Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Εσύ κι ο Γκρίλο σου.



Για ποια πολιτική μιλάμε; Μιλάει κανείς με πολιτικούς όρους, με βάση το πρόγραμμά του, με άξονα τον ιδεολογικό του προσανατολισμό και την ιδεολογική του συγκρότηση; Ποιες θεωρίες και στρατηγικούς στόχους επικαλούμαστε τη στιγμή που είναι προφανές, ότι η πολιτική έχει μετατραπεί σε υποτακτική θεραπαινίδα του κεφαλαίου και των αγορών;

Όσο ο καιρός κυλούσε πάνω στον αφρό του κύματος και το χρήμα έρρεε παγκοσμίως άφθονο, οι ισορροπίες διατηρούσαν τη σταθερότητα και την ασφάλειά τους και για τους πολιτικούς και για τους λαούς, μόλις το χρήμα «τραβήχτηκε» από τις παραδοσιακές αγορές κι άλλαξε κατεύθυνση και διαθεσιμότητα, αυτόματα όλα ανατράπηκαν κι έγιναν πολύ δύσκολα για τους πολιτικούς και δυσκολότερα για τους λαούς.

Οι ταλαιπωρημένες στην πορεία του χρόνου Δημοκρατίες του ευρωπαϊκού νότου, οι καταπονημένες από τον αυταρχισμό και την καταπίεση κοινωνίες, οι στερημένες εξαιτίας των περιορισμένων αναπτυξιακών επιλογών, δοκιμάζονται εκ νέου από την επιβολή ενός ιδιότυπου δημοσιονομικού αυταρχισμού και συμπιέζονται από ανελαστικούς κανόνες κι επαχθείς οικονομικές συμφωνίες. Μνημόνια έχουν υποκαταστήσει τη χάρτα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και τρόικες επιχειρούν την εφαρμογή προγραμμάτων σταθερότητας.

Όταν η πολιτική απουσιάζει, στο τραπέζι κυριαρχούν μόνο οι υπολογισμοί και τα συμφέροντα. Το παζάρι του δούναι και λαβείν εξελίσσεται και φουντώνει. Η αλληλεγγύη γίνεται χαμηλό επιτόκιο ή επιμήκυνση κι η συνεργασία δανειακή σύμβαση. Σ’ αυτή την «πολιτική» βάση λειτουργεί το ευρωπαϊκό διευθυντήριο την περίοδο της κρίσης και της ύφεσης. Με όρους δημοσιονομικής πειθαρχίας και περιστολής των κρατικών δαπανών, με απολύσεις και ανεργία. Η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας λειτουργεί ως επιταχυντής, όχι όμως της οικονομικής ανάπτυξης, αλλά της κοινωνικής εξαθλίωσης.

Η επιβολή αυτού του ιδιότυπου μοντέλου διευθέτησης των ευρωπαϊκών υποθέσεων με τόσο εμφαντικά αμυντικό και δειλό τρόπο, δεν αντιμετωπίζει την Ευρωπαϊκή Ένωση ως κοινή συνισταμένη ανεξάρτητων κρατών, δεν αμβλύνει τις διαφορές, αλλά, τουναντίον, τις διαχειρίζεται ως άθροισμα επιμέρους οικονομικών μονάδων, οξύνει τις αντιθέσεις. Η πολιτική ενοποίηση υπονομεύεται συστηματικά από την οικονομική ηγεμονία. Οι συνέπειες και τα αποτελέσματα αυτής της επιλογής είναι πλέον σε πανευρωπαϊκό επίπεδο προφανή. Δεν δοκιμάζεται μόνο ο ευρωπαϊκός νότος. Το μέλλον του ευρώ δεν εξαρτάται μόνο απ’ την Ελλάδα, η ανεργία δεν συνδέεται μόνο με την Ισπανία, η οικονομική και πολιτική σταθερότητα δεν αποτελεί πρόβλημα μόνο για την Ιταλία.

