Η χρυσή αυγή του πολιτικού συστήματος.

Αν η χρυσή αυγή τεθεί εκτός νόμου ο κασιδιάρης θα πάρει το Δήμο Αθημαίων με περίπατο. Αν οι δυνάμεις του –κατά δήλωσή τους– «δημοκρατικού τόξου» θέλουν να παραδώσουν την πρωτεύουσα της χώρας στους φασίστες, ας αρχίσουν να συναγωνίζονται σε ασυναρτησίες και σε λύσεις του ποδαριού. Αν η κυβέρνηση και τα πολιτικά κόμματα δεν αναλογιστούν με ψυχραιμία και σύνεση το διακύβευμα των επιλογών τους για την κοινωνία και τον τόπο, σ’ αυτό το κομβικό σημείο που έφτασαν οι εξελίξεις, είναι βέβαιο ότι οι επερχόμενες θα είναι πολλαπλάσια χειρότερες.

Καθαρές κουβέντες, ο κοινωνικός εκφασισμός δεν λειτουργεί επιλεκτικά και αλά καρτ. Ο εθισμός της κοινωνίας στη δυσανεξία της διαφορετικότητας, της ανοχής σε παραβατικές και παράνομες συμπεριφορές, της απαξίωσης των πολιτικών διαδικασιών, της κατάριψης αξιών και κανόνων, αποτελεί μια μακρόχρονη διαδικασία, που όμως η ευωχία κι ο καταναλωτικός οίστρος έσπρωχναν παραπίσω κι έχωναν κάτω απ’ το χαλί της άνεσης, όπως όλες τις αμαρτίες και τις «πληγές» της χώρας. Τώρα που η οικονομική κρίση έχει εξελιχθεί σε κοινωνικό ολετήρα και τα δήθεν κάστρα της ευρωπαϊκής μας μας πορείας, της ισχυρής οικονομίας και των δημοκρατικών κατακτήσεων πάνε περίπατο, οι καχεξίες, οι στρεβλώσεις κι οι αναπηρίες κράτους και κοινωνίας αποκαλύπτωνται με δραματικό τρόπο, απειλώντας να σαρώσουν όχι μόνο τα επίπλεστα επιτεύγματα, αλλά και την ίδια μας την υπόσταση ως κράτος και κοινωνία.

Η αδυναμία των θεσμών να συγκρατήσουν, να διαχειριστούν, να κατευθύνουν και να εκτονώσουν τη διάχυτη δυσφορία κι απογοήτευση, επιτείνει την κοινωνική πίεση και την εξωθεί σε διεξόδους απόλυτης σύγκρουσης και τελεσίδικης αναμέτρησης. Η επανάληψη κατ’ εξακολούθηση –μεσούσης της οικονομικής κρίσης– των ίδιων «συνταγών» πολιτικής, η αδυναμία να αναλυθούν ενώπιον της κοινωνίας τα αίτια της κρίσης, ν’ αναλυφθούν οι ευθύνες και να παρθούν ριζοσπαστικές αποφάσεις, αποπολιτικοποιεί μαζικά κοινωνικές ομάδες και στρώματα και πυκνώνει εκ των πραγμάτων πολιτικά σχήματα που, στα μάτια της κοινωνίας, φαντάζουν οι ιδανικοί και αποφασισμένοι τιμωροί και ανατροπείς του κατεστημένου πολιτικού συστήματος.

