τ΄αγαπημένα μιας άλλης εποχής, Σταμάτη, που διατηρεί όμως στο ακέραιο τη φρεσκάδα και της επικαιρότητά του!

      Ακούγοντάς το, μου ήρθε αυτό στο μυαλό, το βρήκα και στο αφιερώνω!

      Διαγραφή
  4. Eυάγγελε επειδή δεν μ' αρέσουν οι γενικεύσεις, θα πω κάτι που το έχω ξαναπεί πολλάκις. Επιδιώκω να διατηρώ υγιές το προσωπικό μου περιβάλλον, να πορεύομαι πάντα με τις αξίες που μεγάλωσα και να ελπίζω ότι πολλές υγιείς μονάδες μπορεί κάποια στιγμή να κάνουν την ανατροπή. Ίσως και να είμαστε πιο πολλοί απ' ότι νομίζουμε, πού ξέρεις; Ας μη μασάμε αυτά που μας σερβίρουν. Το αυτομαστίγωμα δεν είναι χρήσιμο στην παρούσα φάση. Όσο για την αυτοκριτική, όσοι κατέχουν την τέχνη της, την έχουν ήδη κάνει (σε ατομικό επίπεδο πάντα).
    Ας κρατήσουμε την ελπίδα ζωντανή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία, συμφωνώ μαζί σου για την ανάγκη να διατηρούμε την ελπίδα και το κουράγιο μας. Θα έχει άλλωστε παρατηρήσεις ότι τα περισσότερα απ' τα κείμεν΄αμου απ' αυτό το στοιχείο διαπνέονται.

      Ξέρεις όμως κάτι; Επειδή μόλις φεύγει η τρόικα είναι προφανές ότι προκαλείται υπέρμετρη ανακούφιση στα κυβερνητικά -κι όχι μόνο- κλιμάκια, καλό είναι να βρισκόμαστε -εμείς τουλάχιστον- σε εγρήγορση γιατί το τρίμηνο μέχρι την επόμενη επίσκεψη φεύγει σαν το νεράκι...

      Δεν πρόκειται για αυτομαστίγωμα, αλλα για βαθειά ανάγκη να πιστέψω εγώ πρώτα και κύρια στη σημασία και την αξία της αυτογνωσίας.

      Πάντα ελπίζω κι επιμένω, αλλιώς δεν θα τα λέγαμε τούτη τη στιγμή!

      Να είσαι καλά, δυνατή και χαρούμενη!

      Διαγραφή
  5. Από ατέρμονες συζητήσεις με φίλους νομίζω πως σου έχω την απάντηση: ο λαός κουράστηκε να απογοητεύεται. Πολλοί παράστησαν τους σωτήρες (μερικοί συνεχίζουν ακόμα) και εμείς οι ηλίθιοι τους πιστέψαμε και τους ακολουθήσαμε σα τα βόδια. Συνταχθήκαμε πίσω από κάποιο πουλημένο κόμμα με άθλια πολιτική και στελέχη και μάθαμε να αντιδράμε σε κάθε καινούριο, μόνο και μόνο από …κομματικό πατριωτισμό. Αποτέλεσμα;

    Το είχα γράψει πρόσφατα, άλλο πράγμα θεωρεί ο καθένας πως είναι το πρόβλημα και άλλο θεωρεί σα λύση. Αφού λοιπόν δεν έχουμε καταλήξει ούτε στα αυτονόητα, όταν έρθει η ώρα των κοινών αποφάσεων και της κοινής δράσης… τα στυλώνουμε.
    Δεν είναι θέμα εγωισμού. Πολύ φοβάμαι πως τα κίνητρα είναι ακόμη πιο ταπεινά.

