Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Από το ναυάγιο της εφεδρείας, στον ύφαλο της διαθεσιμότητας.



Το κινητό χτύπησε με ακρίβεια δευτερολέπτου. 18:30’. Απ’ την άλλη άκρη ακούστηκε η δισταχτική νεανική φωνή του Χρήστου, που, μετά τις συστάσεις, συνέχισε κομπιάζοντας πού και πού ιδιαίτερα στα σημεία που ήθελε να τονίσει πόσο ανάγκη είχε αυτή τη θέση. «Τρία χρόνια άνεργος», «οχτώ μηνών ο γιός του», «γυναίκα με τρίωρες βάρδιες σε σούπερ μάρκετ».

Ο Τάσος, ο κοινός γνωστός, που μεσολάβησε γι’ αυτό το τηλεφώνημα προκριμένου να με παρακαλέσει να «μιλήσω όπου μπορώ», μου είχε περιγράψει τη μεγάλη ανάγκη που είχε ο 28χρονος πτυχιούχος ΤΕΦΑΑ Χρήστος για δουλειά, «έστω και γι’ αυτούς τους οχτώ μήνες».

Η «δουλειά» ήταν ναυαγοσώστης σε πισίνα δημοτικού γυμναστηρίου. Οι οργανικές θέσεις ήταν πέντε κι όλες «καλύπτονταν» επί χρόνια με προσλήψεις συμβασιούχων υπαλλήλων, ύστερα από σχετικές προσκλήσεις του Δήμου για οχτάμηνες συμβάσεις.

«Αφού αυτές οι θέσεις προβλέπονται από τον οργανισμό, γιατί επί τόσα χρόνια ο Δήμος δεν έχει προκηρύξει διαγωνισμό μέσω ΑΣΕΠ, ώστε να προσληφθούν πέντε μόνιμοι ναυαγοσώστες και να λειτουργεί χωρίς προβλήματα το δημοτικό κολυμβητήριο;» ήταν η εύλογη –νομίζω– απορία μου στο αρμόδιο συμβούλιο.

«Μα, το κολυμβητήριο πρέπει κάθε Σεπτέμβριο να είναι σε θέση να λειτουργήσει κι η προκήρυξη διαγωνισμού μέσω ΑΣΕΠ θα κάνει πάνω από τρία χρόνια για να ολοκληρωθεί» ήταν η απάντηση του προέδρου –πιθανόν εύλογη κατά τη γνώμη του.


Το περιστατικό αυτό ήρθε πολλές φορές στο μυαλό μου εξαιτίας των νέων δεδομένων που δημιουργεί η διαθεσιμότητα σε χιλιάδες εργαζόμενους στους Δήμους. Πόσες άραγε χιλιάδες άνθρωποι έχουν βρεθεί στη θέση του Χρήστου, να υποχρεώνονται σε γνωστούς κι αγνώστους και να δοκιμάζεται η αξιοπρέπειά τους για να βρουν μια δουλειά, για να βγάλουν ένα μεροκάματο; Πόσοι άλλοι όμως ακόμα, μέσω γνωριμιών και διασυνδέσεων με τις εκάστοτε δημοτικές πλειοψηφίες –κι όχι μόνο– δεν «τρύπωναν» ως συμβασιούχοι σε θέσεις οργανικές, σε θέσεις που καλύπτουν «πάγιες και διαρκείς ανάγκες» των Δήμων και δεν ήρθαν, μετά την απόλυσή τους ή μετά από πολυάριθμες ανανεώσεις των συμβάσεών τους, τα δικαστήρια να τους αναγνωρίσουν το δικαίωμα διορισμού;

Οι απαντήσεις δίνονται εύγλωττα από τις χιλιάδες αντιδράσεις που έχουν ξεσπάσει.

Σήμερα οι Δήμοι είναι ανάστατοι και χιλιάδες εργαζόμενοι, χιλιάδες οικογένειες είναι σε απόγνωση, γιατί καλούνται να πληρώσουν τα σπασμένα και το «μάρμαρο» μιας αλόγιστης ψηφοθηρικής και κακώς εννοούμενης κοινωνικής πολιτικής. Οι άνθρωποι, οι εργαζόμενοι, είναι εκείνοι που έχουν τις μικρότερες ευθύνες, οι δημοτικές αρχές κατά πρώτο και κύριο λόγο, είναι οι υπεύθυνοι για τη δεινή θέση που σήμερα βρίσκονται και οι υποψήφιοι για διαθεσιμότητα και οι Δήμοι και η κοινωνία.

