Μια νέα δύσκολη εβδομάδα άρχισε για τον πρωθυπουργό της Ελλάδας. Οι διαδοχικές τυπικές και άτυπες διαβουλεύσεις του με υπουργούς, βουλευτές και κομματικά στελέχη, μετά την κατ’ αρχήν συμφωνία με τους ευρωπαίους δανειστές για την παροχή και νέας οικονομικής βοήθειας για τα έτη 2012 – 2014 και τα συνακόλουθα σκληρά μέτρα λιτότητας που τη συνοδεύουν, βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη.
Είναι πολύ βαρύ το φορτίο. Όχι απλώς δυσβάσταχτο, αλλά ασήκωτο. Τα δεδομένα στο πολιτικό και κοινωνικό πεδίο, όπως έχουν διαμορφωθεί το τελευταίο διάστημα κι ιδιαίτερα τα τελευταία 24ωρα, κάθε άλλο παρά συνηγορούν ότι είναι δυνατόν τα μέτρα να περάσουν «αβρόχοις ποσί» με τις συνήθεις αμοιβαίες υποχωρήσεις και ελιγμούς στο πολιτικό πεδίο και με την αναμενόμενη κόπωση κι εκφυλισμό των διαμαρτυριών της αγανακτισμένης κοινωνίας.
Όσες φιλότιμες επικοινωνιακές προσπάθειες κι αν καταβληθούν, όσα βίντεο κι αν παίξουν, όσες διαβεβαιώσεις κι αν δοθούν, όσες καλές προθέσεις για συναίνεση κι αν προβληθούν και όσοι υπουργοί Οικονομικών κι αν «θυσιαστούν», είναι τόση η δυναμική των εξελίξεων και τόσο ογκώδης η αναντιστοιχία των «δοκιμασμένων πρακτικών» με τις κοινωνικές ανάγκες, που θα ισοπεδωθούν σαν χάρτινος πύργος.
Το πολιτικό προσωπικό της χώρας «έχει κάψει» όλα τα χαρτιά που παραδοσιακά θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει για να επηρεάσει την κοινωνία και τώρα που απειλείται «να καεί» το σπίτι του καθενός, προτιμά χίλιες φορές ο κάθε λογής αγανακτισμένος –με μια κραυγή απόγνωσης– «να καεί το μπ… η Βουλή».
Οι πολίτες τα έχουν δει και τα ‘χουν ακούσει όλα από όλους.
Η ίδια η πραγματικότητα φανερώνει το μέγεθος του υφιστάμενου προβλήματος, αλλά το ίδιο φανερή είναι κι η αδυναμία να προταθούν λύσεις ικανές να δρομολογήσουν την αποκατάσταση του κύρους του πολιτικού συστήματος και να οδηγήσουν στον κατευνασμό και την εκτόνωση της σωρευμένης λαϊκής οργής.
Μοιραία στη φιλάρεσκη απόδοση του έργου της η κυβέρνηση κατευθύνεται πλεισίστια στο πεδίο της «Μητέρας των μαχών» υποστηρίζοντας το «Μνημόνιο ΙΙ», εξίσου τραγικά μοιραία κι η αξιωματική αντιπολίτευση παίζει κρυφτούλι με τις εκλογές ανάμεσα στις μαρμαροκολόνες του «Ζάππειο ΙΙ».
Άγνοια κινδύνου ή αδυναμία να προταθεί κάτι νέο;
Τι εμποδίζει ν’ ακουστούν δυο απλές και σταράτες κουβέντες, που ν’ απεικονίζουν όχι μελοδραματικά, αλλά απλώς ποιες δραματικές συνέπειες θα έχει για την επιβίωση της χώρας και τη ζωή του κάθε πολίτη η ματαίωση αυτής της οικονομικής συμφωνίας;
Τι εμποδίζει να ακουστούν μέτρα που θ’ αντιμετωπίζουν ριζικά την κρίση, θα έχουν ποιοτικά κι όχι ισοπεδωτικά χαρακτηριστικά και θ’ απευθύνονται στο σύνολο της κοινωνίας, στον κάθε πολίτη, με όρους δικαιοσύνης κι αναλογικότητας;
Τα διλήμματα τελείωσαν προ πολλού, το ίδιο κι η εμπιστοσύνη των πολιτών.
Ο χρόνος κι η υπομονή της κοινωνίας πνέουν τα λοίσθια κι η ελληνική χρεοκοπία δεν θα είναι η θεαματική αναμετάδοση στα δελτία των 8, όπως «παίζεται» από τα ξένα ΜΜΕ, αλλά η ζοφερή πραγματικότητα που σαν φάντασμα θα στοιχειώσει τις ζωές μας και θα μας κυνηγά για μια ζωή, όχι από κανάλι σε κανάλι, αλλά σε κάθε μας βήμα.
