Δημοκρατική παράταξη, δαίμονες και ζόμπι.

Το έχετε πάρει είδηση πού οδηγούνται τα πράγματα, πού οδηγούμαστε; Ναι, σε σας μιλάω που κοιτάτε δεξιά κι αριστερά σαν παραζαλισμένα κοτόπουλα και δεν ξέρετε προς τα πού να πάτε. Με τόσα κεντροαριστερά σχήματα και σχηματισμούς, κόμματα κι αποκόμματα, θα μου πεις, τι άλλο θα μπορούσε άραγε να συμβεί;

Σαν τους εγκλωβισμένους του χρηματιστήριου μας βλέπω, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Μπρος Ν.Δ. και πίσω ΣΥΡΙΖΑ. Από τις πληθωρικές εποχές με τα σαράντα και βάλε στις άγονες των μονοψήφιων είναι δύσκολη η προσαρμογή, μεγάλη η πίεση. Αυτή είναι όμως προς το παρόν η πραγματικότητα και μ’ αυτήν θα πρέπει και να συμβιβαστούμε και να συμπορευτούμε. Σοσιαλισμός δεν γίνεται δίχως λεφτά και με το ατέλειωτο κράτος σε αποδρομή. Κοινωνική πολιτική με δάνεια κι επιδοματική πολιτική με δανεικά ευρώ δεν πρόκειται να ξαναϋπάρξει  –και δεν πρέπει να ξαναϋπάρξει.

Χρειάζεται περίσκεψη κι υπομονή. Τα κόμματα δεν δημιουργούνται εκβιαστικά, ούτε –πολύ περισσότερο– προκύπτουν από απλές συναθροίσεις προσώπων ή έστω «προσωπικοτήτων» ή κι αν ακόμα τύχει, είναι εφήμερο και συγκυριακό. Το σπουδαιότερο, δεν σχηματίζονται για να εκφράσουν –σαν «σημαίες ευκαιρίας»– ένα τμήμα του εκλογικού σώματος και των πολιτών, που ενδεχομένως αισθάνεται ότι δεν εκπροσωπείται.

Το ζητούμενο για την κεντροαριστερά –κι αυτό δεν είναι νέο, ούτε διεκδικούμε την πατέντα– είναι η διατύπωση ενός στοιχειωδώς πειστικού πλαισίου, το οποίο θα θέτει προτεραιότητες και στόχους διατηρώντας ταυτόχρονα και την ανθρωποκεντρική-κοινωνική του θεώρηση και προσανατολισμό. Ένα πλαίσιο, που, εκτιμώντας τα δεδομένα, θα μπορεί να λειτουργήσει συνεκτικά κι ελκυστικά για τους πολίτες εκείνους που σήμερα ασφυκτιούν ανάμεσα στις στυγνά μονομερείς κι επώδυνες κυβερνητικές αποφάσεις και στις ανερμάτιστες εξαγγελίες κι επιπόλαιες επιλογές της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Όσο εύκολο είναι να το περιγράψεις, τόσο δύσκολο είναι να πείσεις ότι μπορείς και να το εφαρμόσεις. Είναι, όντως. Ξεφεύγοντας όμως από τη λογική της διαχείρισης και της παρακολούθησης των ρυθμών της πεπατημένης, αμέσως μπορείς να διακρίνεις ένα πρόσφορο πεδίο, ένα τεράστιο πεδίο ευρυχωρίας κινήσεων κι άνεσης επιλογών. «Να διακρίνεις», μεγάλη κουβέντα.

