Σύρριζα στ' όνειρο ή στον εφιάλτη;

“Γιατί υποκρινόμαστε ότι δεν καταλαβαίνουμε –για μα μην γράψω δεν ξέρουμε– το αποτέλεσμα των εκλογών; Μόνο και μόνο για να έχουν τζάμπα πρόγραμμα τα κανάλια ή για να δουλέψουν με τα exit poll οι εταιρίες δημοσκοπήσεων;

Από τον τρόπο που εξελίχθηκε ο προεκλογικός «διάλογος» μεταξύ των κομμάτων, ήταν φανερό, ότι τα επιτελεία τους γνώριζαν εξ αρχής πως στην κούρσα αυτή υπήρχε μόνον ένας νικητής.

Όσοι τρόμαξαν ν’ αναλάβουν τις ευθύνες τους μετά την 6^η Μαΐου, «τρώνε» εδώ και μέρες τη σκόνη του ΣΥΡΙΖΑ και κάποιοι απ’ αυτούς πιθανόν να φάνε και χώμα.

Όσοι δεν θέλησαν να συνεννοηθούν όσο ακόμα οι «συνιστώσες» της Κουμουνδούρου κοιταζόντουσαν –για να μην γράψω «τσιμπιόντουσαν»– σαστισμένες από το αναπάντεχο γι’ αυτές αποτέλεσμα, στις 17 το βράδυ θα τσιμπιούνται μεταξύ τους για το αν αυτό που συμβαίνει είναι αλήθεια ή οφθαλμαπάτη.

Τα πράγματα έχουν μπει από μέρες στην τελική ευθεία και το μόνο που έχει απομείνει για την Κυριακή είναι να οριστικοποιήσουν οι ψηφοφόροι τις τελευταίες λεπτομέρειες για πώς ακριβώς θα μοιραστούν τα υπόλοιπα ποσοστά κι οι διαφορές. Σ’ αυτό το λεπτό «χειρουργείο» –για να μη γράψω «σφαγείο»– θα φανεί πόσο «μέσα» ήταν στις ερμηνείες τους οι γνωστοί αναλυτές για το «μήνυμα» των προηγούμενων εκλογών, αλλά και στις προβλέψεις τους όσοι διέρρεαν με το καντάρι της «κρυφές» δημοσκοπήσεις όλες αυτές τις μέρες.

Ο εκβιασμός και τα διλήμματα ηττήθηκαν κατά κράτος από την αοριστολογία και το θράσος. Φυσικό ήταν.

Έχουμε ως λαός εκπαιδευτεί –για να μη γράψω ξεγελαστεί– από χρόνια, ότι στις προεκλογικές περιόδους η κομματική πόλωση υπαγορεύει κι επιβάλει υπερβολές και ψεύδη, λογική άσπρου – μαύρου και απύθμενη καταστροφολογία μεταξύ των πόλων του δικομματισμού. Έτσι όλο αυτό το κλίμα που δημιουργήθηκε σ’ αυτή την προεκλογική περίοδο μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ, να θεωρείται, αν όχι φυσιολογικό, ενδεχομένως πολύ ύποπτο, αλλά σε κάθε περίπτωση στημένο και κατευθυνόμενο.

Άλλο τόσο κι οι ψηφοφόροι, αντιλαμβανόμαστε –για να μη γράψω εκμεταλλευόμαστε– στις προεκλογικές περιόδους την αδυναμία των κομμάτων «εξουσίας» για ψήφους και τότε κλείνουμε τα έξυπνα deal και τις καλές συμφωνίες. Ξέρουν τα κόμματα τον τρόπο να κλείνουν σε όποιους πρέπει –για να μη γράψω συντεχνίες– έξυπνα το μάτι. Αυξήσεις και παροχές, υποσχέσεις και διορισμοί, ασυλίες κι επιδοτήσεις. Κοντά σ’ αυτά κι οι απαραίτητες αερολογίες και δεσμεύσεις για ευέλικτο κυβερνητικό σχήμα,  λιγότερο κράτος, πάταξη της φοροδιαφυγής, ανάπτυξη, επενδύσεις και τα σχετικά για να γεμίζουν με κεφάλαια τα προεκλογικά προγράμματα.

Τα δυο κόμματα που πλειοψήφησαν στις 6 Μαΐου πορεύτηκαν προεκλογικά με τους παραπάνω όρους, με τους όρους και με τις τεχνικές μιας άλλης εποχής –για να μη γράψω «Μεταπολίτευσης»– επιδεικνύοντας την ίδια μικροκομματική συμπεριφορά, όπως και κατά την περίοδο των διερευνητικών εντολών. Με τον τρόπο αυτό επιδόθηκαν σ’ ένα παλιομοδίτικο bras de faire με τον όρο «μνημονιακοί – αντιμνημονιακοί», μετατρέποντας την αγωνία και τον φόβο του κόσμου σε τηλεοπτικό θέαμα και το πρόβλημά τους για πρωτιά σε πρόβλημα όλης της Ελλάδας.

Ήξεραν ότι τα δεδομένα δεν είχαν καμιά σχέση με άλλες προεκλογικές περιόδους. Ήξεραν για το πραγματικό διακύβευμα των εκλογών. Ήξεραν ότι ο κόσμος έχει ανάγκη από ελπίδα.

Επέλεξαν να σιωπήσουν. Η μεν Νέα Δημοκρατία δημιουργώντας απίστευτο θόρυβο, πότε κατεδαφίζοντας τον ΛΑ.Ο.Σ.– για να μη γράψω για τη Ντόρα που βάρεσε κανόνι στη ΔΗ.ΣΥ.– και πότε σέρνοντας τα έδρανα του  ντιμπέιτ ή τα θρανία στις σχολικές αίθουσες, ο δε ΣΥΡΙΖΑ φλυαρώντας ακατάσχετα και σε χίλιες δυο γλώσσες –για να μη γράψω θεόπνευστα και παρεξηγηθώ– σε πλατείες, γειτονιές, κεφαλόσκαλα και παράθυρα για τη δύναμη που έχει, μέσα από την «Κυβέρνηση της Αριστεράς», να φέρει εδώ και τώρα στη γη και μπροστά στα μάτια των έκπληκτων Ευρωπαίων τον επουράνιο παράδεισο σε παγκόσμια αποκλειστικότητα για την Ελλάδα και τους Έλληνες.

Η αλήθεια κι η ελπίδα ηττήθηκαν κατά κράτος από τον λαϊκισμό και το ψέμα. Φυσικό ήταν”.

Ρητορική ερώτηση: Μπορούμε –για να μην πω θέλουμε– άραγε να ξεχωρίσουμε τον εφιάλτη από τ' όνειρο;