Εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης

Μας αρέσουν τα απλά πράγματα. Έχουμε την τάση ν’ αποφεύγουμε οτιδήποτε μας προβληματίζει ή μας δυσκολεύει. Μεταθέτουμε μ’ επιδεξιότητα και μαστοριά για αργότερα κάθε τι που θα χαλάσει τις συνήθειες ή τη ζαχαρένια μας. Ανθρώπινο, θα μου πεις, αλλά υπό τις παρούσες συνθήκες αυτοκαταστροφικό, θα σου αντιτείνω. Κακά τα ψέματα, όσο ευχάριστη κι αν είναι η χαλάρωση κάτω απ’ τον καλοκαιρινό ήλιο, ο καιρός τρέχει κι εμείς έχουμε συνηθίσει ν’ αφήνουμε όλα τα δύσκολα για μετά.

Σήμερα είμαστε πιο μετά κι από το έσχατο μετά. Έχουμε εξαλείψει όλα τα περιθώρια, έχουμε εξαντλήσει όλες τις προθεσμίες, έχουμε χρησιμοποιήσει όλα τα δυνατά ή αδύνατα επίθετα σχετικά με την τύχη του μνημονίου. Η ασθένεια του πρωθυπουργού μόνο ως μια τραγική σύμπτωση για την ελάχιστη καθυστέρηση θα μπορούσε ν’ αξιολογηθεί, ενώ η αποποίηση της θέσης του υπουργού Οικονομικών από τον Βασίλη Ράπανο, λόγω ασθενείας, επιτείνει τις αβεβαιότητες.

Ποιος ενθουσιασμός και ποια ελπίδα να διασωθούν σ’ αυτό το τσουρουφλισμένο πολιτικό τοπίο; Ποιες νέες ιδέες να ξεφυτρώσουν και ποιες γόνιμες απόψεις να καρπίσουν;

Κάνουμε μεταξύ μας ασκήσεις επιβίωσης και αναδιατυπώνουμε τους κώδικες επικοινωνίας, αλλά το αποτέλεσμα παραμένει πενιχρό κι η ποιότητα του σήματος εξακολουθεί να είναι πολύ άσχημη.

Άκου, εδώ και καιρό έχουμε παρατήσει τα πράγματα στην τύχη τους. Οι διαδοχικές εκλογές ήταν ως φαίνεται το πρόσχημα, το φύλλο συκής, για το πολιτικό σύστημα, που έβλεπε την «καυτή πατάτα» των οικονομικών μέτρων να κατακαίγεται, αλλά την άφηνε να «ροδίσει» λίγο ακόμα. Το χάζεμα στους ποδοσφαιρικούς αγώνες του EURO, συντροφιά με κάνα δυο φίλους, ήταν το δικό μας άλλοθι, πως για κάτι ενδιαφερόμαστε, πώς κάτι μας νοιάζει σ’ αυτή τη χώρα.

Δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή «εθνική», ακόμα κι οι εθνικοί δρόμοι βρίσκονται σε κακό χάλι. Δεν μπορεί «εθνικό σχέδιο» να είναι η αναδιαπραγμάτευση των όρων του μνημονίου, δεν είναι δυνατόν «εθνική Ελλάδος» να είναι η διαπραγματευτική γι’ αυτό ομάδα.

Δυο χρόνια μετά, μπήκαμε στο τρίτο καλοκαίρι μετά από κείνο το ηλιόλουστο πρωινό στο Καστελόριζο, κι ακόμα δεν έχει ακουστεί κουβέντα για το τι και το πώς θα πρέπει να κατευθύνει τις προσπάθειές μας, ώστε ν’ αρχίσει ν’ αχνοφαίνεται κάποιο ξέφωτο στον ορίζοντα. Το αντίθετο, σε όλους τους τομείς οι δείκτες και τ’ αποτελέσματα επιδεινώνονται. Φόροι μπαίνουν τα έσοδα του κράτους δεν αυξάνονται, μισθοί μειώνονται η ανταγωνιστικότητα δεν βελτιώνεται, το σύστημα των εργασιακών σχέσεων καταλύθηκε επενδύσεις δεν γίνονται.

Το μεγαλύτερο έλλειμμα της χώρας δεν αφορά τα δημοσιονομικά μεγέθη, δεν είναι το πρωτογενές, αλλά είναι το έλλειμμα σε βούληση και αποφασιστικότητα κι αυτό το έλλειμμα διογκώνει και το διεθνές έλλειμμά της σε αξιοπιστία και σοβαρότητα.

Μιλάμε όλοι για την ανάλγητη φορομπηχτική πολιτική, για τη διάλυση της κοινωνικής συνοχής, για την επιβάρυνση της διεθνούς θέσης της χώρας, αλλά μιλάμε με όρους του παρελθόντος, να γυρίσουμε πίσω στο 2009, στο 2004, στη δραχμή, στον Παπαδόπουλο κι εγώ δεν ξέρω πού, αλλά πίσω. Αναζητάμε την ελπίδα ψηλαφώντας τ’ αποκαΐδια ενός πλέγματος αξιών και σχέσεων, που ουσιαστικά αποτέλεσε τη θρυαλλίδα για τη σημερινή μας κατάσταση.

Ανακουφιζόμαστε αγγίζοντας τις «πληγές» μας να τις συγκρίνουμε με του δίπλα και να τις βρίσκουμε ελαφρύτερες. Παρηγοριόμαστε, ότι κι άλλοι λαοί βρίσκονται στην ίδια ή και χειρότερη κατάσταση απ’ τη δική μας. Εφησυχάζουμε ότι ο «χρόνος είναι γιατρός» και λειτουργεί μακροπρόθεσμα υπέρ των συμφερόντων μας. Ακόμα κι αν σε λίγες μέρες η τρόικα αποφανθεί ότι αποδέχεται –πράγμα εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι απίθανο– τις τροποποιήσεις που επιθυμούμε στο μνημόνιο, δεν θα ξέρουμε από πού ν’ αρχίσουμε και τι να πρωτοπιάσουμε, ώστε ν’ αξιοποιήσουμε αυτό το προνόμιο.

Το «αύριο» μοιάζει τόσο δυσδιάκριτο, αν όχι δυσοίωνο κι απελπιστικό κι όμως γι’ αυτό το «αύριο» υποτίθεται ότι θα πρέπει να δώσουμε τη μάχη, σ’ αυτό το «αύριο» να επενδύσουμε τις προσπάθειές μας σήμερα, σ’ αυτό το «αύριο» θα ζήσουν τα παιδιά μας και θα προχωρήσει ο τόπος.

Το αύριο είναι μπροστά, αλλά αυτό το αύριο για να ξεφύγει πίσω απ’ το πέπλο της ανασφάλειας και της απελπισίας απαιτεί σχέδιο, οργάνωση και προσπάθεια. Χρειάζεται συνεργασία, αλληλεγγύη και συλλογικότητα. Έχει ανάγκη από νέους όρους επικοινωνίας και διαφορετική διάλεκτο συνεννόησης. Αυτό το δύσκολο κι απαιτητικό αύριο είναι δική μας υπόθεση, είναι το πεπρωμένο κι ο προορισμός μας, η Ιθάκη μας.

Εμείς είμαστε η εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης.

Μας αρέσουν τα απλά πράγματα και το πιο απλό που μπορούμε να κάνουμε όλοι μαζί αυτή τη στιγμή είναι ένα και μόνο: Μισό βήμα μπροστά.