Θα βουλιάξει η πλατεία Συντάγματος αύριο. Η 24ωρη απεργία από τη μια και το ραντεβού των «αγανακτισμένων» απ’ την άλλη αναμένεται να συγκεντρώσουν μπροστά στη Βουλή χιλιάδες κόσμου.
Το «Μεσοπρόθεσμο» και τα σκληρά οικονομικά μέτρα που δρομολογεί για τα επόμενα χρόνια, έχει δημιουργήσει εντονότατη δυσφορία κι απογοήτευση στην κοινωνία, που πυροδοτεί τη λαϊκή αντίδραση και κατεβάζει μαζικά τον κόσμο στους δρόμους.
Κλοιό γύρω από το Κοινοβούλιο ετοιμάζουν οι διαδηλωτές με τη δημιουργία ανθρώπινης αλυσίδας, προκειμένου να εμποδίσουν και ν’ αποτρέψουν την ψήφισή του «Μεσοπρόθεσμου», που ουσιαστικά σημαίνει νέο πακέτο σκληρών οικονομικών μέτρων. Άλλοι πολίτες στέλνουν μαζικά εξώδικα στους βουλευτές καλώντας –ή απειλώντας– τους να μην ψηφίσουν το «Μεσοπρόθεσμο», εφόσον: «Ο Ελληνικός Λαός θα αναζητήσει και θα τιμωρήσει τους υπαίτιους μιας κοινωνικής-εθνικής καταστροφής που μπορεί να αποβεί χειρότερη από αυτές του 1922 του 1974 ή ακόμη και του 2ου παγκοσμίου πολέμου».
Αντικειμενικά, δυνατότητα να μην ψηφιστεί εδώ και τώρα κάποιο «Μεσοπρόθεσμο» πλαίσιο μέτρων δεν υπάρχει. Οι λόγοι έχουν με χίλιους δυο τρόπους αναλυθεί κι οι πιέσεις για λήψη μέτρων από τους δανειστές, τόσο εντός όσο και εκτός Ευρώπης, προς την ελληνική κυβέρνηση ήταν το τελευταίο διάστημα αφόρητες έως κυνικές. Παίρνουμε «μέτρα» για να εξαγοράσουμε ένα νέο δανεισμό, για να εξαγοράσουμε χρόνο κι αυτά τα «νέα» μέτρα θα πρέπει όχι μόνο να είναι εισπρακτικά, αλλά να είναι ταυτόχρονα και αποτελεσματικά και διαρθρωτικά και κοινωνικά δίκαια.
Υπάρχει η δυνατότητα η προσπάθεια αυτή τη φορά να τελεσφορήσει, αρκεί να διακρίνεται για τη σύνεση και το σχεδιασμό της, αλλά προπαντός να αναδύεται μέσα από την κοινή βούληση πολιτών και πολιτικών, τη βούληση που θα στηρίζεται στην κοινή απόφαση να κινηθούν τα πράγματα της χώρας προς τα μπρος, την κοινή απόφαση να ιδωθεί η Ελλάδα με άλλο μάτι.
Πώς;
Θα μπορούσε η αυριανή αλυσίδα γύρω από τη Βουλή ν’ αποχτήσει ένα και μόνο ένα νόημα και να στείλει ένα ηχηρό μήνυμα από τους διαδηλωτές προς τους βουλευτές, όχι για να τους αποτρέπει, αλλά να τους ενθαρρύνει να συμμετάσχουν στη συζήτηση, να προβληματιστούν, ν’ ανταλλάξουν απόψεις, προτάσεις και να καταλήξουν σε κοινά αποδεκτές λύσεις για το «Μεσοπρόθεσμο» Σχέδιο.
Θα μπορούσε η αυριανή αλυσίδα να τοποθετεί τους υπεύθυνους πολιτικούς απέναντι στις ευθύνες τους. Τα κόμματα, οι ηγεσίες, οι υπουργοί κι οι βουλευτές ενώπιος ενωπίω μέχρι να καταλήξουν σε λύση του προβλήματος. Η ανέξοδη «έξοδος κινδύνου» με την προκήρυξη εκλογών ν’ ακυρωθεί στην πράξη με την αναζήτηση λύσης τώρα κι απ’ αυτή τη Βουλή. Αν δεν λύσουν το πρόβλημα εκείνοι που με την πολιτική συμπεριφορά τους για δεκαετίες διαμόρφωσαν τις συνθήκες για τη δημιουργία του, ποιος νομιμοποιείται να το λύσει, η συνέλευση της πλατείας;
Θα μπορούσε η αυριανή αλυσίδα να φανερώσει, ότι οι πολίτες πραγματικά άρχισαν ν’ αλλάζουν. Δεν αλαλάζουν. Ωριμάζουν, προβληματίζονται, δεν κινούνται στη λογική του άσπρο – μαύρο, αλλά μπορούν με τη συλλογική τους δράση να επιβάλουν πολιτικές συμπεριφορές, μπορούν να επηρεάζουν τις πολιτικές εξελίξεις.
