Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

Ανένδοτος με το παρελθόν.


«Φεύγαμε από το σπίτι το πρωί και επιστρέφαμε λίγο πριν νυχτώσει. Κανείς δεν μας γύρευε. Ήξεραν ότι θα επιστρέφαμε. Δεν είχαμε ούτε Play Station ούτε X-Box ούτε video game ούτε 99 κανάλια στην τηλεόραση ούτε ήχο surround, ούτε κινητά τηλέφωνα, ούτε προσωπικούς υπολογιστές, ούτε chat rooms για μοναχικές ψυχούλες στο Ιντερνετ» ή το άλλο:

«Πίναμε νερό απ το λάστιχο του κήπου (τι εμφιαλωμένα και πράσινα άλογα), τρώγαμε λουκουμάδες με ζάχαρη, κουλούρι και τριγωνάκι κεφαλοτύρι απ τον πλανόδιο κουλουρά έξω απ την εκκλησία, αμφίβολης καθαριότητας τυρόπιτες και σάμαλι ( Δεν έχω ξαναδοκιμάσει από τότε τέτοια νοστιμιά), κοκ και κορνέ με σαντιγύ, και πάστες νουγκατίνες σοκολατίνες και σεράνο απ’ τις ΕΒΓΑ της γειτονιάς».

Δε μπορεί, σίγουρα κάποιο ανάλογο κείμενο θα έχεις συναντήσει κάπου στο διαδίκτυο, σε κάποιο ιστολόγιο ίσως ή σαν σύνδεσμο σε σελίδα κάποια φίλου. Κείμενα γεμάτα νοσταλγικές αναμνήσεις και περιγραφές για τον τρόπο ζωής σε περασμένες δεκαετίες –κυρίως του ’60 και του ’70 ή ακόμα και του ‘80– για την παιδική κι εφηβική ηλικία κάποιων σαραντάρηδων και πενηντάρηδων του σήμερα, σίγουρα και κάποιων μεγαλύτερων.

Μαζί με τη νοσταλγία όμως, κάπου αδιόρατα πίσω από τις γραμμές κι ανάμεσα στις λέξεις, διακρίνεται μια μελαγχολία, όχι μόνο για τα χρόνια που έχουν περάσει, αλλά για τις τεράστιες αλλαγές που έχουν στο μεταξύ συμβεί. Ένα ανεπαίσθητο παράπονο, για όσα ακολούθησαν κι έχουν ανατρέψει συνήθειες, σχέσεις, καταστάσεις, ολόκληρη τη ζωή. Μια εξομολόγηση με άρωμα πίκρας, αλλά κι εξωραϊσμού ταυτόχρονα γι’ αυτά που χάθηκαν, αλλά και γι’ αυτά που ήρθαν. Ένας κλαυσίγελος για τις χαρές και την ξενοιασιά που υπήρχε, αλλά και για τις ανέσεις και τις ευκολίες, που βιώνουν τα παιδιά του σήμερα.

Δεν είναι ηθογραφικά αυτά τα κείμενα. Είναι, νομίζω, βαθύτατα πολιτικά. Το έντονα νοσταλγικό τους ύφος, αλλά κι η διάχυτη –αν κι υποβόσκουσα– αίσθηση απογοήτευσης για το σήμερα, τους προσδίδουν σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά και φανερώνουν τη βαθειά κρίση την οποία διέρχεται η κοινωνία μας.

Τα σκέφτονται και τα γράφουν άνθρωποι που ζουν και κινούνται ανάμεσά μας, βιώνουν την τραγικότητα του σήμερα, αντιλαμβάνονται την αλλοτρίωση και τη μοναξιά. Προβάλλοντας δημόσια τις ζωές άλλων εποχών και την καθημερινότητα ενός όχι τόσο μακρινού παρελθόντος, είναι σα να ξορκίζουν τις δυσκολίες και τα προβλήματα που δημιουργεί η εποχής μας, είναι σαν να οικτίρουν, όχι μόνο τα παιδιά του σήμερα, αλλά τους ίδιους τους τους εαυτούς.

