Εθνικό Τυπογραφείο: Καταργείται η θέση του Ειδικού Γραμματέα

Με τροπολογία του Υπουργού Εσωτερικών στο νομοσχέδιο «Για την ηλεκτρονική διακυβέρνηση και λοιπές διατάξεις» που συζητείται στη Βουλή καταργείται η θέση του μετακλητού Ειδικού Γραμματέα στο Εθνικό Τυπογραφείο, που είχε συσταθεί το 1985 και συστήνεται θέση Γενικού Γραμματέα Τοπικής Αυτοδιοίκησης που είχε καταργηθεί με νόμο το 2007.

Στην αιτιολογική έκθεση που τη συνοδεύει εκτός από την αναγκαιότητα για τη νομοθέτηση αυτών των αλλαγών ενόψη του «Καλλικράτη», αναφέρεται επί λέξει ότι: «Δεν προκύπτει επιπλέον επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού καθώς καταργείται η θέση μετακλητού Ειδικού Γραμματέα Εθνικού Τυπογραφείου που έχει συσταθεί με την αριθμ. ΓΥ 1613/11.11.1085 κοινή Υπουργική Απόφαση των Υπουργών Προεδρίας της Κυβέρνησης και Οικονομικών (ΦΕΚ 670/Β’/11.11.1085) και περιελήφθει στο άρθρο 1 του Π.Δ. 166/1989 (ΦΕΚ 177 Α») «Οργανισμός Εθνικού Τυπογραφείου» και οι προβλεπόμενες θέσεις μετακλητών υπαλλήλων που υπάγονται σε αυτήν…».

Παρακάτω όμως στη Έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους που συνοδεύει την τροπολογία ρητά αναφέρεται και πάλι επί λέξει, ότι:

«Από τις προτεινόμενες διατάξεις προκαλούνται τα ακόλουθα οικονομικά αποτελέσματα: Ι. Επί του κρατικού προϋπολογισμού: Ετήσια δαπάνη ύψους 15.100 ευρώ περίπου, από την επανασύσταση της Γενικής Γραμματείας Τοπικής Αυτοδιοίκησης στο Υπουργείο Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, με αντίστοιχη κατάργηση της θέσης του Ειδικού Γραμματέα του Εθνικού Τυπογραφείου και την ως εκ τούτου καταβολή διαφοράς αποδοχών στον Γενικό Γραμματέα, που προΐσταται αυτής».
Τι θα πρέπει να πιστέψουμε τελικά, προκαλείται ή δεν προκαλείται δαπάνη και μάλιστα μεγαλύτερη στον κρατικό προϋπολογισμό από αυτήν τη ρύθμιση; Προφανώς και προκαλείται και προφανώς δεν είναι της τάξης μόνο των 15.100 ευρώ που επικαλείται η Έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, εφόσον ο ρόλος (και ο μισθός) του Ειδικού Γραμματέα είναι προφανώς υποδεέστερος του αμιγώς πολιτικού ρόλου (και μισθού) του Γενικού Γραμματέα, η στελέχωση του πολιτικού γραφείου του οποίου περιγράφεται μετά τους υφυπουργούς στον κωδικοποιημένο νόμο για την κυβέρνηση και τα κυβερνητικά όργανα και οι μετακλητοί υπάλληλοι που θα κληθούν στη συνέχεια να το στελεχώσουν είναι προφανές ότι θα επιβαρύνουν επιπλέον τον κρατικό προϋπολογισμό.

Κανείς δεν θα μπορούσε, φυσικά, να κρίνει τη βούληση της κυβέρνησης για τη δημιουργία μιας επιπλέον πολιτικής θέσης Γενικού Γραμματέα στο Υπουργείο Εσωτερικών, εφόσον έτσι κρίνει ότι εξυπηρετείται αποτελεσματικότερα η άσκηση των αρμοδιοτήτων της.

Η επίκληση όμως στο σκεπτικό της τροπολογίας για την οικονομία που τάχα θα επιτευχθεί από την κατάργηση της θέσης και του μισθού του Ειδικού Γραμματέα στο Εθνικό Τυπογραφείο και των μετακλητών υπαλλήλων που όμως ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχε, είναι εσφαλμένη.

Το γεγονός ότι το Εθνικό Τυπογραφείο διαδραματίζει, εξαιτίας της έκδοσης της Εφημερίδας της Κυβέρνησης, κρίσιμο θεσμικά ρόλο ίσως έπρεπε να προβληματίσει -υπό τις παρούσες μάλιστα οικονομικές συνθήκες- περισσότερο τους αρμοδίους και αν μη τι άλλο, σε συνδυασμό με την παραπάνω τροπολογία ίσως είναι δόκιμο και επιβεβλημένο, να προβλεφθεί η θεσμική του αναβάθμιση και να υπαχθεί ως έχει στις υπηρεσίες του Πρωθυπουργού, όπως συμβαίνει και σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (π.χ. Γαλλία, Γερμανία, Πορτογαλία).

Με τον τρόπο αυτό και η θεσμική του θωράκιση στο πλαίσιο της διαφάνειας και του προγράμματος Διαύγεια επιτυγχάνεται καλύτερα, αλλά αυτομάτως θα μπορούσαν να ενισχυθούν με το εξειδικευμένο προσωπικό του και κρίσιμες για τον έλεγχο νομιμότητας των δοκιμίων ΦΕΚ υπηρεσίες του Πρωθυπουργού, όπως η Γραμματεία του Υπουργικού Συμβουλίου (στο νόμο προβλέπεται κατ’ εξαίρεση η πρόσληψη προσωπικού).

Με τέτοιου είδους ρυθμίσεις, εκτιμούμε, ότι επιτυγχάνεται οικονομία στην πράξη, αποτελεσματικότητα, αλλά κι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, αυτοί που καλούνται να υλοποιήσουν όλα αυτά μέσα σ’ αυτό το τόσο δυσμενές κλίμα, έχουν την αίσθηση και τη βεβαιότητα, ότι οι σχεδιασμοί κι οι νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης στοχεύουν όχι μόνο αυτούς, αλλά προπαντός τη βελτίωση της υφιστάμενης κατάστασης και την έξοδο από την κρίση.