Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012

Το λιντσάρισμα της λογικής.

Πριν από δυο δεκαετίες περίπου η Ιταλίδα βουλευτίνα Τσιτσιολίνα –για όσους θυμούνται– είχε επιλέξει ως επικοινωνιακό τρυκ το ξεγύμνωμα του στήθους της δημόσια, προσφέροντας στο φιλοθεάμον κοινό της εποχής «πλούσιο» θέαμα. Στις μέρες μας πολλοί Έλληνες βουλευτές, με την ευκαιρία των συζητήσεων για την ψήφιση των νέων μέτρων και του προϋπολογισμού, επέλεξαν ως μέσο επικοινωνίας και θεάματος το δημόσιο «ξεβράκωμα».

Δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο ηχηρό μήνυμα προς την κοινωνία από τις εμφανίσεις αυτές, ούτε ισχυρότερη αντανάκλαση του κοινωνικού ειδώλου, όπως πέρασε μέσα απ’ τις οθόνες των τηλεοράσεων, κατά τη διάρκεια των πολύωρων τηλεοπτικών μεταδόσεων. Εικόνες που σόκαραν περισσότερο από τη σκληρότητα κάποιων μέτρων και λεγόμενα που «λιντσάριζαν» με αγριότητα την κοινή λογική.

Σίγουρα ο πολιτικός λόγος εντός –και εκτός– του Κοινοβουλίου έχει χάσει από χρόνια την αίγλη και τη λάμψη παλαιότερων εποχών. Η ανταλλαγή επιχειρημάτων, η τεκμηρίωση κι η πρόταση διαφορετικών πολιτικών ανήκουν από καιρό στα εκθέματα κι αυτά του μουσείου της Βουλής. Το ίδιο κι ο σεβασμός της διαδικασίας, του χώρου, του ομιλητή. μαζί με το «ξεχείλωμα» του Κανονισμού «ξεχείλωσαν» οι αξίες κι η ευπρέπεια, που κατά κανόνα διέκριναν τις συνεδριάσεις του Νομοθετικού Σώματος.

Δεν περίμενε, νομίζω, κανείς να γίνει σοφότερος από τις συζητήσεις αυτές, η κρισιμότητα όμως των ημερών κι η σπουδαιότητα των αποφάσεων που επρόκειτο να ληφθούν, δημιουργούσαν εκ των πραγμάτων ένα αυξημένο ενδιαφέρον και μια εύλογη περιέργεια της κοινής γνώμης στη χώρα μας. Η ρευστότητα δε του πολιτικού περιβάλλοντος σε συνδυασμό με τη σπουδαιότητα των διακυβευόμενων από τ’ αποτελέσματα των ψηφοφοριών, προκαλούσαν ούτως ή άλλως και τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά και το ευρύτερο διεθνές ενδιαφέρον.

Εν ονόματι αυτής της δημοσιότητας και χάριν του «θεάματος», εκπρόσωποι από διάφορα κόμματα δεν δίστασαν ν’ αφαιρέσουν και το ύστατο «φύλο συκής» από τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, να προκαλέσουν και να ευτελίσουν κυριολεκτικά το θεσμό, τον οποίο εκλέχτηκαν να υπηρετήσουν εκπροσωπώντας τον ελληνικό λαό. Η όποια ενημέρωση πέρασε σε δεύτερο πλάνο και τα όποια συμπεράσματα επί της ουσίας περιθωριοποιήθηκαν κι επισκιάστηκαν από τις «θεαματικές» δηλώσεις κι εκδηλώσεις βουλευτών και κομματικών εκπροσώπων.

Τα γεγονότα αυτά φανερώνουν όμως μιαν όψη, όχι μόνο της λειτουργίας των θεσμών, αλλά και των διαθέσεων του λαού ως εκλογικό σώμα. Δίνουν την ευκαιρία να επανέλθει στο προσκήνιο ο προβληματισμός κι η συζήτηση για τον τρόπο που επιλέγουν οι ψηφοφόροι τους εκπροσώπους τους, αλλά και ποια είναι τα κριτήρια που τα πολιτικά κόμματα επιλέγουν τους υποψηφίους τους. Συζήτηση που κρατάει χρόνια κι επανέρχεται με την ευκαιρία παρόμοιων περιστατικών.