Πίσω και πέρα, λοιπόν, από τη γλύκα και την τρυφερότητα αυτών των κειμένων, ξεγυμνώνοντας τη ματιά από τη συναισθηματική φόρτιση –κι εγώ αυτής της εποχής είμαι– των αναμνήσεων και των εικόνων, που πολλές φορές τα συνοδεύουν, σκέφτομαι, μήπως βρίσκεται η απάντηση ή οι απαντήσεις ίσως σε πολλά απ’ αυτά που διαπιστώνουμε και μας βασανίζουν σήμερα. Μήπως, δηλαδή, όλη αυτή η νοσταλγική διάθεση που μας έχει πιάσει, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα για καταφυγή στο παρελθόν κι η ανάγκη ν’ ανατρέχουμε κάθε τρεις και λίγο στις ιστορικές μας μνήμες, δεν είναι τίποτε άλλο από μια προσπάθεια να φύγουμε και ν’ αποφύγουμε τα δύσκολα. Μια απόπειρα, μ’ ένα σάλτο στην άβυσσο των περασμένων, να ξεγλιστρήσουμε ανώδυνα κι εύκολα από ένα σήμερα που κάθε άλλο παρά χαρές κι ευτυχία έχει να μας προσφέρει κι από ένα αύριο που πανταχόθεν διακηρύσσεται και προοιωνίζεται δυσοίωνο κι απαισιόδοξο.

Εξωραΐζουμε το μπαγιάτικο ψωμί σήμερα που πετάμε τις φραντζόλες με το καντάρι. Αποθεώνουμε μια μακαρονάδα σήμερα που τ’ αποφάγια της ημέρας φτάνουνε να θρέψουν άλλη μια –κι ίσως όχι μόνο– οικογένεια. Εξυμνούμε λεωφορεία και τρόλεϊ τη στιγμή που ακόμα και στο περίπτερο πηγαίνουμε με τ’ αυτοκίνητο. Αναπολούμε το κρυφτό και το κυνηγητό με τις ώρες στις αλάνες, όταν στα παιδιά μας δεν αφήνουμε στιγμή ελεύθερο χρόνο και τα πηγαινοφέρνουμε σε ιδιωτικά, φροντιστήρια, σχολές κι ωδεία. Ξαναθυμόμαστε τη γειτονιά και τους χωματόδρομους τώρα πια που οι μεζονέτες έχουν ξεπεράσει τα καμένα κι έχουν σκαρφαλώσει στις κορυφογραμμές.

Τόσα και τόσα που συνθέτουν μια καθημερινότητα που άλλαξε με τον καιρό, με την οικονομική ανάπτυξη, με την κοινωνική πρόοδο –και καλά έκανε– αλλά που νομίζω δεν καταφέραμε να τη διαχειριστούμε. Δεν μπορέσαμε να συγκρατηθούμε, να πάμε βήμα – βήμα και να βαδίσουμε με υπομονή και ασφάλεια. Δεν αξιολογήσαμε όπως θα έπρεπε τις επιλογές και τις αποφάσεις μας. Αφεθήκαμε να μας πάνε οι εξελίξεις, οι επιτήδειοι, οι καιροσκόποι, οι λαοπλάνοι, οι δεξιοί, οι αριστεροί, οι ξένοι, τα συμφέροντα, οι συντεχνίες. Όλοι αυτοί, άνθρωποι, ομάδες, κόμματα, οργανώσεις, ηγέτες και αρχηγοί. Βολευτήκαμε στο ρόλο του «λαού», του χειροκροτητή, του υποστηριχτή, του ψηφοφόρου, του υπαλλήλου, του πατέρα, της μάνας.

Λίγοι ήταν εκείνοι που «ψάχνονταν», ελάχιστοι εκείνοι που τη διαφωνία και τον προβληματισμό τους τον μετουσίωναν σε τρόπο ζωής. Μη γελιόμαστε και μην ξεγελάμε και τον εαυτό μας, τους περισσότερους απ’ αυτούς –αριστερούς συνήθως για να μην ξεχνιόμαστε– τους «παίρναμε και στο μεζέ», αδιαφορούσαμε. Εμείς  είμαστε με τους «νοικοκυραίους», φιλήσυχοι και με τη μεταπολίτευση ανασάναμε. Μετά το ’81 ξεσαλώσαμε. Όσα δεν είχαμε δει και δεν είχαμε κάνει μια ζωή «εδώ και τώρα» να τα κάνουμε.