Εδώ έφτασε η ώρα να ειπωθεί επιτέλους μια αλήθεια σε όλους. Ιδιαίτερα για την Ελλάδα, για τον ελληνικό λαό, που πρώτος βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα, οι εμπνευστές αυτού του μοντέλου προσαρμογής, αλλά κι όσοι επιχειρούν την υλοποίηση κι εφαρμογή του, οφείλουν να πουν ξεκάθαρα, ότι η αρχική σύλληψη ήταν θεμελιωμένη σε λάθος δεδομένα. Δεν μιλάμε για πολλαπλασιαστές κι άλλα συναφή αναλυτικά «εργαλεία» και οικονομολογικά πρότυπα ή προσεγγίσεις. Αναφερόμαστε στους πολιτικούς όρους, στο πολιτικό πλαίσιο, που απουσίαζε από το ευρωπαϊκό τραπέζι ως εισηγητική έκθεση και δικαιολογητική βάση για την επιβολή τους. Εννοούμε, ότι η πολιτική ήταν απούσα από τις αίθουσες του eurogroup και των συνόδων κορυφής, όταν στα διπλανά γραφεία οι τεχνοκράτες κι οι ειδικοί σχεδίαζαν κι αποφάσιζαν για το μέλλον των κρατών και των λαών για τις επόμενες δεκαετίες.

Η πολιτική ήταν απούσα, γιατί οι πολιτικοί ήταν απόντες. Ήταν απόντες γιατί δεν κατόρθωσαν ούτε πινελιά να «περάσουν» από τις αρχές και τις αξίες, που υποτίθεται ότι πρέσβευαν, αλλά και που για δεκαετίες κυριαρχούσαν σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ούτε κάν μια υποψία κοινωνικής ευαισθησίας και συναίσθησης. Οι αμείλικτοι όροι, οι ανελαστικές προθεσμίες, οι εκβιαστικές δεσμεύσεις έστησαν στον τοίχο την πολιτική, όχι τους πολιτικούς. Οι πολιτικοί κρύφτηκαν πίσω απ’ τις κόκκινες γραμμές και κλείνοντας τα μάτια τους, ουσιαστικά έδεσαν με τα ίδια τους τα χέρια τα μάτια της πολιτικής. Η εκτέλεση ήταν ύστερα απλώς διαδικαστική υπόθεση.

Τώρα διαπιστώνονται πολιτικά ελλείμματα κι ελλιπείς ηγεσίες, αναζητούνται ηγέτες. Εναγωνίως διατυπώνονται επιθυμίες κι εικασίες για σχήματα και συνασπισμούς, ενώ ταυτόχρονα όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα προς τη Γερμανία. Η πολιτική απούσα, ο λαός στη γωνία κι ο καυγάς στις γειτονιές της διχασμένης Ευρώπης για την εξουσία. Εξαιρετικό σκηνικό τρόμου, ασφαλής «οδικός χάρτης» για την καταστροφή, σίγουρος συνδυασμός για την επικράτηση του αυταρχισμού και των ακροτήτων. Μέσα σ’ αυτό το διαταραγμένο πολιτικά και κοινωνικά περιβάλλον, οι μέχρι χτες ανύπαρκτες ή περιθωριακές προσωπικότητες κι ομάδες, οι «απολιτίκ» κι οι καρικατούρες, ο φασισμός, βρέθηκαν μονομιάς στο προσκήνιο, ρυθμιστές του παρόντος και χωροτάκτες της κατεύθυνσης των εξελίξεων.

Η λαϊκή αντίδραση υπό συνθήκες πίεσης και κρίσης δεν θυμάται και δεν ξεχωρίζει εχθρούς και φίλους, μπροστά στις κάλπες κι ενόψει του φόβου της φτώχιας και της ανέχειας, όλοι «τσουβαλιάζονται» και μπερδεύονται στο κουβάρι της αναξιοπιστίας, της ισοπέδωσης, του λαϊκισμού. Οι πολιτικοί προπηλακίζονται και στοχοποιούνται, αλλά θύμα εξακολουθεί να είναι μόνο η πολιτική κι αυτή είναι η τεράστια ευθύνη των πολιτικών.

