Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

'Ολοι ενωμένοι.






Έμεινα βουβός.

Μη νομίζεις πως το ‘κανα μ’ ελαφριά την καρδιά. Μην κάνεις το λάθος να πιστέψεις πως μέσα μου ξεφούσκωσε ο θαυμασμός κι η συγκίνηση, ούτε πως βαρέθηκα τα προσκλητήρια και τις μεταλλικές φωνές απ’ τα μεγάφωνα ν’ ακούω στην Πατησίων.

Έμεινα βουβός γιατί η σιωπή γι’ Αυτό, μετράει πλέον περισσότερο απ’ τις λέξεις.

Τι να πω; Αν οι νεκροί ήταν τριάντα ή σαράντα;

Τι ν’ αποδείξω; Ότι η λευτεριά είναι καλύτερη από την όποια καταπίεση;

Ξεφλούδισαν οι λέξεις πια στις μέρες μας. Ως το μεδούλι τους τις στριφογυρίζουμε, τις πιπιλάμε, για να φτάσουμε, αλλά την ουσία τους προ πολλού λες και την έχουμε ξεχάσει –ή μήπως χάσει;

Περιπλανήθηκα σε δεκαετίες αποπροσανατολισμένες, αντιπαλεύοντας ποιο επίθετο να προσάψω στον Αγώνα. Έφτασα στις μέρες μας τις άνυνδρες κι ακόμα μέσα μου στριφογυρίζει το σαράκι, για ποιον Αγώνα άραγε ψαχνόμουν τέτοιες μέρες αν δικαιώθηκε ή αν συνεχίζεται; Αυτόν που την ψυχή μου και το είναι μου ανταριάζει ή μήπως ‘κείνον που παντιέρα στα παζάρια περιφέρανε και τον κρεμάσαν στις απλώστρες και τα σύρματα;

Κοντοστάθηκα σε σχολικές γιορτές και σε αργίες –τι κρίμα– μ’ απορία. Δίπλα σε χιλιάδες –στην αρχή τουλάχιστον– φωνές στεντόρειες περπάτησα, φωνές σαν μία, που δονούσαν τις βιτρίνες της Αθήνας. Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία.

Αποτραβήχτηκα όταν οι φωνές σταμάτησαν, αλλά τότε οι βιτρίνες άρχισαν να σπάνε και οι κραυγές με τα ποδοβολητά μπερδεύτηκαν κι οι ανάσες άρχισαν να κόβονται, όχι απ’ την έξαψη και των ωρών Εκείνων την ανάμνηση, αλλά από καπνούς και φλόγες ενός σήμερα που τίποτα στο αύριο δεν δείχνει.

Έμεινα βουβός, αλλά δεν άντεξα. 

Με τη λαχτάρα και το φόβο και το τρέμουλο, όπως τότε που μυστικά και κάτω απ’ τα σκεπάσματα κρατούσα το τρανζίστορ, γύρισα το διακόπτη, διαπασών, το «Όλοι ενωμένοι» για άλλη μια φορά –τριακοστή ένατη– ν’ ακούσω

7 σχόλια:

  1. Σαν ειρωνία στο σήμερα ακούγωνται κάθε λέξη, κάθε σύνθημα τώρα πια! Τι καταφέραμε σαν χώρα πέρα από ρεμούλες μίζες και αυθαιρεσίες?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είδες πόσο παράταιρα ηχούν πλέον λέξεις και συνθήματα, που άλλοτε συνήρπαζαν κι είχαν νόημα;

      Σίγουρα μέσα σε όλα εκείνα που πρέπει ν' αναθεωρήσουμε και να αφήσουμε οριστικά πίσω, πέρα από τις φαυλότητες και τα λάθη του παρελθόντος που σωστά επισημαίνεις, είναι κι η επαναπροσέγγιση κι αυτής της μέρας μνήμης.

      Διαγραφή
  2. Φοβάμαι ότι όποιο ιστορικό γεγονός ανακηρύσσεται "επέτειος", γίνεται για να διαστρεβλώσει τη σημασία του.
    Για μένα είναι ένα σημείο αναφοράς και μια αφορμή να ελπίζω στη δύναμη της (εκάστοτε) νέας γενιάς.
    Με τα χρόνια, τότε που η ιστορία θα είναι αρκετά αποστασιοποιημένη απ' το γεγονός αυτό και αποφορτισμένη από συναισθήματα φόβου, απογοήτευσης και θυμού, θα καταγραφεί πιο ψύχραιμα η σειρά των γεγονότων. Τι προηγήθηκε και τι ακολούθησε μέχρι να φτάσουμε στο πραξικόπημα του Ιωαννίδη κατά του Μακάριου που οδήγησαν στην Κυπριακή τραγωδία.
    Ευάγγελε, ταυτίζομαι με τα συναισθήματά σου.
    Ας κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη τους μέσα μας. Το λιγότερο που τους οφείλουμε...
    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Από τη στιγμή που έγινε σχολική γιορτή, Μαρία, νομίζω έχασε το νόημά της. Πιθανόν θα 'χεις ακούσει κάτι ανόητα ποιηματάκια που ακούγονται σ' αυτές τις εκδηλώσεις.

      Επειδή ακριβώς όπως το γράφεις, το γεγονός αυτό, πρέπει να είναι σημείο αναφοράς κι αφορμή για να ελπίζουμε στη δύναμη της κάθε γενιάς, θα αρκούσε ενός λεπτού σιγή πριν το μάθημα. 'Ισα για να βάλει τους μαθητες στον προβληματισμό και την αναζήτηση. Η Ιστορία από 'κει και πέρα με ψυχραιμία κι αντικειμενικότητα -όση μπορεί να διαθέτει- θα έκανε τα υπόλοιπα για το πριν και το μετά.

      Αλίνονο αν κάθε χρόνο γράφουμε και ξεγράφουμε γεγονότα, όπως αυτό το κορυφαίο του Πολυτεχνείου, και καταστάσεις, όπως η εφτάχρονη χούντα των συνταγματαρχών, ανάλογα με το που φυσά ο άνεμος των καιρών και των δημοσκοπήσεων...

      Διαγραφή
  3. ΟΧΙ ΣΤΑ ΤΡΟΜΟΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

    ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΜΑΧΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

    ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

    Αλληλεγγύη στα δικαζόμενα μέλη της ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ ΠYΡHΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ
    και σε όσους διώκονται για την ίδια υπόθεση.

    ΚΑΤΩ ΟΙ ΤΡΟΜΟΝΟΜΟΙ

    Ο δρόμος της αντίστασης στην καπιταλιστική βαρβαρότητα,
    ο δρόμος του αγώνα για την ελευθερία, περνάει μέσα από
    την αλληλεγγύη σ’ αυτούς που πρώτοι τον διάβηκαν.
    Δεν αφήνει κανέναν μόνο, δεν αφήνει κανέναν πίσω…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το θλιβερό για μένα, είναι ότι μετά από τόσα χρόνια τα αιτούμενα παραμένουν τα ίδια Ευάγγελε!Καλή βδομάδα με καλή διάθεση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χάσαμε το δρόμο ψάχνοντας αν ο αγώνας συνεχίζεται ή δικαιώθηκε...

      Διαγραφή

Καλοπροαίρετα