Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

Τα ίδια Παντελίδη μου, τα ίδια Παντελή μου.



Ο Παντελής Παντελίδης είναι το νέο αγαπημένο πρόσωπο των μίντια. Χρόνια περιφερόταν ο καλλιτέχνης από δωμάτιο σε δωμάτιο κι από κάμαρα σε κάμαρα μέσα στο σπίτι του, ώσπου να φτάσει τελικά μέσα στο στούντιο μαζί με τον Βασίλη Καρρά.

Στο YouTube το «Δεν ταιριάζετε σου λέω» συναγωνίζεται –τηρουμένων των αναλογιών– το «Rolling in the deep», ενώ το «Συνοδεύομαι» συνοδεύεται από 2.047 σχόλια κι από 3 εκατομμύρια περίπου views.

Πρόκειται για μια μεγάλη επιτυχία.

Στην Ελλάδα της μιζέριας και της στασιμότητας, ίσως η περίπτωση του Παντελή Παντελίδη να είναι το μοναδικό «νέο προϊόν» που παράχθηκε το 2012. Μόνος, με το πείσμα, την επιμονή, το μεράκι, αλλά και το ταλέντο του. Ναι, «φίλοι μου αγαπημένοι», όπως έλεγε χαρακτηριστικά πριν πολλά χρόνια ένας άλλος κυνηγός ταλέντων, ο Γιώργος Οικονομίδης, το παλικάρι αυτό κατέθεσε μέσα από τα βιντεάκια που ανέβαζε, το μεράκι και το ταλέντο του.

Δεν έχω το χάρισμα πανελίστα του «Ελλάδα έχεις ταλέντο» ή του «X-Factor» για να κρίνω τις φωνητικές του αρετές, τις υψηλές ή χαμηλές οκτάβες του κι όλα αυτά τα βαθυστόχαστα, που αναλύονταν από τους κριτές σ’ αυτές τις εκπομπές του πάλαι ποτέ τηλεοπτικού μας παρελθόντος. Εκείνο που ξέρω είναι ότι όταν ανακάλυψα –το περασμένο καλοκαίρι– τα τραγούδια του κάτι μου έκανε «κλικ».

Μέσα από την απλότητα του στίχου, τη μονοτονία ίσως της μελωδίας, το εντελώς αδιάφορο σκηνικό, το άκουσμα έφτανε στ’ αυτιά μου ενδιαφέρον, συμπαθητικό. Δεν απέπνεε αυτό το δήθεν «κουλτούρα», δήθεν «ποιότητα», δήθεν «εγώ είμαι και κανείς άλλος». Είχε μιαν αυθεντικότητα και μια ειλικρίνεια που το έκανε άμεσο, επικοινωνιακό, ελκυστικό.

Ίσως η περίπτωση του Παντελή Παντελίδη, ανεξάρτητα αν ο ίδιος κι η επιτυχία του αντέξουν στο χρόνο, να μπορούσε ν’ αποτελέσει για όλους μας μιαν υπενθύμιση ενός εαυτού που χάσαμε στην πορεία του χρόνου τυφλωμένοι απ’ τη ματαιοδοξία κι αποπροσανατολισμένοι απ’ τη μισαλλοδοξία. Σίγουρα κι αυτός θ’ ακούσει και θα διαβάσει πολλά απ’ τη στιγμή που ξέφυγε απ’ την ανωνυμία, βλέπεις διαθέτει ακόμα ανεξάντλητες ποσότητες απ’ αυτά τα «υλικά» η σύγχρονή μας πραγματικότητα.

Στις μέρες της μιζέριας και του τίποτα, στην εποχή της κατάθλιψης και των αδιεξόδων, δεν υπάρχει γύρω μόνο η γκρίνια κι η απογοήτευση, δεν υπάρχει μόνο η φυγή κι η παραίτηση, που αποτελούν την καθημερινή πια συνήθεια και την αγαπημένη μας ενασχόληση. Υπάρχουν χιλιάδες ευκαιρίες και δυνατότητες για να ξεφύγουμε και ν’ απαγκιστρωθούμε από τα ασφυκτικά πλαίσια της οικονομικής στενότητας και της κοινωνικής περιθωριοποίησης.

Προσπάθεια χρειάζεται, ψάξιμο, υπομονή, επιμονή και όρεξη.

Μ’ όλα αυτά που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια, όλα εκείνα που ανατρέπουν άρδην τον τρόπο ζωής και τα κατεστημένα σχεδόν τριάντα και πλέον χρόνων, έχουμε οδηγηθεί σε μιαν άνευ όρων παραίτηση κι υποχώρηση. Ακόμα και στις περιπτώσεις που αντιδρούμε κι αντιστεκόμαστε είναι για να καταστρέψουμε, για να γκρεμίσουμε, για να οικτίρουμε και να κατακρίνουμε.

