Στις εκλογές με κατάνυξη.

Ας κάνουμε το σταυρό μας, οι μάχες που είναι μπροστά μας θα δοθούν με αγιαστούρες και φραγγέλια. Ποιος έχει την υπομονή, εδώ που φτάσαμε τα πράγματα, να σχεδιάσει και τη διάθεση να προγραμματίσει; Ποιος έχει το κουράγιο, μετά από τόσα οικονομικά βάρη, να σηκώσει το βάρος και να ξεστομίσει αυτό που πρέπει ν’ ακουστεί ή ν’ αποφασίσει αυτό που είναι απαραίτητο; Ποιος έχει τη δύναμη, μέσα στη δίνη της αμετροέπειας και του λαϊκισμού, να ξεφύγει από υπαινιγμούς και υπεκφυγές και να περιγράψει ποια είναι η κοινή μοίρα κι ο κοινός προορισμός;

Το κρίσιμο, το σημαντικό και το σπουδαίο, το ελπιδοφόρο και παρήγορο, ορίζονται πλέον από την πίστη στο Θεό. Την πορεία στο μέλλον σηματοδοτεί ακόμα –184 χρόνια μετά την «ανεξαρτησία»– ο Κολοκοτρώνης. Το όραμα κι ο προορισμός περιγράφονται Κυριακές πρωί σε απευθείας μεταδόσεις από τους άμβωνες ή σε αλυτρωτικά μηνύματα κονσέρβα από δραπέτες του Κορυδαλλού.

Με τη δύναμη της Παναγιάς, όλα τακτοποιημένα είναι στο Μαξίμου. Και στη Βουλή, άλλοτε δύσκολα κι άλλοτε με ευκολία, το «τίμιο ξύλο» του Κανονισμού δίνει τις λύσεις. Μήπως, όμως, και τα κομματικά εποτελεία –υπό τα «σεπτά σκηνώματα» των αρχηγών– δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους; Ε, –σας παρακαλώ– με τόσο πλέρια πληροφόρηση κι επικοινωνία τα πάνελ της πρωινής «τιμίας ζώνης» θα πάνε πίσω, οι σύγχρονοι «ιεραπόστολοι» της δημοκρατίας και διάκονοι της προστασίας του δημοσίου συμφέροντος;

Ο Θεός να με συγχωρέσει, αλλά αυτό που πιστεύω –σοβαρά τώρα– είναι ότι μ’ αυτά και μ’ αυτά, ανακυκλώνεται η στασιμότητα ενώ απαιτούνται γενναίες αποφάσεις και τομές, ανατροφοδοτείται η εσωστρέφεια ενώ είναι απαραίτητη τόλμη κι αυτοπεποίθηση, αναπαράγεται η συντήρηση ενώ υπάρχει αδήριτη ανάγκη για προοδευτικές λύσεις και διεξόδους. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, κατευθυνόμαστε –δύο χρόνια μετά τις διπλές εκλογές του 2012– προς τις Ευρωεκλογές μέσα σε μια ατμόσφαιρα κοινωνικής σύγχυσης, περιρρέουσας συνωμοσιολογίας, οικονομικών σκανδάλων, πολιτικής ρευστότητας.

Στην κινούμενη άμμο της καθημερινότητας, τα κόμματα προσπαθούν να ισορροπήσουν πάνω στην επιχειρηματολογία που όλο αυτό το διάστημα χρησιμοποίησαν. Πρόσωπα επώνυμα κι ανώνυμα πηγαινοέρχονται προσπαθώντας να στοιχηθούν στη μεριά που πιστεύουν ότι κινείται το ρεύμα. Μέσα ενημέρωσης κι επικοινωνίας κινητοποιούνται στην πρώτη γραμμή του πυρός, σηματοδοτώντας με τη μαζική τους παρουσία και καθένα με τον προσανατολισμό ή το σκοπό του τη σημασία και την εμβέλεια του διακυβεύματος. Από όλο αυτό το προεκλογικό σκηνικό, που μέρα τη μέρα εμπλουτίζεται και συμπληρώνεται από «φερτές ύλες», που οι περιστάσεις ή οι συμπτώσεις δημιουργούν, απουσιάζουν οι αφανείς επί της ουσίας πρωταγωνιστές, οι δέκτες και οι τελικοί κριτές όλων αυτών των διεργασιών, οι πολίτες.