Τις μακαρονάδες και το μοσχάρι της Κυριακής το κάναμε καθημερινότητα και το εμπλουτίσαμε με κοντοσούβλια και ψαρονέφρια. Τον ποδαρόδρομο και το λεωφορείο τα κάναμε κούρσες και Ι.Χ. Το μεροκάματο και τη βιοπάλη την κάναμε θέση σε υπουργείο και σε κομματικά γραφεία. Μάθαμε τι εστί εξοχικό και διακοπές, πώς είναι το Παρίσι και το Λονδίνο. Όλα όσα μας βασάνιζαν σαν παιδιά και μας πλήγωναν σαν έφηβους και σαν νέους τα αποτινάξαμε με την πρώτη ευκαιρία, τα απαρνηθήκαμε, τα προδώσαμε.

Σήμερα, τρία και πλέον χρόνια μέσα στην κρίση αδυνατούμε να ξανακοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Έχουμε χάσει όχι τη μνήμη, αλλά τη συνείδησή μας, την ψυχή μας. Μιξοκλαίμε για τα «περασμένα μεγαλεία», για τους «χαμένους παραδείσους», για τα «αξέχαστα χρόνια» παραβλέποντας τις προκλήσεις και τις ευκαιρίες που μπορούμε να διεκδικήσουμε. Αποκηρύσσουμε –και σε πολλές περιπτώσεις καλά κάνουμε– το πρόσφατο παρελθόν, αλλά είμαστε έτοιμοι να ακολουθήσουμε όποιον υπόσχεται να μας επαναφέρει σ’ αυτό.

Υποκρινόμαστε για την κατάσταση που έχουμε περιέλθει, αλλά επί της ουσίας καταλαβαίνουμε, ότι δεν μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό. Ποιος φίλος ή γνωστός ζούσε για μια ζωή με δανεικά κι αγύριστα; Τη γλυτώσαμε με τις δανειακές συμφωνίες, δύσκολα μεν, αλλά τη γλυτώσαμε και τώρα πιπιλάμε εκ του ασφαλούς την καραμέλα της «μικρής πλην έντιμης Ελλάδας» από την αρχή. Νοσταλγούμε τη δραχμή, αντί να κοιτάξουμε πώς μπορούμε να μπούμε ακόμα πιο βαθειά στο ευρώ. Μας ενοχλούν και μας πειράζουν οι ξενέρωτοι Ευρωπαίοι δανειστές, αντί να κοιτάξουμε πώς μπορούμε να γίνουμε κι εμείς πιο πολύ Ευρωπαίοι. Μας απωθούν τα κόμματα κι οι πολιτικοί, αντί να κοιτάζουμε πώς με τη συμμετοχή μας θ’ ανατρέψουμε καθεστηκυίες αντιλήψεις και ομάδες. Μας εξοργίζει η φτώχια κι η ανεργία, αλλά στο μεροκάματο πηγαίνουν ακόμα μόνο οι Αλβανοί κι οι Βουλγάρες. Τα παιδιά μας ξενιτεύονται με τα πτυχία και τις σπουδές στις αποσκευές τους, αλλά επιμένουμε στο: Κάθε πόλη και Πανεπιστήμιο, κάθε χωριό και ΤΕΙ.

Έχουμε πρόβλημα και πρέπει να το παραδεχτούμε. Αν δεν κατορθώσουμε, όλοι όσοι μετήλθαμε σαν παιδιά των αχράντων μυστηρίων των δεκαετιών ’60, ’70. αλλά κι ’80, να διαχειριστούμε από ‘δω και πέρα τις ζωές μας κάνοντας έναν ειλικρινή κι έντιμο απολογισμό, δεν πρόκειται να λυτρωθούν οι νεότεροι, τα παιδιά μας, από τις κατάρες της μεμψιμοιρίας, της οργής και της εκδίκησης.

Photo: GreecDDL

24 σχόλια:

  1. Ευαγγελε ενα αρθρο για σενα γεματο νοηματα!
    συγχαρητηρια!
    δε μπορω να πω κατι!
    να εισαι καλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σε διαβάζω και είναι σαν να μιλάς εξ ονόματος μου και χωρίς μάλιστα να έχεις πάρεις την άδεια μου!Η μήπως σου την έδωσα;
    Πάντα καίριος,πάντα σωστός στις εκτιμήσεις και τις αναλύσεις!
    Για να διαβάσω μια ψύχραιμη ανάλυση για τα τεκταινόμενα στην χώρα μου,πάντα εσένα επιλέγω και δεν πέφτω ποτέ έξω.
    Είσαι μια ξεχωριστή περίπτωση Ευάγγελε!
    Δεν σε λιβανίζω καλέ!
    Έτσι πραγματικά αισθάνομαι!
    Καλή συνέχεια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι ειλικρινά, xristin, που οι σκέψεις μου απηχούν και κάποιες δικές σου σκέψεις και προβληματισμούς.