Αυτό που στην ουσία έχουμε αφήσει πίσω μας, αυτό που μ’ ευκολία παραμερίσαμε, είναι αρετές και συνήθειες, που παραδοσιακά μας χαρακτήριζαν ως λαό και τόνιζαν την ιδιαιτερότητα και την ξεχωριστή μας ιδιοσυγκρασία. Πέσαμε με τα μούτρα στα εύκολα και τα δήθεν, στο πλαστικό χρήμα και τις πλαστικές αισθητικής, στο delivery ιδεών και στο fast food του μέλλοντος. Ονομάσαμε ανάπτυξη την αλόγιστη κατανάλωση, βαφτίσαμε πρόοδο τη διαφθορά και την παραοικονομία, αποκαλέσαμε κοινωνική ανέλιξη την καλοπέραση και το lifestyle.

Όλα αυτά ο Παντελής Παντελίδης μας τα έτριψε στα μούτρα. Απλά, αθόρυβα, οικονομικά. Έφτασε σ’ ένα αποτέλεσμα για το οποίο, όποιον κι αν ρωτούσε στο ξεκίνημα της προσπάθειας, θα του έλεγε ότι είναι τρελός ή –στην καλύτερη περίπτωση– να κάτσει στ’ αυγά του και να μην κάνει ανοησίες. Όμως σημασία έχει ότι έφτασε κάπου, βγήκε στην επιφάνεια, στο φως.

Τα κατάφερε.

Μπορούμε να βγούμε κι εμείς στο φως, να βγούμε απ’ το λαγούμι μας. Μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Δεν ταιριάζουμε, και δεν είναι ανάγκη να μας το πει κι αυτό ο Παντελής Παντελίδης. Τουλάχιστον όμως, ας συμφωνήσουμε σ’ αυτό κι ας μην το αξιοποιούμε μονότονα ως άλλοθι. Ας πάμε παρακάτω όλοι μαζί, διατηρώντας καθένας τις επιφυλάξεις ή τις αντιρρήσεις του. Ας ξεσηκωθούμε, ας προσπαθήσουμε να κάνουμε επιτέλους κάτι δημιουργικό κι ελπιδοφόρο, είτε μας αφορά όλους, είτε τον καθένα ξεχωριστά.

Αντικειμενικά στο λέω, θα πετύχουμε.

…Κι άσ’ τις φίλες του Παντελίδη –και του Σόιμπλε– να λένε το αντίθετο!

Foto: athensmagazine

12 σχόλια:

  1. Φαντάζομαι πως είναι και άλλοι αρκετοί Παντελίδες εκεί έξω... ο καθένας στο είδος και την τέχνη που θέλει να υπηρετήσει. Απλώς η τόση "μιζέρια" τους έχει "θάψει" και δύσκολα σηκώνουν πια κεφάλι, αγαπητέ μου Ευάγγελε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καθένας που προσπαθεί με τις δυνάμεις του για κάτι δίχως να βλάπτει άλλους, νομίζω Πηνελόπη, αξίζει έναν καλό λόγο.

      Διαγραφή
  2. Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Παντελής δηλαδή; Καλά. Αντιρρήσεις δε θα φέρω!Σα να μου χρειάζεται λίγο ΌΠΑ...

    καλό σου βραδάκι και... Αγάντα, είπαμε!...

    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολλοί οι "δρόμοι", Εύα μου!... Καθένας με τις δυσκολίες του και τους "οπαδούς" του.

      Χαίρομαι που δεν φέρνεις αντιρρήσεις, γιατί δείχνεις ότι κατάλαβες την ουσία των γραφόμενων!

      Καλό σου Σαββατοκύριακο!

      Διαγραφή
  3. Δεν είμαι λάτρης του είδους & για να είμαι ειλικρινής δεν τον ήξερα. Αν δεν είναι άλλο ένα "πυροτέχνημα" με εφήμερη λάμψη, τότε θα αντέξει στο χρόνο και θα καταξιωθεί. Όχι στις πίστες. Αλλά στη συνείδηση των ακροατών του. Απ' τον ίδιο εξαρτάται πώς θα χειριστεί τη δόξα του.
    Συμφωνώ μέχρι κεραίας με την τελευταία σου παράγραφο (τα πιο ωραία τα φυλάς για το τέλος! Παρατηρημένο!!!) και μακάρι να εμπνεύσεις πολλούς με τα λόγια σου.
    Τα σέβη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία ακούω τα πάντα, μ' αρέσει η μουσική.

      (Ακούω τι ακούνε κι οι γιοι μου και "κλέβω" διάφορα ακούσματα!)

      Ο Παντελίδης έδωσε μια αφορμή να εκφραστούν κάποιες σκέψεις. (Από κάποιους άλλους όμως νομίζω είναι κλάσεις καλύτερος).

      Ελπίζω, τώρα που έχεις μια καλύτερη ιδέα του τρόπου γραφής μου, να μην περιορίζεις την ανάγνωση μόνο στην τελευταία παράγραφο!

      Σ' ευχαριστώ, να περνάς καλά!


