Καβάφης στα τέσσερα.

Τον Καβάφη μπορεί να μην τον «έχω φάει με το κουτάλι», αλλά τον κουβαλάω ευλαβικά διπλωμένο στα τέσσερα. Σ’ ένα μικρό, ελάχιστο και ταλαιπωρημένο απ’ την πολυκαιρία χαρτάκι σημειώσεων. Το «όσο μπορείς» βρέθηκε κάποιο απομεσήμερο κάποιας συννεφιασμένης Τετάρτης –ή Πέμπης ίσως– κάποιου χειμώνα κάποιας περασμένης δεκαετίας του περασμένου αιώνα. Πού; (Τι ειρωνεία!) Πάνω στο τζάμι του αυτοκινήτου, τοποθετημένο διακριτικά και με φροντίδα περισσή θαρρείς ανάμεσα στους υαλοκαθαριστήρες. Γιατί η ειρωνεία; Μα, γιατί ο Καβάφης κυκλοφορεί στις μέρες μας φαρδύς πλατύς πάνω στα τζάμια σε τρόλεϊ και λεωφορεία, πηχυαίος και κραυγάζων σπαραχτικά –θαρρείς και πάλι– σπαράγματα από κατασπαραγμένα του ποιήματα. 

Χίλιες δυο αιτίες κι αφορμές βρεθήκανε για σχόλια και κριτικές, δεν είναι δα κι η εποχή η πλέον πρόσφορη για να εκτίθεσαι μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου. Είναι κι ο τρόπος, όσων ευθύνη πήραν να γυρίζουνε τις λέξεις του πηαίνοντάς τες από τη στάση στην αφετηρία, μέσα στο καυσαέριο και τη σκόνη, μέσα στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες, που δεν βοηθά ν’ αποφευχθεί του καθενός η καθημερινή ανοησία. 

Πέρα απ’ τις λέξεις που μ’ ευκολία καταναλώνονται και προτού να γίνει φορτική αυτή μου η παρέμβαση, να πω ένα ευχαριστώ θέλω να προλάβω, όσο μπορώ και όσο μου επιτρέπεται, γιατί θέλω να μείνω, για λίγο έστω, στην ουσία. Να μείνω, όσο μπορώ, λέξη τη λέξη σ’ αυτό που χρόνια τώρα ο ποιητής σεμνά –κι ίσως μονολογώντας– παρακινεί, προτρέπει, ενθαρρύνει, σ’ αυτό που ασυνείδητα και εύκολα, επιπόλαια κι ανεύθυνα, αγνοήθηκε, ξεχάστηκε, κακοποιήθηκε. Την αξιοπρέπεια, την αυτογνωσία, το ήθος, αυτά που πίσω μείναν στα αζήτητα, μέχρι η ζωή να γίνει στις μέρες μας σα μια ξένη. Φορτική. 

Μες στην πολλή συνάφεια του διαδικτύου, της επικοινωνίας και των λόγων, μέσα στις σχέσεις και τις κοινωνικές ή άλλες συναναστροφές, μια ευκαιρία δίνεται –κι αυτό είναι το σπουδαίο– όσο μπορούμε, ακολουθώντας στίχο το στίχο τον Καβάφη, εκεί να βγούμε, όλοι μαζί και όλοι ενωμένοι, πέρα από πλατείες, λεωφόρους κι αρτηρίες, πέρα απ’ της μάζας και της αλλοτρίωσης την στείρα στάση, που μέρα τη μέρα ολοένα εξευτελίζουν τη ζωή μας. 

Ας μην ακολουθήσουμε, λοιπόν, τα λεωφορεία, τρόλεϊ ας μην πάρουμε, μόνο και μόνο για να πούμε πικρές λέξεις, σχόλια, ειδήσεις. Ας αποφύγουμε, όσο μπορούμε, συνωστισμούς, βαρβάρους κι εφιάλτες, συναναστρεφόμενοι και μόνοι –αλλά όχι ξεμοναχιασμένοι μες στο πλήθος– να πάρουμε λέξη τη λέξη τον Καβάφη, όσο μπορέσουμε, με τη ζωή, με τη ζωή μας και πάλι να βρεθούμε. Μόνοι, αλλά και μαζί μ’ όλους τους άλλους.

Ευχαριστώ, λοιπόν, εκείνους που είχαν την ιδέα, αλλά κι όσους με τους λόγους τους δεξιά κι αριστερά το φέραν, ανάμεσα στα δάχτυλα και πάλι εκείνο το ασήμαντο χαρτάκι ν’ ανασύρω και να αισθανθώ με τόση νοσταλγία, πόσο σπουδαία και σημαντικά ήταν για μένα, εκείνα που ήταν πάνω του γραμμένα.