      Και χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί ο σχολιασμός προέρχεται-όπως έχω διαπιστώσει- από έναν άνθρωπο με άποψη και θέση για τη ζωή και τα τεκταινόμενα, με ενδιαφέροντα και καλή διάθεση, αλλά και με πολύ μεγάλη αίσθηση του χιούμορ, που τόσο λείπει από την ζωή μας!

      Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια! Καλή δύναμη και καλή συνέχεια!

      Διαγραφή
  3. Πόσο δίκαιο έχεις, Ευάγγελε! Μακάρι πολλοί να σκέφτονταν έτσι
    Την καλημέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ασε με καλέ μου Βαγγέλη να θυμάμαι με γλύκα εκείνους τους λουκουμάδες πλεξούδες με τη ζάχαρη... καταλαβαίνω τι λες... μα κάποιος πρέπει να με καλοπιάσει με αγάπη, ξέρεις και εγώ κουβαλώ των γονιών μου των εκπαιδευτών μου τους δαίμονες εκτός από τους δικούς μου που έφτιαξα μόνη μου. Αν μου γκρινιάζεις που γκρινιάζω άκρη δεν θα βρούμε Ασε με να τα βρω με τον καθρέφτη μου , να θυμάμαι το λουκουμά μα να αγαπήσω και τους αερόσακους στα καπούλια μου ... αυτά ως φωνούλα του καθρέφτη .... είναι πολύ άδικος ο ψυχολογικός πόλεμος ενοχικών σκέψεων....και δεν είναι αληθινός .... γιατί ξέρεις κάτι ? Δες καλύτερα στον καθρέφτη δίνει μόνο μια διάσταση ....
    Καλημέρα Βαγγέλη :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Να τα θυμόμαστε, Μάνια, να τα θυμόμαστε και να τα ξαναθυμόμαστε, αλλά να μη μένουμε εκεί, αραχτοί στις δάφνες και ξαπλωμένοι στα στρωσίδια. Ειδικά, τώρα εκείνοι οι πιτσιρικάδες, εμείς, πρέπει να δώσουμε μπροστάρηδες το παράδειγμα της ευαισθησίας, αλλά και της διάθεσης, για να ξεφύγουμε από το φαύλο κύκλο της ομφαλοσκόπησης και της εσωστρέφειας.
    Τα λέει αυτά ο καθρέφτης άραγε;

    Τους... τρισδιάστατους χαιρετισμούς μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Απαντήσεις
    1. Θα μπορούσε όμως, Σταμάτη, να είναι έμπνευση και μπούσουλας.
      Να είσαι καλά. Καλή δύναμη!

      Διαγραφή
  7. Όταν διαβάζεις ένα κείμενο σαν και αυτό και το κορμί σου το διαπερνάει ηλεκτρικό ρεύμα, τότε αυτό σημαίνει ότι το κείμενο όχι μόνο σε έχει αγγίξει αλλά έχει περάσει μέσα σου βαθιά!
    Ευάγγελε γι αυτό σε χαίρομαι, γιατί έχεις το "γνώθι σ'αυτόν"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το λόγια σου, καλέ μου φίλε greendim, με τιμούν.

      Έχω ζήσει εκείνα τα χρόνια ως παιδί, ήμουν από εκείνους τους τυχερούς νομίζω. Μετά πότε με το ένα και πότε με το άλλο χάθηκε το μέτρο και σήμερα αναζητούμε την κοινή λογική. Δυστυχώς.