      Διαγραφή
    2. Eυάγγελε δεν συνηθίζω να διαβάζω το τέλος ενός κειμένου και μόνο. Αν δεν μ' αρέσει, δεν το ξεκινάω καν. Και φυσικά δεν σχολιάζω. Λυπάμαι που το είδες έτσι.
      Ακριβώς επειδή έχω σχηματισμένη ιδέα για τον τρόπο γραφής σου, διαβάζω με ενδιαφέρον τα κείμενά σου.

      (κι εγώ απ' τους γιους μου έχω ανακαλύψει μικρά αριστουργήματα. Τα παιδιά τελικά έχουν απίστευτο ένστικτο...)
      Καλό σαββατόβραδο!

      Διαγραφή
    3. Μαρία, προς Θεού μη με παρεξηγείς!

      Αστειεύτηκα μ' αυτό που έγραψα, μια μικρή πλάκα σου έκανα!

      Νομίζω πως έχω καταλάβει πόσο υπεύθυνα προσεγγίζεις το θέμα της διαδικτυακής επικοινωνίας και γι' αυτό θεωρώ ότι μπορούμε να συνεννοούμαστε!

      Θέλω να ξέρεις, ότι ο σχολιασμός κι η άποψή σου και μ΄ενδιαφέρει και ομορφαίνει τις αναρτήσεις μου, γι' αυτό πάντα είναι καλοδεχούμενος -ανεξάρτητα αν υπάρχει συμφωνία ή διαφωνία με τα γραφόμενά μου- και ευπρόσδεκτος.

      Ελπίζω να ξεδιάλυνα την ανησυχία σου, σ' ευχαριστώ πάντως που μου έδωσες την ευκαιρία να το κάνω και δεν έμεινες με τη λαθεμένη εντύπωση (αυτές είναι βλέπεις οι αδυναμίες της "απρόσωπης" επικοινωνίας!)

      Να έχεις κι εσύ ένα γεμάτο κι όμορφο Σαββατοκύριακο!

      Διαγραφή
    4. Ευάγγελε κανένα πρόβλημα. Όλα κατανοητά και σεβαστά. Ευχαριστώ για τις διευκρινίσεις και υπόσχομαι ότι την επόμενη φορά που θα μου κάνεις πλάκα (να το κάνεις συχνά, λατρεύω τους ανθρώπους με χιούμορ), θα σου απαντήσω "δεόντως" :-))
      Kαλό βράδυ κι από μένα!

      Διαγραφή
  4. >.....μόνον που τα Αλάνια της Πιάτσας , δηλ. οι ηλικίες από 15 έως 25, λένε κάτι άλλο....:
    >
    Λένε δηλαδή , ότι αυτό το παρωχημένο , στο οποίο κατά τον αρθρογράφο θάπρεπε να ξαναγυρίσουμε , "το πέτυχε ο Παντελίδης όταν, μετά από το κεράτωμα μιας γκόμενας , βγήκε και το έκανε τραγούδι "!
    Εγώ αυτό το άρθρο το βρίσκω χαμηλής αντίληψης , σε ότι έχει σχέση με τη λέξη "Τέχνη" - διότι γι' αυτό μιλάμε.....
    Ελπίζω και εύχομαι ,το κατά άλλα συμπαθές παληκάρι , να έχει μια πιο ανεβασμένη εξέλιξη.....
    Αναρτώ εδώ το "υπέροχο" (sic) "Συνοδεύομαι"..... καθώς και την παρωδία πάνω σ'αυτό, το "Σε κεράτωσε"....... Δεν κάνω καμιά προσπάθεια να γελοιοποιήσω τον τραγουδοποιό...., αλλά μη μου παρουσιάζετε και την φτήνια για τέχνη.......
    >
    http://www.youtube.com/watch?v=xCyWYXB8CyU
    >
    http://www.youtube.com/watch?v=WiKXYm1xYLI.
    >

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ξέχασα να δηλώσω , ότι έχει ένα πολύ σωστό "μπίτ" στην Κιθάρα και ένα καλό πιάσιμο των Chords !

      Διαγραφή
    2. Δημήτρη, θα συμφωνήσω μαζί σου, ότι όντως δεν διαθέτω την αντίληψη περί τέχνης, όπως την έχουν τα "Αλάνια της Πιάτσας".

      Μάλλον η δική σου αντίληψη κι αισθητική κινούνται σε διαφορετικό μήκος κύματος απ' αυτό του "αρθρογράφου" και τις "παρωχημένες" του ιδέες του, που ενδεχομέβως να υπονοεί το φιλότιμο, την συλλογικότητα, τη ντροπή, τον σεβασμό κ.λπ.

      (Σε διαφορετική περίπτωση θα διέκρινες, ότι αυτό που χρησιμοποιείται είναι η προσπάθεια του ανθρώπου κι όχι το περιεχόμενο της καλλιτεχνικής του προσπάθειας. Γι' αυτό άλλοστε η ανάρτηση δεν "συνοδεύτηκε" κι από κάποιο τραγούδι του).

      'Εχε, λοιπόν, το νου σου όταν αναφερθούμε στην Τέχνη, να σχολιάσεις σύμφωνα με τις απόψεις σου.

      Να είσαι καλά.

      Διαγραφή

Καλοπροαίρετα