Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013

Παραμορφωμένη δημοκρατία.



Παιδιά. Αυτά τα παραμορφωμένα πρόσωπα είναι πρόσωπα παιδιών. Οι μώλωπες, οι εκχυμώσεις, οι εκδορές είναι αποτυπωμένα πάνω σε κεφάλια σχεδόν αμούστακων παιδιών. Τα σβησμένα από τον πόνο και τις κακουχίες βλέμματα είναι βλέμματα από νεανικά μάτια, από μάτια που μετά βίας αναγνωρίζονται. Το ρετούς δεν μπορεί να δώσει φως στη ματιά και ν’ αποκαταστήσει την ικμάδα και τη ζωντάνια της έκφρασης. Το ρετούς συγκαλύπτει αδέξια την ασχήμια και τις ασχήμιες. Θα μπορούσε να μην υπάρχει καν, αλλά τότε πώς θα είχαμε θέμα για συζήτηση.

Με ανακοινώσεις και ανταλλαγή κοινότυπων αντεγκλήσεων τα κόμματα έπραξαν το χρέος τους απέναντι στην κοινωνία, επιχειρώντας με τη σειρά τους ένα γενναίο ρετούς στο κράτος, τους θεσμούς, τον νόμο και την τάξη. Οι μεν υπεραμυνόμενοι της νομιμότητας, οι δε καταγγέλλοντες τους βασανισμούς. Το «άτεχνο» κι ακαλαίσθητο ρετούς επαρκεί, ώστε πίσω από τα λόγια να κρυφτούν επιμελώς εκατέρωθεν ανεπάρκειες, παραλείψεις, ελλείμματα. Κανείς δεν είδε πίσω και πέρα απ’ τα βλέμματα αυτών των παιδιών. Κανείς δεν αισθάνθηκε την oδύνη και τον πόνο μιας παραμορφωμένης δημοκρατίας. Όλα είναι θέμα αισθητικής.

Με αφορμή την οικονομική κρίση και τις μετέπειτα δυσάρεστες εξελίξεις, πολλές είναι οι διαπιστώσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Κάθε μια εστιάζει και προβάλει τα σημεία και τις παραμέτρους που θεωρεί ότι διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο για να φτάσουν τα πράγματα εδώ που έφτασαν. Ανάλογα με τις αφετηρίες ή πολλές φορές έχοντας ως δεδομένο το συμπέρασμα, αναλυτές και παρατηρητές των γεγονότων, διατυπώνουν τις απόψεις τους διαπιστώνοντας τα λάθη και καταλογίζοντας ευθύνες.

Τα παιδιά αυτά είχαν την ευκαιρία να γεννηθούν και να μεγαλώσουν σε κοινωνικές συνθήκες ελευθερίας, γαλήνης, ευμάρειας. Τα παιδιά αυτά μπορεί να μην έτρεξαν σε χωματόδρομους και να μην έπαιξαν μπάλα σε αλάνες, αλλά απόλαυσαν παροχές και ευκολίες καινοφανείς και πρωτόγνωρες για τα ελληνικά δεδομένα. Μπορεί κάποιοι παραδοσιακά, από έθιμο ή συνήθεια, να κλαψούριζαν για τις πολιτικές λιτότητας, αλλά επί της ουσίας με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ανέχονταν ένα παντοδύναμο «σύστημα» που επέτρεπε σε όλους, ανάλογα με τη θέση και τις δυνατότητές του, να «μετέλθει των αχράντων μυστηρίων». Τις δεκαετίες του ’90 και του 2000 όλα στριφογύριζαν στον ξέφρενο ρυθμό του «λεφτά υπάρχουν».

Ιδιωτικά σχολεία, μπαλέτα, ωδεία, ιδιαίτερα, επώνυμα ρούχα, πλούσιο χαρτζιλίκι, συμπλήρωναν μιαν εικόνα οικογενειακής ανέλιξης ανεμπόδιστης και συνεχούς, με μονοκατοικίες κι ευρύχωρα διαμερίσματα, με τζιπ κι αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού, με βάρκες και σκάφη αναψυχής, με διακοπές και ταξίδια, με συνήθειες και συμπεριφορές άκρατης κατανάλωσης.