Θα μπορούσε η αυριανή αλυσίδα ν’ αποκαλύψει, ότι το παλιό πολιτικό σύστημα είναι ήδη ξεπερασμένο από τις εξελίξεις κι απ’ την ίδια την κοινωνία, ότι ο ξύλινος πολιτικός λόγος έχει καεί μαζί με τις προεκλογικές υποσχέσεις και τις μετεκλογικές διαψεύσεις, ότι σε υπαρκτά προβλήματα δεν αρκεί πλέον το τσιτάτο κι η κορώνα, ο λαϊκισμός κι η συλλήβδην ισοπέδωση, αλλά απαιτείται σχέδιο, πρόταση, συνεργασία, λογοδοσία.
Θα μπορούσε η αυριανή αλυσίδα να στείλει στην Ευρώπη και στον κόσμο όλο ένα μήνυμα ελπίδας, αισιοδοξίας, μα κι αποφασιστικότητας. Να δείξει ότι οι Έλληνες δεν είναι οι παλικαράδες του γλυκού νερού και της πολυθρόνας, ούτε της ανέξοδης διαμαρτυρίες στο facebook και στα καφενεία.
Οι πολίτες, που τόσο βάναυσα συκοφαντούνται και λοιδορούνται το τελευταίο διάστημα από τα διεθνή ΜΜΕ, ν’ αποδείξουν ότι έχουν όχι μόνο το σθένος και την αξιοπρέπεια για ν’ αντιμετωπίσουν με αίσθημα ευθύνης και σοβαρότητα το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η πατρίδα τους, αλλά ότι διαθέτουν και το αναγκαίο πείσμα και θέληση για να δουλέψουν συλλογικά κι οργανωμένα για ν’ ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους.
Αυτό θα σήμαινε, ότι όσοι βουλευτές αποφασίσουν να διαβούν το κατώφλι της Βουλής προκειμένου να συμμετάσχουν στην συζήτηση του σχεδίου νόμου «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012 – 2015», αναλαμβάνουν a priori τη δέσμευση ως εκπρόσωποι του έθνους και του λαού με «απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση» (Σ. 60§1), να εξαντλήσουν με κάθε τρόπο και μέσο τις δυνατότητες συνεργασίας και συνεννόησης, ώστε αυτό το «Μεσοπρόθεσμο» πλαίσιο και η εν συνεχεία εξειδίκευσή του με νόμους, να υπακούνε απαρέγκλιτα σε αρχές και κανόνες που θα έχει συμφωνηθεί να είναι κοινωνικά δίκαιοι, φορολογικά αναλογικοί, οικονομικά αναπτυξιακοί και δημοσιονομικά αξιόπιστοι.
Αυτό θα σήμαινε, ότι τα κόμματα και οι βουλευτές που θα συμμετάσχουν στη συζήτηση, έχουν αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης, σέβονται τη λαϊκή εντολή, αναγνωρίζουν το δίκαιο της κοινωνικής οργής και δυσφορίας απέναντί τους και δηλώνουν αποφασισμένοι να συμβάλουν με κάθε τρόπο στην αποτροπή της χρεοκοπίας της χώρας, αξιοποιώντας όλα τα θεσμικά, νομικά, επιστημονικά κ.ο.κ. εργαλεία, που είναι στη διάθεσή τους με τρόπο δίκαιο, αντικειμενικό, δημιουργικό και αποτελεσματικό.
Αυτό θα σήμαινε, ότι θα ήταν δυνατόν ν’ αποκαλυφθούν ξεκάθαρα, σελίδα - σελίδα και παράγραφο - παράγραφο, ποιες είναι επί της ουσίας οι διαφορές που υπάρχουν μεταξύ του κυβερνητικού σχεδίου και των προτάσεων της αντιπολίτευσης. Ότι θα μπορούσαμε να πληροφορηθούμε συγκεκριμένα για το ποια είναι τα σημεία του Σχεδίου που είναι αναγκαίο να υπάρξει αλλαγή, τροποποίηση, κατάργηση ή συμπλήρωση.
