Σάββατο 16 Μαρτίου 2013

Τα ζύγια.



Τα ζύγια είναι το άλφα και το ωμέγα. Όσο φανταχτερός και πολύχρωμος αν είναι ο αετός, όσο φουντωτή και πυκνή να ‘ναι η ουρά, όσο κατσαρά και μακριά τα ζβουιχτάρια, έστω κι αν έχει σκουλαρίκια, τα ζύγια είναι εκείνα που θα τον «τραβήξουν» ίσια πάνω μόλις το αεράκι αρχίσει να τον σηκώνει, αυτά είναι που θα τον κρατήσουν σταθερό και σε ισορροπία όταν θα βρίσκεται ψηλά στον ουρανό κι έχει «βρει τον αέρα του».

Από ‘κει και πέρα, φυσικά, όπως και σε πολλά άλλα πράγματα –που δεν είναι πάντα πράγματα– στη ζωή, έτσι και το «πέταγμα» του αετού αποτελεί συνάρτηση των υλικών κατασκευής. «Οι μάνες» π.χ. πρέπει να ‘ναι ελαφριές κι ίσες –δεν πειράζει να ‘ναι κι από καλάμι. Ο σπάγκος να είναι τυλιγμένος καλά στην καλούμπα για να μην μπερδεύεται και καλύτερα είναι να’ ναι κορδονέτο κι όχι πλαστικός. Το σχήμα έχει σημασία μόνο από αισθητική άποψη, όμως ο χάρτινος αετός είναι ο κορυφαίος. Κόλλες γυαλιστερές πολύχρωμες κολλημένες μεταξύ τους μ’ αλευρόκολλα (προσοχή το νερό να μην έχει κάψει!) Ρόλο, επίσης, όπως σε τόσες και τόσες δραστηριότητες της ζωής, παίζουν οι συνθήκες και το περιβάλλον. Η επιδεξιότητα, η αντίληψη, η καλή συνεργασία για ένα επιτυχημένο «κεφάλι», ο αέρας, το έδαφος, ο ανταγωνισμός, οι «κρεμάλες», οι ύπουλες δολιοφθορές με ξυραφάκια στην ουρά κ.ο.κ.

«Για το καλό πέταγμα, τα ζύγια είναι το άλφα και το ωμέγα, παιδί μου, κι αυτό μην το ξεχάσεις ποτέ», μου έλεγε στερεότυπα κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ο πατέρας μου καθώς κατασκευάζαμε τον χαρταετό μαζί. Πάντα, κάθε Καθαροδευτέρα, πετούσε πιο ψηλά απ’ όλους τους άλλους, με γέμιζε λαχτάρα, καμάρι, χαρά.

Τώρα που τα παιδιά δεν ξέρουν κάν τι είναι «οι μάνες», η αλευρόκολλα, η καλούμπα, ξέρω το γιατί. Τώρα που δεν υπάρχει διάθεση, κέφι, αισιοδοξία για «πέταγμα» κι η Σαρακοστή έχει πλέον 365 μέρες, ξέρω κι αυτό το γιατί.

Για χρόνια στη ζωή μετρούσε το πέταγμα, το ανέβασμα, με κάθε τρόπο όλο και πιο ψηλά, αδιαφορώντας για το πώς και το πόσο, παραβλέποντας τι μένει πίσω και τι σημαίνει το μπροστά, αψηφώντας τους κανόνες της φύσης, της φυσικής, της κοινωνίας και της ζωής της ίδιας. Όλοι κι όλα γύρω συνηγορούσαν και παρακινούσαν γι’ αυτό. Στο σπίτι, στη δουλειά, στην παρέα, στην ομάδα. Παντού. Όλο και πιο ψηλά, ήταν το μότο, για όλους. 'Οσο πιο εύκολα, όσο πιο γρήγοτα τόσο καλύτερα.

Αλλά από ‘κει ψηλά, όταν τα πράγματα –που δεν είναι πάντα πράγματα όπως είπαμε και πιο πάνω– έρθουν ανάποδα κι αρχίσει η κατρακύλα –όπως στον αετό π.χ. που ξαφνικά αρχίζει να κάνει «κωλοτούμπες» προς τα κάτω– όλα κι όλοι αρχίζουν να φταίνε. Ο μόνος υπεύθυνος όμως είναι τα χαλασμένα ζύγια. Έχασα την ισορροπία, το μέτρο.