Μήπως όμως δεν συνέβη κάτι ανάλογο και με τις δημόσιες Υπηρεσίες, όταν κυβερνήσεις ιδιωτικοποιούσαν κρατικούς οργανισμούς ή επιχειρήσεις από τα καζίνα μέχρι την Ολυμπιακή, επιλέγοντας την εύκολη λύση να «μεταφέρουν» όλους τους εργαζόμενους και να τους τοποθετήσουν σε θέσεις του Δημοσίου, με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου (ΙΔΑΧ);

Μια απ’ τις διαρθρωτικές αλλαγές είναι η αναδιοργάνωση του Δημοσίου κι απ’ τις πρώτες συμφωνίες με τους δανειστές ήταν κι ο περιορισμός του αριθμού των εργαζομένων στο δημόσιο κατά 150.000 μέχρι το 2015. Το θυμάται άραγε κανείς αυτό;

Έκτοτε, στο όνομα της προστασίας των εργαζομένων του δημοσίου τομέα, καθυστερούσε ο γρήγορος σχεδιασμός κι η λήψη άμεσα ευέλικτων αποφάσεων. Ιδού τ’ αποτέλεσμα, όχι μόνο οξύνθηκε η ανάγκη επιβολής επιπλέον οριζόντιων μέτρων, αλλά δημιουργήθηκαν κι οι προϋποθέσεις, ώστε σήμερα υπό το κράτος της ανάγκης, δίχως να ‘χει προηγηθεί ψήγμα αναδιοργάνωσης, να εξωθούνται βίαια χιλιάδες εργαζόμενοι προς την έξοδο των Δήμων, αλλά και των δημοσίων Υπηρεσιών, δίχως σχέδιο, δίχως αξιολόγηση, επί της ουσίας δίχως αιτία.

Το φιάσκο της «εφεδρείας» δεν έγινε για κανέναν μάθημα. Οι «έφεδροι» δεν ξεπέρασαν τους 900, ενώ με τη διαδικασία αυτή εξαναγκάστηκαν οιονεί εκβιαστικά χιλιάδες στελέχη της διοίκησης να παραιτηθούν εν μία νυκτί, με συνέπεια η πλειονότητα των στελεχών του διοικητικού μηχανισμού, να λειτουργεί έκτοτε «με ανάθεση καθηκόντων», δίχως κάν την κρίση υπηρεσιακών συμβουλίων.


Όλες οι μεταρρυθμίσεις κατά τον έναν ή τον άλλον τρόπο μας αφορούν και μας επηρεάζουν, όταν όμως αναφέρονται στο μέλλον ανθρώπων κι ανατρέπουν τις ζωές τους δεν μπορούμε να μένουμε απαθείς ή αδιάφοροι, ούτε πολύ περισσότερο επιτρέπεται να «κρυβόμαστε» πίσω από μνημόνια και νόμους για ν’ αποσείσουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν μ’ ερμηνευτικές εγκυκλίους. Η ευθύνη αυτή την ώρα της κυβέρνησης είναι ν’ αξιοποιήσει τα εργαλεία που έχει ώστε κατά το δυνατόν, αμβλύνοντας τις αντιδράσεις, ν’ αντικειμενικοποιήσει τα κριτήρια προκειμένου να επιλεγούν οι εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα που θα υπαχθούν στο καθεστώς της διαθεσιμότητας μέχρι να μεταταγούν, μετεκπαιδευτούν ή απολυθούν.

Μέσω της απογραφής που πραγματοποιήθηκε το 2010, έχουν συγκεντρωθεί τα στοιχεία όλων των υπαλλήλων που υπηρετούν στο δημόσιο, σε ΝΠΔΔ , στους ΟΤΑ κι εν γένει σε δημόσιες Υπηρεσίες σε μια βάση δεδομένων. Από αυτήν θα μπορούσαν να εξαχθούν τα στοιχεία που είναι απαραίτητα για να δημιουργηθεί μια ενιαία και μοναδική επετηρίδα, ώστε ούτε λίστες από Δήμους κι Υπηρεσίες ν’ απαιτούνται, ούτε να μπαίνουν οι εργαζόμενοι, αλλά κι οι υπόλοιποι μισθωτοί ή άνεργοι, σε μια λογική κοινωνικού αυτοματισμού και να στρέφεται ο ένας εναντίον του άλλου.