      Διαγραφή
  8. Επειδή δεν ανήκω στη μερίδα αυτών που ξεσάλωσαν μετά το '81, προέχει για μένα να νιώσω περισσότερο Ελληνίδα, κι όχι Ευρωπαία. Και δεν είναι προσήλωση στο παρελθόν, αλλά σεβασμός στις ρίζες και στην ιστορία μας.
    Ευάγγελε αναρωτιέμαι μερικές φορές... αν εμείς έχουμε ενοχοποιήσει τη χαλαρότητα μιας εποχής & αυτομαστιγωνόμαστε διαρκώς, τότε πόσες ενοχές πρέπει να κουβαλάνε λαοί σαν τους γερμανούς που αιματοκύλησαν την οικουμένη; Και που αυτοπροσδιορίζονται ως παραγωγικοί και εξελιγμένοι; Με χρέη, που ποτέ δεν θα αποπληρωθούν;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Το έχω καταλάβει, Μαρία.

    Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι πού ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της χώρας κι η προσέγγιση των λαών της Ευρώπης αναιρεί την Ελληνική ιστορία ή παράδοση; Είπε κανείς να πάψουμε να αισθανόμαστε Έλληνες ή ν' αγαπάμε την πατρίδα μας; Οι "Ελληναράδες" ίσως, όχι όμως το πιο πάνω κείμενο.

    Μαρία, δεν θα μισήσω τον Γερμανικό λαό επειδή έπεσε κάποτε θύμα μιας προπαγάνδας. Είμαστε ωραίοι ως 'Ελληνες, αλλά το παραμύθι με το παρελθόν και το χάιδεμα των αυτιών για τον περιούσιο λαό που οι κακοί ξένοι τον κατατρέχουν κάποτε θα πρέπει να σταματήσει. Μπορεί να εξυπηρετεί την προπαγάνδα κάποιων και σήμερα στον αγώνα τους για την εξουσία, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει όλοι να πισωγυρίσουμε με το "έτσι θέλω" στο 1940.

    Ακριβά το πληρώσανε οι πατεράδες κι οι παππούδες μας, ακριβά κι η χώρα. Καλή η περηφάνια κι η λεβεντιά, αλλά ας βάλουμε όλοι ένα χεράκι να σταθούμε στα πόδια μας και μετά να πουλήσουμε νταιλίκι, ξινίλα και μαγκιά με το καντάρι, όχι μόνο στους Γερμανούς, αλλά και σ' όλη την οικουμένη.

    Εκλογές άλλωστε έρχονται. Μακάρι όσοι μας χρωστάνε ν' αναγκαστούν να πληρώσουν. (Εμείς πάντως από χρέη μια χαρά και παρά τους επί δεκαετίες προϋπολογισμούς "λιτότητας")

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ευάγγελε...
    ξαναδιάβασα το κείμενο σου γιατί...
    γιατί έτσι μ'αρέσει!...
    και μου μύρισε σάμαλι!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ, αυτή η υπέροχη γεύση, καλέ μου φίλε!

      Στο διάλειμμα, πριν χτυπήσουν οι καμπάνες και φανεί στην οθόνη το "μέρος Δεύτερον"!...

      Διαγραφή
  11. Και γω που είμαι παιδί του 90 έχω ζήσει όλα αυτά που αναφέρονται στο κείμενο και μάλιστα κάπου το είχα ξαναβρει στο διαδίκτυο.
    Το θλιβερό με όσα αναφέρεις ύστερα ξέρεις ποιο είναι; Ότι οι άνθρωποι που ζήσαν το 70 και 80 μεγάλωσαν έτσι τόσο κακομαθημένα τα παιδιά τους, μην τυχόν και τους λείψει τίποτα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. μαζί με όλη την ανάπτυξη των τελευταίων χρόνων που βοήθησε βέβαια σε αυτή τη "διαπαιδαγώγηση". Από κει και πέρα δεν εννοώ πως η ανάπτυξη είναι κακή αλλά όταν ο άνθρωπος είναι ακαλλιέργητος και δεν μπορεί να αντιληφθεί τα σωστά και τα λάθη, τότε δε διαχειρίζεται ορθά τίποτα νέο.

      καλό απόγευμα!

      Διαγραφή
  12. Πόσο δίκιο έχεις! Κι εκεί έγιναν λάθη, στην ανατροφή των παιδιών που τα είχαν πια όλα και όλα στο χέρι. 'Ο,τι στερηθήκαμε να το προσφέρουμε πλουσιοπάροχα.

