Λεφτά υπάρχουν.

Ματαιοπονεί. Δεν μου έρχεται καμιά άλλη λέξη στο νου που να αποδίδει με ακρίβεια την εμβέλεια που μπορεί να έχει η δήλωση του Απόστολου Κακλαμάνη σχετικά με το «Εμείς δεν είπαμε ποτέ λεφτά υπάρχουν», που ανέφερε επικριτικά ο Αντώνης Σαμαράς ενώπιον του κομματικού του ακροατηρίου.

Ο πρώην Πρόεδρος της Βουλής, με την οξυδέρκεια και την ευθύτητα που διακρίνουν τον πολιτικό του λόγο, θέλησε να παρέμβει για ν' αποκατασταθεί η αλήθεια σε μια –κατά τη γνώμη μας– χαμένη υπόθεση. Υπενθύμισε στον Αντώνη Σαμαρά –αλλά και σε όλους– κάποια από τα «ξεχασμένα» γεγονότα της κρίσιμης περιόδου μετά τη σύναψη της πρώτης δανειακής σύμβασης, αλλά και πώς διαστρεβλώθηκαν τα λόγια του Γιώργου Παπανδρέου με την απομόνωση του «λεφτά υπάρχουν».

Ματαιοπονεί, γιατί αυτή η παραχάραξη των λόγων του Γιώργου Παπανδρέου είναι τόσο έντεχνα κατασκευασμένη, αναπαραγμένη κι αποκρυσταλλωμένη μετά από τόσες επαναλήψεις στο λαϊκό υποσυνείδητο, που όσες παρεμβάσεις ή αποκαταστάσεις κι αν επιχειρηθούν η «βλάβη» πλέον έχει καταστεί ανήκεστος. Ο Γιώργος Παπανδρέου το «λεφτά υπάρχουν» το έχει χρεωθεί εις τον αιώνα τον άπαντα.

Πώς, όμως, να μην αποθρασύνεται όχι μόνο ο Αντώνης Σαμαράς, αλλά κι ο οιοσδήποτε, όταν την παραχάραξη αυτή την επεχείρησε με τον πλέον επίσημο τρόπο ανήμερα της επετείου της 3^ης Σεπτέμβρη ενώπιον του κομματικού ακροατηρίου στο Ζάππειο, ποιος; Ο ίδιος ο Κώστας Σημίτης, ο πρώην Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πρώην πρωθυπουργός της χώρας. Μπροστά στον Ευάγγελο Βενιζέλο και τον κύριο Καρύδη, που τώρα βγαίνει και διαμαρτύρεται στη Νέα Δημοκρατία για λογαριασμό του ΠΑΣΟΚ.

Ματαιοπονεί, λοιπόν, ο πρώην πρόεδρος της Βουλής, επιχειρηματολογώντας σε ώτα μη ακοώντων. Οι κρίσιμες επιλογές φαίνεται ότι έχουν γίνει από καιρό. Από πάντα, ίσως. Μικρή έχει σημασία η υπενθύμιση και μικρότερη η προσπάθεια αποκατάστασης της αλήθειας. Κανείς δεν δείχνει διατεθειμένος ν’ ακούσει τον άλλον και προπαντός ν’ ακούσει την αλήθεια.

Κατασκεύασαν οι αντιμαχόμενοι –γιατί περί αυτού πρόκειται– το παραμύθι τους και ξιφουλκούν με φόντο τις εκλογές στην καμπούρα ενός λαού, που κοιτά μόνο απέναντι και δεν ασχολείται με τίποτε άλλο εκτός από το ποιος κομίζει τα περισσότερα. Ένα τεράστιο ψέμα είναι οι παράτες της κυβέρνησης, ένα τεράστιο ψέμα είναι κι οι υποσχέσεις της αντιπολίτευσης. Δυο τεράστια ψέματα, που οι επιδιαιτητές της διαμάχης, τα μίντια και τα οικονομικά συμφέροντα που τα ελέγχουν, τα προβάλουν και τ' αναπαράγουν κατά το δοκούν προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού της πρωινής, μεσημεριανής και βραδινής ζώνης.

