Καλά σαράντα.

Να μην περάσεις, το Πολυτεχνείο εξαργυρώθηκε από χρόνια. Κάτι υπόλοιπα τα μετοχοποίησαν άρον-άρον και τα ρετάλια δώσαν’ ενέχυρο για ν’ αγοράσουνε πετρέλαιο για τη σόμπα.

Γι’ αυτό σου λέω μην περάσεις ούτε απ’ έξω. Είναι βαριές οι μυρωδιές των από χρόνια σαπισμένων ιδεών μας και τα σκυλιά ξεσκίζουν τις αφίσες που πρόχειρα ξεχάστηκαν σε αυτοσχέδιους καναπέδες.

Καταναλώθηκαν οι μνήμες κι η μνήμη του σε κάποιου λαπ τοπ τις κοινωνικές σελίδες. Ο αγώνας που περίμενες ν’ αρχίσει, τελείωσε άδοξα σε χρεοκοπημένες υποσχέσεις, ενώ οι νέοι –λένε οι παλιοί– είναι στημένοι και δεν αξίζουνε γι’ αυτούς να δώσεις ούτε φράγκο.

Καλά σαράντα και τόσα άλλα χρόνια, σε ποιες στροφές έχεις σκαλώσει τη ζωή σου, που θες ανήμερα τής σχόλης τόσο σχολαστικά να ξεσκονίσεις αναμνήσεις, μ’ εφιάλτες να ταράξεις τα όνειρά σου συμβολικά κηδεύοντας ειδήσεις.

Μείνε στο σπίτι, έξω από την πόρτα ούτε βήμα. Εδώ δεν είναι πια τόπος για σένα και τα παιδιά σου –δες τα– για άλλες τέχνες τα γεννοφάσκια ετοιμάζουν. Πολλές αρχές μπορεί μαζί τους να μην έχουν, μα οι αρχές, έξω στους δρόμους, τα χρειαζούμενα από παλιά προσφέρουν.

Απ’ το μπαλκόνι, ναι, από ψηλά μπορείς να δεις και τη ζωή να προσπερνάει, σε παρελάσεις και πορείες ή συγκεντρώσεις με αγοραία «ζήτω» στη σημαία κρεμασμένη ή σε σημαίες άλλες –ευκαιρίας– που ο ανάποδος καιρός τώρα ξεσκίζει να ναυαγεί πάνω ανεμίζοντας του νέου ΦΑΠ το άσπρο φανελάκι.

Μην το σκεφτείς από εκεί να κάνεις ούτε βήμα. Δεν έχει δίοδο, μήτε σοκάκι να ξεφύγεις. Αν το κενό μόνο με φόβο σε γεμίζει, δες το κενό που κουβαλάς εντός και μην τρομάξεις. Ψάξε το πώς –και το γιατί ν’ αφήσεις κατά μέρος– λόγια πολλά να μην αναζητήσεις, πέντε – έξι λόγους μόνο για τα χρέη, που ίσως από πριν βρίσκονται εκεί, βαθειά σε κάποιαν άκρη.

Εδώ δεν έχει πια Πολυτεχνεία. Πολυτεχνίτες, μάστορες για χίλιες δυο χιλιάδες τρεις αιτίες τα πουλήσαν. Με ξύλινες γλώσσες φράξανε τις πύλες που κάποτε ερπύστριες γκρεμίζαν. Κάγκελα φύτεψαν παντού μην τύχει η ελευθερία και ξεφύγει. (Για την παιδεία ούτε λόγος).

Μην προσπεράσεις. Όχι, μείνε πιστός, μείνε εδώ –τι κι αν η νιότη σου δεν ξέρει;– σ’ όποιο εσύ νομίζεις για Πολυτεχνείο. Μα, μην το πεις, μην το φωνάξεις το εδώ μην το προδώσεις, ούτε σ’ αυτούς, ούτε σε μένα. Κράτα το. Μέσ’ στην ψυχή σου.

Αν είναι κάτι που αξίζει στο Πολυτεχνείο, είναι η σιωπή, είναι ο λυγμός, είναι η κοινή η μοίρα, που με ελπίδα ένα χαμόγελο μπορούν ακόμα να φλογίζουν κόντρα στων άγριων που έρχονται καιρών την κακιά τύχη.

Foto: People too