Αυτό θα σήμαινε, ότι θα ήταν δυνατόν να διαπιστώσουμε την αξιοπιστία και τη φερεγγυότητα των επιλογών της κυβέρνησης, αλλά κι αν η διάθεσή της για συναίνεση είναι βάσιμη ή προσχηματική. Ότι θα ήταν δυνατόν να διαπιστωθεί αν είναι πραγματική ή προσχηματική η σημερινή διαφωνία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που την αναγκάζει να καταψηφίσει συλλήβδην το Σχέδιο και να γίνει αντιληπτό και σαφές τι ακριβώς προτείνει και ποιο είναι το «λάθος» στο οποίο αδυνατεί να συμπράξει.
Αυτό θα σήμαινε, ότι θα ήταν δυνατόν να τοποθετηθούν και γιγαντοοθόνες σε διάφορα σημεία της πλατείας, ώστε οι συγκεντρωμένοι όχι μόνο να μπορούν να παρακολουθούν απευθείας, αλλά και να συμμετέχουν άμεσα επιδοκιμάζοντας ή αποδοκιμάζοντας τους ομιλητές. Άλλωστε όλα αυτά τα χρόνια, τόσο ο Λάκης, όσο και τα ποικιλώνυμα μουσικοχορευτικά ριάλιτι, μας έχουν εθίσει και μας έχουν διδάξει λίγο – πολύ πώς διεξάγεται αυτού του είδους η άμεση δημοκρατία, επικοινωνία και συμμετοχή.
Μπορεί να έχει επομένως θετικό πρόσημο το αυριανό περικύκλωμα της Βουλής, μπορεί να έχει ουσιαστικό περιεχόμενο η όποια διαμαρτυρία και διαδήλωση, μπορεί να παράγει ουσιαστικά αποτελέσματα η συζήτηση εντός της Βουλής. Πολλά μπορούν να γίνουν αν υπάρχει η θέληση, η διάθεση, η διορατικότητα, αν, βεβαίως, η περίσταση κι ο χρόνος το επιτρέπουν.
Ο χρόνος δεν γίνεται να ξαναγυρίσει απ’ την αρχή, θα άξιζε όμως να προσπαθήσουμε απ’ την αρχή όλοι μαζί για όλα τ’ άλλα.
Το «Μεσοπρόθεσμο» και τα σκληρά οικονομικά μέτρα που δρομολογεί για τα επόμενα χρόνια, έχει δημιουργήσει εντονότατη δυσφορία κι απογοήτευση στην κοινωνία, που πυροδοτεί τη λαϊκή αντίδραση και κατεβάζει μαζικά τον κόσμο στους δρόμους.
Κλοιό γύρω από το Κοινοβούλιο ετοιμάζουν οι διαδηλωτές με τη δημιουργία ανθρώπινης αλυσίδας, προκειμένου να εμποδίσουν και ν’ αποτρέψουν την ψήφισή του «Μεσοπρόθεσμου», που ουσιαστικά σημαίνει νέο πακέτο σκληρών οικονομικών μέτρων. Άλλοι πολίτες στέλνουν μαζικά εξώδικα στους βουλευτές καλώντας –ή απειλώντας– τους να μην ψηφίσουν το «Μεσοπρόθεσμο», εφόσον: «Ο Ελληνικός Λαός θα αναζητήσει και θα τιμωρήσει τους υπαίτιους μιας κοινωνικής-εθνικής καταστροφής που μπορεί να αποβεί χειρότερη από αυτές του 1922 του 1974 ή ακόμη και του 2ου παγκοσμίου πολέμου».
Αντικειμενικά, δυνατότητα να μην ψηφιστεί εδώ και τώρα κάποιο «Μεσοπρόθεσμο» πλαίσιο μέτρων δεν υπάρχει. Οι λόγοι έχουν με χίλιους δυο τρόπους αναλυθεί κι οι πιέσεις για λήψη μέτρων από τους δανειστές, τόσο εντός όσο και εκτός Ευρώπης, προς την ελληνική κυβέρνηση ήταν το τελευταίο διάστημα αφόρητες έως κυνικές. Παίρνουμε «μέτρα» για να εξαγοράσουμε ένα νέο δανεισμό, για να εξαγοράσουμε χρόνο κι αυτά τα «νέα» μέτρα θα πρέπει όχι μόνο να είναι εισπρακτικά, αλλά να είναι ταυτόχρονα και αποτελεσματικά και διαρθρωτικά και κοινωνικά δίκαια.
