Τετάρτη 23 Μαΐου 2012

Δεν αγαπάμε την πατρίδα μας.


Όλες αυτές οι πολύωρες κουβέντες που κάνουμε, όλα αυτά που ασταμάτητα γράφουμε δεξιά κι αριστερά, όλα αυτά που ζούμε επί χρόνια και με ιδιαίτερη ένταση τα τελευταία χρόνια για ένα μ’ έχουν κάνει να είμαι σίγουρος, δεν αγαπάμε την πατρίδα μας.

Διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας για ν’ αποδείξουμε τη φιλοπατρία μας, ξεμαλλιάζουμε στα τηλεοπτικά παράθυρα όποιον τολμήσει ν’ αμφισβητήσει τον πατριωτισμό μας, κράζουμε στα blogs όποιον τύχει να θίξει τα πατριωτικά μας αισθήματα.

Όλα στα λόγια, όλα δήθεν, γι’ αυτό φτάσαμε να βολοδέρνουμε στους πέντε ανέμους και να μας πιάνει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στο στόμα της όλη η οικουμένη. Μια πρόφαση είναι το μνημόνιο, μια πρόφαση είναι τα σκληρά μέτρα. Μια μπλόφα που ανεχόμαστε να παίζεται μπροστά στα μάτια μας γιατί δεν έχουμε το θάρρος ν’ αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα, γιατί δεν έχουμε τη διάθεση να κάνουμε τίποτε, γιατί είμαστε παπάρες του κερατά.

Αν αγαπούσαμε πραγματικά την πατρίδα μας δεν θα είχαμε επιτρέψει, φυσικά, να έχουν φτάσει τα πράγματα ίσαμ’ εδώ. Κάτι θα είχαμε ψιλιαστεί, κάτι θα είχαμε καταλάβει, κάτι θα είχαμε διαβάσει, δεν θα περιμέναμε ν’ ανακαλύψουμε το ΣΥΡΙΖΑ το 2012 για να μας λύσει όλα τα προβλήματα. Τόσα χρόνια πού ήταν όλοι αυτοί οι ένθερμοι και όψιμοι υποστηριχτές του;

Τα προηγούμενα του μνημονίου χρόνια, την εποχή του «επάρατου» δικομματισμού, όλα πήγαιναν καλά; Στις εκλογές του 2009 που το ΠΑΣΟΚ πήρε 43% ήταν καλό και ξαφνικά το 2010 χάλασε; Από το εξωτερικό ήρθαν όλοι αυτοί οι όψιμοι επαναστάτες ή μήπως επί τόσα χρόνια ήταν η Αριστερά στην παρανομία και κρυβόντουσαν;

Υποκριτές είμαστε. Υποκριτές και ψευτόμαγκες. Κουτσαβάκια της κακιάς ώρας. Μόνο τον Πάγκαλο, όταν στις εξάρσεις του μας τα «έχωνε» ξέρουμε να βρίζουμε; Μόνο γιαούρτια στους πολιτικούς καταφέρνουμε να πετάμε; Μόνο μούντζες στη Βουλή μπορούμε να ρίχνουμε; Να ξηλώνουμε πεζοδρόμια, να λεηλατούμε ξένες περιουσίες, να καίμε σημαίες, να πλακωνόμαστε μεταξύ μας; Ως εκεί;

Για τίποτε άλλο δείχνουμε να μην είμαστε άξιοι. Ούτε να συνεννοηθούμε, ούτε να συνεργαστούμε, ούτε να προσπαθήσουμε, ούτε να δημιουργήσουμε.

Τώρα ακούσαμε ότι όλα θα ξαναγίνουν όπως πριν το μνημόνιο και αγαπήσαμε ξαφνικά την Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ –κατά το είδα φως και μπήκα– ο Τσίπρας έγινε το εφήμερο ινδαλμά μας.

Μια είν’ η επιλογή, φίλοι μου, αν δεν αποφασίσουμε όλοι μαζί κι οργανωμένα ότι πρέπει να δουλέψουμε για την πατρίδα μας, ο καθένας στον τομέα του, αν δεν κάνουμε πράξη και δεν διορθώσουμε δηλαδή όλα αυτά που μεταξύ μας συζητάμε, όσοι Τσίπρες κι αν μας κυβερνήσουν, όσα μνημόνια κι αν καταργηθούν, όσα δημοψηφίσματα κι αν γίνουνε, όσα δις κι αν γυρίσουν απ’ έξω, όσοι πολιτικοί κι αν πάνε φυλακή στον ίδιο παρανομαστή θα βρισκόμαστε.