Ναι, μεγάλη. Με την απότομη κατάρρευση της κυρίαρχης αντίληψης, ότι η ζωή εντός ΟΝΕ και Ευρωζώνης θα κυλά προς την ευημερία ανέφελα κι ανέμελα, δίχως υποχρεώσεις και δεσμεύσεις, με χαμηλά επιτόκια δανεισμού κι ανεξέλεγκτη κατανάλωση, όλες οι στρεβλώσεις, οι αδυναμίες κι οι παθολογίες της «Ελληνικής περίπτωσης» όχι μόνο ήρθαν στο προσκήνιο, αλλά καταγράφηκαν κι αναλύθηκαν σ' όλες τους τις πτυχές και τις εκφάνσεις. Τα κοινά «εν οίκω» μυστικά, βρέθηκαν αυτοστιγμεί «εν δήμω». Δεν έμεινε τίποτε στο σκοτάδι, ήρθαν όλα στο φως κι η χώρα «στα μανταλάκια». «Όλα;» όχι ακριβώς, η περίοδος 2004 - 2009 λάθρα «ξεχάστηκε» κι επιμελώς σκεπάστηκε από ένα πέπλο σιωπής.

Αντί, λοιπόν, να στοχοποιηθούν η χρόνια κακοδαιμονία κι η πολύχρονη κακοδιαχείριση που δημιούργησαν το πρόβλημα, με την υπογραφή του μνημονίου, άνοιξε λες το «Κουτί της Πανδώρας» και ξεπετάχτηκαν όλα τα δαιμόνια που κινούνται έκτοτε ανεξέλεγκτα, ενώ εκείνοι που κρύβονται δεξιά κι αριστερά είναι αυτοί που βρέθηκαν την κρίσιμη εκείνη περίοδο στη διακυβέρνηση της χώρας απροετοίμαστοι, μοιραίοι. Ο κορμός της δημοκρατικής παράταξης, του κεντρώου, προοδευτικού, εκσυγχρονιστικού –όπως θες αποκαλεσέ το– το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα εξουσίας, δαιμονοποιήθηκε και ξέπεσε στα αζήτητα της Ιστορίας.

Θα μου πεις «τι μας γράφεις τώρα, τα ίδια και τα ίδια». Χωρίς μια βασική συνιστώσα οργανωμένης κομματικής αναφοράς, το όποιο εγχείρημα της κεντροαριστεράς είναι αίολο και καταδικασμένο. Παρθενογενέσεις την εποχή που η κοινωνία θέλει ασφάλεια και σιγουριά μόνο στα βιβλία πολιτικής επιστημονικής φαντασίας μπορεί να υπάρχουν. Γι’ αυτό τα γράφω.

Όσοι αυτοπροσδιορίζονται και συνωστίζονται στον πολιτικό χώρο μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ αναζητώντας την εκπροσώπησή του, οφείλουν να το λάβουν σοβαρά υπόψη τους. Από τώρα. Η δυναμική κι η προοπτική για τη δημιουργία ενός αξιόπιστου και ελπιδοφόρου ισχυρού κομματικού σχηματισμού, μόνο αν έχει βάση και μόνο μέσα από τη συνεννόηση και τη συνεργασία πάνω σε μια κοινή πλατφόρμα προτεραιοτήτων μπορεί να δημιουργηθεί.

Κομμάτια –και κόμματα– και θρύψαλα που θα φτάσουν «χύμα» ή με Δονκιχωτικούς οραματισμούς ως τις επόμενες εκλογές θα εξαερωθούν. Κάτι ξέρει ο σύντροφος Κουβέλης κι οι περί αυτόν. Ίσως μοιράζεται το ίδιο κοινό μυστικό με την κυρία Τζάγκρη. Η πόλωση θα είναι απόλυτη. Ούτε ποτάμια, ούτε Σηκουάνες κι Ολάντ –εδώ να δούμε πώς ο ίδιος θα διασωθεί– ούτε σούξου-μούξου προσωπικότητες, ανελ και δράσεις κι αξίες κ.ο.κ.