Η δημοκρατία λειτουργούσε κι επειδή στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, τη διέξοδο για τη διατήρηση και την επέκταση αυτού του στρεβλού –όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων φυσικά– μοντέλου συμπεριφοράς κι ανάπτυξης, εξασφάλιζαν γενναίες δόσεις δανείων για τη χώρα, αλλά και τα νοικοκυριά. Η ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ, αντί να συμβάλει στην εκλογίκευση ή την ανατροπή αυτού του ανορθολογικού τρόπου διακυβέρνησης και ζωής, διερμηνεύτηκε ως παγίωση και ως ες αεί εμπέδωση και κυριαρχία αυτού του κρατικοδίαιτου και θνησιγενούς μοντέλου οργάνωσης και λειτουργίας του κράτους και της κοινωνίας. Η επανίδρυση του κράτους ξεχάστηκε κάπου μεταξύ απογραφής και Μπαϊρακτάρη.

Η δημοκρατία τι να έφταιξε σ’ αυτό; Τίποτα. Ούτε αυτά τα παιδιά έφταιξαν. Κι αυτή κι αυτά θύματα μιας γενιάς, που λαχτάρησε την ελευθερία γιατί τη στερήθηκε, αλλά δεν κατόρθωσε, όταν αυτή ήρθε, να την εμβαθύνει και να την στεριώσει σε δίκαιες και πλατιές βάσεις, μιας γενιάς που λαχτάρησε την άνεση, το παγωτό ή το ρούχο, γιατί σε πολλές περιπτώσεις κι αυτά τα στερήθηκε κι όταν τα βρήκε, έπεσε με τα μούτρα και δεν κατόρθωσε να εκτιμήσει την αξία και τη σημασία τους για το παρόν και προπαντός για το αύριο.

Φταίνε –λένε με περισσή ευκολία– οι οικογένειες, οι γονείς. Φταίνε, αφού έτσι το λέει ο άγραφος κώδικας της κοινωνίας. Αυτής της κοινωνίας που δεν κατόρθωσε αυτά τα παιδιά να τα κάνει οραματιστές ενός μέλλοντος ελπιδοφόρου, δίκαιου, ανθρώπινου. Αυτής της κοινωνίας που μαλώνει για τα βιβλία της Ιστορίας κι αδιαφορεί αν το εκπαιδευτικό της σύστημα παράγει απάτριδες και μετανάστες. Αυτής της κοινωνίας που ξέρει μόνο να δείχνει με το δάχτυλο ό,τι δεν είναι στα μέτρα της τάξης και τα σταθμά της ηθικής της. Αυτής της κοινωνίας που είναι έτοιμη να ψηφίσει χρυσή αυγή για ν’ απαλλαγεί απ’ τους ξένους κι όσους παρεκκλίνουν απ’ την αισθητική της. Αυτής της κοινωνίας που ανέχεται και σιωπά μπροστά στην «καλή» βία του κράτους και των μηχανισμών του κι εξοργίζεται και ξεσπά ενάντια στην «κακή» βία οποιουδήποτε μάχεται για τις ιδέες και τις αξίες του.

Αυτά τα παιδιά έσφαλαν. Πριν απ’ αυτά όμως, ο καθένας θα πρέπει να μετρήσει τα δικά του σφάλματα. Στα παραμορφωμένα πρόσωπά τους αντανακλά το παραμορφωμένο πρόσωπο της κοινωνίας. Τα παιδιά αυτά θα υποστούν τις συνέπειες των επιλογών τους. Μέχρι τότε όμως, ο καθένας θα πρέπει ν’ αναλογιστεί τις δικές του επιλογές κι ευθύνες. Τα τραύματα με τον καιρό θα επουλωθούν και τα παραμορφωμένα πρόσωπά θ’ αποκατασταθούν. Πιθανόν και τα παιδιά αυτά να μετανοιώσουν ή ν’ αλλάξουν στάση απέναντι στη ζωή και τα πράγματα.

