Δεν ξαναλέω τ' όνομά σου.

Οι σελίδες ανάμεσα στα δάχτυλα ξεφυλλίζουνε αφηρημένα τ’ όνομά σου.

Οι στίχοι σ’ όλους τους σταθμούς μες στα ραδιόφωνα τραγούδια λεν μελωδικά με τ’ όνομά σου.

Τζιτζίκια στην κάψα του καταμεσήμερου μονότονα τσιρίζουν τ’ όνομά σου.

Τα λάστιχα του αμαξιού απότομα στριγγλίζουν σταματώντας τ’ όνομά σου.

Θρύψαλα τα παγάκια κροταλίζουνε στο σέικερ ρυθμικά το όνομά σου.

Σε κάθε κλικ όλα τα πλήκτρα κι όλα τα γράμματα συλλαβίζουν σιωπηλά το όνομά σου.

Οι ανάσες -όπως ξεφυσάει το αιρκοντίσιον- σβήνουν τη λάβα απ’ το κορμί με τ’ όνομά σου.

Κάποιο κορνάρισμα ή θόρυβος έξω, του δρόμου, πετάει άξαφνα μέσα στ’ αυτιά μου τ’ όνομά σου.

Όποια συζήτηση, κουβέντα ή συνέντευξη γίνεται λόγος ή αφορμή ν’ αναφερθεί το όνομά σου.

Δεν είπες λέξη, γύρισες κι έφυγες.

Κι εγώ δεν ξαναλέω τ' όνομά σου.

Ευχάριστες και ξένοιαστες μέρες σε όσους φεύγουν, σε όσους μένουν και σε όσους συνεχίζουν!