    Στις διαπιστώσεις είμαστε μανούλες (και εγώ το κάνω) μα όταν έρθει η ώρα να συμφωνήσουμε ξεκινάνε τα ζόρια. Ίσως αυτό να έχουν καταλάβει γερμανοί, ολλανδοί, αυστριακοί και λοιποί κερατάδες, την αιώνια ασυνεννοησία της φάρας και μας βαράνε αλύπητα.
    Όποτε στο παρελθόν χρειάστηκε να ενωθούμε τα καταφέραμε περίφημα.
    Όταν δεν έχουμε εξωτερικό εχθρό τρωγόμαστε μεταξύ μας.
    Να ζήσουμε να μας θυμόμαστε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σκληρά τα λόγια σου, Πέτρο, αλλά απηχούν αλήθειες, ανεξάρτητα σε ποιο βαθμό ο καθένας που τις διαβάζει θέλει να τις κατανοήσει και ν' αποκωδικοποιήσει το ενδιαφέρον και την αγωνία τους.

      Επειδή όμως κι επειδή ακριβώς σέβομαι κι εκτιμώ τις απόψεις σου -όπως θεωρώ κι εσύ αντίστοιχα τις δικές μου- θέλω ευθέως να ρωτήσω: Πώς πιστεύεις ότι είναι δυνατόν υπό τις παρούσες συνθήκες να ενωθούμε, ώστε και πάλι να τα καταφέρουμε περίφημα, αν όχι αλλάζοντας τα πάντα απ' την κορφή ως τα νύχια ξεκινώντας απ' τον εαυτό μας;

      Να είσαι καλά!

      Διαγραφή
    2. Αν με ρωτούσες πριν κανα δυό χρόνια θα σου απαντούσα πως είμαι υπέρ της ενότητας του λαού μας, χωρίς κόμματα, μεσάζοντες, προαπαιτούμενα. Φτάνει να υπήρχε μία μίνιμουμ συμφωνία στα βασικά και μια στόχευση κατά που θέλουμε να πάμε*. Ήμουν σίγουρος πως ακόμη και αν ο ‘ηγέτης’ δεν υπήρχε, θα βρισκόταν στην πορεία, οι καταστάσεις οι ίδιες θα τον αναδείκνυαν και θα ξεχώριζε.

      Δεν είμαι πλέον οπαδός αυτής της άποψης. Έπαψα να πιστεύω στους ανθρώπους (με ελάχιστες εξαιρέσεις), σταμάτησα να ανέχομαι την υποκρισία και τις ψεύτικες ‘καλές προθέσεις’. Πολλοί είναι αυτοί, αγαπητέ Ευάγγελε, που για αλλού ξεκίνησαν και στη διαδρομή άλλαξαν δρόμο. Δεν θα ακολουθήσω κανέναν τους.
      Μας το είπε πρόσφατα και ο Ντανιέλ Κον Μπετίτ: “Εσείς οι Έλληνες έχετε συνηθίσει να περιμένετε κάποιον Μεσσία”.
      Ε, αυτός ο Μεσσίας Ευάγγελε δεν πρόκειται να έρθει ποτέ! Καλό είναι πριν πεθάνουμε να το έχουμε χωνέψει.

      Τι προτείνω; Δεν προτείνω τίποτα και σε κανέναν. Δεν είμαι ικανός για να κάνω προτάσεις. Απλά θα σου πω τη γνώμη μου, τι νομίζω πως πρέπει να γίνει, υπό τις παρούσες συνθήκες όπως μου ζήτησες.

      Ο καθένας μας να παλέψει για το δίκιο του, να αμυνθεί για τα ατομικά του δικαιώματα, να προστατέψει τις ατομικές του ελευθερίες, χωρίς να ψάχνει συνοδοιπόρους. Είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα πληγωθεί όταν ανακαλύψει τον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ λόγο για τον οποίο διαμαρτύρεται/αγωνίζεται ο διπλανός του στο συλλαλητήριο, την πορεία, την απεργία. Πρέπει ο καθένας μας (γνώμη μου) να συνειδητοποιήσει τους λόγους που ο ίδιος επαναστατεί και όχι να περιμένει να ακούσει ένα πιασάρικο σύνθημα για να το επαναλάβει.