Την αξιοσύνη δεν την κάνει η κατηγορία, το φιλότιμο και την εργατικότητα δεν την προσδιορίζει η σχέση εργασίας. Ένας εργατικός και φιλότιμος άνθρωπος θα προσπαθήσει το ίδιο είτε βρεθεί στο δημόσιο, είτε στον ιδιωτικό τομέα. Υπό το κράτος όμως της πίεσης να ψηφιστεί το μνημόνιο για να εκταμιευτεί –οψέποτε– η περιβόητη κι ακριβοθώρητη δόση και της ολιγωρίας, ώστε να προηγηθεί ενδελεχής και συστηματική προετοιμασία γι’ αυτό το σοβαρό ενδεχόμενο ή μάλλον δεδομένο, όλα έγιναν άρον – άρον, στο πόδι.

Όσο δίκιο, λοιπόν, κι αν έχει η κοινωνία να αδημονεί μήπως ξεφύγει από το φαύλο κύκλο που έχει περιέλθει, άλλο τόσο δίκιο έχουν κι οι χιλιάδες εργαζόμενοι «ΙΔΑΧ» διοικητικοί υπάλληλοι, που εν μία νυχτί οδηγούνται σαν άτακτα κοπάδια στη λαιμητόμο της ανασφάλειας κι εργασιακής αβεβαιότητας.

Κάποιοι άφησαν την πόρτα ανοιχτή. Οι άνθρωποι όμως κι οι ζωές τους τι τους φταίνε;

Ευτυχώς για τον Χρήστο, είναι ναυαγοσώστης...

ΦΩΤΟ: Αυτοδιοίκηση

15 σχόλια:

  1. Ευάγγελε, έχεις δίκιο στα όσα επισημαίνεις. Υπάρχουν άνθρωποι που γνωρίζω και που έχουμε συνεργαστεί κατά το παρελθόν οι οποίοι θα τεθούν σε διαθεσιμότητα. Κι εδώ υπάρχει ένα παράδοξο: Όταν μια κυβέρνηση θέλει να πετύχει ανάκαμψη της οικονομίας από τη μια και διώχνει χιλιάδες ανθρώπους από τις θέσεις εργασίας τους, μειώνοντας έτσι το διαθέσιμο εισόδημα το οποίο δυνητικά θα μπορούσε να κατευθυνθεί προς το εμπόριο, δηλαδή την τόνωση της οικονομίας, πως είναι δυνατόν να πετύχει το στόχο της;

    Επιπλέον, νομίζω πως τίθεται και θέμα συνταγματικότητας στις ρυθμίσεις αυτές. Είναι δυνατόν να συμπλέει με την αρχή της ισότητας όλων των Ελλήνων μια ρύθμιση που λέει πως για λόγους ανεξάρτητους από την επίδοση του υπαλλήλου και για λόγους τύχης αν θες (αν είναι περισσότεροι ή λιγότεροι από δέκα δεν το αποφάσισε ο υπάλληλος αλλά είναι εν πολλοίς τυχαίο, όπως τυχαίες είναι και οι άλλες δυο προϋποθέσεις με τις ποσοστώσεις) φεύγει ο ένας και μένει ο άλλος; Νομίζω πως αν κινηθούν δικαστικά οι θιγόμενοι θα κερδίσουν διότι φρονώ πως κανένα δικαστήριο δεν πρόκειται να πειστεί πως οι ρυθμίσεις αυτές είναι σύμφωνες με το πνεύμα αλλά και το γράμμα του Συντάγματος.

    Όπως και να έχει το πράγμα, πράγματι πρόκειται για μια ρύθμιση που είναι γραμμένη υπό το καθεστώς πανικού και βιασύνης και δεν έχει προϋπάρξει σκέψη και σχέδιο πίσω από αυτή. Τέτοιες σπασμωδικές κινήσεις συνήθως δεν έχουν αίσιο αποτέλεσμα.

    Την καλημέρα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σωστοί οι προβληματισμοί σου, Κώστα, θέτουν πέρα από την ουσία και τον τύπο του προβλήματος που δημιουργείται.