Εμείς, οι υπόλοιποι, θα θελήσουμε άραγε μέχρι τότε, να προσπαθήσουμε από κοινού να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα; Θα θελήσουμε να σταθούμε αλληλέγγυοι και δυνατοί διπλά στο συνάνθρωπο; Θα θελήσουμε ν’ αλλάξουμε στάση απέναντι στη ζωή και τα πράγματα; Θα προλάβουμε να ‘χουμε αποκαταστήσει το παραμορφωμένο πρόσωπο της δημοκρατίας μας κοιτάζοντας με θάρρος και συναίσθηση το είδωλό μας στον καθρέφτη;

Αν ναι, είναι βέβαιο, ότι κάποια άλλα παιδιά –μπορεί να ‘ναι και τα δικά μας– ν’ αποφύγουν την οδύνη της οργής και του μίσους για τ’ αδιέξοδα που τα κυκλώνουν, τ’ άδικα που τα πληγώνουν, τα ισοπεδωτικά που τα αλλοτριώνουν και ν’ αγωνιστούν για το αύριο. Να πολεμήσουν, όχι με τη βία, όχι με όπλα, όχι με βόμβες, αλλά οπλισμένα με πείσμα και θέληση, εφοδιασμένα με ενδιαφέρον κι αισιοδοξία, θωρακισμένα με πίστη και διάθεση, γιατί η ζωή θα είναι μπροστά και το μέλλον ελκυστικό κι ελπιδοφόρο, προκλητικό και πρόσφορο για να το απαλλοτριώσουν.

15 σχόλια:

  1. Θα ήταν πιο βολικό στην κοινωνία και τους "εξαίρετους" κυβερνήτες μας, τα παιδιά αυτά να σιωπούν, να παπαγαλίζουν και να γράφουν εκθέσεις- κονσέρβες, έτσι όπως ορίζει το υπουργείο. Τα παιδιά όμως είναι ο καθρέφτης μας. Κι όσοι είμαστε γονείς, το ξέρουμε καλά αυτό. Θα μπορούσε να είναι ο γιος μου. Κι όποιος βιαστεί να τσουβαλιάσει αυτά τα παιδιά και να τα χαρακτηρίσει τρομοκράτες, πλανάται πλάνην...

    Ευάγγελε με συγκίνησε το κείμενό σου. Τόλμησες να βάλεις βαθιά το μαχαίρι στην πληγή, αντί να περιοριστείς στις επιδερμικές και άκρως υποκριτικές κραυγές (περί πάταξης της τρομοκρατίας).
    Δυστυχώς οι ηθικοί αυτουργοί και οι ουσιαστικοί τρομοκράτες, κυβερνάνε τις τύχες μας, τις ζωές μας και το μέλλον μας.
    Τα πρόσωπα των παιδιών είναι λιγότερο παραμορφωμένα απ' το πρόσωπο της κοινωνίας μας...
    Καλό βράδυ και άλλη μια φορά τα συγχαρητήρια μου για την ευαίσθητη αλλά και ακριβοδίκαιη ματιά σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Παιδιά ενδεχομένως και ίσως... αγαπητέ μας Ευάγγελε.
    Στα 23 τους, οι παλαιότεροι μπορεί να είχαν και παιδιά δικά τους να μεγαλώσουν!

    Δεν σημαίνει όμως ότι ως παιδιά, βαριά οπλισμένα, θα μπορούσαν να "μπουκάρουν" παντού και να "πράξουν" όπως τα "παιδικά" τους μυαλά θα ήθελαν για "πολιτικούς λόγους", όπως αναφέρει ο εις εξ' αυτών.

    Το ότι μεγάλωσαν στην "απολύτου αφασίας δημοκρατία των παροχών" δανεικών και μη, δεν σημαίνει ότι πρέπει να έχουν όλα τα ελαφρυντικά με το μέρος τους και με την ηλικία τους.

    Η Βία πάντα φέρνει Βία.
    Ο κακός λόγος, πάντα έχει ως ανίλογο, έναν εξίσου κακό λόγο.

    Καλό απόγευμα εύχομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. O Κένεντι είχε πει ότι "Αυτοί που κάνουν αδύνατη την επανάσταση καθιστούν αναπόφευκτη τη βίαιη επανάσταση "
    Οταν προσπαθείς να επιβάλεις πράγματα στον κόσμο και έχεις και την απάίτηση να μην διαμαρτύρονται μάλλον πας γυρεύοντας.
    Προιόντα της κοινωνίας είναι αυτές οι συμπεριφορές και αυτά τα παιδιά.
    Οτι σπέρνεις θα θερίσεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. (κάτι έγινε και βγήκε διπλό το σχόλιο, γι' αυτό και το διέγραψα, για να σου το παραθέσω πάλι από κάτω...)

