Η Ζωή και το ραντεβού που δεν πέτυχε.

Την ώρα που η κυρία Κωσταντοπούλου καλούσε σε βοήθεια έξω από το ραδιομέγαρο της πρώην ΕΡΤ, στην περιοχή της Αγίας Παρασκευής οι ταβέρνες, από πάνω το Πέτρινο του Κρητικού μέχρι τα Ρωμανάκια κάτω στη Μεσογείων, έδιωχναν όσους πελάτες δεν είχαν φροντίσει να κρατήσουν εγκαίρως τραπέζι. Ίσως αυτό το γεγονός –για όσους ασχολούνται με τη σημειολογία– να προμήνυε, το πώς θα εξελισσόταν, τελικά, ένα ακόμα «ραντεβού με την Ιστορία», που επεδίωξε να πραγματοποιήσει ο ΣΥΡΙΖΑ το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε. Όχι μόνο η Ιστορία κι οι εκλογές δεν έδωσαν το παρόν, αλλά ούτε η πολυγραφότατη –κατά τα άλλα– σε μπλογκς και διαδίκτυο αγανακτισμένη κοινωνία. Δυστυχώς, παρά το πλούσιο και χορταστικό θέαμα που στήθηκε κατ’ αποκλειστικότητα για τα δελτία και τα τηλεπαράθυρα, στο ραντεβού δεν παρουσιάστηκε ούτε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση.

Ο νεαρός στο βήμα της Βουλής με το μάγκικο ύφος και την ετοιμότητα για χιουμοριστικές απαντήσεις κι εξυπνάδες, θα μπορούσε άνετα να είναι ο αρχηγός μιας φοιτητικής παρέας ή το επίκεντρο του ενδιαφέροντος σ’ ένα φιλικό πάρτι. Θα στεκόταν άψογα στο πόστο του συνδικαλιστή κάποιου οργανισμού του δημοσίου ή σαν διορισμένος εκπρόσωπος σε κάποιο κρατικό Συμβούλιο. Δεν ήταν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης απουσίαζε, ήταν απών από το «ραντεβού» που ο ίδιος πήρε την πρωτοβουλία να προκαλέσει.

Από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης ίσως δεν περιμένεις ν’ ακούσεις λεπτομέρειες του κυβερνητικού προγράμματος. Δεν προσδοκάς να σου αναλύσει επιμέρους πτυχές της οικονομικής του πολιτικής. Δεν ευελπιστείς, ότι στο 20λεπτο της ομιλίας του στη Βουλή επ’ ευκαιρία μιας πρότασης μορφής που υπέβαλε το κόμμα του, θα γίνεις σοφότερος ως προς τις εκλογικές του επιδιώξεις. Βάσιμα όμως αναμένεις να σε πείσει για την ορθότητα της κριτικής του προς την κυβέρνηση, να σου εκφράσει σε αδρές έστω γραμμές τους λόγους για τους οποίους τη μέμφεται επιδιώκοντας την πτώση της. Περιμένεις να επιβεβαιώσει με τον τρόπο του, τη στάση και τη συμπεριφορά του, ότι αποτελεί την εν δυνάμει αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Να προδιαγράψει μιαν ελπιδοφόρα προοπτική κι ένα ευοίωνο αύριο, εφόσον κληθεί από το εκλογικό σώμα να το πραγματοποιήσει, παρά τις δυσκολίες και τα προβλήματα που υπάρχουν. Ενδιαφέρεσαι να σου προσφέρει μιαν ικμάδα οράματος για την υπέρβαση και την αντιμετώπιση της κρίσης μ’ ένα αίσθημα αισιοδοξίας, ξεφεύγοντας από τα κλισέ και τα τετριμμένα. Να σε κάνει να πιστέψεις, ότι μπορείς να τα καταφέρεις, ότι είναι δυνατή η έξοδος από τον φαύλο κύκλο, ότι δεν έχουν χαθεί όλα, τούτη την ώρα που ψάχνεις ένα χέρι να σε κρατήσει όρθιο.

Αυτό το χέρι δεν προτάθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ χτες βράδυ στη Βουλή.