      Η σκέψη αυτή εξάλλου με οδήγησε στη διατύπωση της "λύσης" για ενιαία επετηρίδα μέσω της αξιοποίησης της απογραφής των υπαλλήλων που είχε γίνει επί Ραγκούση.

      'Οταν υπάρχει τόση πίεση και τόση ένταση στην κοινωνία και τους εργαζόμενους, αν κάποιες αποφάσεις είναι αναπόφευκτες, καλό θα είναι να εξαντλούνται τα περιθώρια αντικειμενικοποίησης τους.

      Δυστυχώς, οι καθυστερήσεις οδήγησαν στην προχειρότητα κι η προχειρότητα στα μπαλώματα και, θα συμφωνήσω μαζί σου, ότι τέτοιες σπασμωδικές κι αποσπασματικές κινήσεις δεν καταλήγουν συνήθως σε αίσιο αποτέλεσμα.

      Καλή δύναμη!

      Διαγραφή
  2. Ναυάγιο... ύφαλος... Ττανικός η χώρα αγαπητέ μου.
    Και εκείνο που διαβλέπω είναι πως δεν θα βρεθεί στο τέλος και κανένας καλός κινηματογραφιστής (του μέλλοντος ίσως, γιατί για το παρόν δεν μιλάμε πια ...) να κάνει μια "σωστή ταινία" για "την πάρτη μας"!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ...Και δεν φέρνει ούτε κατά διάνοια ο Σαμαράς (για το Βενιζέλο και τον Κουβέλη δεν το συζητάω!) στον.... Ντι Κάπριο!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Βουλιάζουμε και πρέπει να κάνουμε κάτι δεν είναι δυνατόν να διώχνουν ανθρώπους χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς να παιδέψουν το μυαλό τους να βρουν κάτι άλλο πρώτα.Είναι ύποπτο κάποιος σκοπός υπάρχει και εμείς καθόμαστε και κοιτάμε!
    Ξύπνα λαέ μας δουλεύουν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ψυχραιμία και σύνεση, Ελενα.

    Πράγματι οι καιροί είναι δύσκολοι, αλλά θέλει -κατά τη γνώμη μου- προσοχή, να μην τους κάνουμε δυσκολότερους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ευάγγελε δεν είμαι σίγουρη ότι ο συγκεκριμένος Χρήστος και όλοι οι "Χρήστοι" που μετράνε μήνες ή χρόνια ανεργίας, με οικογένεια & υποχρεώσεις, μπορούν ν' ακολουθήσουν τη συμβουλή σου για ψυχραιμία και σύνεση. Εύχομαι ολόψυχα να βρει σύντομα μια απασχόληση. Αλλά τα ευχολόγια σε ανθρώπους απελπισμένους και καταχρεωμένους, είναι πρακτικώς άχρηστα.

    Συγχαρητήρια για το ψύχραιμο και χαμηλών τόνων κείμενό σου.
    Απλά θα ήθελα να προσθέσω μια άλλη διάσταση του προβλήματος, που είθισται να μένει στο σκοτάδι. Αυτό που ζουν οι δημόσιοι υπάλληλοι σήμερα, το βιώνουμε μόνιμα και καθημερινά στον ιδιωτικό τομέα. Καθημερινά κλείνουν θέσεις εργασίας, απολύονται ή καλούνται να εργαστούν με εξευτελιστικές συμβάσεις & συνθήκες, χιλιάδες ιδιωτικοί υπάλληλοι. Όλα αυτά φυσικά μένουν στην αφάνεια, αφού δεν αφορούν συντεχνίες και συνδικαλιστικά σωματεία. Άλλωστε στον ιδιωτικό τομέα, η έννοια του Συνδικαλισμού, είναι ανύπαρκτη και μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να αναφερθεί.

    Με την ευχή να αντέξουμε όλοι αυτή τη λαίλαπα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. H κα Κανελλάκη, έχει απόλυτο δίκιο για τα τεκτενόμενα καθημερινά στον ιδιωτικό τομέα και φυσικά όσοι εξακολουθούμε να είμαστε στις θέσεις μας (με τις αντίστοιχες μειώσεις μισθών) δεν ξέρουμε εάν θα υπάρχει αύριο. Ή ξαφνικά θα βρεθούμε ξεκρέμαστοι, απλώς γιατί κάποιοι θα αποφασίσουν να γλυτώσουν, υπάγοντας τις επιχειρήσεις που εργαζόμαστε χρόνια στον περιβόητο νόμο 99!
      Μιλάμε για πιο "χοντρά παιχνίδια" βεβαίως....