Άραγε ο κύριος πρωθυπουργός, μέσα στο τόσο βαρύ πρόγραμμα αυτών των ημερών, θα προλάβει να το σκεφτεί;
Photo by: David Shelby
Είναι πολύ βαρύ το φορτίο. Όχι απλώς δυσβάσταχτο, αλλά ασήκωτο. Τα δεδομένα στο πολιτικό και κοινωνικό πεδίο, όπως έχουν διαμορφωθεί το τελευταίο διάστημα κι ιδιαίτερα τα τελευταία 24ωρα, κάθε άλλο παρά συνηγορούν ότι είναι δυνατόν τα μέτρα να περάσουν «αβρόχοις ποσί» με τις συνήθεις αμοιβαίες υποχωρήσεις και ελιγμούς στο πολιτικό πεδίο και με την αναμενόμενη κόπωση κι εκφυλισμό των διαμαρτυριών της αγανακτισμένης κοινωνίας.
Όσες φιλότιμες επικοινωνιακές προσπάθειες κι αν καταβληθούν, όσα βίντεο κι αν παίξουν, όσες διαβεβαιώσεις κι αν δοθούν, όσες καλές προθέσεις για συναίνεση κι αν προβληθούν και όσοι υπουργοί Οικονομικών κι αν «θυσιαστούν», είναι τόση η δυναμική των εξελίξεων και τόσο ογκώδης η αναντιστοιχία των «δοκιμασμένων πρακτικών» με τις κοινωνικές ανάγκες, που θα ισοπεδωθούν σαν χάρτινος πύργος.
Το πολιτικό προσωπικό της χώρας «έχει κάψει» όλα τα χαρτιά που παραδοσιακά θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει για να επηρεάσει την κοινωνία και τώρα που απειλείται «να καεί» το σπίτι του καθενός, προτιμά χίλιες φορές ο κάθε λογής αγανακτισμένος –με μια κραυγή απόγνωσης– «να καεί το μπ… η Βουλή».
Οι πολίτες τα έχουν δει και τα ‘χουν ακούσει όλα από όλους.
Η ίδια η πραγματικότητα φανερώνει το μέγεθος του υφιστάμενου προβλήματος, αλλά το ίδιο φανερή είναι κι η αδυναμία να προταθούν λύσεις ικανές να δρομολογήσουν την αποκατάσταση του κύρους του πολιτικού συστήματος και να οδηγήσουν στον κατευνασμό και την εκτόνωση της σωρευμένης λαϊκής οργής.
Μοιραία στη φιλάρεσκη απόδοση του έργου της η κυβέρνηση κατευθύνεται πλεισίστια στο πεδίο της «Μητέρας των μαχών» υποστηρίζοντας το «Μνημόνιο ΙΙ», εξίσου τραγικά μοιραία κι η αξιωματική αντιπολίτευση παίζει κρυφτούλι με τις εκλογές ανάμεσα στις μαρμαροκολόνες του «Ζάππειο ΙΙ».
Άγνοια κινδύνου ή αδυναμία να προταθεί κάτι νέο;
Τι εμποδίζει ν’ ακουστούν δυο απλές και σταράτες κουβέντες, που ν’ απεικονίζουν όχι μελοδραματικά, αλλά απλώς ποιες δραματικές συνέπειες θα έχει για την επιβίωση της χώρας και τη ζωή του κάθε πολίτη η ματαίωση αυτής της οικονομικής συμφωνίας;
Τι εμποδίζει να ακουστούν μέτρα που θ’ αντιμετωπίζουν ριζικά την κρίση, θα έχουν ποιοτικά κι όχι ισοπεδωτικά χαρακτηριστικά και θ’ απευθύνονται στο σύνολο της κοινωνίας, στον κάθε πολίτη, με όρους δικαιοσύνης κι αναλογικότητας;
Τα διλήμματα τελείωσαν προ πολλού, το ίδιο κι η εμπιστοσύνη των πολιτών.
Ο χρόνος κι η υπομονή της κοινωνίας πνέουν τα λοίσθια κι η ελληνική χρεοκοπία δεν θα είναι η θεαματική αναμετάδοση στα δελτία των 8, όπως «παίζεται» από τα ξένα ΜΜΕ, αλλά η ζοφερή πραγματικότητα που σαν φάντασμα θα στοιχειώσει τις ζωές μας και θα μας κυνηγά για μια ζωή, όχι από κανάλι σε κανάλι, αλλά σε κάθε μας βήμα.
Άραγε ο κύριος πρωθυπουργός, μέσα στο τόσο βαρύ πρόγραμμα αυτών των ημερών, θα προλάβει να το σκεφτεί;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Καλοπροαίρετα