Στη χώρα μας τα κόμματα πλήρωσαν και πληρώνουν το μάρμαρο της αβελτηρίας και της ξύλινης γλώσσας τους, των προσωπικών στρατηγικών, των ενδοπαραταξιακών συσχετισμών και των ενδοκυβερνητικών ισορροπιών. Έτσι εκπαίδευσαν συστηματικά κι επιπόλαια το εκλογικό σώμα για δεκαετίες, έμαθαν στους ψηφοφόρους να συμπεριφέρεται σαν πελάτες, σαν διεκπεραιωτές της εκλογικής διαδικασίας για την αναδιανομή πλούτου και προνομίων ανάλογα με το ποιος θα είχε κάθε φορά «το πάνω χέρι». Το θυμικό και το συναίσθημα στην υπηρεσία της δημοκρατίας, της συμμετοχής, της αντιπροσώπευσης. Κι αυτό ίσως θα πρέπει να το έχουν διαρκώς κατά νου όσοι ανέξοδα κι επικίνδυνα «επενδύουν» στις μέρες μας στην έξαψη και τη συντήρηση της «λαϊκής οργής κι αγανάκτησης». Ο λογαριασμός αυτός άνοιξε και δεν κλείνει εύκολα.


Η πολιτική δεν αποτελεί τέχνασμα της στιγμής, επινόηση της συγκυρίας, κατασκεύασμα της περιρρέουσας ατμόσφαιρας. Η πολιτική είναι μια διαρκής διαδικασία εσωτερίκευσης και κατανόησης των κοινωνικών προβλημάτων και αναγκών κι η επεξεργασία και διατύπωση συγκεκριμένων προγραμμάτων και δράσεων επίλυσης ή ικανοποίησής τους, με πίστη και σεβασμό στις αρχές και τις αξίες της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της ισότητας. Οι αναφορές της πολιτικής είναι κοινωνικές κι η βάση της ο άνθρωπος. Από αυτόν ξεκινούν και σ’ αυτόν καταλήγουν οι αποφάσεις.

Η επιστροφή στον άνθρωπο δεν είναι, συνεπώς, αρμοδιότητα μιας ανώνυμης και περιστασιακής ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας, ούτε υπόθεση ενός μόνο κράτους ή μιας κυβέρνησης. Η επιστροφή στον άνθρωπο αποτελεί αφετηρία κι ορόσημο της συλλογικής δράσης των εμπνευστών της ενωμένης, ισχυρής και δημοκρατικής Ευρώπης, της Ευρώπης των λαών, της θωρακισμένης με θεσμούς συμμετοχής, αντιπροσώπευσης κι ισονομίας. Η επιστροφή στον άνθρωπο σηματοδοτεί και την επιστροφή της πολιτικής, όχι, φυσικά, αυτόματα, αβίαστα κι απρόσκοπτα, οπωσδήποτε μέσα από συγκρούσεις κι αντιπαραθέσεις, κοινωνικές ανακατατάξεις κι ανατροπές, που εκ των πραγμάτων όμως θα οδηγήσουν στη «νέα αναγέννηση», στην ανάδυση νέων ιδεών, καινοτόμων απόψεων, πρωτότυπων και πρωτοποριακών τρόπων έκφρασης κι επικοινωνίας.

Η επιστροφή αυτή δεν θα εξαργυρωθεί σε κάποιο ευρωπαϊκό ταμείο σταθερότητας ή συνοχής, αλλά θα πιστωθεί στο λογαριασμό των νέων της Ευρώπης, στα παιδιά του αύριο, ως ελάχιστο εφόδιο για να συνεχίσουν το δύσκολο και κοπιαστικό δρόμο προς την ευρωπαϊκή σύγκλιση κι ολοκλήρωση.

Για να προετοιμαστούμε γι’ αυτή την επιστροφή θα πρέπει να θέλουμε και να μπορούμε πρώτ’ απ’ όλα να οραματιστούμε ως κοινωνία και ως χώρα το μέλλον μας στην Ευρώπη, δίχως το φόβο και την καχυποψία, δίχως τα βαρίδια και τις αγκυλώσεις, που κυριαρχούν, αποπροσανατολίζουν και σκοτεινιάσουν την προοπτική μας σήμερα.

