Το ρήγμα και το ντεκολτέ.

Βαθύ, δεν θα μπορούσε να γίνει βαθύτερο. Δεν ξέρω αν θα ταίριαζε να το παρομοιώσει κανείς με το πηγάδι που έχουμε πέσει ή το μαύρο σκοτάδι που μας περιβάλει ως χώρα, ως πολίτες, ως κοινωνία. Ίσως το αβυσσαλέο -αν και δεν πρόκειται για ντεκολτέ- να του ταίριαζε περισσότερο, αλλά ας το αποφύγουμε, αφού η εμπλοκή συναισθηματικών και ψυχολογικών καταστάσεων και ιδιαιτεροτήτων, όπως π.χ. μίσος ή θράσος, θα περιέπλεκε περισσότερο την ούτως ή άλλως μπλεγμένη κατάσταση. Σε κάθε περίπτωση το ρήγμα εντός του ΠΑΣΟΚ είναι τεράστιο κι η όποια προσπάθεια με προσχήματα ή καλές προθέσεις, με επικλήσεις και με δεήσεις να γεφυρωθεί, μάλλον καθιστά το εγχείρημα περισσότερο γραφικό και ολιγότερο καρποφόρο.

Ίλιγγος προκαλείται σ' όποιον αναζητήσει τις απαρχές αυτού του ρήγματος. Ίσως να βρίσκεται στις πρώτες ώρες, στα πρώτα δευτερόλεπτα της δημιουργίας του Κινήματος. Ίσως είναι συνυφασμένο με τις γενεσιουργές του αιτίες και τα δομικά του χαρακτηριστικά, με το DNA του. Χρόνια πίσω, δεκαετίες πίσω, πριν ίσως κι απ' την «αλλαγή» ή και τον «ανένδοτο», που εκτίθενται αυτές τις μέρες.

Η τεράστια προσωπικότητα του Ανδρέα, η δύναμη της εξουσίας και το αίσθημα της αυτοσυντήρησης συνέβαλαν όλα αυτά τα χρόνια, στο ρου της πολιτικής ζωής και της Ιστορίας, οι ρηγματώσεις να καλύπτονται, να παραβλέπονται, να αποσιωπούνται. Συνέδρια έρχονταν κι έφευγαν, αρχηγοί στη μετά Ανδρέα εποχή άλλαζαν, «σύντροφοι» έμπαιναν κι έβγαιναν, η 3η Σεπτέμβρη και κάποιο συμβόλαιο με το λαό διαρκώς ξεμάκραιναν και ξεθώριαζαν, αλλά το ΠΑΣΟΚ τις κρίσιμες ώρες ενωμένο και δυνατό ήταν εκεί, εδώ, παντού. Το ρήγμα κι οι αντιθέσεις εξαφανίζονταν μαγικά πίσω από τα υπουργικά γραφεία, μπροστά στις κορδέλες νέων έργων, κάτω από ιαχές και πλαστικές σημαίες, κάτω από τον εκθαμβωτικά ελκυστικό «πράσινο ήλιο».

Το ρήγμα πάντα όμως ήταν εκεί, μέσα. Όποιος δεν τρεφόταν με αυταπάτες ή απ' τον κρατικό κορβανά μπορούσε να διαισθανθεί την απειλή του. Όποιος δεν φορούσε παρωπίδες ή τη στολή του «πρασινοφρουρού» μπορούσε ν' ακούσει τους υπόκωφους τριγμούς του. Όποιος δεν ακολουθούσε τυφλά ή δεν ψήφιζε απ' ανάγκη μπορούσε να διακρίνει τις επιπτώσεις του. Όποιος συμμετείχε από ενδιαφέρον, αγάπη, ανιδιοτέλεια μπορούσε να ξεχωρίσει ξεκάθαρα τις ομάδες, τις φατρίες, τις σκοπιμότητες, τα συμφέροντα και τους τυχοδιωκτισμούς, που ανάλογα με τις περιστάσεις και τις συγκυρίες συντηρούσαν και βάθαιναν αυτό το ρήγμα.

