«Τα μισά να κάνει, θα είμαστε ευχαριστημένοι». Και θα ήμασταν. Ποιος, αλήθεια, θέλει τις περικοπές και τους φόρους, τις έξωθεν υποδείξεις και τις άνωθεν εντολές; Ποιος λέει «όχι» στη δημοκρατία, την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και των απόψεων, τη συμμετοχή και την πρόοδο; Ποιος δεν θέλει να ζει αξιοπρεπώς σε μια κοινωνία αλληλεγγύης και σε μια χώρα που ευημερεί και προσφέρει ευκαιρίες για προκοπή κι ανάπτυξη; Σ' ένα κράτος ευνομούμενο, δίκαιο, αποτελεσματικό; Για να φτάσεις όμως εκεί απαιτείται σχέδιο, προσπάθεια, συνεργασία. Χρειάζεται κοινωνική ειρήνη και συνοχή.
Όλα αυτά που δικαιούμαστε, μας αξίζουν κι επιθυμούμε δεν κερδίζονται και δεν κατακτούνται με τα λόγια, με τα ψέματα, με τις μαγκιές και τις εξυπνάδες. Δεν επιτυγχάνονται με κομπίνες και τεχνάσματα. Βοηθούν όλα αυτά κι είναι θεωρητικώς δυνατά, αλλά η πράξη απ' τη θεωρία έχουν πολλές φορές -ειδικά αν πρόκειται για ανθρώπινα συστήματα- μεγάλη απόσταση, αποκλίσεις και διαφορές.
Φτάσαμε σχετικά εύκολα ίσαμ' εδώ. Λίγο – πολύ όλα αυτά τα χρόνια με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το έχουμε παραδεχτεί. Δημοκρατία, ελευθερία, ευημερία, ανέλιξη. Είναι πολύ πιο εύκολο να πισωγυρίσουμε. Είναι πανεύκολο να χαθούμε, να τα χάσουμε, ιδιαίτερα αν υπερεκτιμήσουμε τις δυνατότητές μας ή -αντίθετα- υποτιμήσουμε τις καταστάσεις, τις συνθήκες, τους «άλλους». Είναι πανεύκολο αν κατακλυστούμε απ' τις εμμονές και τις ιδεοληψίες μας και αποκοπούμε απ' την πραγματικότητα, απ' το μέτρο, απ' τη φωνή της λογικής.
Σήμερα γράφουμε και ζούμε -για μιαν ακόμα φορά τα τελευταία χρόνια- ιστορικές στιγμές. Μόνο που δεν περιποιούν τιμή και -πολύ περισσότερο- ούτε ένδοξες είναι, ούτε περήφανες. Ξεπατικώνουμε εικόνες δυστυχίας από τις πιο μελανές σελίδες των σύγχρονων κρατών και κοινωνιών. Εξαντλούμε, συνάντηση τη συνάντηση, σταγόνα με σταγόνα μέχρι την τελευταία ρανίδα τα όποια ψήγματα αξιοπρέπειας και εμπιστοσύνης της χώρας μας. [Για τα χρήματα δεν το συζητώ, τα έχουμε καταναλώσει προ πολλού. Τα 20σάευρα απομένουν]. Εξαντλούμε τις τελευταίες απαντοχές μιας κοινωνίας που ταλαιπωρείται, δοκιμάζεται και διαψεύδεται επί σειρά ετών. Μιας κοινωνίας που λαχταράει να ξεφύγει μπροστά, αλλά διαισθάνεται να την κυκλώνουν τ' αδιέξοδα. Μιας κοινωνίας πληγωμένης, απογοητευμένης, εξαντλημένης. Μιας κοινωνίας που αναζητά με αγωνία να ηρεμήσει και να καταλαγιάσει, ν' ασχοληθεί και πάλι με τ' ανθρώπινα και τα καθημερινά της, με το μέλλον της και το μέλλον των παιδιών της, με ασφάλεια, σιγουριά, σταθερότητα κι αξιοπρέπεια, για αλήθειες.
Θα το γράψω όπως το αντιλαμβάνομαι. Είμαστε πλέον χαμένοι. Δεν υπολογίζω αν το δημοψήφισμα είναι νόμιμο, έγκυρο, «στημένο». Δεν έχει σημασία αν υπερισχύσει το «όχι» ή το «ναι». Η αφερεγγυότητά μας ως συνομιλητές κι η αναξιοπιστία μας ως χώρα είναι κοινό μυστικό, παγκόσμια. Το «game over» που ξεσήκωσε -τάχα- την «ιερή αγανάκτηση» της κυβέρνησης κι αποτέλεσε -δήθεν- τη θρυαλλίδα της ρήξης, δεν ήταν απειλή, δεν ήταν εκβιασμός, ήταν μια -σκληρή μεν, κυνική- αλλά πέρα για πέρα μεγάλη αλήθεια. Αυτό το δημοψήφισμα, σαν απάντηση, ήταν ένα μεγάλο λάθος τακτικής.
Ναι, ξέρω, δεν είμαι ειδικός της «θεωρίας των παιγνίων», μόνο που οι τράπεζες κι οι χρηματαγορές της Ευρώπης κι όλου του κόσμου είναι ανοιχτές κι οι άνθρωποι ανά την υφήλιο μας παρακολουθούν στα απονενοημένα μας ρεσάλτο με απορία, καχυποψία, ειρωνεία. [Εντάξει, και κάποιοι με συμπάθεια για τα παθήματά μας]. Μαθαίνουν για τις αλλεπάλληλες υπαναχωρήσεις και αμφιθυμίες μας, πληροφορήθηκαν για τη «χρεωκοπία» της χώρας. Αν ποτέ δεν δουν σαν έκτακτη είδηση τη ματαίωση του δημοψηφίσματος, τότε, ή θα αντικρίσουν, μαζί μ' όλους τους Έλληνες, το λογότυπο του νέου νομίσματος ή -και πάλι μαζί με όλους τους Έλληνες- θα μάθουν με δέος -αυτό αφορά μόνο τους Έλληνες- το νέο πακέτο μέτρων οικονομικής στήριξης, το «νέο μνημόνιο».
Η επιλογή για την κυβέρνηση είναι μία: Όχι στο δημοψήφισμα κι όχι το «όχι» στο δημοψήφισμα. Εκεί, αν κι εφόσον αντέξουμε να φτάσουμε ως την Κυριακή, η μόνη επιλογή είναι το «ναι». [Και δεν θα φταίει, ασφαλώς, αυτό για τα νέα μέτρα].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Καλοπροαίρετα