Από τη στιγμή που τα εύκολα δανεικά τελειώσανε πρέπει να το πάρουμε απόφαση, πρέπει να πέσουμε με τα μούτρα στη δουλειά.

Είναι τόση η βαρεμάρα μας, όμως, που κάποιοι ευχαρίστως θα γύριζαν στη δραχμή για να μην χαλάσουν τη βολή τους, λες και μ’ αυτό τον τρόπο τιμωρούν τους ψεύτες πολιτικούς, την Τρόικα, τους Ευρωπαίους που μας δανείζουν και ‘γω δεν ξέρω ποιον.

Ναι, ξέρω. Φταίει ο δικομματισμός που δεν υπάρχουν δουλειές, μας τελείωσαν βλέπεις και τα stages κι οι συμβάσεις έργου.

Ναι, ξέρω. Φταίει η Τρόικα γιατί επέβαλε να μαζεύονται συστηματικά οι φόροι για να έχει το κράτος ρευστότητα.

Ναι, ξέρω. Φταίνε οι τράπεζες που μας πίνουν το αίμα και δεν μπορούμε να πάρουμε καινούργια αυτοκίνητα και διακοποδάνεια.

Ναι, ξέρω. Φταίνε οι λαθρομετανάστες που μας παίρνουν τις δουλειές ξεροσταλιάζοντας στα φανάρια.

Ναι, ξέρω. Όλοι μας φταίνε εκτός από τον κακό μας εαυτό.
Τον κακό μας τον καιρό.

Αντί να συμφωνήσουμε ότι θα υπερασπιστούμε την πατρίδα μας αφιερώνοντας ο καθένας ένα κομμάτι από τον εαυτό του για την ανάπτυξή της, για την προκοπή της, για το μέλλον των παιδιών μας –άσε αυτό πια το πιπιλάμε σαν καραμέλα– οικτίρουμε τον εαυτό μας και έχουμε πέσει σε κατάθλιψη και εθνικό μαρασμό αντί να πιάσουμε δουλειά.

Περηφάνια σου λέει. Τρίχες κατσαρές.
 Περηφάνια και λεβεντιά δεν είναι οι ψευτομαγκιές και τα τσαλίμια μπροστά στα πληκτρολόγια ή τις κάμερες.

Μάγκες είναι οι λαοί που παρά τις ίδιες αντίξοες συνθήκες στην Ευρώπη το παλεύουν, προσπαθούν. Διαμαρτύρονται, βέβαια, και καλά κάνουν, πασχίζουν για τη χώρα τους και για το καλύτερο στην Ευρώπη, δεν γίνονται βούκινο στα παγκόσμια ΜΜΕ με τα καμώματα και το θράσος τους.

Τους πολιτικούς τους αλλάζεις ξεπερνώντας τους, όχι υπερψηφίζοντας Χρυσή Αυγή και Καμμένο.

Ποιος έχει τα κότσια ν’ αλλάξει την πολιτική ατζέντα μιλώντας για τα πραγματικά προβλήματα της Ελλάδας; (Μην τρέξεις ν’ ανοίξεις την τηλεόραση, δεν θα το δεις) Και το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι τίποτε άλλο από πρόβλημα παραγωγής. Και για να βγει παραγωγή πρέπει να δουλέψουμε. Όλοι.
Τέρμα η πρέφα και τα καφενεία, τέρμα οι άδειες από τη σημαία, τέρμα τα «εφτά νομά σ’ ένα δωμά» για να σκάψουμε ένα λάκκο της ΕΥΔΑΠ.

Αν αγαπήσουμε τον εαυτό μας πιθανόν τότε ν’ αγαπήσουμε και την πατρίδα μας, ίσως τότε και να τα καταφέρουμε καλύτερα απ’ ότι σήμερα.

Μια ματιά πού και πού στη νεότερη Ιστορία μας δεν βλάπτει, γιατί –βλέπεις– κάποιοι είναι τόσο πολύ πατριώτες, που ξέρουν να τα κάνουν λίμπα μόνο όπου «συνωστίζονται» ανήσυχες ιδέες και δημιουργικά πνεύματα, εκεί δηλαδή που η φωνή της λογικής και του μέτρου υπερισχύει της κραυγής και του θυμού.