Ματαιοπονεί ο Απόστολος Κακλαμάνης, αλλά κι όποιος άλλος αρθρώνει λόγο σοβαρό, νηφάλιο κι υπεύθυνο. Το σκηνικό είναι καλά στημένο, η διανομή των ρόλων έχει γίνει και δεν χωρούν παρεμβάσεις ή διορθώσεις στα κατασκευασμένα σενάρια. Από το προσκήνιο έχουν εξοβελιστεί δεσμεύσεις, υποχρεώσεις και συμφωνίες. Εδώ κοντεύει –αν δεν έχει ήδη– εκπαραθυρωθεί μετά τη λογική κι η νομιμότητα.

Μετά το στύψιμο του λαού για την όπως-όπως κατασκευή του πρωτογενούς, η όποια αναφορά σε αλλαγές και μεταρρυθμίσεις ηχεί υπονομευτικά –ή και προβοκατόρικα– και στιγματίζεται σαν προσπάθεια αποπροσανατολισμού. «Λεφτά υπάρχουν», αλλά στην κυβέρνηση το λένε περιφραστικά κλείνοντας προσεχτικά το δεξί μάτι. Φοροελαφρύνσεις, μειώσεις ΦΠΑ, έξοδος από την επιτήρηση, απαγκίστρωση απ’ το ΔΝΤ κοκ. Για την ανάπτυξη, τι; (Σιωπή)

Μετά τις δάφνες των Ευρωεκλογών περιττεύει κι η όποια προσπάθεια για τη διατύπωση μιας στοιχειωδώς αξιόπιστης πρότασης διακυβέρνησης από την αντιπολίτευση. Το κατασκευασμένο «λεφτά υπάρχουν» ηχεί τόσο φτωχικό και μηδαμινό μπροστά στα μεγαλεπήβολα κοστολογημένα οικονομικά σχέδια του ΣΥΡΙΖΑ, στο ρυθμικό και παμπόνηρο κλείσιμο του αριστερού ματιού. Καθένας μπορεί σύμφωνα με τις εξαγγελίες να ελπίζει. Μια ελπίδα που όλη είναι στημένη σε μια διαπραγμάτευση, σ’ ένα και μόνο ενδεχόμενο: «Τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους της ονομαστικής αξίας του χρέους, ώστε να γίνει βιώσιμο. Έγινε για τη Γερμανία το 1953. Να γίνει και για την Ελλάδα το 2014». Αν όχι, τι; (Σιωπή)

Μετά από τόσα χρόνια σκληρής λιτότητας για τον λαό, λιτότητας στην πράξη κι όχι στις αντιπολιτευτικές κορώνες άλλων εποχών, εποχών που ονομάστηκαν εσχάτως «ευμάρειας» –γιατί αν δεν δεις τα χειρότερα δεν κατανοείς την κατάσταση που πραγματικά βρίσκεσαι– η σκληρή καθημερινότητα με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία φανερώνει με δραματικό τρόπο και διαψεύδοντας το στημένο σκηνικό, ότι με τα σημερινά δεδομένα και πολιτικές «λεφτά δεν υπάρχουν». Ούτε στις τράπεζες, ούτε στα νοικοκυρά, ούτε στην οικονομία. Η πραγματικότητα, αλλά κι η λογική, σε πείσμα όλων των διαβεβαιώσεων κι υποσχέσεων βροντοφωνάζει την αλήθεια.

Ματαιοπονεί. Γιατί, «λεφτά υπάρχουν αν τα διεκδικήσεις, αν προσελκύσεις επενδύσεις, αν νοικοκυρέψεις το κράτος, αν αξιοποιήσεις τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, ώστε να αβγατίσουν και να δημιουργήσουν νέο πλούτο».

Ψιλά γράμματα. Κράτα το «λεφτά υπάρχουν» και ξεμπέρδεψες μια και καλή με όλα τ' άλλα, αλλά, προπαντός, μ' αυτόν που τόλμησε να το ξεστομίσει. Για όλα τ’ άλλα φτάνει η σιωπή, αρκεί το κλείσιμο του ματιού, και για να κυβερνάς και για ν’ αντιπολιτεύεσαι.

Όποιος έχει όρεξη να ψάχνει και να ψάχνεται, ματαιοπονεί.