    Χθές βράδυ, αναγκάστηκα μετά από ερωτήσεις του μεγάλου μιού μου που είναι στην εφηβεία, να του εξηγήσω τους λόγους που ΔΕΝ θα ήμουν περήφανη για εκείνον εάν διάλεγε το δρόμο αυτό που πήραν τα 'παιδιά'. Έτσι όπως μετέδωσαν τα μμε την 'περηφάνια' της μάνας, έβαλαν πολλά παιδιά σε σκέψεις για το πως θα αντιδρούσαν οι δικοί τους γονείς. Συγκεκριμένα ο δικός μου με ρώτησε:"εσύ θα ήσουν περήφανη αν ήμουν αναρχικός; γιατί όχι, αφού για καλό θα ήταν! αφού επανάσταση θα έκανα για το καλό του κόσμου!" και με έριξε από τα σύννεφα...
    Όλα μα όλα, όλες οι συμπεριφορές των παιδιών μας, πηγάζουν από το σπίτι. Ξεκινούν από εμάς. Προσπάθησα να του δώσω να καταλάβει (παιδί στην εφηβεία, που το αίμα του βράζει) πως ΔΕΝ είναι μαγκιά το να είσαι αντισυστημικός, αναρχικός, επαναστάτης -με αυτή την έννοια...Επανάσταση δεν είναι το μίσος και η αντίθεση στα πάντα. Επανάσταση είναι να διαλέγεις τη ζωή και όχι τον πόλεμο. Επανάσταση είναι να βρίσκεις ήρεμες λύσεις...
    Τέλος πάντων. Το θέμα αυτό πονάει. Κρίμα, στα παραδείγματα που δίνουν μερικοί γονείς στα παιδιά μας. Τη στιγμή που πρέπει να σιωπήσουν και να αναλογιστούν τα λάθη τους... δείχνουν το θράσος τους, δηλώνοντας περηφάνεια. Λυπάμαι. Σαπίλα βραωμάει ο τόπος τούτος. Πώς θα βρουν τα παιδιά το σωστό ή το λάθος και θα τα ξεχωρίσουν, πια δεν ξέρω. Κουράστηκα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. http://www.youtube.com/watch?v=2skR-SqNXjk

    Αφιερωμένο στο εξαιρετικό ποστ σου Ευάγγελε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Υπεύθυνοι γιαυτές τις παραβατικές ενέργειες "υπερασπιζόμενοι την τιμή της κοινωνίας" σαφώς είναι οι γονείς που δεν δίδαξαν σωστά αυτά τα παιδιά.
    Η κοινωνία που δημιούργησε αυτήν την παιδεία της ευκολίας, της αφθονίας που τώρα η νέα γενιά δεν αντέχει να χάσει.
    Πίσω απ'ολα αυτά είναι και η αγανάκτηση για του αβέβαιο μέλλον των μηδαμινών ευκαιριών που τους δίνονται σ'αυτήν την εποχή να παλέψουν για τα όνειρά τους.

    Κάθε φορά που αναγκάζουν αυτόν το λαό στην κατρακύλα αναλογίζομαι ποιο θα'ναι το μέλλον αυτής της χώρας!

    Τα θαλασσινά μου για ένα όμορφο βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δεν θέλησα να σχολιάσω και ν' απαντήσω στα σχόλιά σας, φίλες και φίλοι, ανεξάρτητα αν συμφωνούσα ή όχι μ' αυτά.

    Το θέμα της ανάρτησης, όπως σχεδόν όλα τα θέματα που μας απασχολούν νομίζω, έχει περισσότερες από μια αναγνώσεις, προσεγγίσεις κι ερμηνείες. Κατέθεσα στο κείμενο τη δική μου, καταθέσατε - και σας ευχαριστώ πολύ γι' αυτό- τις δικές σας.

    Το διαδίκτυο και τα Μέσα ασχολήθηκαν κι ασχολούνται ακόμα με το θέμα. Είναι όντως πολύ σοβαρό. Απέναντι στην κοινωνία που αναδύεται ο καθένας μας οφείλει ν' αναλάβει τις ευθύνες του και να πάρει θέση.