Με τα μέχρι τώρα δεδομένα, η απάντηση στο ερώτημα για το προς τα πού θα κινηθούν οι εξελίξεις μετά τις επόμενες εκλογές, δεν κρίνεται από το αν θα είναι πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ ή η Ν.Δ., αλλά ποιο θα είναι το τρίτο. Ποιο κόμμα θ’ αποτελέσει τον ισχυρό καταλύτη και το αξιόπιστο βαρόμετρο, αλλά ταυτόχρονα και τον εγγυητή της σταθερότητας και της ανεμπόδιστης συνέχειας της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας. Ποιο θα είναι το κόμμα που με τη συμμετοχή του θα γύρει τη ζυγαριά των πολιτικών επιλογών προς τον ορθολογισμό, τη νηφαλιότητα, το μέτρο, το κέντρο. Ποιο κόμμα θα είναι σε θέση να δώσει με τις ψήφους του τη νομιμοποίηση και την πλειοψηφία κι ενδεχομένως και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ποιο θα είναι εκείνο που θα επηρεάσει δημιουργικά τις αναθεωρητικές του Συντάγματος διαδικασίες. Μήπως εκείνο που δημοσκοπικά φιγουράρει στην τρίτη θέση σήμερα;

Όπως και να ‘χει, τα πράγματα φαίνεται έστω και δύσκολα να παίρνουν έναν δρόμο. Για πρώτη φορά αυτό που επιχειρείται να γίνει με τη δημοκρατική παράταξη μπορεί να έχει προοπτική, πρέπει να έχει προοπτική, χρειάζεται όμως δουλειά ουσίας, σε βάθος, οργανωμένα, με ταχύτητα και προσοχή. Απαιτεί επαφές, συγκλίσεις, συνεργασίες, επικοινωνία, ειλικρίνεια και θέληση. Ευθύνη. Ούτε μεσσιανισμοί, ούτε ηττοπάθειες. Αλήθεια και διαφάνεια. Δύσκολος συνδυασμός, τι είναι όμως πια εύκολο με την πολιτική στην εποχή μας;

Αγγελικά πλασμένοι κόσμοι ίσως υπάρχουν στις διακηρύξεις και τις επικοινωνιακές συναντήσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης ή στις προσευχές και τις εικονικές εξομολογήσεις του πρωθυπουργού. Τους «δαίμονες» της καθημερινότητας όμως για τη χώρα και τον λαό, ούτε τα ευχολόγια, ούτε οι παρακλήσεις θα τους ξορκίσουν και θα τους εξαφανίσουν, αλλά η σκληρή προσπάθεια κι οι ξεκάθαρες κουβέντες και λύσεις. Η συστράτευση όσων εκδηλώνουν το ενδιαφέρον τους για το λαό και τα προβλήματά του εμπράκτως, πέρα και πάνω από φιλοδοξίες κι επιδιώξεις, με αίσθημα ευθύνης και μετριοπάθεια, κι όχι μόνο στα παχιά λόγια, στα διεθνή τα φόρα και τις φιλικές μαζώξεις.

Δεν θα διδάξουμε ούτε πολιτική επιστήμη, ούτε πολιτικό ήθος και συμπεριφορά, αλλά εκτός από το «φαίνεσθαι» υπάρχει και το «είναι». Γι’ αυτό το «είναι» προβληματίζονται οι –προς το παρόν– «εγκλωβισμένοι» της κεντροαριστεράς, γιατί η πολιτική ζωή δίχως το στοχασμό, τη φαντασία και τη δημιουργικότητα του κέντρου δεν είναι «αποκεντρωμένη», αλλά κυριολεκτικά «απονεκρωμένη».

Η πρόκληση της συγκυρίας είναι προφανής. Μένει ν’ αποδείξουν οι ηγεμονεύοντες του χώρου, ότι εξακολουθούν όντως να είναι ζωντανές πολιτικές δυνάμεις κι όχι αδίσταχτα κομματικά «ζόμπι» ή φιλάρεσκα απολιθώματα της πολιτικής. (Ότι ενδιαφέρονται πρωτίστως για την πολιτική τους επιβίωση ούτως ή άλλως το γνωρίζουμε).