Το ΠΑΣΟΚ «έπεσε» πρώτα από μέσα. Η αναζήτηση δεξιά κι αριστερά αιτίων και λόγων το μόνο που επιδιώκει είναι ν' αποπροσανατολίσει, να αποσιωπήσει και -για μια ακόμα φορά- να επιχειρήσει να κρύψει το βαθύ ρήγμα που το έχει καταπιεί. Μπορεί να υπάρχουν σφραγίδες, γραφεία, Πρόεδροι, στελέχη κι όργανα, μπορεί να υπάρχουν ακόμα και εν δυνάμει ψηφοφόροι, δεν υπάρχει όμως ομοψυχία, ενότητα, ηθικό έρμα και δυναμική πολιτικού λόγου. Έχει απαξιωθεί. Αυτές τις μέρες -τι τραγικά συμβολικό που συνέπεσε με τα σαράντα χρόνια- απώλεσε και τα τελευταία ψήγματα από τα προσχήματα του τελευταίου διαστήματος που λειτουργούσαν στοιχειωδώς συνεκτικά.

Δεν είναι θέμα ούτε του Παπανδρέου, ούτε του Βενιζέλου, δεν είναι θέμα ούτε προσωπικό, ούτε οικογενειακό, είναι υπόθεση βαθύτατα πολιτική, αφορά το μέλλον του τόπου, μας αφορά όλους. Έχουν χρέος, λοιπόν, όσοι εκ των πρωταγωνιστών αναφέρονται στο μέλλον της χώρας και του λαού, όσοι αγωνιούν για την τύχη της πατρίδας και την ευημερία των πολιτών, να επισπεύσουν τις επιλογές και τις αποφάσεις τους και ν' αφήσουν το «ΠΑΣΟΚ» στην ησυχία του, δεν τους ανήκει. Το «ΠΑΣΟΚ» ανήκει πλέον στην Ιστορία, ας το σεβαστούν κι ας μη διαγκωνίζονται ποιος θα το σπρώξει πιο βαθιά στο χρονοντούλαπό της.

Όσοι επέλεξαν ν' αντιπαλέψουν τη δεξιά ας το πράξουν κι εκείνοι που προσανατολίζονται προς τη δημοκρατική παράταξη ας επισπεύσουν, αλλά κι όποιοι άλλοι εκ των επωνύμων στελεχών του το σκέπτονται ή προβληματίζονται ας κάνουν τις επιλογές τους. Έχουν χρέος κι ευθύνη απέναντι σ' όλους όσους πίστεψαν και στήριξαν όλα αυτά τα χρόνια το ΠΑΣΟΚ, αλλά και στην ιστορική πολιτική του διαδρομή, έχουν χρέος απέναντι στον Ελληνικό λαό, να προτείνουν καθαρές λύσεις και να πάρουν ξεκάθαρες αποφάσεις.

Δεν είναι ούτε ντροπή, ούτε προδοσία. Είναι στάση ευθύνης, συνέπειας, ελπίδας και προοπτικής. Είναι προσφορά στη δημοκρατία και στους θεσμούς της. Είναι πράξη που κλείνει τους λογαριασμούς με το παρελθόν, κλείνει το εσωκομματικό ρήγμα κι ανοίγει μια νέα σελίδα στην πολιτική μας Ιστορία. Είναι πράξη που σηματοδοτεί την αφετηρία αναγέννησης και ανασύνταξης του δημοκρατικού προοδευτικού χώρου, του χώρου που σε όλες τις κρίσιμες καμπές της χώρας, στάθηκε αταλάντευτα προσηλωμένος στις ανάγκες ανάπτυξης και προκοπής της κοινωνίας και του λαού, στην ευημερία και την πρόοδο της πατρίδας. Είναι πράξη που φωτίζει το μέλλον.

Μπορούμε να κοιτάξουμε ψηλότερα απ' το ντεκολτέ της κυρίας Σόδη. Μας αξίζει και το δικαιούμαστε.