    'Η υπάρχουν κανόνες που πρέπει να σεβόμαστε την εφαρμογή τους και η αλλαγή ή τροποποίησή τους ακολουθεί τις προβλεπόμενες διαδικασίες ή τα κάνουμε "μπάχαλο" και το κλείνουμε το μαγαζί που λέγεται Ελλάδα. Και τα δυο στο χέρι μας είναι και ισχύουν και για τους κυβερνώντες και για τους κυβερνώμενους.

    Πετροβολώντας ο ένας τον άλλον, μόνο τα κεφάλια μας τελικά θα κατορθώσουμε να σπάσουμε και δεν θα 'χουμε μετά και λόγο να τα χτυπάμε στον τοίχο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Όποιος θέλει αληθινά να μάθει τι ακριβώς παίχτηκε με τις σοκαριστικές φωτό θα διαβάσει το κάτωθι επιστημονικό κείμενο προσεχτικά :

    http://www.aegean.gr/social-anthropology/Synedrio/Van%20Boeschoten.doc

    Η έμφυλη βία ως επιτέλεση (αποσπάσματα)
    ...........
    . Ακόμα θα πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι η εικόνα της βίας αλλάζει ανάλογα με την οπτική γωνία των εμπλεκόμενων φορέων: υπάρχει η οπτική του θύτη, η οπτική του θύματος, η οπτική του μάρτυρα-θεατή (το λεγόμενο τρίγωνο της βίας σύμφωνα με τον ορισμό του Riches).

    ΄Ετσι, μέσα απ’ αυτό το νομιμοποιητικό λόγο, οι ελίτ παράγουν και αναπαράγουν μια βίαια εικόνα του απειλητικού, εθνικού ή πολιτικού, «άλλου», η οποία με τη σειρά της τροφοδοτεί την εξάπλωση της βίας. Ενώ οι ελίτ έχουν και τα μέσα για να επιβάλουν το δικό τους λόγο – και σήμερα πολύ πιο αποτελεσματικά μέσω των μαζικών μέσων ενημέρωσης -...

    Τέλος το θέμα της λογοδοσίας. Αυτό που εμποδίζει την προσφυγή στη βία σε καιρούς ομαλότητας είναι οι κοινωνικοί καταναγκασμοί .. Όταν όμως οι ελιτ αποφασίζουν να προσφύγουν στη βία, θέτουν σε κίνηση μια δυναμική που δεν μπορούν να ελέγξουν. Δημιουργείται μια κατάσταση «ανομίας» στην οποία αναστέλλονται οι ρυθμιστικές αρχές
    .........
    ..
    .. Πως νοηματοδοτούνται από θύτες, θύματα και θεατές; Εντελώς ενδεικτικά θα αναφερθώ σε τρεις μορφές ορατής βίας, όπου η επιτελεστική αυτή λειτουργία είναι ιδιαίτερα εμφανής: τα ανταρτοδικεία, οι δημόσιοι ξυλοδαρμοί και τα κομμένα κεφάλια.