Μιλώντας για την ανάγκη αλλαγής του κράτους μέσω της ριζικής ανατροπής της Δημόσιας Διοίκησης και της μεταρρύθμισης θεσμών και λειτουργιών της, προβάλει επιτακτική κι ανάγκη επανασχεδιασμού κρίσιμων για τη λειτουργία του πολιτεύματος θεσμών, όπως είναι το κοινοβουλευτικό σύστημα κι ο τρόπος αντιπροσώπευσης. Η παρούσα συγκυρία, με τις ανακατατάξεις στο πολιτικό πεδίο και τις θεαματικές μεταβολές στους κομματικούς συσχετισμούς, εμφανίζεται ως ιδεώδης για την ανατροπή ή την ανανέωση δομών και διαδικασιών, αν και –υπό τις παρούσες ασταθείς συνθήκες– κρύβει ενδεχομένως εξίσου επισφαλείς για το δημοκρατικό πολίτευμα πτυχές, που θα πρέπει να επισημανθούν και ν’ αντιμετωπιστούν. Η ολοκλήρωση όμως του εκσυγχρονισμού της χώρας, θα κινδυνεύσει να παραμείνει αλυσιτελής, αν δεν προωθηθούν κι οι απαραίτητες αλλαγές στο επίπεδο της λειτουργίας και του Κοινοβουλευτισμού.

Το εκλογικό σώμα, επηρεάζεται, κατευθύνεται, παρασύρεται, δεν είναι απαθής κι αμέτοχος παρατηρητής, δεν είναι όμως, σε κάθε περίπτωση, κι ο κυριότερος υπεύθυνος για τις στρεβλώσεις και δυσλειτουργίες που παρουσιάζει σήμερα το πολιτικό μας σύστημα. Για τα προβλήματα αντιπροσώπευσης, κομματισμού, διαπλοκής ή πελατειακών σχέσεων, πρώτος και κυρίως υπεύθυνος είναι η εκτελεστική εξουσία, η εκάστοτε κυβέρνηση, που έχει αποφασιστικές αρμοδιότητες, αλλά και την ευθύνη της πολιτικής που εφαρμόζεται. Για την ποιότητα όμως της δημοκρατίας, υπεύθυνοι είναι όλοι οι εμπλεκόμενοι στις πολιτικές διαδικασίες, άμοιρη ευθυνών δεν είναι ούτε η εκάστοτε αντιπολίτευση, ούτε τα ΜΜΕ, ούτε τα συνδικάτα, ούτε οι κοινωνικοί φορείς.

Η δημοκρατία μας αφορά όλους. Αν θα είναι θωρακισμένη ή «ξεβράκωτη», μάλλον οι πρόσφατες συζητήσεις στη Βουλή, πρόσφεραν αρκετή «ύλη» προβληματισμού σε όλους τους εμπλεκόμενους. Ίσως κάποιοι εκτός Κοινοβουλίου, εξαιτίας της ποιότητας του «θεάματος», αναγκάστηκαν να κλείσουν τα μάτια ή τους δέκτες τους, οι μόνοι που δεν δικαιούνται να εθελοτυφλούν πλέον είναι οι εντός της αιθούσης βουλευόμενοι σε όποια πτέρυγα κι αν βρίσκονται.

Στην περίπτωση αυτή, το βολικό –και ηχηρό– «όχι σε όλα» δεν είναι η πιασάρικη ατάκα κατά την ψηφοφορία των ελλειμματικών προϋπολογισμών του παρελθόντος, αλλά το αποκρουστικό στριπτίζ του ελλείμματος ήθους και δημοκρατίας του παρόντος.

