Τι δεν καταλαβαίνει ο Ευάγγελος Βενιζέλος;

Ο κύριος Σαμαράς, ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας και πρωθυπουργός, μπορεί να δηλώνει ό,τι θέλει, ο κύριος Βενιζέλος, αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, δικαιούται να κάνει ότι δεν καταλαβαίνει;

Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό. Η «υπόθεση Μπαλτάκου» δεν αποτελεί ένα θέμα της επικαιρότητας, που είδε το φως της δημοσιότητας –έτσι όπως το είδε– και θα ξεχαστεί μόλις αλλάξει η ειδησεογραφική ατζέντα επ’ ευκαιρία κάποιου άλλου γεγονότος ή θέματος. Η εμπλοκή κι η διαπλοκή του γενικού γραμματέα της κυβέρνησης με τον ακροδεξιό χώρο και τους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους του –απ' όσα ο ίδιος γνωστοποιεί– ήταν συνεχής και συνήθης κι όχι στιγμιαίο ή περιστασιακό γεγονός.

Υπ’ αυτή την έννοια, το ΠΑΣΟΚ συμμετέχοντας στην κυβέρνηση επωμίζεται στο ακέραιο τις ευθύνες από τις πράξεις ή τις παραλείψεις του προσώπου που εκπροσωπεί τον κρίσιμο θεσμό του γενικού γραμματέα της κυβέρνησης. Μπορεί μεν οι συνομιλίες κι οι συναντήσεις του κυρίου Μπαλτάκου να υποστηρίζεται ότι εμπεριέχουν το στοιχείο της ιδιωτικότητας ή του προσωπικού χαρακτήρα κι ο ίδιος να επιχείρησε σε δηλώσεις του να επωμιστεί το βάρος της «πρωτοβουλίας» για «να κρατάει την επαφή» με τον χώρο, σε κάθε περίπτωση όμως, ως δημόσιο πρόσωπο, η συμπεριφορά του αυτή και αναξιοπρεπής είναι και ανάξια της θέσης που κατείχε, ως εκ τούτου η αποκάλυψη των «επαφών» με στελέχη του νεοναζιστικού χώρου αποτελεί μείζον πολιτικό θέμα για την κυβέρνηση.

Το θεσμικό αξίωμα του κυρίου Μπαλτάκου, οι ευαίσθητες για τη λειτουργία του πολιτεύματος και της κυβέρνησης από τις εκ του νόμου αρμοδιότητές του, ο κρίσιμος ρόλος του ενόψει του υφιστάμενου κυβερνητικού σχήματος συνεργασίας Νέας Δημοκρατίας - ΠΑΣΟΚ, εκ των πραγμάτων του επέβαλλαν, όχι μόνο να είναι προσεχτικότερος στις κινήσεις και τις επικοινωνίες του, αλλά, πολύ περισσότερο, να διαφυλάξει ως κόρη οφθαλμού από οποιονδήποτε κακόβουλο ή υστερόβουλο την υπονόμευση των δημοκρατικών θεσμών, το κύρος της θεσμικής του ιδιότητας, αλλά και τις λεπτές ισορροπίες μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων και μεταξύ της εκτελεστικής και της δικαστικής εξουσίας.

Έπραξε τα εντελώς αντίθετα. Η αποπομπή του δεν κλείνει και δεν θα πρέπει να κλείσει το θέμα. Οι πολιτικές επικοινωνίες και σχέσεις για οποιονδήποτε λόγο και σε οποιαδήποτε περίσταση οποιουδήποτε κυβερνητικού αξιωματούχου, πέραν από τις απορρέουσες ως απαραίτητες στο πλαίσιο του θεσμικού του ρόλου, ούτε από ελαφρότητα, ούτε από επιπολαιότητα, ούτε με την επίκληση οιουδήποτε άλλου απαξιωτικού χαρακτηρισμού δικαιολογούνται. Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν περιστρέφονται σε θέματα εξαιρετικά κρίσιμα για το πολίτευμα και ιδιαιτέρως σημαντικά για τη λειτουργία των θεσμών.

Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι η αποφασιστικότητα του κυρίου Σαμαρά κι η επίδειξη πυγμής τάχα περί της μη αποπομπής των υπουργών δικαιοσύνης και προστασίας του πολίτη, όπως ζήτησε με προχειρότητα η αντιπολίτευση, αλλά η πλησίστια σύμπλευση του Ευάγγελου Βενιζέλου με την επίκληση μάλιστα της ανάγκης για στήριξη της προγραμματικής συμφωνίας μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων.

Υπάρχει άραγε στην προγραμματική συμφωνία όρος που να παρέχει άλλοθι και να παρέχει ασυλία σε οποιονδήποτε κυβερνητικό παράγοντα που συναγελάζεται με υπόδικους εγκληματικής οργάνωσης χρησιμοποιώντας απαξιωτικές ή μειωτικές εκφράσεις και αποδοκιμάζοντας κυβερνητικές επιλογές και αποφάσεις; Τουναντίον, με τη συμφωνία αυτή κατά δήλωση του κυρίου αντιπροέδρου της κυβέρνησης και αρχηγού του ΠΑΣΟΚ: «...Πρέπει όλοι μαζί ενωμένοι, προστατεύοντας τις πιο αδύναμες κοινωνικές δυνάμεις και διασφαλίζοντας την κοινωνική και εθνική συνοχή, να ξεπεράσουμε οριστικά την κρίση και να ξαναγίνουμε ένα ισότιμο θεσμικά, μέλος της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το αξίζει η χώρα μας, το αξίζει η ελληνική κοινωνία, το αξίζει κάθε ελληνική οικογένεια».

Από την άλλη, ανακύπτει και το ερώτημα, εφόσον το «πρόβλημα» με τον κύριο Μπαλτάκο ήταν γνωστό από παλιά, σύμφωνα με την ανακοίνωση του γραφείου τύπου του ΠΑΣΟΚ, ποιες εγγυήσεις είχαν ζητηθεί στο πλαίσιο της κυβερνητικής συνεργασίας, αφού το πρόσωπο του γενικού γραμματέα της κυβέρνησης ήταν αποκλειστικό προνόμιο και προσωπική επιλογή του κυρίου Σαμαρά και ποιες ασφαλιστικές δικλείδες είχαν δημιουργηθεί μεταξύ των δύο κομμάτων, ώστε να προφυλαχθεί τόσο το ΠΑΣΟΚ, ως συμμέτοχος στην κυβέρνηση, όσο κι ο «προοδευτικός πόλος» τον οποίο επικαλείται τώρα ο κύριος Βενιζέλος, αλλά πάνω απ’ όλα ο ελληνικός λαός, από ενδεχόμενη περιπλοκή του εν λόγω «προβλήματος»; Καμιά και σε καμιά περίσταση.

Με αφορμή το γεγονός αυτό, ήταν επίκαιρη όσο ποτέ η ανάγκη της αποχώρησης του ΠΑΣΟΚ από αυτή την κυβέρνηση. Ποια σωτηρία της πατρίδας και ποια στήριξη της χώρας, ποιες προγραμματικές συμφωνίες και ποια ενίσχυση του προοδευτικού πόλου, επιβάλουν πλέον τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ σε μια κυβέρνηση υπό τον Αντώνη Σαμαρά κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες και με αυτά τα δεδομένα;

Επιπλέον, στην παρούσα χρονική συγκυρία, ούτε η κυβερνητική σταθερότητα διακυβεύεται, ούτε πολύ περισσότερο η ολοκλήρωση του κυβερνητικού έργου, εφόσον σε κοινοβουλευτικό επίπεδο η δεδηλωμένη –εξυπακούεται–  εξακολουθεί να υφίσταται, αλλά κι αφού μετά την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου η εκταμίευση των δόσεων θα συνεχιστεί κανονικά, αλλά κι η Ελλάδα είναι έτοιμη –όπως τουλάχιστον υποστηρίζεται– κι ένα μόλις βήμα πριν την έξοδό της στις αγορές;

Αντίθετα έτσι, με την αποχώρηση δηλαδή του ΠΑΣΟΚ από τους κυβερνητικούς θώκους με την ευκαιρία της ανάδειξης του θέματος Μπαλτάκου, θα επιβεβαιωνόταν ο σταθερός διαχρονικά προσανατολισμός του στην προστασία και υπεράσπιση της δημοκρατίας, ο σεβασμός του στη συνταγματική τάξη και τους θεσμούς και τα όργανα του κράτους, αλλά προπαντός και πάνω απ’ όλα ο σεβασμός κι η συνέπεια απέναντι στην ιστορία του. Έτσι θα γινόταν ένα ουσιαστικό βήμα συσπείρωσης του προοδευτικού πόλου.

