Κλικ.

Οχτώ χρόνια στο διαδίκτυο. Δεν το γράφω για τα «χρόνια πολλά», ούτε για τα συχαρίκια. Δεν το αναφέρω κάν με πρόθεση να κάνω απολογισμό. Για μένα το κάνω και μόνο. Όχι μόνο. Και για όσους μπορούμε να επικοινωνούμε. Ακόμα. Μην το χάσουμε κι αυτό, ρε παιδιά. Μην τ’ αφήσουμε όλα στην τύχη τους όπως η κυβέρνηση. Μην τα παρατήσουμε όλα στην αντίδραση όπως η αντιπολίτευση. Μην τα παραδώσουμε όλα στο χρόνο και τη λήθη όπως τα μέσα και τα έξω της ενημέρωσης, της ψυχαγωγίας, της ψυχοθεραπείας μας. Μαζί μ’ αυτά και το διαδίκτυο με τις χιλιάδες, τι χιλιάδες, τα εκατομμύρια γνώμες, απόψεις, αφορισμούς και πάει λέγοντας.

Ένα κλικ έχουν γίνει όλα. Από την έξοδο της χώρας απ' την Ευρώπη μέχρι την παράδοση στην πυρά της γενιάς του Πολυτεχνείου. Ένα κλικ η επιδοκιμασία κι ο θαυμασμός Ένα κλικ η αποδοκιμασία κι η ύβρις. Από κλικ σε κλικ συνεπαρμένοι, ενθουσιασμένοι κι επιπόλαιοι χάνουμε το τικ τακ του χρόνου που ακόμα κυλά στα ρολόγια, ακούραστα περνώντας και προσπερνώντας μαζί μας ώρες, μέρες ολόκληρες και χρόνια στο παρελθόν. Δεν ακούμε το τικ τακ της καρδιάς, της καρδιάς μας πρώτα. Πίνουμε, καπνίζουμε ασταμάτητα, καταβροχθίζουμε ό,τι βρούμε και καταναλώνουμε ασταμάτητα. Πάνω σε πληκτρολόγια που πεθαίνουν από έμφραγμα πάνω στην έξαψη του δίκιου που μας πνίγει. Μπουκωμένοι λόγια παχιά και μεγάλα, λέξεις χορταστικές κι ατελείωτες. Συναισθήματα βραχυκυκλωμένα και σχέσεις παγωμένες στις οθόνες.

Άνθρωποι επικοινωνούν με τη Rosetta εκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη. Εμείς δεν καταφέρνουμε να επικοινωνήσουμε με το διπλανό μας. Δίπλα σου, ρε! Δίπλα, αυτός με το άλλο iPhone. Τεχνολογίες απίστευτες, εργαλεία ανάπτυξης και προόδου, συστήματα επικοινωνίας. Μηχανές απομόνωσης τα κάναμε. Συσκευές για να χανόμαστε απ’ τον κόσμο δείχνοντας σε όλους που βρισκόμαστε. Ανά πάσα στιγμή. Εικονικά. Χαιρετάμε, γελάμε, κλαίμε. Μια εικόνα χίλιες λέξεις κι όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Δεν καταλαβαίνουμε. Πώς να καταλάβουμε; Μάθαμε να επικοινωνούμε; Να συνομιλούμε; Να συνεργαζόμαστε; Ποιος μας εκπαίδευσε, μας δίδαξε και μας δασκάλεψε; Τα προβλήματα της παιδείας δεν είναι τα προγράμματα και το περιεχόμενο, ούτε, ασφαλώς, η μέθοδος κι η ποιότητα. Η γλώσσα, άσε. Γράψε γκρίκλις κι ας τα πνεύματα ενταφιασμένα στον τάφο της Αμφίπολης. Γμτ.

Τουλάχιστον τα λέμε έξω απ’ τα δόντια. Αφού ξεδοντιάστηκαν πρώτα η ευγένεια, η ευπρέπεια, ο σεβασμός. Η δημοκρατία βλέπει τα δόντια του αυταρχισμού [ο μόνος που τα ‘χει σωστά και στη θέση τους]. «Τρώει τη σκόνη» από το ποδοβολητό των αγανακτισμένων. Κάθε λογής. Με άποψη επί παντός.  Η αντίθετη είναι η μόνη που δεν υπάρχει. Δεν πρέπει να υπάρχει. Τα άκρα μέσ’ στα πόδια μας συνέχεια. Στα χέρια, μάλλον. Εκεί, στις άκρες των δαχτύλων. Στην άκρη και στ’ αζήτητα της ζωής, σ’ αναζήτηση ακροατηρίου. Μετράω likes. Μετράω τη ζωή με «φίλους». Μετράω το κύρος με «ακολούθους».

Αχταρμάς. Κρίση. Η οικονομική περνάει στα ψιλά. Η λογική στα αζήτητα. Τα μυαλά στα κάγκελα. Λογοπαίγνια. «Τα παιδία παίζει». Με ό,τι βρουν. Με ό,τι τους βρίσκεται, όπου βρίσκονται. Με τα πληκτρολόγια. Με τις λέξεις. Με τους «άλλους». Με τους θεσμούς, το κράτος, τον λαό, την πολιτική. Με την υπομονή μας. Όλοι, κατά πάντων και δια πάντων. Από πάντα.

Για πάντα;

Photo: This is my speacing