ΦΩΤΟ: sosandranews

6 σχόλια:

  1. Ευάγγελε, τα σημεία στα οποία εστιάζεις την κριτική σου δύσκολα κάποιος θα μπορούσε να τα αμφισβητήσει. Και πράγματι, το κράτος χρειάζεται μεταρρύθμιση δομική με σχέδιο για το μέλλον του τόπου. Αυτό είναι και το κρίσιμο σημείο στην όλη υπόθεση, αλλά δυστυχώς δε βλέπω να γίνονται βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Πια δεν υπάρχει ούτε χώρος ούτε χρόνος για ήπιες προσαρμογές ούτε για συντεχνιακές λογικές. Όμως, το μοναδικό που γίνεται είναι να σπαταλιέται πολύτιμος χρόνος σε σπασμωδικές κινήσεις κι αλλαγές που το μόνο που κάνουν είναι να επιτείνουν την ήδη βαριά ατμόσφαιρα αλλά και την προοπτική της χώρας στον μέλλον.

    Εκείνο που χρειάζεται ο τόπος είναι κατά τη γνώμη μου μια ισχυρή προσωπικότητα που θα έχει το θάρρος να πάρει επάνω του την ευθύνη των αλλαγών. Κι αυτή η προσωπικότητα να πλαισιωθεί από ανθρώπους με θέληση να κοιτάξουν προς το μέλλον, χωρίς να φοβούνται τα βαρίδια του παρελθόντος που δυστυχώς ακόμα και σήμερα κάνουν κουμάντο. Τέτοια προσωπικότητα όμως δε βλέπω να υπάρχει και ο Έλληνας δυστυχώς δε μπορεί να συσπειρωθεί γύρω από άλλον άξονα, πχ. της αλληλοβοήθειας κλπ., το έχει αποδείξει η ιστορία του αυτό. Κι έτσι, πολύ φοβάμαι ότι θα συνεχίσουμε να κατρακυλάμε στον, χωρίς τελειωμό από ότι φαίνεται, κατήφορο...

    Την καλημέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η πίεση του χρόνου -και των δανειστών θα συμπλήρωνα- είναι πλέον ασφυκτική, θα συμφωνήσω μαζί σου, Κώστα. Ούτως ή άλλως όμως ο παράγοντας χρόνος ήταν από την πρώτη κιόλας στιγμή, από το πρώτο μνημόνιο, το μεγάλο εμπόδιο, αλλά και το μεγάλο λάθος από την πλευρά της Ευρώπης.

      'Οπως και να 'χει είμαστε εδώ, 14-11-2012, ο δρόμος δεν έχει επιστροφή κατά τη γνώμη μου. Πρέπει να το παλέψουμε όπως μπορούμε όλοι μαζί, αλλά κι ο καθένας ξεχωριστά για τον εαυτό του και την οικογένειά του.

      Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν κι επειδή προς το παρόν χαρισματικές προσωπικότητες, που να συνεγείρουν το λαό και να παρασύρουν προς τα μπρος τα πλήθη δεν υπάρχουν, ούτε φαίνονται στο εγγύς μέλλον, ας αρκεστούμε σ' αυτά που έχουμε. Παρά τα ανεπάρκειες και τις ελλείψεις οι λύσεις πάντα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι δίνονται πολιτικά σύμφωνα με το σύνταγμα και τους νόμους.

      Ας προσπαθήσουμε μέσα από τη συλλογική προσπάθεια να περιορίσουμε όσο γίνεται τα λάθη, τις γκρίνιες και την εσωστρέφεια κι ας συνεργαστούμε για να διορθώσουμε όσα περισσότερα μπορούμε από αυτά που μας πλήγωναν, μας αδικούσαν, μας εκνεύριζαν επί δεκαετίες.

      Κοιτώντας πίσω μπορούμε να διακρίνουμε εύκολα μυριάδες αιτίες για να μας διχάσουν, να μας καθυστερήσουν και, τελικά, να μας καταστρέψουν, βλέποντας μπροστά, θέλω να πιστεύω, μπορούμε να ανακαλύψουμε χιλιάδες λόγους για να σταθούμε όρθιοι και να προχωρήσουμε. Δύσκολα, βασανιστικά, αλλά κατά τη γνώμη μου, σύμφωνα με τις διαχρονικές αξίες και δυνατότητες που κουβαλάμε σαν λαός, παραμερίζοντας τις ατέλειες και τις αδυναμίες και παραβλέποντας τους εφιάλτες και τα φαντάσματα που στοιχειώνουν σελίδα παρά σελίδα την Ιστορία μας.