    Υπάρχουν στον ελληνικό εμφύλιο πολλές περιπτώσεις όπου η βία μετατρέπεται σε δημόσιο θέαμα και παίρνει ακόμα και τελετουργικό χαρακτήρα.....
    Μια δεύτερη μορφή βίας που αποτελεί δημόσιο θέαμα είναι οι δημόσιοι ξυλοδαρμοί. .... ο δημόσιος ξυλοδαρμός χρησιμοποιήθηκε κυρίως από τις παρακρατικές ομάδες της δεξιάς μετά τη Βάρκιζα. ...Ποιό είναι το μήνυμα που μεταδίδουν οι δράστες; Αντίθετα με την πολιτική που θα ακολουθήσει αργότερα το ελληνικό κράτος, δεν προσπαθούν να προβάλλουν ένα νομιμοποιητικό λόγο που δικαιολογεί τις πράξεις τους στα μάτια των θυμάτων τους, ούτε προσπαθούν να τους μεταπείσουν πολιτικά. Το μήνυμα που μεταδίδουν είναι ένα μήνυμα εξουσίας (ότι τώρα «λαλάει άλλος κόκορας») και ένα μήνυμα αντεκδίκησης: ενώ οι ίδιοι δεν λογοδοτούν πουθενά, ζητούν λογοδοσία από τους αντιπάλους τους για πράξεις βίας του παρελθόντος.
    Η τρίτη μορφή βίας που θα σχολιάσω είναι τα κομμένα κεφάλια. Εδώ μπαίνουμε σ’ενα άλλο τομέα της ορατής βίας. Πρόκειται για πρακτικές που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ως «οπτικές εγγραφές» στο φυσικό ή πολιτισμικό τοπίο, εγγραφές που μεταδίδουν ένα ισχυρό ιδεολογικό μήνυμα. Γιατί εδώ η πράξη βίας δεν συνίσταται στον ίδιο τον αποκεφαλισμό του ζωντανού αντιπάλου, αλλά στην ιδιοποίηση του σώματος του νεκρού πια αντιπάλου και τη μετατροπή του σε συμβολικό κεφάλαιο της άλλης παράταξης. Ήταν μια πρακτική που χρησιμοποιήθηκε εκτενώς από το κράτος των Αθηνών. Ποιό είναι το κοινωνικό μήνυμα που μεταδίδει η έκθεση κομμένων κεφαλιών; Κατ’αρχάς υπάρχει εδώ ένα μήνυμα που ισχύει γενικά για τους ακρωτηριασμούς σε εμφύλιους πολέμους: ότι μέσα από το διαμελισμό και τη παραμόρφωση το σώμα χάνει την ανθρώπινη και ατομική του διάσταση και μεταμορφώνεται σε υπόδειγμα του «εχθρού». Το σώμα του νεκρού δεν του ανήκει πια, ούτε και στους συγγενείς του, αλλά στο κράτος που το χρησιμοποιεί για δικούς του σκοπούς. Το σώμα χωρίς κεφάλι δεν έχει ανθρώπινη διάσταση, ούτε το κεφάλι χωρίς σώμα. Δεν είναι και χωρίς σημασία το γεγονός ότι το αποκομμένο μέλος που εκτίθεται είναι το κεφάλι και όχι κάποιο άλλο μέλος του σώματος. .. το κεφάλι του αντάρτη είναι το κεφάλι που μιλάει και που σκέφτεται κατά τρόπο «επικίνδυνο» και «μολυντικό» για το έθνος. Άρα πρέπει να αποκοπεί και να εκτεθεί η αποκοπή του στο κοινό. Δεν αρκεί όμως αυτό, πρέπει να αποδειχτεί και στο κοινό ότι και οι δικοί του έχουν ασπαστεί το μήνυμα αυτό και το δηλώνουν έμπρακτα. Αυτή είναι όλη η φιλοσοφία του εμφυλιακού κράτους, που φαίνεται και στην τακτική των δηλώσεων μετάνοιας .
    Αλλά το οπτικό μήνυμα έχει και μια ιστορική διάσταση. Τα κομμένα κεφάλια των ανταρτών παραπέμπουν κατευθείαν στα κομμένα κεφάλια των ληστών της προπολεμικής περιόδου.
    .....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Eγω όσο κι αν προσπάθησα δεν κατάλαβα γιατί δημοσιεύτηκαν οι φωτογραφίες ούτε γιατί χτυπήθηκαν τόσο πολύ οι δράστες ούτε με ποιά λογική δημοσιεύονται φωτογραφίες τόσο χτυπημένων ανθρώπων, και πολλά άλλα δεν κατάλαβα ή όσα κατάλαβα δεν ταιριάζουν σε εικόνα κανονικής Δημοκρατίας.
    Εν πάσει περιπτώσει, κάτι πάει κι άλλο στραβά, το ξέρουμε αυτό ετσι ; Ναι. Το πώς θα ισιώσει, είναι ενα σοβαρό θέμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Υπομονή, κουράγιο και πολύ δουλειά, Τζονάκο μου, και μια γερή δόση αισιοδοξίας, ότι όλα αυτά δεν είναι μάταια και μας οδηγούν κάπου...

      Διαγραφή
  11. Ευάγγελε,η ματιά και η γραφή σου είναι πάντα πολύ σοβαρή και βαθιά στα πράγματα.Μ΄αρέσει η ακομπλεξάριστη άποψή σου!
    Πως να κρυφτείς απ΄τα παιδιά...θυμάσαι το τραγούδι;
    Καλή βδομάδα φίλε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Έξοχο κείμενο! Λόγος ευαίσθητος και ρεαλιστικός συνάμα.
    Συνέχισε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Καλοπροαίρετα