Ουαί κι αλίμονο αν Μέρκελ κι Ολάντ ξεγελαστούν και μας δώσουν παράταση, τότε είναι που, με συνοπτικές διαδικασίες, από το φλερτάρισμα με τη χρεοκοπία θα έρθουμε μάνι – μάνι σε γάμου κοινωνία μαζί της. Με άλλα λόγια, «θα βαρέσουμε κανόνι» με μαθηματική ακρίβεια και με όλη μας τη μεγαλοπρέπεια.
Δεν νομίζω πάντως πως ο πρωθυπουργός περίμενε ν’ ακούσει κάτι διαφορετικό απ’ αυτά που άκουσε επισκεπτόμενος τη Γερμανία. «Εμπιστοσύνη», «προσδοκίες», «τήρηση δεσμεύσεων» και κοινός παρανομαστής η «Έκθεση της τρόικα». Ούτε κάν σε «έργο» ή «αποφάσεις» δεν αναφέρθηκε η Γερμανίδα καγκελάριος, αλλά μόνο σε «δραστηριότητες» της ελληνικής κυβέρνησης. Στο ίδιο μήκος κύματος θα κινηθεί κατά τα φαινόμενα κι ο Γάλλους πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ.
Θα ‘ναι θετική η έκθεση της τρόικα. Θα μας εξασφαλίσει την επόμενη δόση και μια γερή ανάσα για να βγάλουμε τη χρονιά. Όμως το «μπαλάκι» των αποφάσεων θα εξακολουθήσει να βρίσκεται στο γήπεδό μας. Αυτό θα τονίζεται στη σχετική έκθεση κι αυτό θα είναι το «μαχαίρι στο λαιμό» της ελληνικής κυβέρνησης.
Τα 11,5 δις –τουλάχιστον– που θα εξοικονομηθούν με τα σκληρά μέτρα του επόμενου πακέτου, θα είναι –και πρέπει να είναι– η τελευταία οριζόντια μείωση στα εισοδήματα. Κι είναι γεγονός, πως αν κάποια απ’ αυτά τα μέτρα, τα όντως δυσάρεστα για τους μισθωτούς και ιδιαίτερα των ΔΕΚΟ, είχαν εφαρμοστεί έγκαιρα, σίγουρα το πακέτο των περικοπών δεν θα ήταν για όλους τόσο δυσβάσταχτο.
Από ‘κει και πέρα οι επιλογές είναι δύο, η πρώτη –η φαινομενικά πιο εύκολη– αφορά το ξεπούλημα μέσω των αποκρατικοποιήσεων κάποιων δημόσιων επιχειρήσεων που μπορούν να πιάσουν κάποια τιμή, αλλά προπαντός θα ξελαφρώσουν μια και καλή το δημόσιο ταμείο κι η δεύτερη –η «καυτή πατάτα»– είν’ η εκ βάθρων αναδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης, με ότι αυτό συνεπάγεται σε μείωση προσωπικού –όποιο όνομα κι αν πάρει–, συρρίκνωση Υπηρεσιών, μείωση οργανικών θέσεων, ανάθεση μεγαλύτερων δημόσιων δραστηριοτήτων σε ιδιωτικά νομικά πρόσωπα.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, οι επιλογές για θεσμικές αλλαγές που θ’ αφορούν τη φορολογία, τις επενδύσεις, τις κοινωνικές υπηρεσίες κ.λπ., θα έχουν μεγαλύτερη άνεση για να σχεδιαστούν καλύτερα, αλλά προπαντός θα επιχειρούνται με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση απ’ την κυβέρνηση, εφόσον οι αντιδράσεις, που ούτως ή άλλως θα υπάρξουν, θα αμβλύνονται με την πάροδο του χρόνου τόσο απ’ την ανάσχεση της ύφεσης, όσο κι απ’ την σταθεροποίηση της κυβερνητικής πολιτικής και της απόδοσης του Μεσοπρόθεσμου σχεδιασμού.
Αν σ’ αυτή τη φάση οι ευρωπαίοι κάνουν το τραγικό λάθος κι αφήσουν χαλαρή τη νεόκοπη ελληνική κυβέρνηση, το μόνο που είναι με μαθηματική ακρίβεια βέβαιο, είναι ότι –κατά τη συνήθη νεοελληνική πρακτική– θα παραδοθεί στις δάφνες της για «τη μεγάλη, την ασύλληπτη, τη μοναδική εθνική επιτυχία» –πάντα βεβαίως με τη βοήθεια της Παναγιάς μας– και θα θυμηθούμε να ξανατρέξουμε άρον-άρον λίγο πριν την άλλη δόση του δανείου, τότε όμως θα είναι σίγουρα αργά.
Όμορφα, λοιπόν, και πολύ καλά κάνουμε που ενημερώνουμε τους ευρωπαίους ηγέτες κι ευαισθητοποιούμε και τους ευρωπαίους συμπολίτες μας για τα προβλήματά μας, ο μόνος όμως τρόπος για να τους πείσουμε να μας κοιτάξουν και πάλι με συμπάθεια, είναι –αφού θα έχουμε πεισθεί ασφαλώς πρώτα εμείς οι ίδιοι– να τους δείξουμε πως προχωράμε προς την κατεύθυνση που κι αυτοί από χρόνια βαδίζουν, με τις ίδιες δυσκολίες και προβλήματα, αλλά και με συνέπεια κι αποτελεσματικότητα.
Ο δρόμος είναι επώδυνος και δύσκολος, αλλά είναι –γι’ αυτήν τουλάχιστον την ώρα– ο μόνος υπαρκτός δρόμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Καλοπροαίρετα