ΕΘΝΙΚΗ ΞΕΦΤΙΛΑ

Δεν μπορεί η κοινωνία μας να αντέξει αυτή την ξεφτίλα με το ντοπάρισμα των αθλητών της άρσης βαρών. Και δεν μπορεί, όχι γιατί ήταν κάτι που δεν το φανταζόταν ή –λίγο-πολύ– δεν ήταν κοινό μυστικό, αλλά γιατί με το σκάσιμο κι αυτής της «φούσκας» θριματίζονται τα γυάλινα ποδάρια της αθλητικής μας περηφάνιας και σωριάζεται σαν χάρτινος πύργος όλο το μεγαλείο κι η αίγλη που είχαμε –με τόσες θυσίες– κατακτήσει ως λαός το 2004.

Είχαμε επενδύσει στον αθλητισμό. Την τελευταία εικοσαετία σταθερά οι κυβερνήσεις πρόβαλαν τις επιτυχίες των αθλητών μας και κέρδιζαν πόντους στην προβολή και τη δημοφιλία, παίρνοντας κάτι από τη λάμψη των μεταλλίων. Φάνηκε όμως, μετά την αποκάλυψη κι αυτού του σκανδάλου, πόσο εφήμερη κι επιπόλαια ήταν.

Το κρούσμα του Κεντέρη και της Θάνου, μια ανάσα πριν από τους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας, ήταν το προανάκρουσμα, το καμπανάκι. Κανείς από τους κυβερνητικούς παράγοντες όμως δεν το άκουσε. Πέφτοντας η αυλαία των αγώνων το 2004 όλα κι όλοι γύρισαν στους κανονικούς τους ρυθμούς στα αθλητικά πράγματα της χώρας και το «πέσιμο» των αθλητών μας –κυριολεκτικά και μεταφορικά– θεωρήθηκε επαρκής δικαιολογία για το κλείσιμο της υπόθεσης.

Όμως, όπως αποδείχτηκε τα μάτια της μόνο έκλεισε η κυβέρνηση τότε για μια ακόμα φορά. Οι δάφνες ήταν νωπές κι οι επιτυχίες του αθλητισμού μας εκείνο το καλοκαίρι μεγάλες. Καμιά πρωτοβουλία και ενέργεια δεν εκδηλώθηκε, ώστε να θωρακιστεί ο αθλητισμός μας απ’ αυτή τη μάστιγα. Ώστε να προστατευτούν οι αθλητές μας από ουσίες και σκευάσματα, που τους φέρνουν μεν πιο κοντά στα ρεκόρ και τις επιδόσεις, αλλά και πιο κοντά στις αρρώστιες και τον θάνατο. Μόνο την Ε.Π.Ο. του Γκαγκάτση ήξερε να κυνηγάει ο τότε Υπουργός Αθλητισμού. Για τα αναβολικά, το σαράκι του αθλητισμού, δεν του είχε πει κανείς τίποτα…

Τώρα ότι και να κάνει η κυβέρνηση είναι αργά, όσες επιτροπές κι αν συσταθούν, όσα πορίσματα κι αν εκδοθούν, όσοι υπεύθυνοι κι αν τιμωρηθούν, το κακό έχει γίνει. Κι έχει γίνει, όχι γιατί κινδυνεύουμε να μην εκπροσωπηθούμε στο άθλημα της άρσης βαρών στο Πεκίνο, ούτε ότι θα μαραζώσει και θα πέσει σε ανυποληψία το άθλημα αυτό, αλλά γιατί μετά τις αποκαλύψεις γκρεμίζεται ένα ιδανικό, ένα όνειρο. Η δική μας dream team, η «βαριά βιομηχανία» του αθλητισμού μας, η άρση βαρών, χρεοκόπησε και μαζί της χρεοκόπησε κι η εθνική μας αξιοπρέπεια.