      Αν καταλάβουμε βαθιά μέσα μας το κακό που έπαθε η πατρίδα και ο καθένας μας ατομικά και πιστέψουμε στην αυτοδιαχείριση, αποφασίσουμε πως μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τσοπάνηδες και δερβέναγες, πάρουμε τη ζωή μας στα δικά μας χέρια, πάψουμε να προσμονούμε ένα κράτος …πρόνοιας, σταματήσουμε να τρώμε κουτόχορτο από αυτόν που το αμπαλάρει καλύτερα, ΙΣΩΣ κάποτε συναντηθούμε με ΚΑΝΟΝΙΚΟΥΣ ανθρώπους, που πιστεύουν σε ιδανικά, που δεν είναι λύκοι με προβιές, που θέλουν το καλό της πατρίδας και όχι τη δική τους κονόμα, που βάζουν πάνω απ’ όλα το κοινό καλό.

      Ακούγονται ρομαντικά, ανεδαφικά και αστεία.
      Το ξέρω.
      Γι’ αυτό και δεν περιμένω τίποτα.
      Δεν είμαι μηδενιστής. Μάλλον έχω καταλάβει που βρίσκομαι.


      * Το παράδειγμα της Ισλανδίας για μένα είναι ο φάρος!

      Διαγραφή
    3. Αυτό που διακρίνω ανάμεσα στις λέξεις σου, Πέτρο, είναι η προσμονή κι η ελπίδα, ότι είναι δυνατόν -έστω μ' αυτόν τον μοναχικό κι εξατομικευμένο τρόπο που επιλέγεις να πορευτείς- να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις μιας συνάντησης και μιας κοινής πορείας.

      Οι "κανονικοί" άνθρωποι, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι κάποιοι εξωγήινοι, αλλά εκείνοι που θα επιμείνουν να υπηρετούν με συνέπεια κι αποφασιστικότητα την ατομική τους εξέλιξη και πρόοδο μέσα από την αντίστοιχη εξέλιξη και πρόοδο της κοινωνίας συνολικά.

      Τα ιδεατά είναι σίγουρο ότι έχουν καταρριφθεί -αν ποτέ υπήρξαν- η συμπόρευση όμως συλλογικοτήτων με πυξίδα αρχές και κανόνες, είναι νομίζω κάτι εφικτό. Σ' αυτή την πορεία δεν είναι απαραίτητο ούτε δυνατόν, όλοι να συμφωνούν, οι κανόνες όμως κι αρχές θα καθορίζουν το πλαίσιο και το όριο, ώστε ο βηματισμός να είναι συντονισμένος για τις πλειοψηφίες και τις μειοψηφίες κι η πρόοδος να επιδιώκεται μέσα από την ανεμπόδιστη κι ελεύθερη έκφραση όλων μέσω της ενδυνάμωσης των δημοκρατικών θεσμών, της ισονομίας και της δικαιοσύνης.

      Δυστυχώς, αγαπητέ Πέτρο, ο ρομαντισμός είναι που λείπει κι έχουν γίνει οι μέρες μας κι η ζωή μας τόσο πεζές. Η πολιτική μπορεί να είναι -σύμφωνα με κάποιους- η τέχνη του εφικτού, αλλά χωρίς το οξυγόνο της ελπίδας και του οραματισμού οι κοινωνίες είναι καταδικασμένες στο μαρασμό και τη διάλυση.

      Σ' ευχαριστώ για τη συμμετοχή και την ειλικρινή τοποθέτηση.

      Διαγραφή
  6. Το διακόπτη στο ρελαντί πάντα,μη ζοριστούμε και πολύ:)
    Καλημέρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "Μη φύγει και κανένας πόντος!", όπως θα έλεγε και κάποιος άλλος!!!

      Τις εγκάρδιες καλησπέρες μου!

      Διαγραφή

Καλοπροαίρετα