Χειμαδιά λιοφώτιστα και νέα μέτρα.

Κακά τα ψέματα, αν δεν είχε αποχωρήσει η τρόικα, δεν θα μπορούσαμε τούτες τις μέρες να ζήσουμε το μύθο μας στην Ελλάδα. Λες κι οι άνθρωποι ήταν συνεννοημένοι και μας άφησαν να γιορτάσουμε με την ησυχία μας και κατά πως νόμιζε ο καθένας μας την εθνική επέτειο. Με τον πρωθυπουργό μπροστάρη σύσσωμης της κυβέρνησης –εκτός του υπουργού Οικονομικών που ίσως ξέρει κάτι παραπάνω– να βροντοφωνάζει σ’ όποιες κάμερες και μικρόφωνα βρέθηκαν στο διάβα του εντός κι εκτός Ελλάδος το «όχι» σε νέα μέτρα (τώρα για το αν σ’ εκείνο το πεντάλεπτο με τη Μέρκελ πρόκανε να κρατήσει την ίδια περήφανη στάση, δεν παίρνω όρκο).

Βοήθησε αποφασιστικά κι ο καιρός για να φτιάξει η διάθεση και να πάνε μια χαρά όλα στην παρέλαση που εξελίχθηκε δίχως απρόοπτα με τα ρεζερβουάρ φουλαρισμένα καύσιμα και με το φρόνημα στα ύψη –αν και κάποιοι είδαν ψηλά μόνο τις φούστες και τα τακούνια των μαθητριών. Η Ελλάδα χάρηκε σε ραχούλες, στάνες και χειμαδιά λιοφώτιστα την εθνική μέρα μνήμης με τα χέρια λιγδιασμένα από τα παϊδάκια και τα μυαλά στα κάγκελα εξαιτίας του νέου φορολογικού.

Δεν ξέρω αν το παρακολούθησες, αλλά όλοι πανηγύρισαν. Καθένας είχε μια κουβέντα για να τιμήσει την επέτειο και να κοσμήσει το πάνθεον των δηλώσεων. Ο Πρόεδρος, ο Τζιτζικώστας, ο Καμμένος, ο Πάγκαλος. Ο δε Κουβέλης ως και την απλή αναλογική ξαναθυμήθηκε. Η εθνική επέτειος φέτος μας είχε συνεπάρει σ’ ένα οίστρο ενθουσιασμού και αμετροεπούς περηφάνιας, που η χώρα έγινε πρωτοσέλιδο κι έφερε πάλι γυροβολιά όλο τον πλανήτη δίχως καλά-καλά να το πάρουμε είδηση. Όπως δεν έχουμε καταλάβει –με παρακολουθείς;– ότι η γη ολόκληρη μοιάζει πλέον με τη γειτονιά των παιδικών μας χρόνων –ναι, αυτή που δηλώνουμε όπου βρεθούμε κι όπου σταθούμε ότι αναζητάμε και νοσταλγούμε στα όνειρά μας– που γεγονότα, σχόλια ή δηλώσεις μεταδίδονται ακαριαία απ’ τη μια άκρη της ίσαμε την άλλη, προκαλώντας εντυπώσεις, αντιδράσεις, συνειρμούς, αλλά και αποφάσεις. Δεν έχω καταλάβει αν παρακολουθείς τι εννοώ.

Το κακό με την τρόικα είναι ότι πρέπει να ξανάρθει. Δεν ξέρουμε ακριβώς πότε, ίσως ως των Ταξιαρχών –μεγάλη χάρη τους– θα είναι πάλι εδώ και Κύριος οίδε, αν μέχρι τότε θα ‘χει προλάβει να ξεθυμάνει ο ενθουσιασμός μας ή θα ξεθυμάνει –και θα προσγειωθούμε– μονομιάς μόλις ακουστούν οι νέες περικοπές. Γιατί περί αυτού πρόκειται, εκτός κι αν οι ξεσηκωμένοι βουλευτές της περιφέρειας προκάνουν να καταθέσουν εναλλακτικές προτάσεις για τον ενιαίο φόρο ακινήτων μέσα στο Σαββατοκύριακο. (Σιγά μην προκάνουν).