    Αλλά να σου πω κάτι; Αν έχει αξία όλη αυτή η συζήτηση μεταξύ μας και μαζί με όλους όσους καθένας μας συζητά στις παρέες και τις συναναστροφές, κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει να εστιάζει στο πώς είναι δυνατόν ν' αποφευχθούν τα ίδια λάθη κι όχι για να σβήσουν μνήμες, εικόνες, γεύσεις κι αρώματα, που ούτως ή άλλως για όσους τα έζησαν, παρά τις δυσκολίες και τα προβλήματα, θα παραμείνουν για πάντα μοναδικά κι αναντικατάστατα.

    Σ' ευχαριστώ για τη συμμετοχή και την εύστοχη παρέμβαση στο διάλογο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. συμφωνώ αυτός πρέπει να είναι ο στόχος αλλά θέλει και προσπάθεια! Στο χέρι μας είναι!!

      Διαγραφή
  13. εχουμε πρόβλημα κι εχεις δικιο... πιστεύω όμως.. οτι κι οι αναμνησεις μας.. αξίζουν.... ελπίζω στο καλύτερο παντως!! γεια και χαρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν απαξιώνονται, ούτε σβήνονται αυτές οι αναμνήσεις, Λαμπρινή, ούτε σκοπός είναι αυτός του κειμένου.

      Λίγο παραπάνω -αν κατάφερνε -και πιο ουσιαστικά να δώσει το έναυσμα, με οδηγό την ψυχή εκείνων των αναμνήσεων, μήπως και ξαναψάξουμε όλοι μαζί την άκρη του νήματος για τη διέξοδο απ' το λαβύρινθο που βρισκόμαστε, θα ήταν η επιτυχία του πιο πάνω κειμένου.

      Να είσαι καλά! Οι αναμηνήσεις αυτές είναι ανεκτίμητες!

      Διαγραφή
  14. Μου θυμίζεις το λογίδιο του βολευτή μας "Μαζί τα φάγαμε!" και δεν είναι έτσι!
    Μπορεί ν'αναπολούμε το 'ενδοξο" παρελθόν γιατί είχαμε ελάχιστα και τα εκτιμούσαμε
    όμως ότι σήμερα δεν υπάρχουν δουλειές για μας και τα παιδιά μας δεν σημαίνει ότι απαξιούμε το μεροκάματο!
    Νομίζω η πλειοψηφία των άνεργων δεν γνώρισε Παρίσια και Λονδίνα παρά ένα νησάκι στη χώρα τους.
    Σαφώς η εξέλιξη έφερε τον κορεσμό των αγαθών όμως δεν νομίζω να'ναι λόγος αυτός για
    να ταλαιπωρήται ένας λαός από κακή διαχείριση των άχρηστων πολιτικών και λαμογιών τους.
    Ας κρατήσουμε τα καλά εκείνων των χρόνων
    και κυρίως ας γίνουν μάθημα για την πορεία μας στο χρόνο!

    Παγωμένα και αρωματισμένα με θαλασσινό βοριαδάκι για καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τώρα μου λες ότι τα ισοπεδώνω όλα και με στεναχωρείς, zoyzoy!

      Όπως ανέφερα και λίγο πιο πάνω, στόχος δεν είναι οι αναμνήσεις, αλλά ο τρόπος που διαχειριστήκαμε διαχρονικά "το παρόν". Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, άλλος λίγο, άλλος πολύ, άλλος καθόλου, έχουμε φτάσει μέχρι εδώ. Το πρόβλημα τεράστιο, οι λύσεις δύσκολες, τι κάνουμε;

      Αυτό προσπαθώ να καταλάβω. Τι κάνουμε; Περιμένουμε; Το διαλύουμε; Βρίζουμε; Προχωράμε;

      'Οπως σωστά επισημαίνεις "τα καλά εκείνων των χρόνων", ας γίνουν έμπνευση και οδηγός μαζί για να αποφασίσουμε (και όσοι τυχόν διαφωνούν να σεβαστούν την απόφαση των περισσότερων).

      Ηρεμία κι αποφασιστικότητα αισθάνομαι περισσότερο να έχουμε ανάγκη και το δρόμο αργά ή γρήγορα θα τον βρούμε. Εδώ δε χαθήκαμε παιδιά στις αλάνες και τις ερημιές, μέσα στην πολυκοσμία θα χαθούμε;

      Με το άρωμα των ξύλων και τη θαλπωρή της ζεστασιάς τους πολλά εγκάρδια και με λίγα κάστανα στα κάρβουνα για να τα φάμε (αυτά) μαζί!

      Διαγραφή

Καλοπροαίρετα