Λόγια, λόγια, λόγια.

Δίχως αμφιβολία, αν από χρόνια σημειώνεται σε κάτι υπεραπαραγωγή στην πατρίδα μας είναι οι απόψεις που με περισσή ευκολία βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα επικοινωνίας φιλοξενούν και παραθέτουν καθημερινά μύριες όσες απόψεις, γνώμες, σχόλια ή σκέψεις για μύρια όσα θέματα.

Το τελευταίο διάστημα η οικονομική κρίση και οι επιμέρους πτυχές κι επιπτώσεις της μονοπωλούν σχεδόν μονότονα το ενδιαφέρον πλήθους επώνυμων και ανώνυμων πολιτικών, αρθρογράφων, δημοσιογράφων, αναλυτών, σχολιαστών, ειδικών κ.ο.κ. Αν, μάλιστα, ήταν δυνατόν, πέρα από την διατύπωσή τους, να τις εξάγουμε, αν είχαν με άλλα λόγια κάποια αντικειμενική αξία και παραέξω, τότε το δημοσιονομικό έλλειμμα είναι βέβαιο ότι θα είχε υπερακαλυφθεί και ήδη θα απολαμβάναμε τους καρπούς το πολυπόθητου πρωτογενούς πλεονάσματος.

Δυστυχώς, τα λόγια, είτε παχιά, είτε λιανά, είτε μεγάλα, είτε μισά, μ’ όποιον τρόπο κι αν διατυπωθούν, δεν παράγουν ούτε πλούτο, ούτε υπεραξία, ούτε λύσεις, ούτε ευημερία. Τις περισσότερες φορές, όταν οι συνθήκες –καλή ώρα όπως στις μέρες μας– το επιτρέπουν, σύγχυση δημιουργούν, ανασφάλεια, νευρικότητα και σπασμωδικές αντιδράσεις. Δημιουργούν, φυσικά, και εντυπώσεις, που είναι ίσως και το μόνο αποζητούμενο κι αξιόπιστο αντίτιμό τους σε μια εποχή τηλεοπτικής δημοκρατίας και εικονικής ευημερίας.

Όλοι ομιλούν, λοιπόν, κρίνουν, επικρίνουν, αλλά επί της ουσίας καμιά κουβέντα για την ταμπακέρα δεν ακούγεται. Όλοι συμφωνούν, ότι πολλά –αν όχι όλα– όσα διέπουν μέχρι σήμερα τον τρόπο λειτουργίας του πολιτικού συστήματος, του κράτους και του δημόσιου τομέα, της οικονομίας, της παιδείας κ.λπ. θα πρέπει να αλλάξουν, αλλά κανένας δεν έχει το σθένος να μπει στη διαδικασία αναζήτησης, συζήτησης –έστω και με τον διπλανό του– και δέσμευσης για την από κοινού προσπάθεια αντιμετώπισης των προβλημάτων.

Από έγκυρες αναλύσεις μέχρι αστείες «μπαρούφες» αραδιάζονται σε κάθε ευκαιρία και με αφορμή την εξαιρετικά δύσκολη και ευμετάβλητη οικονομική κατάσταση, κερδίζουν κάτι από την πρόσκαιρη δημοσιότητά τους και ξεχνιούνται ή χάνονται μέσα στον ορυμαγδό και τον θόρυβο των εξελίξεων και της καταιγιστικής πολλές φορές επικαιρότητας, δίχως συνήθως να μας αφήσουν μια στάλα γνώσης για το τι πραγματικά είναι εκείνο που θα έπρεπε να κάνουμε συλλογικά ως κράτος και ως λαός για να βγούμε από αυτήν τη δεινή θέση που βρισκόμαστε.

Ο καθένας, από πολιτικά κόμματα μέχρι τον τελευταίο blogger ή θαμώνα καφενείου, με τη γνώμη του, με την αλήθεια του, με τη στάση του, με τα θέλω και τα μπορώ του. Πού βγάζει όμως αυτή η κατάσταση; Η αίσθηση που δημιουργείται ανατρέχοντας σε όλες αυτές τις απόψεις, είναι λες κι η προβληματικές συνθήκες στις οποίες έχουμε εμπλακεί να αφορούν κάποιους άλλους, λες και οι λύσεις θα έρθουν από κάποιον από μηχανής θεό, που θα έρθει να σβήσει τα χρέη, να διορθώσει το κράτος, να εξυγιάνει τους πολιτικούς θεσμούς, να εγκαθιδρύσει το «νέο» πολίτευμα της άμεσης δημοκρατίας κ.ο.κ.

Αν δεν πάρουμε την απόφαση να στρωθούμε όλοι μαζί από κοινού, δίχως γκρίνιες και μεμψιμοιρίες, δίχως σκοπιμότητες κι υπεκφυγές, για να δουλέψουμε πάνω σ’ ένα συγκεκριμένο και δεσμευτικό σχέδιο αναδιοργάνωσης της πατρίδας μας, ο καθένας στον τομέα του κι ανάλογα με τον ρόλο και τη θέση του, με συνέπεια, ευθύνη και αποφασιστικότητα, κανένας δεν πρόκειται να έρθει από πουθενά για να μας σώσει και το πιθανότερο είναι να βρεθούμε πολύ σύντομα απελπιστικά μόνοι μας.

Αν η μεγαλύτερη απώλεια τα χρόνια που πέρασαν, ήταν για τον καθένα η ψυχή του, ας το παλέψουμε τα χρόνια που έρχονται να αναπληρωθεί στάλα – στάλα με το φιλότιμο και την αξιοπρέπεια.

Αν κερδίσουμε θα είναι κέρδος για όλους, αν όμως όχι, ποιος είναι βέβαιος ότι θα έχουν χάσει όλοι το ίδιο;