Ρεκόρ υποκρισίας ο αποκλεισμός της Βούλας Παπαχρήστου

Δεν πρόκειται να γίνουμε άνθρωποι.

Δεν πα’ να μας δέρνουν κρίσεις και να μας βασανίζουν προβλήματα, δεν πα’ να ορθώνονται αδιέξοδα και να μας στριμώχνουν τα δανεικά, εμείς το χαβά μας, υποκρισία, βερμπαλισμοί, ψευτοϊδεολογήματα κι άγιος ο θεός. Μόλις μυριστούμε «αίμα στην αρένα» ορμάμε σαν τα βαμπίρ και τις νυχτερίδες. Μόλις κάποιος δικαίως ή αδίκως στοχοποιηθεί διαγκωνιζόμαστε ποιος θα ρίξει τις πιο πολλές πετριές.

Πιο παλιά ήταν κυρίως ο Τύπος κι η τηλεόραση, τώρα τον πρώτο λόγο έχουν πάρει επάξια οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, Θέ’ μου φύλαε.

Ο αποκλεισμός της Βούλας Παπαχρήστου από την ελληνική αθλητική αποστολή των Ολυμπιακών αγώνων του Λονδίνου, αποτελεί τη σημαδιακότερη εκδήλωση για το χτεσινό γιορτασμό της αποκατάστασης της δημοκρατίας στη χώρα μας. Μνημόσυνο της δημοκρατίας και αποθέωση του ιδιότυπου φοβικού, αντικοινωνικού, άδικου, διαπλεκόμενου κι αδιαφανούς μορφώματος που έχει στηθεί στη θέση της.

Είναι απορίας άξιο, πώς άνθρωποι που έχουν νιώσει στο πετσί τους τι σημαίνει να συνωστίζονται εναντίον σου όλες οι αντιδραστικές δυνάμεις της κοινωνίας και του συστήματος, να πρωτοστατούν στον εξοβελισμό αυτής της νεαρής αθλήτριας από την εθνική ομάδα εξαιτίας αυτής της ανάρτησης.

Μ’ αυτό τον τρόπο προστατεύεται το πολίτευμα κι οι θεσμοί και μ’ αυτό τον τρόπο διαπαιδαγωγούνται οι νέοι άνθρωποι και πρώτ’ απ’ όλα αυτό το νεαρό κορίτσι;

Ποιο σύστημα παρήγαγε τις χιλιάδες των νέων που ψήφισαν ακροδεξιά κόμματα στις εκλογές; Σε ποιοι πολίτευμα μεγάλωσαν αυτά τα παιδιά; Ασχολήθηκε άραγε κανείς;

Μήπως –λέω μήπως– το εκπαιδευτικό μας σύστημα μπάζει από παντού;

Εμείς όμως «καιγόμαστε» να δοθούν άρον–άρον οι επιχορηγήσεις στα πανεπιστήμια. Εκεί είναι το «φιλέτο». Ούτε το άσυλο, ούτε τα συγγράμματα, ούτε ο τρόπος διοίκησης, ούτε τίποτα δεν μας απασχολεί. Εκεί η δημοκρατία –για τα μέτρα μας– λειτουργεί άψογα.

Αν –απ’ την άλλη– σε δημοτικά και γυμνάσια δεν έχουν φράγκο για να βάλουν πετρέλαιο, δεν έχουν βιβλιοθήκες, η παπαγαλία πάει σύννεφο, διδάσκουν καθηγητές που δεν έχουν ποτέ αξιολογηθεί, τσιμουδιά. Πετάμε το μπαλάκι στους υπερχρεωμένους σε πολλές περιπτώσεις Δήμους, εγκρίνουμε και μια πενταήμερη στο εξωτερικό κι η δημοκρατία έτσι –και πάλι για τα μέτρα μας– αποκαθίσταται στη στιγμή.

Ο ντόρος έγινε κι η ζημιά γι’ αυτό το νέο παιδί. Πιθανόν κι όλοι εμείς οι αυτόκλητοι «δικηγόροι» και συνήγοροι, είτε της μιας, είτε της άλλης άποψης ζημιά να κάνουμε κι όχι καλό.

Κλείνω, λοιπόν, γράφοντας αυτό που πιστεύω, ότι δηλαδή αν κάποιος(οι) από την ελληνική αποστολή με πραγματικά ενδιαφέρον συζητούσε μ’ αυτή την νέα κοπέλα –ενδεχομένως και μ’ άλλους αθλητές από κοινού– και με υπομονή, νηφάλιο τρόπο, εξαντλητικό διάλογο κι επιχειρήματα, υποδείκνυε το χονδροειδές και άστοχο χιούμορ της επίμαχης ανάρτησης, θα τη βοηθούσε να καταλάβει, ν’ αντιληφθεί τι πραγματικά συμβαίνει και το κυριότερο θα απέτρεπε να στιγματιστεί μ’ αυτό τον βάναυσο κι αντικοινωνικό τρόπο. Στην περίπτωση αυτή τ’ αποτελέσματα, είμαι βέβαιος, θα ήταν ευεργετικά για την ίδια και τη μετέπειτα πορεία της.

Ευεργετικά θα ήταν και για κοινή γνώμη, εφόσον σε μια εποχή άκρατου λαϊκισμού, πολιτικής υστερίας και κοινωνικής παραφροσύνης, θ’ αναδεικνυόταν ότι υπάρχουν ακόμα, τουλάχιστον στον χώρο του αθλητισμού, σώφρονες και ψύχραιμοι ταγοί, που μπορούν να διαχειριστούν τόσο λεπτά θέματα ψυχολογίας και ανθρώπινων σχέσεων, δίχως να σύρονται πίσω από τον κάθε αυτόκλητο και τυχάρπαστο προστάτη, δίχως να τρομάζουν και να κρύβονται επιλέγοντας τα εύκολα.

Δυστυχώς για μια ακόμα φορά η εντύπωση και το δήθεν, οι κραυγές κι οι κατάρες, έσπασαν ένα ακόμα νέο πανελλήνιο ρεκόρ υποκρισίας και στρουθοκαμηλισμού.

Άραγε πόσα ακόμα υπάρχουν;

 

Foto: SUPERMPALA