      Διαγραφή
    2. Θα συμφωνήσω απόλυτα με τα παραπάνω λόγια. Έχω κλάψει πολύ επειδή ποτέ δεν είχα κανέναν (και το τονίζω ΚΑΝΕΝΑΝ) -όπως και πολλοί άλλοι άνθρωποι σαν εμένα- για να με βοηθήσει να βρώ δουλειά, 2 χρόνια τώρα που είμαι άνεργη. Κι όλο αυτό το διάστημα και πολύ νωρίτερα, έχω δει ανθρώπους με πολύ λιγότερα προσόντα και σπουδές από εμένα να βολεύονται στο δημόσιο και να με ειρωνεύονται κι από πάνω σε κάθε ευκαιρία:
      "εγώ φταίω που ο τάδε είναι γνωστός (ή συγγενής) μου;" είναι μια φράση που έχω ακούσει αρκετές φορές όταν οργισμένη έχω ρωτήσει το "πως στο καλό;"
      Μου αρέσει που γράφεις για ένα τόσο μεγάλο θέμα ήρεμα, όπως απαιτεί η περίσταση Ευάγγελε. Στη θέση σου, δεν θα μπορούσα...είμαι πολύ θυμωμένη που πληρώνουμε πάντα εμείς και όχι οι έχοντες και κατέχοντες...

      Καλημέρα!...

      Διαγραφή
    3. Αρχικά, θα μου επιτρέψετε να επισημάνω, ότι, παρά το γενικότερο κλίμα αυτής της περιόδου, αισθάνομαι αν όχι χαρούμενος, τουλάχιστον ικανοποιημένος, γιατί άνθρωποι που χαίρουν της εκτίμησής μου, γνωστοί μου μόνο απ' το διαδίκτυο, επικοινωνούμε κι ανταλλάσουμε τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μας με αφορμή κάποιες σκέψεις που εκφράζονται μέσα απ' τις αναρτήσεις.

      Είναι δύσκολες και πρωτόγνωρες για τη γενιά μου -μας;- αυτές οι περιστάσεις κι οι μέρες που ζούμε. Αλλιώς είχαμε μάθει, αλλιώς είχαμε συνηθίσει κι αλλίώς πιστεύαμε ότι θα εξακολουθήσουν να εξελίσσονται τα πράγματα. 'Ισως και γι' αυτό είναι δύσκολο τώρα να τις κατανοήσουμε, να τις διαχειριστούμε και ν' αντιδράσουμε καταλλήλως.

      Το κακό -πάντα κατά τη γνώμη μου- είναι ότι μέσα σ' όλον αυτόν τον ορυμαγδό θα πρέπει να βρούμε μαζί έναν κοινό "τόπο", έναν "κοινό παρανομαστη", για να τον χρησιμοποιήσουμε ως βάση κι ως εφαλτήριο για ν΄αποφασίσουμε το τι θα πρέπει να γίνει. Πώς όμως;

      'Οταν επί τόσες δεκαετίες ο καθένας μας έκανε κατά πώς τον βόλευε και τον εξυπηρετούσε και συμπεριφερόταν κατά πώς η συνείδησή του, οι αρχές του, οι γνώσεις του, το συμφέρον του κ.ο.κ. του υποδείκνυε. 'Οταν πολλοί και σε πολλές περίπτωσεις, από τους διαχειριστές του κράτους μας αφέθηκαν -ανεπίτρεπτα- να παρασυρθούν σε έργα αλλότρια και ξένα απ' αυτά που θα εξυπηρετούσαν το δημόσιο συμφέρον, το κοινωνικό σύνολο και τη χώρα μας.

      Είμαστε στο δια ταύτα. Δεν έχουμε την πολυτέλεια, ούτε την άνεση άλλων εποχών. Η γνώμη μου είναι ότι θα πρέπει να ξεκινήσουμε από απλές παραδοχές και συμφωνίες, ώστε να φτάσουμε βήμα-βήμα σε κάποιο αποτέλεσμα.