Δεν μας θέλει όρθιους. Αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει πολίτες εξαρτημένους από ετερόκλιτες κυβερνήσεις, παραδομένους σε συντηρητικές πολιτικές και σε αδιέξοδα οικονομικά προγράμματα. Ραγιάδες με σκυμμένο κεφάλι υποτακτικούς κι εξαρτημένους από πολιτικές και πολιτικούς, που για χρόνια δεν τίμησαν την ψήφο του λαού, καταχράστηκαν την εμπιστοσύνη του, εκμεταλλεύτηκαν τις ανάγκες του. Ομήρους ενός πολιτικού συστήματος θεμελιωμένου πάνω σε σχέσεις με συντεχνίες και ομάδες συμφερόντων. Παγιδευμένους σε δοκιμασμένα εκλογικά διλήμματα και μικροκομματικές μηχανορραφίες. Απελπισμένους και σε διαρκή σύγχυση, ανήμπορους να ξεχωρίσουν και να αξιολογήσουν όρια, κανόνες, συνθήκες κι ανάγκες. Οργισμένη μάζα κι άμορφο λαϊκό πολτό, που θα περιφέρει τη δυστυχία και την απόγνωσή του από πλατεία σε πλατεία κι από πλάνο σε πλάνο.

Δεν είναι θέμα προκατάληψης από τις μέχρι σήμερα παλινωδίες, αμφιταλαντεύσεις, αστοχίες και πρακτικές της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δεν είναι ζήτημα αγεφύρωτης ιδεολογικής διαφοροποίησης και στείρας κομματικής αντίθεσης. Δεν είναι, πολύ περισσότερο, αποτέλεσμα ζηλοφθονίας για την αλματώδη εκλογική άνοδο και τη θεαματική εξέλιξη των ποσοστών του. Είναι αποτέλεσμα απογοήτευσης και θλίψης. Είναι η εικόνα μιας ρητορείας πολιτικής ρηχότητας, αμετροέπειας, ένδειας. Είναι ότι, ούτε στο ελάχιστο μπορέσαμε να συναντηθούμε, έστω στα βασικά, εκείνα που επιβεβαιώνουν κοινή αντίληψη, κοινούς προβληματισμούς, κοινές αγωνίες. Είναι ότι, ούτε σαν υποψία μπορέσαμε να συμφωνήσουμε, ότι ενωμένοι είναι δυνατόν να πραγματοποιήσουμε πιο γρήγορα μερικά βήματα μπροστά. Είναι ότι, ούτε στα κρυφά, στα υπονοούμενα, κατορθώσαμε να βρεθούμε μαζί σ’ ένα ραντεβού, όχι για να μη μας δουν οι κάμερες, αλλά για να κοιταχτούμε κατάματα, να εμψυχωθούμε, να πάρουμε κουράγιο, να χαμογελάσουμε.

Το ραντεβού του ΣΥΡΙΖΑ με την Ιστορία και την κοινωνία απέτυχε. Το δικό μας ραντεβού όμως με τη Ζωή πρέπει και μπορεί να πετύχει. Η Ζωή μάς προσκαλεί και δεν περιμένει, μας φωνάζει χωρίς να τσιρίζει ή ν’ αυθαδιάζει, χωρίς να προκαλεί ή να χλευάζει. Αυτή η Ζωή, με ζήτα κεφαλαίο –γιατί του καθενός είναι μία, πολύτιμη και μοναδική– πρέπει ν’ αναζητηθεί απ’ τον καθένα μας σε μια ενσυνείδητη κι όσο γίνεται συλλογικότερη προσπάθεια αυτογνωσίας, αυτοπεποίθησης κι αλληλεγγύης. Δεν πρέπει να την αφήσουμε απλώς να περάσει.

Με τη Ζωή μας πρέπει να ξανασυναντηθούμε κι αυτό το ραντεβού είναι αποκλειστικά δική μας υπόθεση. Με νηφαλιότητα, περίσκεψη κι αποφασιστικότητα. Με υπομονή, συνεννόηση, συνεργασία. Αυτό το ραντεβού να μην είναι στα τυφλά, με οργή, βία κι αποκλεισμούς, αλλά με πίστη στη δημοκρατία, σεβασμό στον άνθρωπο, ανοχή στη διαφορετικότητα. Σ’ αυτό το ραντεβού Ζωής πρέπει να βρούμε το κουράγιο και τη δύναμη ν’ αναζητήσουμε την ελπίδα και την αισιοδοξία, να διεκδικήσουμε μια νέα αφετηρία προοπτικής και δημιουργίας. Να μη σταθούμε στην απογοήτευση του χθες, να μη μείνουμε στη μιζέρια του σήμερα, αλλά να προχωρήσουμε με τόλμη στο αύριο. Κάποιοι πρωτοπόροι ήδη καλούν να βαδίσουμε προς τα εκεί, ας το σκεφτούμε, νομίζω πως θα άξιζε να το επιχειρήσουμε.

Εδώ που τα λέμε, δεν έχει μόνο η Ζωή δικαιώματα όταν στριμώχνεται στα κάγκελα, έχουμε κι εμείς δικαίωμα στη Ζωή κι αυτή η Ζωή μπορεί και πρέπει να είναι χωρίς κάγκελα κι αποκλεισμούς.

Foto: hans peters