Θα πάει μακριά η βαλίτσα;

Εντάξει, μπροστά στις κεντροαριστερές κορώνες και κοινότυπες διαπιστώσεις, που ακούγονται δεξιά κι αριστερά, ο λόγος που διατυπώνει ο Σταύρος Θεοδωράκης ακούγεται σαν μελωδία. Μπορεί να μην είναι της ευτυχίας, αλλά, σε παρακαλώ, δεν αντέχεται άλλο αυτή η κατάσταση με τα κεντροαριστερά σχήματα, κινήσεις, μορφώματα, κόμματα κι αποκόμματα. Έχει ένα όριο κι η υπομονή, αλλά κι η σοβαρότητα.

Εντάξει -και πάλι- το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου δεν τους κάνει, που -για να πούμε και του στραβού το δίκιο- έχει πει κανείς τι είναι αυτό που τους «βρωμάει» -για να πούμε και πάλι του στραβού το δίκιο- πέραν του Ευάγγελου Βενιζέλου; Δηλαδή, αν αύριο το πρωί, είτε θες γιατί πείστηκε, είτε γιατί εξαναγκάστηκε, είτε γιατί έτσι του ήρθε ρε αδερφέ, ο Βενιζέλος τα παρατούσε κι έφευγε από την αρχηγία, όλα θα μπορούσαν να συζητηθούν σε νέα συλλογική και συνολική βάση;

Αστεία πράγματα -σε παρακαλώ, και πάλι- αυτά είναι προφάσεις εν αμαρτίες. Ρητορείες εκ του ασφαλούς και πολιτικάντικοι καιροσκοπισμοί στην πλάτη του λαού και εις βάρος ενός κόμματος που σηκώνει επί δύο χρόνια στην συγκυβέρνηση κι άλλα δυο πιο πριν μόνο του τη διαχείριση της κρίσης.

Έχει ευθύνες. Τεράστιες. Έχει κάνει λάθη. Άπειρα. Στελέχη του έχουν παρανομήσει. Ουκ ολίγα. Από πια παράθυρα θα εξαπέλυαν τους μύδρους τους κατά του συστήματος, κατά της Γερμανίας, κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κατά του ευρώ, κατά πάντων και δια πάντων, αν το ΠΑΣΟΚ δεν έκανε τις επιλογές που έκανε; Πού θα βρίσκονταν όλοι αυτοί που σήμερα, είτε κυβερνούν, είτε αντιπολιτεύονται -με πρώτους και καλύτερους κάποιους απ' το βαθύ ΠΑΣΟΚ προερχόμενους- αν δεν είχε υπογραφεί το πρώτο μνημόνιο ή αν δεν είχε συμφωνηθεί το δεύτερο;

Ούτε το ΠΑΣΟΚ μ' ενδιαφέρει να υπερασπιστώ, ούτε κανέναν. Η αλήθεια έχει πάντα τουλάχιστον δυο όψεις, δεν έχει όμως άπειρες. Δεν μπορεί για πράγματα αυταπόδεικτα και χιλιοειπωμένα, για δεδομένα που δεν επιδέχονται -καλώς ή κακώς- αμφισβήτηση, να βγαίνει ο κάθε φέρελπις πολιτικός και να μας τρελαίνει στην αρλούμπα και την αερολογία.

Ακόμα κι ο ΣΥΡΙΖΑ -και μπράβο του- τα «μαζεύει» σιγά – σιγά συναισθανόμενος, συναισθανόμενη η ηγεσία του, το βάρος της ευθύνης που άρχισε να της αναλογεί μετά την αύξηση των δημοσκοπικών ποσοστών του. Κι έχεις τον κάθε «κεντροαριστερό» να πιπιλάει νυχθημερόν τους ευσεβείς του πόθους για μια κεντροαριστερά που ούτε το πολιτικό της σχέδιό της έχει συλλάβει, ούτε την προοπτική της μπορεί να αναλύσει, ούτε τη δυνατότητα κυβερνησιμότητάς της μπορεί να επικαλεστεί. Απλώς να λέει, να μιλάει. Τζάμπα μαγκιές και μάγκες του κιλού γιατί είπαμε, είναι οι μαλάκες του ΠΑΣΟΚ στη Βουλή και την κυβέρνηση που βγάζουν τα κάστανα απ' τη φωτιά κι έτσι μπορούν όλοι αυτοί να βγάζουν λόγους και να κάνουνε δηλώσεις για τους ευσεβείς τους πόθους. Όνειρα θερινής νυχτός.

Λοιπόν, -για να τελειώνω γιατί έχω και μια βαλίτσα να ετοιμάσω- γι' αυτό χαρακτηρίζω έτσι τον πολιτικό λόγο του Σταύρου Θεοδωράκη, γιατί διαφέρει απ' όλες αυτές τις ξεπερασμένες παπάρες -πια- της μεταπολίτευσης, γιατί ο λόγος του, μέσα στον αυθορμητισμό και το ανεπιτήδευτο, λέει κι αλήθειες και σκέψεις για λύσεις, που ξεφεύγουν απ' τα κλισέ και τα τετριμμένα. Δεν θέλει ο άνθρωπος να μας σώσει ντε και καλά μόνος του. Δεν τον έχω παρακολουθήσει, αλλά δεν αποκλείει τίποτε, δεν τραβάει εκ προοιμίου κόκκινες, πράσινες και φούξια γραμμές. Είναι κακό;

Αν αύριο το φέρει έτσι η ζωή, η εξέλιξη των πραγμάτων, η κάλπη η ίδια, τι θα κάνουμε; Αν δεν προκύψει Πρόεδρος απ' αυτή τη Βουλή κι οδηγηθούμε σε εκλογές, αλλά απ' αυτές δεν βγαίνει αυτοδύναμη κυβέρνηση -κάποιοι συζητάνε στα σοβαρά την αυτοδυναμία και μάλιστα με κάθε... σοβαρότητα- τι θα κάνουμε; Εκλογές επί εκλογών; Δεν θα δημιουργηθούν εκ του αποτελέσματος κι απ' την ανάγκη απ' τα πράγματα συνεργασίες; Θα πηγαίνουμε για Πρόεδρο και θα καταλήξουμε να ψηφίσουμε μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία; Η σοβαρότητα στο απόγειο.

Δεν έχω υποδείξεις -κι ούτε όφειλα άλλωστε- αλλά εκείνοι που υποδεικνύουν κι έχουν λύσεις για όλα, αλλά τις κρατάνε για λογαριασμό τους αν κι εφόσον τους στηρίξουμε -το λέω κομψά- ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω. Βα-ρέ-θη-κα. Τους βαρέθηκα. Χίλιες φορές το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου, που τουλάχιστον ξέρω τι με περιμένει, αλλά είναι στην πρώτη γραμμή μ' όλα τα λάθη και τις αδυναμίες του, παρά τους άλλους όλους που προσδοκούν από την πτώση του να στήσουν καταστήματα και καριέρες εθνοσωτήριες.

Ουφ!... «Γυναίκα, ετοίμασες τη βαλίτσα;»