Με εγκληματική ελαφρότητα και περισσή πολιτική επιπολαιότητα οι εκτροπές έγιναν «θέαμα», παραπολιτικό σχόλιο, επιθεωρησιακά νούμερα και διαδικτυακά πειράγματα. Η βία κυκλοφορούσε ανάμεσά μας κι εμείς νομίσαμε, ότι σιδηροφράσσοντας το κοινοβούλιο ή αποκλείοντας ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα η δημοκρατία δεν κινδυνεύει, κυκλοφορώντας με συνοδεία δεκάδες αστυνομικούς εξασφαλίζουμε τη λειτουργία των θεσμών, τοποθετώντας κλειδαριές ασφαλείας κι αλεξίσφαιρα τζάμια προστατεύουμε το κράτος. Ο εχθρός όμως ήταν ήδη μέσα. Ελλόχευε ύπουλα και καρτερικά. Με τον εκφυλισμό και την κατάρευση της κοινωνικής συνοχής όσο εξελισσόταν κι αγρίευε η κρίση, όσο οι αποφάσεις των κυβερνήσεων έπλητταν αδιακρίτως και ισοπεδωτικά τη ραχακοκαλιά της κοινωνίας, τη μεσαία τάξη, τόσο τα περιθώρια του περιθώριου στένευαν, γιατί όλο και περισσότεροι καθημερινά προσέτρεχαν από ανάγκη, απογοήτευση, θυμό στις εγκληματικές υπηρεσίες του. Το έφεραν στο προσκήνιο, στο επίκεντρο στο κέντρο της οικονομικής κρίσης.

Ποιος θα πιάσει τώρα τ’ αναμένα κάρβουνα; Ποιος θα βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά;

Αυτό το χρέος ανήκει σε όλους. ‘Οπως κι αν το πιάσεις, απ’ όπου κι αν το δεις, πάνω στο ίδιο κλαδί βρισκόμαστε, στριμωγμένοι είμαστε και καλό θα είναι ν’ αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα με οριμότητα και σοφροσύνη. Δεν το «έχουμε», είναι δύσκολο να συμφωνήσουμε, εφόσον καθένας προσδοκά απ’ αυτή την «ιστορία» το κομματικό του κέρδος. Αυτή είναι η θρυαλλίδα που απειλεί να οδηγήσει στην πλέον οδυνηρή κοινωνική έκρηξη. Αν κάποιοι μετά απ’ αυτήν προσβλέπουν να ξυπνήσουν καθισμένοι στις κυβερνητικές καρέκλες είναι οι πλέον ανεύθυνοι κι επικίνδυνοι. Αν κάποιοι θεωρούν πρόσφορες τις συνθήκες για να ξεφύγουν απ’ το περιθώριο και ν’ αναμετρηθούν με τις απαντοχές και το θυμικό της κοινωνίας αντιπαρατάσσοντας τη βία απέναντι στη βία, θα είναι από τους πρώτους που θα σαρωθούν από τα θραύσματα της κοινωνικής διάλυσης.

‘Ενας δρόμος υπάρχει κατά τη γνώμη μας κι αυτός δεν είναι άλλος από εκείνον της –έστω πειθαναγκασμένης– συνεννόησης. Είτε κάτω από τον Πρόεδρο, είτε κάτω απ’ τον ήλιο, είτε κάτω από βροχή, τα πολιτικά κόμματα οφείλουν, ως ελάχιστο δείγμα πολιτικής ευθύνης, να ομονοήσουν και να δώσουν απτά δείγματα συμπεριφοράς σε όλους μας. Θάρρος και δύναμη χρειάζεται ο καθένας μας, η κοινωνία. Στο δύσκολο ξεκίνημα αυτά είναι τα προαπαιτούμενα και στη συνέχεια οι πολιτικές πρωτοβουλίες κι αποφάσεις, με μεθοδικότητα, συνέπεια, αποφασιστικότητα.

Είναι δύσκολος ο δρόμος που οδηγεί στην αποκατάσταση της τιμής και της υπόληψης του πολιτικού συστήματος. Αν δεν περάσουν όμως κόμματα, πολιτικοί, ΜΜΕ και δημοσιογράφοι απ’ αυτές τις συμπληγάδες, απ’ αυτήν την αναβάπτιση, δεν υπάρχει ελπίδα. Αυτό είναι το ζητούμενο και το πρόβλημα. Η χρυσή αυγή μπορεί να γίνει αφορμή για τη λύση του; 

Foto: James Markus