Υπάρχει η δυνατότητα η προσπάθεια αυτή τη φορά να τελεσφορήσει, αρκεί να διακρίνεται για τη σύνεση και το σχεδιασμό της, αλλά προπαντός να αναδύεται μέσα από την κοινή βούληση πολιτών και πολιτικών, τη βούληση που θα στηρίζεται στην κοινή απόφαση να κινηθούν τα πράγματα της χώρας προς τα μπρος, την κοινή απόφαση να ιδωθεί η Ελλάδα με άλλο μάτι.
Πώς;
Θα μπορούσε η αυριανή αλυσίδα γύρω από τη Βουλή ν’ αποχτήσει ένα και μόνο ένα νόημα και να στείλει ένα ηχηρό μήνυμα από τους διαδηλωτές προς τους βουλευτές, όχι για να τους αποτρέπει, αλλά να τους ενθαρρύνει να συμμετάσχουν στη συζήτηση, να προβληματιστούν, ν’ ανταλλάξουν απόψεις, προτάσεις και να καταλήξουν σε κοινά αποδεκτές λύσεις για το «Μεσοπρόθεσμο» Σχέδιο.
Θα μπορούσε η αυριανή αλυσίδα να τοποθετεί τους υπεύθυνους πολιτικούς απέναντι στις ευθύνες τους. Τα κόμματα, οι ηγεσίες, οι υπουργοί κι οι βουλευτές ενώπιος ενωπίω μέχρι να καταλήξουν σε λύση του προβλήματος. Η ανέξοδη «έξοδος κινδύνου» με την προκήρυξη εκλογών ν’ ακυρωθεί στην πράξη με την αναζήτηση λύσης τώρα κι απ’ αυτή τη Βουλή. Αν δεν λύσουν το πρόβλημα εκείνοι που με την πολιτική συμπεριφορά τους για δεκαετίες διαμόρφωσαν τις συνθήκες για τη δημιουργία του, ποιος νομιμοποιείται να το λύσει, η συνέλευση της πλατείας;
Θα μπορούσε η αυριανή αλυσίδα να φανερώσει, ότι οι πολίτες πραγματικά άρχισαν ν’ αλλάζουν. Δεν αλαλάζουν. Ωριμάζουν, προβληματίζονται, δεν κινούνται στη λογική του άσπρο – μαύρο, αλλά μπορούν με τη συλλογική τους δράση να επιβάλουν πολιτικές συμπεριφορές, μπορούν να επηρεάζουν τις πολιτικές εξελίξεις.
Θα μπορούσε η αυριανή αλυσίδα ν’ αποκαλύψει, ότι το παλιό πολιτικό σύστημα είναι ήδη ξεπερασμένο από τις εξελίξεις κι απ’ την ίδια την κοινωνία, ότι ο ξύλινος πολιτικός λόγος έχει καεί μαζί με τις προεκλογικές υποσχέσεις και τις μετεκλογικές διαψεύσεις, ότι σε υπαρκτά προβλήματα δεν αρκεί πλέον το τσιτάτο κι η κορώνα, ο λαϊκισμός κι η συλλήβδην ισοπέδωση, αλλά απαιτείται σχέδιο, πρόταση, συνεργασία, λογοδοσία.
Θα μπορούσε η αυριανή αλυσίδα να στείλει στην Ευρώπη και στον κόσμο όλο ένα μήνυμα ελπίδας, αισιοδοξίας, μα κι αποφασιστικότητας. Να δείξει ότι οι Έλληνες δεν είναι οι παλικαράδες του γλυκού νερού και της πολυθρόνας, ούτε της ανέξοδης διαμαρτυρίες στο facebook και στα καφενεία.
Οι πολίτες, που τόσο βάναυσα συκοφαντούνται και λοιδορούνται το τελευταίο διάστημα από τα διεθνή ΜΜΕ, ν’ αποδείξουν ότι έχουν όχι μόνο το σθένος και την αξιοπρέπεια για ν’ αντιμετωπίσουν με αίσθημα ευθύνης και σοβαρότητα το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η πατρίδα τους, αλλά ότι διαθέτουν και το αναγκαίο πείσμα και θέληση για να δουλέψουν συλλογικά κι οργανωμένα για ν’ ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους.