Γι’ αυτήν την επιστροφή αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε και να δουλέψουμε. Ομαδικά και συντονισμένα, φιλότιμα και έντιμα. Με έργα κι όχι με λόγια. Γι’ αυτή την επιστροφή πρέπει να δώσουμε όλοι το παρόν, γιατί –παρά τα όσα εύκολα κι ανεπιτήδευτα διατυμπανίζονται– η επιστροφή της πολιτικής είναι η μόνη οδός, μέσω της οποίας είναι δυνατόν να οδηγηθούμε ασφαλώς στην ανατροπή επαχθών όρων και δυσβάσταχτων συμφωνιών, στο σάρωμα τυχάρπαστων και καιροσκόπων της πολιτικής, στην ανάδειξη ηγετών  και συλλογικότητων, στην αλλαγή του ρου της Ιστορίας.

Η Ελλάδα το έχει ανάγκη, η Ευρώπη το χρειάζεται, εμείς το αντέχουμε;

15 σχόλια:

  1. Αιντε θύμα άιντε ψώνιο που έλεγε και ο Βάρναλης.
    Πότε όμως θα ξυπνήσει το σύμβολο το αιώνιο!
    Επιτέλους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατ΄αρχήν σ' ευχαριστώ, 'Ελενα, αν άντεξες να διαβάσεις ολόκληρη την ανάρτηση!

      Αυτό είναι από τα αγαπημένα μου τραγούδια! Εμβληματικό και -δυστυχώς- διαχρονικό!

      Μέσα σε όλες τις ανατροπές και τις ανακατατάξεις, ας ελπίσουμε ότι αυτό το ξύπνημα θα είναι η ευχάριστη, θετική και δημιουργική αλλαγή-έκπληξη.

      Διαγραφή
    2. Aν δεν αντέχουμε να διαβάζουμε τέτοιες αναρτήσεις Ευάγγελε είμαστε άξιοι της μοίρας μας τι άλλο αξίζει να διαβάσουμε σήμερα!
      Και μένα είναι από τα αγαπημένα μου αυτό το τραγούδι έχω γράψει γι' αυτό το έχω χιλιοτραγουδήσει, το έχω ονειρευτεί!
      Καλημέρα!

      Διαγραφή
  2. Συγχαρητήρια για τη γλώσσα σου, την επιχειρηματολογία και τις αλήθειες σου, που για άλλη μια φορά εκφράζονται με ψυχραιμία και δυναμικό λόγο. Αλλά επειδή νομίζω ότι ο παγκόσμιος χάρτης επαναπροσδιορίζεται, με βάση κέντρα αποφάσεων με τραπεζικό (και όχι ανθρωποκεντρικό) χαρακτήρα, δεν είμαστε μακριά απ' την κατάρρευση της γηραιάς ηπείρου και το διαμελισμό της σε βορά-νότο. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Φτωχότεροι λαοί, εθνικιστικά & οικονομικά τείχη, εθνικές & εμπορικές αντιπαραθέσεις, που αναπόφευκτα θα οδηγήσουν ακόμα και σε πόλεμο.
    Τα σέβη μου και πάλι Ευάγγελε για τις φωτισμένες σκέψεις σου. Μακάρι να σκεφτόντουσαν αντίστοιχα, όσοι καθορίζουν τις μοίρες μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου, αυτός ο κίνδυνος είναι όντως υπαρκτός, αλλά πρέπει να εμποδίσουμε τις δυνάμεις που απεργάζονται αυτή τη δυσάρεστη για την Ευρώπη προοπτική να ισχυροποιούν σε κάθε ευκαιρία τη θέση τους.
      Διαφορές υπάρχουν και η οικονομική κρίση ασκεί φοβερές πιέσεις στους λαούς ιδιαίτερα του νότου, είναι στο χέρι μας όμως να δούμε ξεκάθαρα προς τα πού πρέπει να κινηθούμε και με ποιον τρόπο υπερασπιζόμαστε τα συμφέροντά μας ως πολίτες.
      Η βία κάθε μορφής κι απ' οποιονδήποτε, είναι νομίζω, ο μόνος τρόπος για να αποπροσανατολιστούμε, να διχαστούμε και τελικά να επικρατήσουν εκείνες οι δυνάμεις που κάθε άλλο παρά θα βγάλουν την Ευρώπη και τους λαούς της απ' τον σημερινό φαύλο κύκλο.
      Η Ευρώπη αργά ή γρήγορα θ' αντιδράσει, πρέπει γι' αυτή την ώρα να προετοιμαζόμαστε ώστε να διαθέτουμε, εκτός από σχέδιο και θέσεις, επαρκές ηθικό και δύναμη για να προασπίσουμε και να προάγουμε κατά τον καλύτερο τρόπο τα συμέροντα της χώρας και του λαού μας.
      Σ' ευχαριστώ για τη δημιουργική συμμετοχή σου. Καλή συνέχεια!