Τώρα το ξέρω, πατέρα, πονάει αλλά αρχίζω να το συνειδητοποιώ.

Φωτο: ETHNOS

10 σχόλια:

  1. Ακριβώς οπως το λες Ευάγγελε καλημέρα και καλή Σαρακοστή να έχεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Eξαιρετική αλληγορία Ευάγγελε!
    Συγκινήθηκα πολύ. Τι έμπνευση είχες! Να γράψεις για τα ζύγια μας, για το "χαρταετό" μας που κατρακυλάει ολοένα...
    Καλή Σαρακοστή να έχεις, και πάντα να εμπνέεσαι και να εμπνέεις όσους έχουν την τύχη να είναι κοντά σου. Έστω και διαδικτυακά ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. 'Ομορφες παιδικές αναμνήσεις, Μαρία μου!

      Σ' ευχαριστώ πολύ για τα θερμά σου λόγια.

      Να είσαι καλά και καλή Σαρακοστή!

      Διαγραφή
  3. Πολύ όμορφο και τόσο αληθινό.Αλληγορικό το νόημα πέρα ως πέρα!
    Ισως το γεγονός ότι όλο και λιγότερο τα σημερινά παιδιά "σηκώνουν αετό" μένοντας στα πεζά βιντεο παιχνίδια έχασαν το νόημα του πετάω ελεύθερος έχω όνειρα,κρατάω ισορροπίες!
    Και'μεις που το μάθαμε μπορέσαμε να κρατήσουμε τα ζύγια στη ζωή μας??

    Καλή Σαρακοστή να'χεις!

    Και καλά "σηκώματα χαρταετού" εννοείται:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπορεί τα παιδιά μας να μην ξερουν να φτιάχνουν χαρταετούς, zoyzoy, αξίζει όμως να τους δώσουμε τη δυνατότητα να μάθουν να φτιάχνουν "ζύγια" για τη ζωή τους. Το παράδειγμά μας πολύτιμο.

      Καλή Σαρακοστή και σε σένα και πάντα ψηλά οι παντιέρες, τα λάβαρα, τα πανιά κι ό,τι καθένας ονειρεύεται!...

      Διαγραφή
  4. Τα "ζύγια", το "μέτρο", το "γράδο", είναιι μεγάλες λέξεις πουμας οδηγούν στην έννοια της ισορροπίας και της σωστής εξέλιξης των πραγμάτων, που δεν είναι πράγματα - φυσικά - αγαπητέ μου Ευάγγελε.

    Το δικό μου προσωπικό "άγχος" είναι ακριβώς αυτό, πως θα κάνω το παιδί μου να ισορροπήσει και να έχει το απαραίτητο μέτρο για την ζωή του στο μέλλον.

    Στον αετό πάντως φέτος, καλά δεν τα πήγαμε :-))) δεν μας βοήθησε και ο αέρας βλέπεις!

    Καλή συνέχεια και με το καλό στη Σαρακοστή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το "άγχος" σου είναι η έννοια κάθε ευσυνείδητου γονιού, που νοιάζεται να προετοιμάσει και να προσφέρει τα "εφόδια" στο παιδί του, ώστε να σταθεί και να συμπεριφερθεί στη ζωή του ως υπεύθυνος πολίτης.

    Του χρόνου εύχομαι ο αετός να "σηκωθεί" με την πρώτη! (Μακάρι μέχρι τότε να έχουμε δει κι άλλα ευτυχή γεγονότα...)

    Και του χρόνου με υγεία! Καλή σου Σαρακοστή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τώρα κατάλαβα γιατί πέφτουμε με φόρα προς τα κάτω.
    Είναι που επιχειρήσαμε να πετάξουμε στους αιθέρες με.... πλαστικό σπάγκο.
    Τελικά το πέταγμα του αετού είναι....επιστήμη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Επιστήμη μπορεί να μην είναι, χristin, αλλά είναι σίγουρα τεχνική κι επιδεξιότητα.
      Και για το δικό μας "πέταγμα" όμως, αυτά τα ταλέντα δεν είναι -μεταξύ των άλλων- χρήσιμα, για να μην πω απαραίτητα;

      Καλή Σαρακοστή!

      Διαγραφή

Καλοπροαίρετα