      Ας αφήσουμε σ' αυτή την περίπτωση το χρόνο να γιάνει τις πληγές μας κι ας τον αρπάξουμε για να κερδίσουμε όσα περισσότερα μπορούμε.

      Σ' αυτή την προσπάθεια φωνές σαν τη δική σου, Κώστα, διαδραματίζουν αποφασιστικό ρόλο -και μην το θεωρείς σε παρακαλώ υπερβολή ή ηθικολογία- για το πού μπορούν να πάνε τα πράγματα.

      Ας το επιχειρήσουμε. Νομίζω πως αξίζει τον κόπο!

      Να είσαι καλά και συμπάθα με για τη μακροσκελή απάντηση.

      Διαγραφή
  2. Άψογος ο συνειρμός σου με τους εγχώριους "Τσιτσιολίνους" μας.
    Συγχαρητήρια για την έμπνευση! Δεν θα μπορούσε να είναι πιο εύστοχο σχόλιο για τα άγρια "ξεγυμνώματα" που παρακολουθήσαμε άναυδοι όλοι, απ' τους εθνοπατέρες μας.
    Θέαμα αντιαισθητικό, και προκλητικό, και αντιπατριωτικό και εξευτελιστικό για τους ίδιους αλλά και για το θεσμό που υπηρετούν.
    Ευάγγελε δεν ξέρω τι θα προκύψει μέσα απ' αυτό το έκτρωμα που δημιουργήσαμε όλοι μας, για ένα πράγμα όμως είμαι πεπεισμένη. Το όνομά τους θα είναι συνδεδεμένο με τη πιο μαύρη σελίδα της νεώτερης ιστορίας μας. Οι σύγχρονοι προδότες!

    Τις καληνύχτες και τους χαιρετισμούς μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι όντως δύσκολη η κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει, αγαπητή Μαρία και το γεγονός ότι πιεζόμαστε ν' αλλάξουμε τα πάντα εδώ και τώρα την καθιστά ακόμα δυσκολότερη.

      Πρώτα απ' όλα όμως, η γνώμη μου είναι, ότι λειτουργώντας όπως πολλές φορές μέχρι τις μέρες μας, δηλαδή παρορμητικά, απρογραμμάτιστα, "τσαπατσούλικα", κινδυνεύουμε να βρεθούμε σύντομα σε ακόμα δυσκολότερες συνθήκες.

      Αν κάτι έχει αξία, νομίζω, είναι να συνειδητοποιηθεί, ότι η λύση του προβλήματος μας αφορά όλους, οπότε αυτό που, χρειάζεται είναι ο καθένας από την πλευρά του κι όλοι μαζί να δώσουν σ' αυτή την προσπάθεια τον καλύτερο εαυτό τους.

      Οπότε, και το πολιτικό μας σύστημα, αλλά κι ο κάθε πολιτικός, μ' αυτό το κριτήριο κι απ' αυτή τη στάση του θα πρέπει να κριθεί.

      Να είσαι καλά, σ' ευχαριστώ πολύ -για άλλη μια φορά- για τα καλά σου λόγια.

      Διαγραφή
  3. Νομίζω ότι αυτό που ενοχλεί περισσότερο είναι η ευκολία. Η ανεμελιά με την οποία εκτοξεύονται φθηνά επιχειρήματα, κατηγορίες και ύβρεις, που διαστέλλονται οι κανόνες και οι κανονισμοί. Νομίζω ότι αυτό τρομάζει περισσότερο. Φοβόμαστε ότι δεν θα τα καταφέρουμε να γυρίσουμε το παιχνίδι και η κλωστή που μας κρατάει πολύ απλά θα σπάσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ασφαλώς! Τόση ελαφρότητα κι ανευθυνότητα από ανθρώπους που αποφασίζουν για το παρόν και το μέλλον μια εποχή που ανατρέπονται τα πάντα, είναι -αν μη τι άλλο- απαράδεκτη πρόκληση και ύβρις.

      Αλίμονο αν χρειαστεί ο φόβος, που σωστά προσδιορίζεις, να επαληθευτεί...

      Διαγραφή

Καλοπροαίρετα