      Διαγραφή
  3. Το γεγονός ότι δεν ασκείται καμμία "πολιτική" με στόχους και προδιαγραφές χρόνια τώρα στον τόπο μας είναι γεγονός.

    Το θέμα είναι πως μπορούμε πλέον να το αλλάξουμε αυτό, αφού "πολιτικές προσωπικότητες" δεν υπάρχουν σε κανένα χώρο πλέον.

    Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ δεν ασκείται ούτε με συνθήματα (πάνε αυτά πεθάνε προ πολλού), ούτε με κορώνες, αλλά ούτε και με λόγια που ούτε καν οι ίδιοι που τα εκστομίζουν τα πιστεύουν.

    Υπάρχει "έλλειμα" πολιτικών ανθρώπων και ΙΔΕΩΝ και φυσικά όχι μόνον στην ΠΑΤΡΙΔΑ μας, αλλά δυστυχώς και η Ιστορία έπαψε προ πολλού να μας "διδάσκει" αγαπητέ μου Ευάγγελε.

    Καλημέρα εύχομαι και έναν πιο ελπιδοφόρο Μάρτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μέσα από τη διαρκή ζύμωση και διαπάλη των ιδεών και των απόψεων αναδεικύονται οι κυρίαρχες πολιτικές κι οι δεσπόζουσες προσωπικότητες.
      Συγκυριακές ανεπάρκειες δεν πρέπει να μας αποθαρρύνουν να διεκδικούμε το πρόταγμα της πολιτικής σε κάθε περίπτωση, ούτε στο όνομα της έλλειψης χαρισματικών ηγετών ν' αποσυρόμαστε από το δημόσιο διάλογο.
      Η συλλογική προσπάθεια κι η μαζική συμετοχή και συνεργασία είναι ικανές προϋποθέσεις να δημιουργήσουν την κρίσιμη μάζα και για την αναγέννηση των πολιτικών ιδεών και για την ανάδειξη ικανών νέων ηγετών.
      Αισιοδοξώ, Πηνελόπη!
      Καλό μήνα και σε σένα (έστω και με μια μικρή καθυστέρηση)!

      Διαγραφή
  4. Ευάγγελε,σέβομαι τις αλήθειες σου και μακάρι κάτι να αλλάξει ευχάριστα!Καλό μήνα με αισιόδοξες σκέψεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ας προσπαθήσουμε μαζί για το καλύτερο, 'Ολγα μου!

      Καλό σου μήνα με σισιοδοξία και χαμόγελα!

      Διαγραφή
  5. Οπως σωστά υποστηρίζεις στο κείμενό σου θύμα αυτής της κατάστασης είναι η πολιτική και ενδιαμέσως και οι πολίτες που κλήθηκαν να ψηφίσουν ανύπαρκτους πολιτικούς ηγέτες.
    Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα επέλθει η "επιστροφή" αν δεν αποκατασταθούν οι έννοιες και κυριως οι καθαροί πολιτικοί που θα εμπιστευτεί ο πολίτης!