8 σχόλια:

  1. Διαβάζοντας το κείμενο η επόμενη κίνηση ήταν youtube-πανούσης-αχ Ευρώπη-νεοέλληνας.
    Αυτόν τον Έλληνα,δεν τον μπορώ,δεν τον αντέχω.Και τρελαίνομαι όταν τον βλέπω στα πανεπιστήμια,στη νέα γενιά να διαωνίζεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Βιαζόμαστε να κοιτάξουμε και να κρίνουμε μ' επιπολαιότητα τους απέναντι, αδιαφορώντας για το αν μια ματια στον "καθρέφτη" μας, θα βοηθούσε να κατανοήσουμε τα πράγματα καλύτερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Προσυπογράφω. Μου θύμισες αυτό και φυσικά το καθ' όλα προφητικό (πριν βαθύνει η ύφεση) αυτό ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καθημερινές καταστάσεις με εκατομμύρια δυνητικούς αποδέκτες. Κείμενα με αλήθειες και πικρό χιούμορ για τα κακώς κείμενα που κάποια στιγμή πρέπει να έρθει η ώρα ν' αλλάξουν. Δυστυχώς συνηθήσαμε η ώρα αυτή να σημαίνει πάντα προεκλογικά και να... ξεθυμαίνει μετεκλογικά! Σε χαιρετώ! Καλή δύναμη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Εξαιρετικό κείμενο, με νηφάλια σκέψη και καθαρή ματιά, με διάθεση θετική παρά τις αντίξοες συνθήκες.
    Οπως διάβασες και στο δικό μου σημερινό κείμενο, συμφωνούμε σε πολλά. Να μαζευόμαστε σιγά σιγά :)
    Ειναι λυπηρό οτι έχουν απήχηση οι κραυγές, φωνές, και οι ατάκες, τα τσιτάτα κι οι τσαμπουκάδες χωρίς κάποιο plan-B και φοβάμαι πως και το όποιο plan-A τους δεν είναι και πολύ στέρεο.

    Κατα τη γνώμη μου έπρεπε ήδη να έχουμε σταθερή κυβέρνηση συνεργασίας με σκοπό να βγούμε απο αυτη την τρύπα με σωστό και λογικό τρόπο.
    Στην τρύπα μας πέταξαν πολλά άλλα που έκαναν τα Μνημόνια αναγκαστικό κακό. Πες σε εναν που πάρκαρε τη τζιπάρα στο πεζοδρόμιο, να δεις τι θα απαντήσει. Σαν τον Καμμένο θα σου την πέσει :)

    Πρέπει να προσπαθήσουμε και να δουλέψουμε αρκετά και ενωμένοι, αντι να χωριζόμαστε σε -σχεδόν ποδοσφαιρικά- ομάδες και φατρίες που η κάθε μιά φωνάζει τα δικά της με σκοπόπροφανώς να μην ακούγονται των άλλων οι φωνές.
    Ομως μπορούμε να ακούσουμε και χωρίς φωνές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αν και η ατμόσφαιρα στις "κερκίδες" έχει δημιουργηθεί, θέλω να ελπίζω ότι τελικά το αποτέλεσμα του "αγώνα" θα είναι τέτοιο, ώστε να μπορούν να δωθούν λύσεις και να ξεπεραστεί το κυβερνητικό αδιέξοδο. 'Ολα από το χέρι μας περνάνε, Τζόν μου!....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πολύ ωραίο κείμενο, συμφωνώ με όλα, αλλά όταν ήρθε ένα νέο κόμμα γεμάτο τέτοιους ανθρώπους που αγαπούν τη δουλειά και θέλουν να διορθώσουν τα κακώς κείμενα δουλεύοντας, πήραν 2,2% (Μιλάω για τη Δημιουργία Ξανά). Άρα το "οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν" μας φωτογραφίζει επακριβώς και μας στερεί κάθε αχτίδα ελπίδας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν πρέπει να χάνουμε το θάρρος και την πίστη μας, Alex.
      Πιστεύω ακράδαντα, ότι τίποτε δεν πάει χαμένο, ανεξάρτητα από αυτό που ο καθένας θεωρεί και προσδιορίζει ως επιτυχία ή αποτυχία.
      Η κοινωνική απήχηση ενός κόμματος κι η αποδοχή του από το εκλογικό σώμα, νομίζω, είναι κάτι πιο σύνθετο και πολύπλοκο κι αποτελεί συνδυασμό πολλών παραγόντων κι επιμέρους παραμέτρων.
      Η συνέχεια κι η συνέπεια αποτελούν ενδεχομένως κάποιους απ' αυτούς.
      Σ' ευχαριστώ.

      Διαγραφή

Καλοπροαίρετα