Για καλό δεν είναι πάντως η καθυστέρηση, εφόσον επιβεβαιώνει την απόσταση –και δεν είναι ασφαλώς μόνο «χρονική»– που μας χωρίζει από την καταβολή της δόσης του 1 δις, που περιμένουμε πώς και πώς για να κάνουμε Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά με την ησυχία μας και να προκάμουμε κι εμείς με τη σειρά μας να εξορμήσουμε σε χειμαδιά λιοφώτιστα, παχνιά πεντάστερα και στάνες φωταγωγημένες, ξεφεύγοντας κατά τα πατροπαράδοτα.

Για να φτάσουμε ως εκεί οι δρόμοι δεν είναι πολλοί, μια ματιά, μια προσεχτική ματιά στους αριθμούς του μεσοπρόθεσμου, είναι αποκαλυπτική. Επί της ουσίας υπάρχει ένας μονόδρομος κι αυτός δεν είναι άλλος απ’ τα νέα μέτρα, που όμως αυτή τη φορά δεν θα είναι «οριζόντια», αλλά «διαγώνια». Ναι, αυτά είναι τα μόνα που μέχρι σήμερα δεν έχουν παρθεί. Θα κορφολογηθούν επιλεκτικά κάποια από τα περισσευούμενα που υπάρχουν και το σίγουρο είναι, ότι κάποιες κατηγορίες του δημόσιου τομέα που ελίσσονταν και ξεγλιστρούσαν ανάμεσα στις διαδοχικές περικοπές με κατενάτσιο και κλεφτοπόλεμο, θα μπουν στον ντορβά. Κάποια ειδικά μισθολόγια, κάποιες «ευγενείς» συντάξεις, μαζί με κάποιες περικοπές δημοσίων επενδύσεων. Ζεστό –πλην όμως δανεικό– χρήμα του κρατικού προϋπολογισμού θα γίνει προσπάθεια να μαζευτεί για να κλείσουν όπως-όπως οι «τρύπες» του 2014 και να περιμένουμε να κριθεί η τύχη μας με βάσιμες αξιώσεις μετά τις Ευρωεκλογές.

Χωρίς αυτά καμιά τρόικα δεν πρόκειται να πεισθεί και κανένας Τόμσεν να επιστρέψει, αφού είναι προφανές, όσα νομοσχέδια κι αν εξαγγείλει το υπουργείο Εργασίας, το έλλειμμα του 2014 δεν μπορεί να καλυφθεί με ευχές και καλές προθέσεις όσοι «Άτλαντες» ή «Αριάδνες» κι αν επιστρατευτούν κι όσες εξαγγελίες για «πάταξη της εισφοροδιαφυγής» αν γίνουν. Γι’ αυτό το «τρέχει» ο Στουρνάρας μόνος του, μ’ ένα φορολογικό επί δικαίων και αδίκων κι από τις βίλες στο Ψυχικό και τη Φιλοθέη μέχρι τις βίγλες στην Πάνω Ραχούλα και το Νέο Κακοσάλεσι, αφού θα πρέπει να συμμαζέψει για το 2014 τόσα, όσα οι άλλοι συνάδελφοί του θα έπρεπε ήδη να έτρεχαν για να μαζεύουν με το συμμάζεμα και το νοικοκύρεμα των υπουργείων και την προώθηση διαρθρωτικών αλλαγών. (Σιγά μην προκάνουν. Εδώ η αξιολόγηση κι η αναδιοργάνωση στο δημόσιο πήραν παράταση για έναν ακόμα χρόνο).

Τα χειμαδιά, λοιπόν, μπορεί να τη γλυτώσουν, αλλά εκείνος που δεν βλέπω να τη γλυτώνει με τίποτα είναι ο εθνικός μας ενθουσιασμός κι η ανάταση. Εκτός κι αν το συστηματικό μασάζ, που θ’ αρχίσουν όπου να ‘ναι τα «μέσα», πιάσει τόπο –για να δικαιωθεί κι ο πρωθυπουργός που θα προτείνει τη σχετική πράξη νομοθετικού περιεχομένου– και πεισθεί η κοινή γνώμη, ότι, πράγματι, δεν θα παρθούν νέα μέτρα, αφού –«ευτυχώς» θα ξεφυσήσουν μ’ ανακούφιση κάποια θύματα του κοινωνικού αυτοματισμού– τα νέα οικονομικά μέτρα δεν θα είναι οριζόντια, αλλά μόνο… διαγώνια.

Foto: onformative