    Καλή εβδομάδα εύχομαι
    μ'ανοιξιάτικα προς το παρόν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η κρίση προκαλεί πολλές αντροπές, zoyzoy, μια απ' αυτές θα είναι -ελπίζω- κι η αλλαγή στον τρόπο προσέγγισης και συμμετοχής μας στις πολιτικές διαδικασίες, στα κόμματα, στα συνδικάτα, στις ομάδες κ.ο.κ.
      Ας μην τα περιμένουμε όλα από τα πρόσωπα, αυτά κάνουν το μικρό ή μεγαλύτερο κύκλο τους κι απέρχονται, σημασία έχει η διεκδίκηση από την κοινωνία των πολιτών κανόνων και διαδικασιών, ισχυρών θεσμών. Κι αυτό δεν μπορεί να συμβεί απ' τη μια στιγμή στην άλλη, χρειάζεται υπομονή, επιμονή και δύναμη από όλους.

      Μακάρι η άνοιξη ν' αντέξει και να κρατήσει (Μάρτης γαρ!) για να τονώσει κάπως τη διάθεσή μας! Σε χαιρετώ εγκάρδια!

      Διαγραφή
  6. Οι μέρες που ζούμε έχουν κάτι το σημαδιακό: Από τη μια η νίκη του Γκρίλο, από την άλλη ο θάνατος του Τσάβες, οι διαμάχες στις ΗΠΑ για τον προϋπολογισμό, η αδυναμία των χαρτογιακάδων των Βρυξελλών να δώσουν πειστικές απαντήσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι δοκιμαζόμενοι πολίτες και τα ερωτηματικά που διατυπώνουν οικονομολόγοι όπως ο Κρούγκμαν κοκ

    Έχουμε αρχίσει να νοσταλγούμε την πολιτική -δηλαδή την διατύπωση καθαρών θέσεων, την αναζήτηση πρακτικών λύσεων στα προβλήματα, την εφαρμογή προγραμμάτων ευρύτερων ή στενότερων αλλαγών. Κάτι είναι κι αυτό! Η απολιτίκ θολούρα των 90s μας αποχαιρετάει, μαζί με όλα τα κουσούρια εκείνης της εποχής...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό ίσως είναι το σημαντικότερο, Φώτη, εφόσον η πολιτική θεωρώ μπορεί, παρά τις όποιες αδυναμίες της, να προσφέρει τις λύσεις.

      Η προσωποποίηση της πολιτικής και η εξατομίκευση των προβλημάτων, όπως σωστά επισημαίνεις, δημιούργησε ένα πανίσχυρο προσωποκεντρικό πελατειακό σύστημα ρουσφετιών κι εξυπηρετήσεων, που κάθε άλλο παρά απηχούσαν τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας.

      Στο χέρι μας πιστεύω είναι η επιστροφή της πολιτικής να συνοδεύεται κι από ουσιαστικές προτάσεις, γόνιμο διάλογο κι εποικοδομητική αντιπαράθεση. Γεγονός που πολλές φορές εδώ στα blogs το πετυχαίνουμε!

      Διαγραφή
  7. Μεγάλε Ευάγγελε πολλές Τσικνοπεμπτοκαλημέρες!
    Η μεγάλη Έλλη Λαμπέτη είχε κάποτε πει:
    "Σαν πολίτης ζητάω από τους κυβερνώντες πέντε πράγματα:
    αίσθημα ασφάλειας,
    αίσθημα δικαιοσύνης,
    προστασία σε περίπτωση αρρώστιας,
    εξασφάλιση παιδείας,
    μέριμνα υπέρ των αδυνάτων".

    Η Έλλη Λαμπέτη ήταν θεατρίνα και όχι πολιτικός. Στις μέρες που διάγουμε, οι "όροι" έχουν αντιστραφεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλέ μου φίλε Δημήτρη, γι' αυτό η Λαμπέτη ήταν μεγάλη...

      Πολλούς εγκάρδιους εορταστικούς χαιρετισμούς!

      Διαγραφή

Καλοπροαίρετα