Ο πλουραλισμός των εν δυνάμει διαθέσιμων σωτήρων και ταγών μιας χώρα που επείγεται για λύσεις και με μια κοινωνία που αδημονεί για να φανεί στον ορίζοντα μια χαραμάδα προοπτικής κι ελπίδας, σε ευθεία αντίφαση με τη δραματική έλλειψη ενιαίων αποφάσεων, κοινών πρωτοβουλιών και συλλογικών προσπαθειών για τη δημιουργία των προϋποθέσεων συντεταγμένης εξόδου από την κρίση. Μπροστά στα φώτα της δημοσιότητας, αλλά ερήμην της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών, μορφοποιούνται και μετασχηματίζονται ομάδες, κινήσεις, κόμματα και συλλογικότητες, που διεκδικούν καθένα για λογαριασμό του την αλήθεια, το δίκαιο, την αυθεντικότητα, τη λύση. Η βαθειά κρίση του πολιτικού συστήματος, όπως αναδύεται γλαφυρά στις μέρες μας από την πανσπερμία και την πολυδιάσπασή του σε αρχηγούς και αρχηγίσκους, κόμματα, όργανα, μέσα και διαδικασίες. Καθένας μόνος του, για λογαριασμό του, για τη φιλοδοξία, την ανάγκη ή το κέφι του, με το όραμα και τις καλές προθέσεις του υπομάλης, στο όνομα του συνόλου, του λαού, του όλου.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, η συμπεριφορά του εκλογικού σώματος, όπως τουλάχιστον διαισθάνομαι ότι θα εκδηλωθεί στις επερχόμενες ευρωεκλογές, όχι μόνο άφωνους θα μας αφήσει, αλλά κυριολεκτικά αποσβολωμένους. Και μπορεί να μην διακυβεύεται στις εκλογές αυτές –εκτός κι αν είναι «τριπλές»– η συγκρότηση Βουλής για την εκλογή κυβέρνησης, αλλά σίγουρα θα σηματοδοτηθεί η πορεία κι η δυναμική που έχουν αποκτήσει οι πολιτικές εξελίξεις σε βάθος χρόνου, θ’ αναδείξει τη βαθιά κοινωνική κρίση.

Η πρωτοκαθεδρία της ανευθυνότητας, των σκοπιμοτήτων και του λαϊκισμού στη διαχείριση των πολιτικών και κοινωνικών προβλημάτων της χώρας με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, έχτισε λιθαράκι–λιθαράκι στην αρχή και τούβλο–τούβλο στη συνέχεια τοίχους ασυνεννοησίας, αδιαφάνειας, απομόνωσης. Οι ψευδεπίγραφες διαχωριστικές γραμμές κι οι ευκαιριακές κομματικές περιχαρακώσεις, όρθωσαν πανύψηλα τείχη μεταξύ πολιτών και πολιτικών κομμάτων, μεταξύ λαού και πολιτικής, μεταξύ Ελλάδας κι Ευρώπης.

Ο χρόνος που απομένει μέχρι τις επόμενες βουλευτικές εκλογές, όποτε κι αν προκύψουν, μικρή σημασία έχει. Τα χρόνια που διέρρευσαν, αλλά προπαντός ο πολύτιμος χρόνος που έχει χαθεί μετά την υπαγωγή της χώρας στις δανειακές συμβάσεις, είναι δυσαναπλήρωτος. Όσα ΜΜΕ κι αν «παίξουν», όσα «παπαγαλάκια» κι αν στρατευθούν, όσο πλεόνασμα κι αν μοιραστεί, όσες υποσχέσεις κι αν δοθούν, στην κλεψύδρα του πολιτικού χρόνου δεν έχει μείνει ούτε κόκκος ανοχής κι εμπιστοσύνης από την πλειοψηφία της κοινωνίας για τους μικρούς ή μεγάλους εκπροσώπους του κομματικού κατεστημένου. Μαζί με τις ευκαιρίες που σπαταλήθηκαν, μαζί με τα κονδύλια που καταναλώθηκαν, μαζί με την υπομονή που εξαντλήθηκε, μαζί με το μέτρο που χάθηκε, μαζί με τις ζωές που ανατράπηκαν, φτάνει το πλήρωμα του χρόνου να εισπραχθεί από όλους το τίμημα της αβελτηρίας και των επιλογών τους.

Αν το τίμημα αυτό, ενώπιον της κάλπης, θα είναι αναλογικό και δίκαιο δεν μπορώ να γνωρίζω. Εκείνο που αντιλαμβάνομαι, είναι ότι λίγο-λίγο εξανεμίζονται στις μέρες μας και φυλλορροούν τα όποια εναπομείναντα ψήγματα από τις αρχές και της αξίες της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, των κοινοβουλευτικών διαδικασιών, της κοινωνίας των πολιτών. Οι κραυγές αποστομώνουν τις προτάσεις, οι ύβρεις εξοστρακίζουν τα επιχειρήματα, οι κατάρες καταλύουν τη λογική. ‘Ετσι, η αποχώρηση εκδιώκει τη συμμετοχή, η σιωπή ξεριζώνει τη δημιουργία, ο αυταρχισμός υποκαθιστά την ισοπολιτεία. Η πολιτική περιορίζεται όλο και σε πιο λίγους. Τα άσπρα κεφάλια πληθαίνουν δραματικά στις πολιτικές συγκεντρώσεις τη στιγμή που οι νεολαίοι αργοσβήνουν στην ανεργία της καφετέριας.

Προς Θεού, το τέλος του κόσμου δεν έρχεται –«στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα»– αυτός ο κόσμος όμως δεν έχει καμιά σχέση μ’ αυτόν που ονειρευόμασταν και σ’ αυτόν που λέγαμε ότι θέλαμε ν’ αφήσουμε στα παιδιά μας. Γι’ αυτό –όσο κι αν εξωραΐζουμε τα πράγματα– έχουμε κι εμείς το μερίδιο της ευθύνης μας. Αυτός ο κόσμος πέρασε κι απ’ τα χέρια μας.

Ο Θεός να βάλει το χέρι του.