      Αυτό, λοιπόν, που θα πρέπει κατ' αρχήν να συμφωνήσουμε -αν φυσικά δεν επιθυμούμε να τα κάνουμε όλα μπάχαλο και "γαία πυρί μιχθήτω"- είναι ότι πρέπει οι υφιστάμενοι θεσμοί να λειτουργήσουν. Αυτοί έστω που υπάρχουν μέχρι να συμφωνήσουμε να τους αλλάξουμε. Η χώρα έχει εκλεγμένη κυβέρνηση σύμφωνα με το Σύνταγμα, κοινοβούλιο, τράπεζες, εταιρείες, σχολεία, δικαστήρια κ.ο.κ.

      Πρέπει να μάθουμε άμεσα -κι αυτό δυστυχώς είναι δύσκολο γιατί ο χρόνος πιέζει- να λειτουργούμε οργανωμένα, με σχέδιο κι αποτελεσματικότητα. Αν σ' όλα αυτά που είναι απαραίτητο ν' αλλάξουν και λόγω των δανειακών συμβάσεων προστεθούν κι όλα "τα κακά της μοίρας μας", είναι επόμενο να μην γίνει τελικά τίποτα ή ό,τι γίνεται νά 'ναι μίζερο κι ελαττωματικό κι έτσι τα πράγματα να εξελιχθούν -γιατί, νομίζω θα συμφωνείτε, ότι είναι βέβαιο πως η ζωή θα προχωρήσει- αργά, βασανιστικά και πικραμένα, με οδύνη και στενοχώριες.

      Ασφαλώς σε κοινωνικό επίπεδο η οικονομική κατάσταση οδηγεί πολλούς ανθρώπους στο αδιέξοδο και την απόγνωση. Αν όχι η οδύνη, οι στενοχώριες είναι παρούσες σε κάθε μας βήμα πλέον. Βρισκόμαστε όμως σε πόλεμο. Σ' ένα πόλεμο που είναι δυσδιάκριτος ο εχθρός, αλλά υπαρκτός και ύπουλος, κι είναι αναγκαίο να μπορέσουμε να τον αντιληφθούμε έγκαιρα. Ο εχθρός του άνεργου δεν είναι ο εργαζόμενος, ούτε του δημόσιου υπάλληλου ο ιδιωτικός, ο εχθρός του πολίτη δεν είναι ο πολιτικός, ούτε του διαδηλωτή ο αστυνόμος, ο εχθρός της Ελλάδας δεν είναι η Γερμανία, ούτε του λαού αντίστοιχα οι Γερμανοί ή οι Ευρωπαίοι.

      Πέφτοντας με τα μούτρα -όπως σε μεγάλο βαθμό νομίζω έχει συμβεί μέχρι σήμερα- στον "δικό" μας "εσωτερικό" πόλεμο, οι απώλειες είναι τεράστιες κι είναι όλες δικές μας, οι άλλοι -οι χώρες που έχουν αντίστοιχα ή ανάλογα προβλήματα- με τον έναν ή τον άλλον τρόπο κάνουν βήματα, πασχίζουν να "βγουν απ' το κάδρο", ενώ ταυτόχρονα παραδινόμαστε αμαχητί σ' επιλογές κι αποφάσεις που λαμβάνονται ερήμην μας.

      Διαγραφή
    4. ...Φλυαρώ, αλλά νομίζω αξίζει τον κόπο. Αν υπάρχει πρόβλημα με την ακολουθούμενη κυβερνητική πολιτική, η θέση δεν πιστεύω πως μπορεί να είναι ένα "όχι". Χρέος όλων είναι να συνεισφέρουν να διορθωθεί, να βοηθήσουν, να συνδράμουν. Αυτή η βοήθεια δεν είναι προς τα κόμματα που κυβερνούν, είναι προς τα κόμματα που έχει επιλέξει μόλις πριν τρεις μήνες ο λαός. Ο λαός βοηθιέται απ' αυτή τη συστράτευση, η χώρα μας να σταθεί όρθια.

