Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

Δύσκολα περνά ο καιρός...


Τόσος θόρυβος πια με τον Χατζηδάκι; Τι πάθανε όλοι σήμερα και γράφουν στα blogs και στα sites και «παίζουν» στα ραδιόφωνα;

Συντονισμένοι στην ημερομηνία της γέννησής του, άλλοι απλώς αναφέρονται κι άλλοι θυμούνται με απλότητα. Όλοι συμφωνούν ότι λείπει. Σαν λόγος και σαν παρουσία έχει αφήσει ένα κενό στις καρδιές των ανθρώπων που τον γνώρισαν, που τον τραγούδησαν, που τον αγάπησαν. Πλούσια η παρακαταθήκη του σε μελωδίες και τραγούδια, αξεπέραστες οι μουσικές του. Τραγούδια για το θέατρο, για τον κινηματογράφο, τραγούδια εμβληματικά, που σημάδεψαν μιαν ολόκληρη εποχή κι ακούγονται το ίδιο ευχάριστα, δροσερά, αισθαντικά, μελαγχολικά ή χαρούμενα μέχρι τις μέρες μας.

Εκείνο που φαίνεται να συνδέει όλες αυτές τις αναφορές είναι η ανάγκη, η ανθρώπινη ανάγκη, ν’ αναφερθούμε σε μια προσωπικότητα νηφάλια κι άλλο τόσο πνευματώδη, γήινη κι άλλο τόσο χαρισματική, προσιτή κι άλλο τόσο απόμακρη. Την έλλειψη τονίζουν, όπως κι αν εκφράζονται, όπως κι αν θυμούνται ή νοσταλγούν τον μεγάλο δημιουργό.

Στην εποχή της κρίσης, της φτώχειας και τις εσωστρέφειας, η έλλειψη εκείνης της συνετής και βαθειά τρυφερής φωνής, που στο άκουσμά της θα γαληνεύουν οι ψυχές και θα εστιάζουν οι αισθήσεις, είναι ακόμα πιο προφανής. Όταν τα πάθη και τα μίση φουντώνουν κι οι κόχες των ματιών διαστέλλονται, η έλλειψη πάθους, αλήθειας κι έρωτα για τον έρωτα, για τη ζωή, για τις αξίες, γίνεται δυσβάσταχτο βάρος και μολύβι ασήκωτο στις ανθρώπινες καρδιές. Όταν ο μέσος όρος κυριαρχεί κι η μετριότητα βασιλεύει, υπάρχει –ευτυχώς– αποκούμπι, η μουσική του, για να παρηγορεί και να γιατρεύει νοσταλγικά τις πληγές του χρόνου, της έλλειψης και του συρμού.

Ο Μάνος Χατζηδάκις ενέπνευσε και δίχασε, αγαπήθηκε και μισήθηκε, αποθεώθηκε και λοιδορήθηκε. Δεν ξεχάστηκε, δεν ξεπεράστηκε.

Αν σήμερα τόσοι πολλοί και με τόσο πολλούς και διαφορετικούς τρόπους τον θυμούνται, είναι γιατί η γύμνια των παρόντων είναι τόσο κραυγαλέα κι ανυπόφορη, που όσο βαριά κι αν ρίχνει πάνω της τα πέπλα η σιωπή, δεν φτάνει να την ντύσει, να την κρύψει.

Αν σήμερα τόσοι πολλοί και με τόσο πολλούς και διαφορετικούς τρόπους τον θυμούνται, είναι γιατί θέλουμε να ξεφύγουμε απ’ τα χάρτινα, τα τιποτένια και τα ψεύτικα κι ακολουθώντας νοερά τα τραγούδια του, να πιστέψουμε –έστω λιγάκι– πως μπορεί όλα να ξαναγίνουν αληθινά.

Foto: palmografos.com

11 σχόλια:

  1. νομίζω τα είπες όλα...υπέεεεροχο ποστ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
      'Εχω παρατηρήσει, ότι κείμενα που γράφονται με μιαν ανάσα κι από καρδιάς, είναι περισσότερο άμεσα κι αυθεντικά.

      Να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  2. Ευάγγελε θα συμφωνήσω με τον προ-γράφοντα (προλαλήσας δε νομίζω ότι είναι σωστό!) ότι πραγματικά όσα είπες είναι υπέροχα, τόσο για το μεγάλο μουσουργό όσο και για τη γενικότερη κατάσταση που βιώνουμε.