Αυτό θα σήμαινε, ότι όσοι βουλευτές αποφασίσουν να διαβούν το κατώφλι της Βουλής προκειμένου να συμμετάσχουν στην συζήτηση του σχεδίου νόμου «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012 – 2015», αναλαμβάνουν a priori τη δέσμευση ως εκπρόσωποι του έθνους και του λαού με «απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση» (Σ. 60§1), να εξαντλήσουν με κάθε τρόπο και μέσο τις δυνατότητες συνεργασίας και συνεννόησης, ώστε αυτό το «Μεσοπρόθεσμο» πλαίσιο και η εν συνεχεία εξειδίκευσή του με νόμους, να υπακούνε απαρέγκλιτα σε αρχές και κανόνες που θα έχει συμφωνηθεί να είναι κοινωνικά δίκαιοι, φορολογικά αναλογικοί, οικονομικά αναπτυξιακοί και δημοσιονομικά αξιόπιστοι.
Αυτό θα σήμαινε, ότι τα κόμματα και οι βουλευτές που θα συμμετάσχουν στη συζήτηση, έχουν αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης, σέβονται τη λαϊκή εντολή, αναγνωρίζουν το δίκαιο της κοινωνικής οργής και δυσφορίας απέναντί τους και δηλώνουν αποφασισμένοι να συμβάλουν με κάθε τρόπο στην αποτροπή της χρεοκοπίας της χώρας, αξιοποιώντας όλα τα θεσμικά, νομικά, επιστημονικά κ.ο.κ. εργαλεία, που είναι στη διάθεσή τους με τρόπο δίκαιο, αντικειμενικό, δημιουργικό και αποτελεσματικό.
Αυτό θα σήμαινε, ότι θα ήταν δυνατόν ν’ αποκαλυφθούν ξεκάθαρα, σελίδα - σελίδα και παράγραφο - παράγραφο, ποιες είναι επί της ουσίας οι διαφορές που υπάρχουν μεταξύ του κυβερνητικού σχεδίου και των προτάσεων της αντιπολίτευσης. Ότι θα μπορούσαμε να πληροφορηθούμε συγκεκριμένα για το ποια είναι τα σημεία του Σχεδίου που είναι αναγκαίο να υπάρξει αλλαγή, τροποποίηση, κατάργηση ή συμπλήρωση.
Αυτό θα σήμαινε, ότι θα ήταν δυνατόν να διαπιστώσουμε την αξιοπιστία και τη φερεγγυότητα των επιλογών της κυβέρνησης, αλλά κι αν η διάθεσή της για συναίνεση είναι βάσιμη ή προσχηματική. Ότι θα ήταν δυνατόν να διαπιστωθεί αν είναι πραγματική ή προσχηματική η σημερινή διαφωνία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που την αναγκάζει να καταψηφίσει συλλήβδην το Σχέδιο και να γίνει αντιληπτό και σαφές τι ακριβώς προτείνει και ποιο είναι το «λάθος» στο οποίο αδυνατεί να συμπράξει.
Αυτό θα σήμαινε, ότι θα ήταν δυνατόν να τοποθετηθούν και γιγαντοοθόνες σε διάφορα σημεία της πλατείας, ώστε οι συγκεντρωμένοι όχι μόνο να μπορούν να παρακολουθούν απευθείας, αλλά και να συμμετέχουν άμεσα επιδοκιμάζοντας ή αποδοκιμάζοντας τους ομιλητές. Άλλωστε όλα αυτά τα χρόνια, τόσο ο Λάκης, όσο και τα ποικιλώνυμα μουσικοχορευτικά ριάλιτι, μας έχουν εθίσει και μας έχουν διδάξει λίγο – πολύ πώς διεξάγεται αυτού του είδους η άμεση δημοκρατία, επικοινωνία και συμμετοχή.
Μπορεί να έχει επομένως θετικό πρόσημο το αυριανό περικύκλωμα της Βουλής, μπορεί να έχει ουσιαστικό περιεχόμενο η όποια διαμαρτυρία και διαδήλωση, μπορεί να παράγει ουσιαστικά αποτελέσματα η συζήτηση εντός της Βουλής. Πολλά μπορούν να γίνουν αν υπάρχει η θέληση, η διάθεση, η διορατικότητα, αν, βεβαίως, η περίσταση κι ο χρόνος το επιτρέπουν.
Ο χρόνος δεν γίνεται να ξαναγυρίσει απ’ την αρχή, θα άξιζε όμως να προσπαθήσουμε απ’ την αρχή όλοι μαζί για όλα τ’ άλλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Καλοπροαίρετα