Καλοκαιρινή ψυχρολουσία, φθινοπωρινός καύσωνας.

Ενώ η  τρόικα έχει έτοιμες τις βαλίτσες της για να επιστρέψει στην Αθήνα, η κυβέρνηση δεν έχει ακόμα κατορθώσει να συγκεντρώσει το ποσό των 11,5 δις, που είναι απαραίτητος όρος για την εκταμίευση της επόμενης δόσης της δανειακής σύμβασης.

Η δυστοκία στη συγκέντρωση του ποσού δεν οφείλεται μόνο στην απροθυμία των Υπουργείων να προχωρήσουν σε νέες περικοπές πιστώσεων, ούτε πολύ περισσότερο στην αδυναμία να εξευρεθούν αυτά τα ποσά από τους προϋπολογισμούς των Υπηρεσιών. Ο λόγος, είναι προφανές, ότι βρίσκεται στην ανυπαρξία οργανωμένου σχεδίου περιορισμού των κρατικών δαπανών.

Η λογική των οριζόντιων περικοπών, που έχει επικρατήσει από την πρώτη στιγμή επιβολής του μνημονίου στη χώρα, εξακολουθεί να υποκαθιστά –προφανώς ως πλέον εύκολη και γρήγορη λύση– την όποια σχεδιασμένη και αντικειμενικά προσδιορισμένη προσπάθεια αξιολόγησης και μείωσης, όπου κριθεί απαραίτητο, των κρατικών εξόδων.

Αν στην περίπτωση του πρώτου μνημονίου και υπό το βάρος της πίεσης των πραγμάτων και του επείγοντος του οικονομικού προβλήματος, μια τέτοια ενέργεια θα μπορούσε ως ένα βαθμό να δικαιολογηθεί, η εξακολούθηση αυτής της κυβερνητικής πρακτικής και από την παρούσα κυβέρνηση δυο χρόνια μετά, το μόνο που μπορεί να προκαλέσει –εκτός από τις αντιδράσεις των θιγομένων– είναι η περαιτέρω εξαθλίωση συλλήβδην των εργαζομένων κι η ανακύκλωση της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας για το μέλλον της χώρας.

Η σημασία –κι οι συνέπειες– της ανυπαρξίας σχεδίου θα φανεί, όπως όλα δείχνουν, άμα τη αφήξει της τρόικα στη χώρα μας. Τότε, τα κυβερνητικά στελέχη, αλλά κι ο ίδιος ο πρωθυπουργός, θα έχουν την ευκαιρία να διαπιστώσουν, ότι οι πολιτικές εξαγγελίες που είδαν το φως της δημοσιότητας το τελευταίο διάστημα μπορεί να είχαν απήχηση στο εσωτερικό ακροατήριο, αλλά πόρρω απέχουν από τις απαιτήσεις του οικονομικού προγράμματος, όπως έχει από κοινού συμφωνηθεί με τους δανειστές.

Η άτακτη υποχώρηση από τις θέσεις για τις 12.000 αποχωρήσεις από το δημόσιο εντός του 2012, για τις περικοπές στα «πολυτελή» μισθολόγια, αλλά και για ένα νέο γύρο περικοπών σε κάποιες «ευγενείς» συντάξεις, αναμένεται ν’ αποτελέσουν το επιστέγασμα των «διαπραγματεύσεων» κυβέρνησης – τρόικας και την επισφράγιση, απ’ την πλευρά της τελευταίας, ότι η χώρα εφαρμόζει συνεπώς το πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης, οπότε πληροί τις προϋποθέσεις και δικαιούται την επόμενη δόση του δανείου.

Έχει δαπανηθεί πολύς χρόνος προκειμένου να καθησυχάσει η κοινή γνώμη και να δημιουργηθεί η εντύπωση στους εργαζόμενους του δημόσιου Τομέα, ότι μπορεί να προχωρήσει η υλοποίηση του προγράμματος σταθερότητας, δίχως να θιγούν κεκτημένα. Αυτός ο χρόνος θ’ αποδειχθεί τις επόμενες μέρες πόσο πολιτικά πολύτιμος ήταν, τότε που όλα τα σκληρά νέα μέτρα, τα οποία εκ των πραγμάτων αναμένεται να ληφθούν, θα επιχειρείται να φορτωθούν στην τρόικα. Τόπε που κι η νέα κυβέρνηση θα εμφανίζεται αναξιόπιστη ως προς τις εξαγγελίες της σε σχέση με το πρακτικό τους αντίκρισμα.

Η κυβέρνηση φοβάται το κράτος, φοβάται το γραφειοκρατικό τερατούργημα που επί δεκαετίες δημιουργούσε η αλόγιστη πολιτική γιγάντωσής του. Η ανακύκλωση του φόβου από κυβέρνηση σε κυβέρνηση κι από χρόνο σε χρόνο το μόνο που ανακυκλώνει είναι η κοινωνική ανισότητα κι αδικία.

Άδικα θα είναι και τα νέα μέτρα, όποια κι αν είναι αυτά. Θα είναι άδικα, γιατί δεν θ’ αποτελούν αποτέλεσμα ενός ορθολογικά αρθρωμένου σχεδίου δημοσιονομικής εξυγίανσης, αλλά προϊόν –για μια ακόμα φορά–αποσπασματικών αποφάσεων κι επιφανειακών λογιστικών υπολογισμών. Θα είναι όμως κι αναποτελεσματικά, εφόσον θ’ ανακυκλώνουν τα προβλήματα και τις αστοχίες της τελευταίας «μνημονιακής» διετίας.

Συνεπεία αυτού, τα 11,5 δις μπορεί τελικά να εξευρεθούν, αλλά θα πέσουν κι αυτά στη μαύρη τρύπα της δημοσιονομικής αταξίας και της κρατικής αναποτελεσματικότητας. Θα τα σπρώξει προς τα ‘κει η πολιτική αβουλία να ληφθούν αποφάσεις που να υπερβαίνουν τα προσχηματικά πλαίσια και στάνταρ μιας τυπικής διαχείρισης της κρίσης. Θα τα ωθήσει η ατολμία να σχεδιαστεί και να οικοδομηθεί σύμφωνα με τα ελληνικά πρότυπα και δεδομένα ένα σύγχρονο κι αποτελεσματικό κράτος.

Όλοι εντός κι εκτός κυβέρνησης γνωρίζουν και πολύ καλά μάλιστα το τι πρέπει να γίνει. Όλοι όμως περιμένουν να κρυφτούν πίσω από τις πλάτες τις τρόικας και των υπαλλήλων της για ν’ ανακοινωθούν οι σχετικές αποφάσεις.

Αυτό το κρυφτούλι κοστίζει πανάκριβα σε όλους και θα εξακολουθήσει να  κοστίζει και να το πληρώνουμε αδίκως αδρά, όσο οι κυβερνώντες αναβάλουν τη λήψη των αναγκαίων αποφάσεων, μη θέλοντας να διακινδυνεύσουν να θιγεί στο ελάχιστο –εκτός από την κρατικοδίαιτη πελατεία τους– κι η πολιτική τους επιβίωση.

Όσο το πολιτικό κόστος υπερισχύει του κοινωνικού, τόσο κι οι επιλογές για την κυβέρνηση θα γίνονται πιο δύσκολες, αλλά και πιο άδικες, τόσο κι η κοινωνική κατακραυγή θα διογκώνεται.

Σ’ αυτή την περίπτωση, όσες δόσεις και να κάνεις, ένα είναι το δεδομένο, ότι την κοινωνική έκρηξη θα την εισπράξεις πολύ σύντομα και εφάπαξ.

   

Foto by: fimes.gr