Με άλλα λόγια, η αποχώρηση τούτη τη στιγμή από την κυβέρνηση των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, ούτε προσχηματική –όπως η αντίστοιχη της ΔΗΜΑΡ– θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, ούτε ότι υπονομεύει την κυβερνητική σταθερότητα και την πορεία της χώρας. Αντίθετα, σ’ αυτούς τους χαλεπούς για τη δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό καιρούς, θα αναδείκνυε και θα διακήρυττε με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο, ότι υπάρχουν ακόμα στη χώρα πολιτικές δυνάμεις με τόλμη κι αποφασιστικότητα, έτοιμες να υπερασπιστούν ιδέες κι αξίες διαχρονικές κι αδιαπραγμάτευτες για το πολίτευμα, για τις οποίες δεν δέχονται στο πλαίσιο της πολιτικής τους λειτουργίας, ούτε συμβιβασμούς, ούτε γκρίζες ζώνες. Θα αποκαθιστούσε ένα σημαντικό μέρος από τη χαμένη –καλώς ή κακώς– τιμή και υπόληψη του ΠΑΣΟΚ απέναντι στο λαό και τους οπαδούς του. Το ΠΑΣΟΚ θα ξανάπιανε το νήμα της ιστορικής του πορείας.

Θα έστελνε κι ένα ξεκάθαρο μήνυμα στον έτερο του κυβερνητικού σχηματισμού εταίρο, τη Νέα Δημοκρατία, ότι πλέον η πολιτική ατζέντα αλλάζει μαζί με την αλλαγή σελίδας για τη χώρα, ότι το θέμα αυτό είναι μείζονος πολιτικής σημασίας και οφείλει –μόνη πλέον η Νέα Δημοκρατία στην κυβέρνηση– να το διαχειριστεί, να το διαλευκάνει και να παρουσιάσει στη Βουλή και τον λαό το πόρισμα με όλες τις πτυχές και προεκτάσεις του. Μόνη η Νέα Δημοκρατία θα αφηνόταν να ξεδιαλύνει τις σχέσεις του επίλεκτου στελέχους της και τις εκλεκτικές του συνεργασίες με τα στελέχη του ναζιστικού μορφώματος. Μόνη η Νέα Δημοκρατία θα είχε το βάρος ν’ αποδείξει, ότι η κυβέρνησή της δεν έχει οιαδήποτε σχέση ή συμμετοχή σ’ αυτού του είδους τις επικοινωνίες και τις επαφές. Μόνη η Νέα Δημοκρατία.

Πολλά θα μπορούσε να σημάνει για τη δημοκρατία και το λαό, αλλά και για το ίδιο το ΠΑΣΟΚ ο χειρισμός αυτού του θέματος στη βάση των διακηρύξεων και των αρχών του. Με την επιλογή της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ μια ακόμα ευκαιρία για ένα βήμα συσπείρωσης του λαού και της δημοκρατικής παράταξης χάθηκε. Όπως φαίνεται όμως και το ίδιο το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου είναι μπερδεμένο και χαμένο μεταξύ της ρητορείας περί συνταγματικών τόξων και της «ευθείας γραμμής» που δήλωσε ότι ακολουθεί αταλάντευτα ο Αντώνης Σαμαράς για την πατρίδα, για τη νέα Ελλάδα.

Κι αυτή την αφήγηση, όσες λέξεις κι όπως κι αν χρησιμοποιηθούν, όσα σχήματα λόγου και παρομοιώσεις, όσα κανάλια κι αν αναλάβουν τη «μετάφραση», ο λαός δεν την καταλαβαίνει, όπως δείχνει να μην καταλαβαίνει κι ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ότι μ’ αυτά και μ’ αυτά το ΠΑΣΟΚ κι η δημοκρατική παράταξη είναι και πάλι οι χαμένοι. 'Η μήπως όχι;

PHOTO: carfitsa.gr