    Την καλημέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ, Κώστα.
      Ο καλός σου λόγος μου δίνει ιδιαίτερη χαρά, αλλά και το γεγονός ότι συμμερίζεσαι τα γραφόμενα, εφόσον διαισθάνομαι από την πρώτη στιγμή της "συνάντησής" μας τους δημιουργικούς προβληματισμούς και τις εύλογες ανησυχίες σου για το παρόν και το μέλλον του τόπου μας.

      Σε χαιρετώ εγκάρδια!

      Διαγραφή
  3. Κι όσο πιο χάρτινος ανακαλύπτουμε πως είναι ο κόσμος γύρω μας, τόσο πιο πίσω θα γυρνάμε...σε εποχές άλλες...κι ανθρώπους που με το πέρασμα των χρόνων απέδειξαν τη σταθερή αξία τους...
    Αντλούμε δύναμη από το παρελθόν, τώρα πια. Κι ελπίζω αυτό, στο μέλλον, να μας βγει σε καλό.

    Καλό σου βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το κρίσιμο είναι, Εύα, ν' ανακαλούμε το παρελθόν μόνο ως μνήμη κι αξιολόγηση, μόνο για ν' αντλήσουμε δύναμη, κι όχι σαν καταφύγιο για τη λύση των όποιων σημερινών προβλημάτων. Να παραδειγματιζόμαστε απ' τα λάθη και τις παραλείψεις μας και να προσπαθούμε ν' αποφύγουμε την επανάληψή τους.

      Στο μέλλον πρέπει να είναι το βλέμμα μας, μπροστά, γιατί αλλιώς το παρελθόν γίνεται από μόνο του βραχνάς και βαρύδι.

      Πανέμορφο τραγούδι! Ευχαριστώ που μας το θύμησες!

      Διαγραφή
  4. Διαβάζοντας το όμορφο post σου δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω ότι το μόνο θέμα που με ώθησε να πώ κάτι εκτός μιζέριας και καθημερινότητας χτες, ήταν κάποιες από αυτές τις επετειακές αναφορές στο Μάνο. Η συζήτηση στράφηκε γύρω από την απίστευτη "ζωγραφική" του λόγου του ,όχι στη μουσική του, που ποτέ δεν έπαψε να μας συνοδεύει. Γέλασα με την αναφορά του σχετικά με την ημέρα της γέννησής του . Ήταν η μόνη μέρα που δεν άκουσε μουσική , έπρεπε να γνωρίσει την μητέρα και τον πατέρα του.
    Να είσαι πάντα καλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νίκο, πρέπει να αισθανόμαστε τυχεροί που ζήσαμε υπέροχες πρωτοβουλίες του όπως οι μουσικοί αγώνες της Κέρκυρας κι οι εκπομπές του στο Γ' πρόγραμμα.
      Αυτή η ποιότητα είναι που λείπει σήμερα και που γίνεται ακόμα μεγαλύτερη από τον αγοραίο και πρόχειρο τρόπο που γίνονται οι παραγωγές στο ραδιόφωνο στις μέρες μας.

      Και ξέρεις κάτι; Δεν νομίζω ότι το κόστος ήταν τότε μεγαλύτερο. Το μεράκι, το ταλέντο, η έμπνευση κι η γνώση ήταν που έκαναν τη διαφορά.

      Σε χαιρετώ!

      Διαγραφή
  5. Κι εγώ με μιαν ανάσα το διάβασα.
    Ευσύνοπτο και συγκινητικό.
    Η τελευταία παράγραφος με εκφράζει απόλυτα και κάθε φορά που ακούω τις μουσικές του Μάνου, αυτό ακριβώς νιώθω και ελπίζω μέσα μου. Να γίνουν όλα αληθινά...
    Να'σαι καλά Ευάγγελε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Διαχρονική μουσική και τραγούδια, που μας αγγίζουν τρυφερά κι ευχάριστα κάθε φορά που ακούγονται.

      Να πάρουμε κουράγιο, Μαρία, να ξαναζωντανέψουμε τα όνειρά μας!

      Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Να είσαι κι εσύ καλά!

      Διαγραφή

Καλοπροαίρετα