Θα τον τρελάνουμε το φίλο, σίγουρα ναι.

Μπορεί να προστρέξουν πολλοί, μπορεί και κανένας, όποιος απ’ αυτούς και να μου χτυπήσει την πόρτα πάντως δεν πρόκειται να του ανοίξω. Δεν πα’ να πέσει γονατιστός στα πόδια μου, δεν πα’ να μου τάξει την επουράνια βασιλεία, όταν με το καλό έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία –αυτό μόνο δεν έχει τάξει ακόμα–, δεν πα’ να σκίσει μπροστά μου τα μνημόνια κι όλες τις δανειακές συμβάσεις και να μου φέρει το ΦΕΚ της κατάργησής τους με ιδιόχειρη υπογραφή του Τσίπρα, την πόρτα μου θα την βρουν κλειστή, ας πάνε να χτυπήσουν την πόρτα της Κουμουνδούρου.

Πού βρίσκονται άραγε σήμερα οι Ηρακλειδείς της σωτηρίας του λαού, οι πρωτεργάτες της ανατροπής της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδέου; Πού είναι να καμαρώσουν το κατόρθωμά τους; Κάτω από κανονικές συνθήκες πριν δυο μήνες θα είχαμε εκλογές. Ποιος το πρόσεξε; 2009 + 4 = 2013. Δυστυχώς, τότε, ούτε οι συνθήκες ήταν κανονικές, ούτε ο γιαλός στραβός, ούτε ο καιρός κατάλληλος για πρίγκιπες. Όλα τ’ άλλα μπορεί να ήταν κουτσά, στραβά κι ανάποδα, αλλά για να πουν τώρα όλοι εκείνοι οι βουλευτές, που απ’ τη μια είχαν «κλαδέψει» τον «Γιωργάκη» κι απ’ την άλλη του έδιναν ψήφο εμπιστοσύνης, τι έγινε αυτό το διάστημα; Πού πήγε η χώρα, πού βρίσκονται οι λαϊκές κατακτήσεις, πού το έργο του ΠΑΣΟΚ; Ποιοι έχουν κερδίσει από εκείνη την ανατροπή και ποιοι είναι οι χαμένοι;

Δεν άντεχαν οι πλάτες τους την ευθύνη να ορθοποδήσει η χώρα, δε σήκωνε η καμπούρα τους ανατροπές και συγκρούσεις, είναι πιο εύκολο να τα φορτώνεις όλα στο κόκορα, στο λαό ή πολύ περισσότερο σ’ έναν αποδιοπομπαίο τράγο. Κανείς τους δεν μιλάει τώρα για το αδιέξοδο που έχουμε βρεθεί μετά από έναν χρόνο παλινόρθωσης της δεξιάς. Κανείς δεν βγάζει τσιμουδιά και δε λέει κουβέντα για το πάπλωμα. Περνάει καλύτερα τώρα ο λαός; Έχει αλλάξει η όψη της χώρας; Έχουν έρθει επενδύσεις και καλπάζει η ανάπτυξη; Έχει αναδιοργανωθεί η διοίκηση, έχει εκσυγχρονιστεί το πολιτικό σύστημα; Τι στο καλό έχει γίνει κι έχουν βάλει την ουρά στα σκέλια; ‘Η μήπως αισθάνονται ότι έχουν λερωμένη τη φωλιά τους; Τρία χρόνια με δανειακές συμβάσεις και στριφογυρίζουμε από φαύλο κύκλο σε φαύλο κύκλο.

Τώρα που μοιράζονται, λοιπόν, και με τη βούλα συγχωροχάρτια, ας προστρέξουν κι άλλοι, ο λαός είναι βέβαιο, ότι θα τους τιμήσει και θα τους τοποθετήσει στο πάνθεον των σωτήρων του δίπλα στη φωτογραφία του Τσε και του Λιντζέρη. Πλάι στα εκκαθαριστικά της εφορίας και τις απλήρωτες ειδοποιήσεις από τα στεγαστικά. Το ΠΑΣΟΚ, βλέπεις, ήταν εδώ μόνο όσο όλοι αυτοί οι κύριοι και κυρίες μπορούσαν να βολεύουν καταστάσεις, ψηφοφόρους, ιδιοτέλειες. Μόλις οι συνθήκες αγρίεψαν, μόλις ο γιαλός στράβωσε κι ο καιρός αγρίεψε, τους έφταιξε το ΠΑΣΟΚ. Μέσα σε μια νύχτα είδαν το φως το αληθινόν. Και, ω του θαύματος, όποιος πήδαγε από το καράβι, όποιος καταψήφιζε μνημόνια και δανειακές συμβάσεις, όποιος αθετούσε το λόγο του στους συναδέλφους και το κόμμα του, δεν είχε την ατυχία των λαθρομεταναστών στη Μεσόγειο, δεν πνιγόταν, δεν εξαφανιζόταν από τον πολιτικό χάρτη. Οι σημαίες ευκαιρίας υψώθηκαν με την επαύριο της σωτηρίας της χώρας, το Μάιο του 2010. Με την «ψήφο κατά συνείδηση» στο βιογραφικό τους, δεν χρειαζόταν τίποτε περισσότερο για να τους ανασύρουν σώους και αβλαβείς άλλα σκαριά και άλλες σκούνες, για ν’ αρμενίσουν εκ του ασφαλούς στα ρηχά αντιμνημονιακά νερά της αμετροέπειας και της αφασίας.

«Για όλα φταίει το ΠΑΣΟΚ», να συμφωνήσουμε, αλλά, ποιο ήταν τέλος πάντων αυτό το ΠΑΣΟΚ, αν δεν ήταν η ηγεσία, τα στελέχη κι οι βουλευτές του; Μόνο οι ψηφοφόροι κι οι οπαδοί του που σήμερα ψάχνουν και ψάχνονται;

Πόση ευτέλεια κι υποκρισία χωράει ακόμα το πολιτικό σύστημα; Πόσοι αριβίστες και τυχοδιώκτες μπορούν να συνωστιστούν στις κομματικές παρεούλες του; Σήμερα εκείνοι που καταγγέλλονται και υβρίζονται σαν προδότες και μνημονιακοί, όσοι θεωρούνται συνυπεύθυνοι και συνένοχοι για την κατάσταση που βρίσκεται η χώρα επειδή ανήκουν στο ΠΑΣΟΚ, αύριο είναι ήρωες και γενναίοι επειδή αποχωρούν απ’ αυτό. Από τη μια στιγμή στην άλλη, από μια ψήφο και μόνο, από ένα «ναι» ή ένα «όχι» περνάς από το μνημονιακό στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο. Μα, τόση ευκολία, ούτε όταν είμαστε παιδιά και παίζαμε χωρισμένοι σε ομάδες, δεν είχαμε για να δεχτούμε τους «αντιπάλους». Τώρα, στην εποχή των αντιμνημονιακών αγώνων, πάσα προσφορά δεκτή και τα κοινωνικά φρονήματα σκισμένα. Δήλωσε εσύ αντιμνημονιακός και τι σε νοιάζει, η θεσούλα σε δημόσια θέα εξασφαλισμένη.

Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να μην είναι πια εδώ, αλλά ο λαός είναι εδώ και διψάει για εξουσία, όπως τότε. Κάποιοι είναι εδώ έτοιμοι να του την προσφέρουν, έτοιμοι να τον εκμεταλλευτούν –άλλωστε οι πρώτοι θα είναι ή οι τελευταίοι;– Κάποιοι θα τον τρελάνουνε το φίλο, σίγουρα ναι.