      Η επιτυχία ενός τέτοιου εγχειρήματος δεν θα κρίνει μόνο ποιος
      θα κυβερνήσει την επαύριο των προσεχών εκλογών, αλλά τι χώρα θα κληθεί να κυβερνήσει, ποιον λαό και ποιαν κοινωνία. Το διακύβευμα, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι η κατάληψη με κάθε τρόπο της εξουσίας, όπως είναι ο θεμιτός σκοπός των κομμάτων υπό κανονικές συνθήκες, αλλά η κατάληψη της εξουσίας ενός ευνομούμενου κράτους που υπάρχει και λειτουργεί.

      Μια λοξή ματιά προς τη Συρία ή τη Γάζα ίσως έχει πολλά να υπενθυμίσει. Το '40 ο δικτάτορας Μεταξάς κυβερνούσε (ο φερόμενος και ως "πατέρας" του ΟΧΙ), αλλά στο μέτωπο και τον αγώνα όλοι προσφέρθηκαν και έσπευσαν, αριστεροί και δεξιοί. 'Ολοι μαζί νίκησαν στο έπος της Αλβανίας, όλοι μαζί έδωσαν τη μάχη για την απελευθέρωση. Οι σκοπιμότητες κι οι μικροϋπολογισμοί έφεραν το "μετά"...

      'Οτι έχουμε πετύχει μέχρι τώρα το πετύχαμε μονιασμένοι. Δεν έχουμε πετύχει λίγα. Ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα στο όνομα ενός θυμού ή μιας απογοήτευσης, ευλόγων συναισθημάτων και δικαιολογημένων, αλλά κακών συμβούλων για να πάρουμε αποφάσεις.

      'Ολοι μαζί πρέπει να δώσουμε κι αυτή τη μάχη ενωμένοι, με σύνεση κι αποφασιστικότητα. Εμείς οι "από κάτω" έχουμε τον πρώτο λόγο κι ας νομίζουμε το αντίθετο -για σκεφτείτε το- κι ας πιστεύουν κάποιοι ότι με μεσίες ή χούντες θα προκόψουμε. Μόνο τότε θ' ακουστεί κι η φωνή του ανέργου, του συνταξιούχου, του καθενός μας. Μόνο τότε, νομίζω, οι λαλίστατοι πολιτικοί μας κι οι τηλεοπτικοί αστέρες του κοινοβουλίου θ' αναγκαστούν ή να σιωπήσουν και να πάνε σπίτι τους ή να δουλέψουν.

      Γιατί τότε ο καθένας μας θα κρίνεται από το έργο και τη συνεισφορά του στην κοινή προσπάθεια κι όχι απ' την πιο εντυπωσιακή και θορυβώδη ατάκα ή από τα ρατσιστικά συσσίτια κι εκκαθαρίσεις σε πλατείες και ρούγες.

      Είναι το μακροσκελέστερο σχόλιό μου, βγήκε μονομιάς, συγγνώμη αν κούρασε. Ευχαριστώ από καρδιάς τις κυρίες που συμμετείχαν με τα σχόλιά τους στη συζήτηση και συνέβαλαν στον εμπλουτισμό και στο προχώρημα της σκέψης μας.

      Χρειάζεται να διευκρινίσω, ότι οποιαδήποτε καλόπιστη κριτική είναι ευπρόσδεκτη κι αποζητούμενη; Δεν νομίζω.

      Διαγραφή
  7. Το "μόνιασμα" που λες αγαπητέ φίλε πρέπει να είναι η ουσιαστική μας μέριμνα, αλήθεια είναι αυτό. Αλλά όταν οι άνθρωποι γύρω μας (και μέσα μας - βάζουμε και τους εαυτούς μας πάντα) ζουν υπό καθεστώς πανικού και εκβιασμών δύσκολα κάνουν σύμμαχο τους, την ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ και τον ΚΟΙΝΟ ΣΤΟΧΟ!
    Καλημέρα εύχομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν έχεις άδικο! Χρειάζεται να υπερβούμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Δύσκολα πράγματα...

      Διαγραφή
    2. Είναι απ' τις φορές που απολαμβάνω τη φλυαρία.
      Όλα όσα έγραψες, βγήκαν με μιαν ανάσα και συμμερίζομαι απόλυτα τα συναισθήματά σου.
      Μόνιασμα είναι η μαγική λέξη.
      Ας κάνουμε αυτή την κρίση αφορμή για να γίνουμε καλύτεροι, λοιπόν.
      Τα σέβη μου Ευάγγελε!

      Διαγραφή

Καλοπροαίρετα